Pszczyna

Pszczyna

Państwo Polska
Województwo śląskie
Powiat pszczyński
Gmina Pszczyna
gmina miejsko-wiejska
Założono przełom XIII/XIV wieku
Burmistrz Dariusz Skrobol
Powierzchnia 22,49 km²
Wysokość 262 m n.p.m.
Ludność (2010)
• liczba
• gęstość
25 415
1130,1 os./km²
Strefa numeracyjna
(+48) 32
Kod pocztowy 43-200
Tablice rejestracyjne SPS
Położenie na mapie Polski


Pszczyna
49°58′41″N 18°56′30″E
TERC
(TERYT) 2243310054
SIMC 0942222
Urząd miejski
Rynek 2
43-200 Pszczyna
 Multimedia w Wikimedia Commons
 Hasło Pszczyna w Wikisłowniku
Strona internetowa
Pszczyna (niem. Pless również Pleß, czes. Pštína, w przeszłości Blština, Blščina) – miasto w woj. śląskim, siedziba powiatu pszczyńskiego i gminy miejsko-wiejskiej Pszczyna. Miasto leży w Kotlinie Oświęcimskiej, nad rzeką Pszczynką, a historycznie na Górnym Śląsku.
Według danych z 31 grudnia 2010 r. miasto miało 25 415 mieszkańców[1].
Spis treści  [ukryj]
1 Położenie
2 Geografia
2.1 Rzeźba terenu i stosunki hydrograficzne
2.2 Klimat
2.3 Użytkowanie gruntów
3 Historia
3.1 Początki grodu
3.2 Wieki średnie
3.3 Czasy nowożytne
3.4 II wojna światowa
3.5 Po 1945 r.
4 Toponimika nazwy
5 Ludność
5.1 Żydzi
5.2 Ewangelicy
6 Gospodarka
7 Architektura i urbanistyka
7.1 Zabytki
7.2 Muzea
7.3 Zabytki sakralne
7.4 Zabytki budownictwa drewnianego
7.5 Obiekty związane z zamkiem
7.6 Pomniki i tablice pamiątkowe
7.7 Szlaki turystyczne
8 Kultura
8.1 Biblioteki
9 Edukacja
9.1 Szkoły
9.1.1 Szkoły podstawowe
9.1.2 Gimnazja
9.1.3 Szkoły wyższe
9.2 Dawne szkoły
9.2.1 Szkoły elementarne
10 Sport i rekreacja
11 Park Pszczyński
12 Obiekty sakralne
12.1 Obecne
12.2 Dawne
12.3 Cmentarze
13 Ochrona środowiska
14 Transport
14.1 Kolej
15 Dzielnice
16 Sołectwa Gminy Pszczyna
17 Miasta partnerskie
18 Znani ludzie urodzeni i związani z Pszczyną
19 Ludzie związani z Pszczyną
20 Zobacz też
21 Przypisy
22 Linki zewnętrzne
Położenie[edytuj]

Według danych z 1 stycznia 2011 r. powierzchnia miasta wynosiła 22,49 km²[2].
Większa część miasta leży w południowej części Równiny Pszczyńskiej, nad rzeką Pszczynką (lewy dopływ Wisły). Południowa część Pszczyny leży już w Dolinie Górnej Wisły.
Miasto było stolicą Księstwa Pszczyńskiego. W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do woj. katowickiego.
Geografia[edytuj]

Rzeźba terenu i stosunki hydrograficzne[edytuj]
Obszar Wysoczyzny Pszczyńskiej jest piaszczystą równiną sandrową, której powierzchnia jest nachylona w kierunku wschodnim. Teren ten jest lekko pofalowany, wysokości względne jednak są niewielkie. Cały obszar wznosi się na wysokość ok. 250-260 m n.p.m.
Na omawianym terenie znajduje się Główny Zbiornik Wód Podziemnych Pszczyna. Jest to czwartorzędowy zbiornik porowy, znajdujący się w piaskach i żwirach polodowcowych i w zwietrzelinach. Zasilany jest przez opady atmosferyczne, a jego wody nie nadają się do spożycia.
Klimat[edytuj]
Powiat pszczyński, jak i całe województwo śląskie, znajduje się w strefie klimatu umiarkowanego przejściowego, co znaczy, że ścierają się nad jego obszarem masy powietrza pochodzenia kontynentalnego i oceanicznego. Najczęściej spotyka się tu masy znad Atlantyku, które są przyczyną małych różnic temperatur w ciągu roku i rzadkiego występowania długich i mroźnych zim (R. Dulias, A. Hibszer, 2004). Ważnym elementem w kształtowaniu klimatu ziemi pszczyńskiej jest bliskość obniżenia pomiędzy Sudetami i Karpatami, jakim jest Brama Morawska. Umożliwia ona napływ gorącego powietrza zwrotnikowego z południa. Stosunkowo mały jest udział powietrza arktycznego.
Średnia roczna temperatura powietrza na ziemi pszczyńskiej wynosi 7-8 °C. Najcieplejszym miesiącem jest lipiec (15 °C), a najzimniejszym – styczeń (-1 °C).
Sugerując się podziałem, jakiego dokonał R. Gumiński (1948), powiat pszczyński znajduje się na obszarze aż trzech dzielnic klimatycznych: część zachodnia w podsudeckiej, wschodnia w tarnowskiej, a północna w częstochowsko-kieleckiej. Najkorzystniejsze dla rolnictwa warunki panują w dzielnicy tarnowskiej: okres wegetacyjny trwa tu ponad 220 dni, a opady wynoszą 700-750 mm rocznie. Nieznacznie mniejsze wartości ma dzielnica częstochowsko-kielecka. Dzielnica podsudecka charakteryzuje się większym zróżnicowaniem w wielkości opadów: wynoszą one 600-800 mm rocznie. Maksimum opadów przypada na lipiec, a minimum na luty lub marzec.
Śniegi zalegają na obszarze powiatu od 50 do 70 dni, a grubość pokrywy śnieżnej rzadko przekracza 15 cm. Opady śniegu zwykle rozpoczynają się w połowie listopada. Latem dosyć częste są opady gradu.
Podobnie jak w całym kraju, w okolicach Pszczyny występuje przewaga wiatrów zachodnich, wiejących ze średnią prędkością 2-3 m/s. Charakterystyczna dla tego obszaru jest stosunkowo duża częstość cisz. Zjawisko to jest spowodowane częściowym osłonięciem terenu przez Sudety i Karpaty. Bliskość Pogórza Cieszyńskiego oraz Beskidu Śląskiego sprawiają, że dosyć często docierają tu ciepłe wiatry fenowe z południa.
Ważną rolę w kształtowaniu lokalnego mikroklimatu ma największy zbiornik wodny w Polsce południowej – Zbiornik Goczałkowicki. Tak duża powierzchnia wody wpływa na okoliczne obszary ocieplająco zimą, a ochładzająco wiosną. Obecność zbiornika wpływa łagodząco na lokalny klimat. Ze strony internetowej urzędu gminy Goczałkowice-Zdrój[3] można się dowiedzieć, że w gminie komfort klimatyczny występuje przez 47% dni w roku.
Użytkowanie gruntów[edytuj]
Użytki rolne – 9466 ha
grunty orne – 6799 ha
sady – 151 ha
łąki – 1611 ha
pastwiska – 905 ha
Użytki leśne oraz grunty zadrzewione – 5127 ha
lasy i grunty leśne – 4971 ha
grunty zadrzewione i zakrzewione – 156 ha[potrzebne źródło]

Historia[edytuj]


Ta sekcja od 2011-09 wymaga uzupełnienia źródeł podanych informacji.
Informacje nieweryfikowalne mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Aby uczynić sekcję weryfikowalną, należy podać przypisy do materiałów opublikowanych w wiarygodnych źródłach.
Początki grodu[edytuj]
Ziemia pszczyńska jako odrębna jednostka administracyjna zaistniała dopiero w 1407 r., jednak już wcześniej tereny wokół Pszczyny miały swój specyficzny charakter. Pierwsza wzmianka o mieście Pszczyna w dokumentach sprzed wieków pojawia się w 1303 r., lecz tak naprawdę miasto założono znacznie wcześniej. Przebiegał tędy od wczesnego średniowieczna szlak handlowy z dalekiej Rusi przez Kraków w kierunku Bramy Morawskiej i dalej – nad Dunaj. Umocniony gródek – przyszły zamek pszczyński – stanął obok dogodnego brodu przez Pszczynkę, jedynego miejsca, gdzie użytkownicy szlaku mogli bezpiecznie przekroczyć bardzo podmokłą i bagnistą dolinę tej rzeki.[potrzebne źródło]
Wieki średnie[edytuj]
Przez wieki Pszczyna i jej okolice przechodziły zmienne koleje losu pod rządami poszczególnych władców. We wczesnym średniowieczu tereny te, nazwane potem ziemią pszczyńską, należały nie do Śląska lecz do Małopolski. Dopiero w 1178 r. książę Kazimierz Sprawiedliwy podarował je księciu opolsko-raciborskiemu, Mieszkowi Plątonogiemu.
Od tej pory ziemia pszczyńska już na trwałe związana została ze Śląskiem. Po Mieszku Plątonogim panowali tu kolejni piastowscy książęta opolscy i raciborscy: Kazimierz, Mieszko II i jego brat Władysław, następnie dwóch synów Mieszka II – najpierw Mieszko, potem Przemysław. Ostatnim z rodu, a zarazem ostatnim niezależnym piastowskim księciem raciborskim i panem ziemi pszczyńskiej był Leszek. Podobnie jak wielu innych piastowskich książąt na Śląsku, musiał on w 1327 r. uznać zwierzchność króla czeskiego, Jana Luksemburskiego, stając się jego lennikiem. Po bezpotomnej śmierci Leszka w 1336 r. jego ziemię przejął szwagier – Mikołaj II, książę opawski z czeskiej dynastii Przemyślidów.
Potem ziemią pszczyńską i Raciborzem rządzili jego potomkowie – syn Jan I i wnuk Jan II, zwany Żelaznym. Ten ostatni w 1407 r. wyodrębnił ze swych włości Pszczynę wraz z okolicznymi ziemiami jako dożywotnią własność swej żony, Heleny Korybutówny, bratanicy króla Władysława Jagiełły. I dopiero od tego czasu możemy rzeczywiście mówić o ziemi pszczyńskiej – jej granice, choć później nieco zmieniane, przetrwały setki lat, aż do XX w., kiedy zostały znacznie ograniczone. Dzisiejszy powiat pszczyński zajmuje zaledwie połowę dawnego obszaru ziemi pszczyńskiej.


Pszczyna na starej mapie z 1603 roku autorstwa Abrahama Orteliusa
Gdy w 1424 r. Jan II zmarł, Helena stała się suwerenną władczynią na zapisanych jej ziemiach aż do swej śmierci w 1449 r. Lata jej panowania naznaczył najazd husytów, którzy w 1433 r. spustoszyli okolicę i oblegli zamek pszczyński, ale nie zdołali go zdobyć. Po Helenie właścicielem Pszczyny został jej syn Mikołaj a później wdowa po nim – Barbara Rokemberg, córka bogatego kupca krakowskiego. Została ona jednak wygnana z miasta przez swego pasierba, księcia Jana Karniowskiego, który władał następnie Pszczyną w latach 1462-1465. Tegoż z kolei w nieznanych okolicznościach pozbawił władzy jego brat Wacław, książę rybnicki. Awanturnicza polityka Wacława doprowadziła do tego, że w Pszczynie obległy go wojska węgierskie króla Macieja Korwina, pozbawiając go w 1474 r. władzy nad miastem i ziemią. Nieszczęsny książę zmarł wkrótce po niewoli. Przejściowo właścicielem Pszczyny został stronnik króla Macieja, królewicz czeski Hynek z Podiebradów, który jednak odstąpił ją swojemu bratu Wiktorynowi, księciu ziębickiemu. Ten zaś sprzedał Pszczynę w 1480 r. księciu cieszyńskiemu, Kazimierzowi II. Zasłużył się on przede wszystkim odnowieniem w 1498 r. przywileju miejskiego dla Pszczyny. Był już ostatnim właścicielem miasta i ziemi z rodu piastowskiego – w 1517 r. sprzedał je Aleksemu Thurzonowi, jednemu z najpotężniejszych magnatów węgierskich.
Od tej pory ziemię pszczyńską, stanowiącą już wówczas część Rzeszy Niemieckiej, zwano Pszczyńskim Wolnym Państwem Stanowym – jako że jej władca podległ bezpośrednio tylko władzy cesarskiej. W czasach tych do panów Pszczyny należało aż 50 wsi i 4 miasta: prócz Pszczyny jeszcze Bieruń, Mikołów i Mysłowice. Z kolei właściciele 27 innych wsi ziemi pszczyńskiej byli lennikami właścicieli Pszczyny.
Turzonowie utrzymywali bliskie kontakty z królem polskim Zygmuntem I Starym – z tej racji w Pszczynie zatrzymała się 10 kwietnia 1518 roku podróżująca do Krakowa księżniczka Bona Sforza d'Aragona, czyli przyszła królowa Bona. Niedługo potem, w 1525 r., Aleksy odstąpił ziemię pszczyńską swemu bratu Janowi Turzonowi. Ten w 1536 r. sprzedał Mysłowice. Dalszemu rozsprzedawaniu ziemi pszczyńskiej zapobiegło w 1548 r. ustanowienie majoratu przez nowego właściciela Pszczyny – Baltazara Promnitza, biskupa wrocławskiego z możnego rodu śląskiego, który w tym właśnie roku odkupił Pszczynę od Turzonów. Ustanowienie majoratu oznaczało, że od tej chwili ziemia pszczyńska nie mogła być dzielona, lecz podlegała specjalnemu prawu dziedziczenia w linii męskiej.
Czasy nowożytne[edytuj]


Rynek 1914 r.


Nazwa miasta Pszczyna wśród innych nazw śląskich miejscowości w urzędowym pruskim dokumencie z 1750 roku wydanym w języku polskim w Berlinie[4].
Promnitzowie władali w Pszczynie przez całe dwa wieki. Nie były to łatwe czasy, w XVII w. bowiem ziemia pszczyńska została straszliwie spustoszona w toku działań wojennych i okupacji przez różne armie w dobie wojny trzydziestoletniej. Po stu latach względnego spokoju połowa XVIII w. znów przyniosła w te okolice wojenne zawieruchy. Tym razem o cały Śląsk starły się Prusy i Austria – zwycięski król pruski Fryderyk II Wielki na mocy pokoju zawartego w 1742 r. zagarnął niemal całą tę dzielnicę wraz z Pszczyną.
Kolejny raz walki rozgorzały na ziemi pszczyńskiej ledwie kilka lat później – w toku wojny siedmioletniej znów zawitały tu wojska austriackie.
Wkrótce potem ostatni z rodu Promnitzów, Jan Erdmann, przekazał ziemię pszczyńską swemu siostrzeńcowi z rodu Anhalt-Köthen, Fryderykowi Erdmannowi. Książę ten, by przejąć spadek po wuju, musiał jednak najpierw uzyskać zgodę króla pruskiego. Nie było to proste, zważywszy, że kilka lat wcześniej, w czasie wojny siedmioletniej, walczył jako oficer w armii francuskiej przeciw Prusom. Ale tu przydały się rodowe koneksje – saksońskie księstwo Köthen sąsiadowało bowiem z majątkami spokrewnionego rodu Anhalt-Zerbst. A kuzynka księcia Fryderyka Erdmanna, Zofia Anhalt-Zerbst, zasiadła wówczas – jako caryca Katarzyna II – na tronie carskim Rosji. Tak więc to właśnie jej wstawiennictwu u króla pruskiego Anhaltowie zawdzięczali Pszczynę.
Kolejni właściciele Pszczyny z rodu Anhaltów władali tutejszymi majątkami do połowy XIX w. – w 1846 r. ostatni z rodu, książę Henryk, oddał ziemię pszczyńską swemu siostrzeńcowi, księciu Janowi Henrykowi X z potężnego rodu magnackiego Hochbergów, władających do tej pory przede wszystkim rozległymi majątkami w okolicy Wałbrzycha z tamtejszego zamku Książ. Hochbergowie należeli do najbogatszych śląskich rodów i najpotężniejszych w całej Rzeszy Niemieckiej.
Podczas niemieckich spisów powszechnych w 1900 roku 88,7% mieszkańców miasta zadeklarowało, że posługuje się językiem polskim, a w 1910 – 86,7%[5].
W czasach I wojny światowej Hochbergowie przekazali swój pszczyński pałac na potrzeby cesarskiej kwatery głównej Wilhelma II oraz siedziby sztabu wojsk niemieckich.
Zaraz po zakończeniu wojny, gdy ważyły się losy przynależności państwowej Górnego Śląska, Pszczyna stała się znów widownią ważnych wydarzeń historycznych. Drugi z Hochbergów – Jan Henryk XV, był zwolennikiem utworzenia niepodległej Republiki Śląskiej (do czego dążył na drodze dyplomatycznej) lub niepodległej Republiki Górnośląskiej (do czego dążył wspierany finansowo przezeń Związek Górnoślązaków (1919-1924) lub w przypadku fiaska tej opcji, pozostawienia ziemi pszczyńskiej w granicach Niemiec. Gdy 16 sierpnia 1919 r. wybuchło I powstanie śląskie, powstańcy zostali zaatakowani przez wojska niemieckie już w miejscu zbiórki (przy tzw. "Trzech Dębach"), zaś książę udostępnił swój pałac na siedzibę i koszary paramilitarnych grup niemieckich. W podziemiach pałacu urządzono wówczas prowizoryczne więzienie, gdzie osadzano schwytanych polskich powstańców.
Sam Jan Henryk XV Hochberg książę von Pless wyposażył własnym sumptem spory oddział, który pod dowództwem jego syna Jana Henryka XVII, podczas III powstania śląskiego, współuczestniczył w ciężkich bojach z powstańcami, zakończonych zwycięstwem Samoobrony Górnego Śląska (Selbstschutz Oberschlesiens) w bitwie o Górę Świętej Anny.
Wcześniej, w 1921, w plebiscycie, który miał zdecydować o przynależności państwowej Górnego Śląska, za Polską głosowało w powiecie pszczyńskim 53 tys. mieszkańców, a za Niemcami – 18 tys. W samym mieście zwyciężyła jednak opcja niemiecka – 2843 głosów przeciwko 910 za Polską, a w obszarze dworskim Pless Schloss (Zamek Pszczyński) 185 do 52[6]. Po III powstaniu i podziale Górnego Śląska Pszczyna wraz z całym powiatem przypadła Polsce.
29 czerwca 1922 uroczyście wkroczyły do miasta wojska polskie. Wtedy to właśnie władze przejęła polska administracja, zaś pierwszym polskim burmistrzem miasta został Jan Figna.
II wojna światowa[edytuj]
W okolicy Pszczyny toczyły się w 1939 roku walki obronne Kampanii Wrześniowej, czego świadectwem są licznie zachowane polskie betonowe schrony bojowe. W okolicy Pszczyny rozegrała się tzw. Bitwa pszczyńska – wojska niemieckie przełamały główną linię polskiej obrony na Śląsku.
Na przełomie stycznia i lutego 1945 roku, o Pszczynę oparła się linia frontu niemiecko-radzieckiego, jednak z wyjątkiem wzajemnych ostrzeliwań na wschodzie miasta, walk o Pszczynę nie było, gdyż Wehrmacht zagrożony okrążeniem wycofał się po pewnym czasie z miasta na dalsze pozycje obronne na linii Żory-Pawłowice.
W czasie II wojny światowej zabudowa Pszczyny prawie nie ucierpiała. Prawie – gdyż niestety miasto poniosło jedną wielką stratę: jeszcze w 1939 roku spłonął piękny drewniany kościółek św. Jadwigi na starym cmentarzu.
Rok 1945 zapisał się w historii miasta bardzo tragicznymi literami. Tędy bowiem wiódł przerażający szlak, którym w styczniu 1945 hitlerowcy ewakuowali więźniów KL Auschwitz Birkenau. Wielu więźniów padło wówczas z wycieńczenia lub zostało zabitych na ulicach Pszczyny. Ofiary tego "marszu śmierci" pochowane są w zbiorowej mogile przy cmentarzu św. Krzyża. Dla upamiętnienia ich cierpień jedna z ulic, wiodąca do centrum miasta od strony Oświęcimia, nazwana została ulicą Męczenników Oświęcimskich.
10 lutego 1945 do Pszczyny wkroczyła Armia Czerwona, która zdobyła miasto.
Po 1945 r.[edytuj]
Choć władze komunistyczne chciały uprzemysłowić wszystkie regiony Polski, w Pszczynie nie rozbudowano nadmiernie przemysłu. Powiększono Fabrykę Elektrofiltrów "Elwo", wybudowano Zakłady Gazów Technicznych. Powstała duża mleczarnia Okręgowej Spółdzielni Mleczarskiej oraz młyn. Ze zmiennym szczęściem dbano o stan zamku pszczyńskiego i parku.
Toponimika nazwy[edytuj]

Nazwa miasta – po polsku Pszczyna, po niemiecku Pless – doczekała się kilku teorii na temat swego pochodzenia. Ezechiel Zivier wysunął hipotezę, że kiedyś właścicielem ziem był niejaki Pleszko (lub Leszko, mógł nim być Leszek, książę raciborski). W XIX w. Henryk Schaeffer twierdził, że nazwa Pszczyna to pochodzenia łacińskiego określenia plescitum, oznaczającego ogrodzony dla celów łowieckich rewir leśny. Aleksander Brückner wywodził z kolei nazwę Pszczyna (dawna forma: Plszczyna) od staropolskiego wyrazu pło, pleso czyli jezioro – zatem nazwa Plszczyna i niemieckie upodobnienie Pless oznaczałyby miejsce nad jeziorem[potrzebne źródło]. Obecnie uważa się, że Pszczyna – przekształcona nazwa wcześniejszej formy Plszczyna – oznacza miejsce w okolicy obfitującej w wody, bagnistej i podmokłej: dawne słowiańskie słowo plszczyna to właśnie określenie miejsca, gdzie jest dużo wód[potrzebne źródło]. Inne tłumaczenie przedstawia prof. Jan Miodek, który nazwę Pszczyny wywodzi od rzeki Blszczyny[potrzebne źródło].
Ludność[edytuj]

Pszczyna w roku 2004 roku miała 26 677 mieszkańców.
Stopa bezrobocia wynosiła 11,6% (grudzień 2004). Liczba osób pozostających bez pracy – 2666, w tym:
kobiety – 1551
mężczyźni – 1115[potrzebne źródło]
Rok 1787 1825 1905 1931 1961 1970 2004
Mieszkańcy 2 267 2 063 5 190 7 200 15 340 17 994 26 677
Żydzi[edytuj]
Żydzi w Pszczynie pojawili się dość późno. Wzmianki o nich, pochodzące z XVI i XVII w., mówią jedynie o pojedynczych osobach. Liczniej zaczęli do miasta przybywać dopiero po 1780 r. Wtedy to właśnie wydano rozporządzenie królewskie, zezwalające Żydom na osiedlanie się w miastach śląskich na wschód od Odry. Dzięki temu już w 1787 r. w Pszczynie mieszkało już 85 osób pochodzenia żydowskiego. Kolejnym impulsem do ich osadnictwa był tzw. edykt emancypacyjny króla Fryderyka Wilhelma III z 1812 r., w którym dopuszczono Żydów do praw miejskich i państwowych, zrównując ich w prawach z chrześcijanami. Świadectwem zwiększania się liczebności gminy żydowskiej w Pszczynie było powstanie w 1816 r. pierwszego domu modlitwy i cmentarza. W 1834 r. wzniesiono drewnianą synagogę – gmina liczyła wówczas już 210 członków i szybko przybywali nowi. Wkrótce synagoga okazała się za mała, więc 1852 r. zaczęto budować nową, tym razem już murowaną. Bożnica przetrwała do dziś, została jednak przebudowana przez Niemców w czasie okupacji. Zaadoptowanie synagogi na salę kinową do tego stopnia zatarło jej architekturę, że nie przedstawia obecnie większej wartości oprócz pamiątkowej.
Równolegle rozwijało się szkolnictwo żydowskie. Od 1812 r. funkcjonował chader, ale w 1820 r. gmina uzyskała zgodę, by dzieci jej członków mogły uczęszczać do szkół ewangelickiej i katolickiej – faktycznie głównie uczyły się w tej pierwszej. To było podstawą utworzenia wspólnej szkoły ewangelicko-żydowskiej, powołanej do życia w 1873 r. W 1893 r. zmieniono ją w szkołę komunalną.
Tymczasem gmina nadal się rozwijała i ok. 1885 r. osiągnęła największą w swej historii liczebność – 341 członków. W Pszczynie działał wówczas wybitny teolog i historyk żydowski, rabin tutejszej gminy, Markus Brann, w latach późniejszych wykładowca Żydowskiego Seminarium Teologicznego we Wrocławiu. Pod koniec XIX wieku liczebność gminy zaczęła spadać, a gdy w 1922 r. Pszczyna wraz z regionem znalazła się w odrodzonej Polsce, wielu Żydów opuściło miasto, ponieważ niemal wszyscy członkowie gminy identyfikowali się z kulturą niemiecką. Na miejscu została zamożna grupa starszych wyznawców religii mojżeszowej, także zdecydowanie poniemiecka – w ten sposób liczebność Żydów spadła z 227 osób przed I wojną światową do 60 po 1922 r. Wkrótce jednak do Pszczyny napłynęło sporo osadników żydowskich z głębi Polski – z Galicji i dawnej Kongresówki, którzy deklarowali już jako język ojczysty nie niemiecki – jaki dotychczas to miało miejsce wśród tutejszych Żydów – lecz jidysz lub polski.
W pierwszych dniach po wojnie do Pszczyny powróciło kilku Żydów. Do lat 50. XX wieku do Pszczyny napłynęło około 200 Żydów, którzy otworzyli niewielki dom modlitwy i założyli pięć stowarzyszeń żydowskich. Jednak do 1955 większość Żydów opuściła miasto. Obecnie Pszczynę zamieszkuje kilka osób pochodzenia żydowskiego, jak i kilku Żydów, którzy przeszli na religię chrześcijańską.
Obecnie po społeczności żydowskiej w Pszczynie pozostał opuszczony i zapomniany przez długie lata cmentarz, budynek byłej synagogi oraz dawnej siedziby gminy żydowskiej przy ulicy Warownej.
Gmina Żydowska
Rok 1787 1834 1885 1922 1939 1950 1970
Mieszkańcy 85 210 341 60 100 200 10
Zobacz też: cmentarz żydowski w Pszczynie, Synagoga w Pszczynie.
Ewangelicy[edytuj]
Luteranizm w Pszczynie wprowadził w 1568 r. książę Karol Promnitz. W ciągu 20 następnych lat religię tę przyjęły wszystkie miejscowości ziemi pszczyńskiej. W 1569 r. pojawił się w Pszczynie pierwszy pastor; tego samego roku ewangelicy otwarli tu szkołę.
Kontrreformacja odcisnęła silne piętno na pszczyńskich ewangelikach – od 1649 r. jedynym miejscem, gdzie mogli zbierać się na nabożeństwa, pozostała kaplica zamkowa. W 1661 r. zamknięto szkołę.
W 1709 r. Erdmann Promnitz rozpoczął starania o zgodę na budowę kościoła ewangelickiego w Pszczynie. Uzyskał ją od Fryderyka II Wielkiego w 1742 r. i wkrótce ewangelicy rozpoczęli budowę świątyni. W tym samym roku reaktywowali działalność szkoły. W 1746 r. kościół konsekrowano. Równocześnie umieszczono przy nim szkołę wraz z mieszkaniem dla nauczyciela. W 1905 r. kościół spłonął. W 1907 r. został odbudowany.
Obecnie Pszczyna jest siedzibą aktywnej nie tylko w sferze religijnej parafii ewangelicko-augsburskiej, do której przynależy ok. 1500 zborowników.
 Osobny artykuł: Parafia Ewangelicko-Augsburska w Pszczynie.
Gospodarka[edytuj]

przemysł maszynowy, spożywczy, drzewny
instytuty naukowe
Architektura i urbanistyka[edytuj]

Zabytki[edytuj]


Rynek w Pszczynie
Rynek
Kamienice znajdujące się na rynku
Brama Chińska
Zamek Pszczyński, dawna rezydencja książąt Hochberg von Pless
Ratusz
Brama Wybrańców
Frykówka
Ulica Piastowska
Dzielnica willowa
Dworzec kolejowy w Pszczynie
Budynek Starostwa Powiatowego
Sąd Grodzki
Urząd Pocztowy
Dawne więzienie
Dawna siedziba administracji książęcej "Palais"
Barokowy dom z XVII wieku
Kamienica Pod Okiem Opatrzności
Kamienica Pod Murzynkiem
Dom Pod Baranem
Willa Richter
Muzea[edytuj]


Zamek w Pszczynie
Muzeum Zamkowe w Pszczynie
Muzeum Prasy Śląskiej
Zabytki sakralne[edytuj]
Kościół Wszystkich Świętych w Pszczynie
Kościół ewangelicki
Kapliczka "Bądź Wola Twoja"
Kapliczka przy ul. Katowickiej w Pszczynie
Cmentarz Żydowski z zachowanym domem przedpogrzebowym i 250 macewami
Zabytki budownictwa drewnianego[edytuj]


Na rynku: Kościół Ewangelicki, Ratusz i Pałac
Skansen "Zagroda Wsi Pszczyńskiej"
Obiekty związane z zamkiem[edytuj]
Oficyna zamkowa
Ujeżdżalnia
Stajnie
Powozownia
Oficyna przy ulicy Dunikowskiego
Pomniki i tablice pamiątkowe[edytuj]
Pomnik i tablica upamiętniająca miejsce rozstrzelania harcerzy polskich przez hitlerowców w 1939 r.
Pomnik Zwycięstwa wzniesiony dla uczczenia poległych i pomordowanych powstańców w latach 1919-1921 oraz Polaków w czasie II wojny światowej – Plac Zwycięstwa i Wolności
obelisk z tablicą pamiątkową (z płaskorzeźbionym godłem państwowym i herbem Pszczyny), upamiętniającą zebranie się i złożenie przysięgi przez mieszkańców powiatu pszczyńskiego, przed wybuchem I powstania śląskiego w 1919 r. - w miejscu zwanym "Trzy Dęby", między dwoma wielkimi głazami narzutowymi
pomnik i tablica w miejscu straceń powstańców śląskich, mieszkańców powiatu pszczyńskiego, rozstrzelanych przez hitlerowców w 1939 r. - w miejscu zwanym "Trzy Dęby", naprzeciw obelisku powstańczego
Grób księdza Bernarda Bogedaina, biskupa pomocniczego wrocławskiego, krzewiciela oświaty polskiej - na Śląsku na cmentarzu św. Jadwigi
Pomnik przed cmentarzem żołnierzy Armii Czerwonej, wzniesiony w 1953 r.
Rzeźba w ogrodzeniu przy ulicy Chopina, wykonana przez Grzegorza Kozika
Głowa żubra przy ulicy Bielskiej, wykonana przez Joachima Krakowczyka
Tablica poświęcona Georgowi Philippowi Telemannowi, kompozytorowi baroku – Brama Wybrańców
Tablica na Ratuszu, upamiętniająca 60. rocznicę powrotu ziemi pszczyńskiej do Macierzy
Tablica upamiętniająca wydanie pierwszej polskiej gazety na Górnym Śląsku – Rynek 5
Tablica upamiętniająca pobyt w Pszczynie Józefa Piłsudskiego – ul. 3 Maja
Tablica upamiętniająca Marsz Śmierci – ul. Bogedaina
Pomnik w kształcie ławeczki, upamiętniający księżną Daisy von Pless – Rynek
Szlaki turystyczne[edytuj]
Przez Pszczynę przebiegają m.in.:
 Międzynarodowy Szlak Rowerowy Greenways Kraków – Morawy – Wiedeń
 Międzynarodowa trasa EuroVelo 4 – Kijów – Roscoff
 Wiślana Trasa Rowerowa
 Szlak architektury drewnianej województwa śląskiego
Kultura[edytuj]

Biblioteki[edytuj]
Pedagogiczna Biblioteka Wojewódzka im. Józefa Lompy w Katowicach Filia w Pszczynie
Edukacja[edytuj]

Szkoły[edytuj]
Szkoły podstawowe[edytuj]
Szkoła Podstawowa nr 1 im. Książąt Pszczyńskich
Szkoła Podstawowa nr 2 im. Jadwigi Śląskiej
Szkoła Podstawowa nr 3 im Jana Pawła II
Szkoła Podstawowa nr 4 im. Józefa Pukowca
Szkoła Podstawowa nr 18 z oddziałami integracyjnymi im. Ks. Jana Twardowskiego
Szkoła Podstawowa nr 7 im. Żołnierzy Września w Ćwiklicach k. Pszczyny
Szkoła Podstawowa nr 8 im. Józefa Weszki w Rudołtowicach
Zespół Szkół Specjalnych
Gimnazja[edytuj]
Publiczne Gimnazjum nr 1
Publiczne Gimnazjum nr 2
Publiczne Gimnazjum nr 3
Publiczne Gimnazjum nr 4
Publiczne Gimnazjum nr 7
Szkoły średnie
I Liceum Ogólnokształcące im. Bolesława Chrobrego
III Liceum Ogólnokształcące
Zespół Szkół Ekonomicznych
Powiatowy Zespół Szkół nr 2 im. Karola Miarki
Zespół Szkół Samochodowych
Szkoły wyższe[edytuj]
Zamiejscowy Ośrodek Dydaktyczny Wydziału Inżynierii Środowiska Politechniki Krakowskiej im. Tadeusza Kościuszki przy Zespole Szkół Rolniczych im. Karola Miarki w Pszczynie
Dawne szkoły[edytuj]
Szkoły elementarne[edytuj]
Szkoła Parafialna – istniejąca do 1800 roku
Powszechna Szkoła II na Strzelnicy – obecnie Szkoła Podstawowa nr 2
Ewangelicka Szkoła Parafialna
Wspólna Szkoła Ewangelicko-Żydowska
Szkoła Żydowska
Chader
Publiczna Ośmioklasowa Szkoła Powszechna Nr. 1
Publiczna Jednoklasowa Szkoła Ewangelicka Polska
Szkoła Dokształcająca
Publiczna Szkoła Powszechna dla Mniejszości Niemieckiej
Prywatna Szkoła Powszechna z Niemieckim Językiem Nauczania
Sport i rekreacja[edytuj]

Obiekt Ilość
stadiony 2
hale sportowe 2
pływalnie kryte 3
korty tenisowe 4
pola golfowe 1
sale gimnastyczne 16
kluby "Fitness" 3
boiska do gier wielkich 10
Mieszkańcy Pszczyny mają do dyspozycji dobre zaplecze sportowe i rekreacyjne. Jest tu niewielki stadion, hala sportowa, korty tenisowe oraz kryte pływalnie. Także prywatni inwestorzy dbają o możliwości uprawiania sportu – przy nowoczesnym hotelu Imperium wybudowano kryty basen oraz kryte korty tenisowe. Z kolei dzięki pasji Edwarda Pilcha powstało w Pszczynie rozległe pole golfowe – choć obecnie jest to pole 9-dołkowe, już zajmuje 28 ha pięknie utrzymanych terenów zielonych, a właściciel chce je rozszerzyć do 35 ha i 18 dołków.
Aktywnemu wypoczynkowi i rekreacji sprzyjają także okolice miasta. Nad niedalekim Zbiornikiem Łąka jest kąpielisko miejskie oraz Centrum Windsurfingu w Porębie. Popularnym terenem spacerów i wycieczek rowerowych są rozległe Lasy Pszczyńskie.
Ciekawe imprezy i zawody sportowe organizuje Miejski Ośrodek Rekreacji i Sportu w Pszczynie: co roku w lipcu odbywa się Ogólnopolskie Kryterium Uliczne "Memoriał Kazimierza Gazdy" – wyścig kolarski poświęcony pamięci sławnego kolarza. W ramach obchodów Dni Pszczyny, w przedostatnią sobotę sierpnia, na rynku rozgrywany jest Turniej Koszykówki Ulicznej, który cieszy się dużym zainteresowaniem – bierze w nim udział nawet 250 zawodników. Pod koniec wakacji całe rodziny przyciąga Rowerowy Rajd Familijny po ziemi pszczyńskiej, impreza o charakterze nie tylko sportowym, ile turystyczno-krajoznawczym. Dwa razy w roku odbywa się Amatorski Puchar Śląska w Windsurfingu, bardzo już popularne na wodach Zbiornika Łąckiego.
Godne szczególnej uwagi są tzw. Czwartki Lekkoatletyczne – impreza, której pomysłodawcą był Marian Woronin. Jest to cykl zawodów lekkoatletycznych, odbywających się przez 10 kolejnych czwartków. Uczestniczy w nich ok. 500 dzieci z całej gminy, a wyłonieni spośród wszystkich zawodników finaliści biorą udział w ogólnopolskim finale "czwartków" w Warszawie.
Najwyżej sklasyfikowanym klubem piłkarskim w Pszczynie, jest występująca w IV-tej lidze Iskra Pszczyna.
Najwyżej sklasyfikowanym klubem piłkarskim w powiecie jest GKS Pniówek Pawłowice, grający obecnie na poziomie III ligi (grupa opolsko-śląska)
W I lidze siatkówki kobiet gra zespół PLKS Pszczyna.
Od grudnia 2005 roku, w okresie zimowym, działa na rynku ,,przenośne" lodowisko o wymiarach 20x40m.
w okresie letnim natomiast zbiornik Łącki jest areną regat żeglarskich
Pod koniec czerwca na tym samym zbiorniku odbywają się regaty kajakowe dla młodzieży gimnazjalnej i licealnej
1 grudnia 2008 roku w Pszczynie otwarty został kompleks boisk "Orlik 2012". Kompleks znajduje się obok hali Powiatowego Ośrodka Sportu i Rekreacji przy ul. Zamenhofa.
Park Pszczyński[edytuj]



Park Pszczyński
Park Pszczyński jest jednym z najpiękniejszych parków na Górnym Śląsku. Powierzchnia jego wynosi 156 ha. Park leży wzdłuż rzeki Pszczynki, która przepływa przez sztucznie utworzone stawy i kanały. W 2005 r. prowadzone są prace konserwacyjne przy obiektach wodnych.
Początki parku wiążą się z renesansową przebudową zamku w XVI w., wtedy w pobliżu zamku powstały ogrody warzywne w północno-zachodniej części parku zwierzyniec. Ten późnorenesansowy park użytkowo-ozdobny został przekształcony w II poł. XVIII w. Obecny kształt, czyli typ angielski, pochodzi z II poł. XIX w.
Park podzielony jest na trzy części:
Park Zamkowy


Park zamkowy
– stanowi integralną część parku z rezydencją książęcą, rozpościera się na obszarze 48 ha
Park Dworcowy
– leży wzdłuż torów kolejowych i dworca
– znajduje się w nim skansen "Zagroda Wsi Pszczyńskiej" i Skatepark (w miejscu dawnego amfiteatru)
Park Zwierzyniec (Dzika Promenada)


Park Zwierzyniec
– założona na przełomie XVIII i XIX w. na miejscu osuszonego Parku Miejskiego. W 2008 powstała tutaj Pokazowa Zagroda Żubrów w Pszczynie, w której na blisko 10 hektarach są obecne poza żubrami: muflony, jelenie, daniele i sarny
W parku znajdują się wkomponowane elementy architektury:
Dwór "Ludwikówka"
Pawilon herbaciany na wyspie


Dwór "Ludwikówka"
Brama chińska
Piwnica lodowa
Kapliczki
Mosty łukowe
Nekropolia Książąt Anhalt-Köthen-Pless z lat 1773 do 1841
Groby członków rodu książęcego Hochberg von Pless z 1936 oraz 1938


Pawilon herbaciany na wyspie
Parkowe aleje prowadzą daleko poza miasto do:
XVIII-wiecznego pałacyku Bażantarnia w Porębie
zameczku myśliwskiego w Promnicach (obecnie hotel " Noma Residence *****")


Nekropolia Anhaltów
Obiekty sakralne[edytuj]

Obecne[edytuj]
Kościoły katolickie
Kościół Wszystkich Świętych i Matki Boskiej Różańcowej
Kościół Podwyższenia Krzyża Świętego i Matki Boskiej Częstochowskiej
Kościół św. Jadwigi Śląskiej
Kościół Miłosierdzia Bożego
Kościoły protestanckie
Kościół Ewangelicko-Augsburski
zbór Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego
zbór Kościoła Ewangelicznych Chrześcijan
Inne
Zbór Świadków Jehowy z Salą Królestwa[potrzebne źródło]
Dawne[edytuj]
Synagoga (obecnie kino)
Kościół św. Jadwigi Śląskiej
Kościół Świętego Krzyża
Kościół św. Wolfganga
Cmentarze[edytuj]
Cmentarz Wszystkich Świętych
Cmentarz Ewangelicki
Cmentarz Żołnierzy Wojska Polskiego
Cmentarz Żołnierzy Armii Czerwonej
Cmentarz Świętej Jadwigi Śląskiej
Cmentarz Świętego Krzyża
Cmentarz żydowski
Cmentarz rodziny książęcej Anhalt-Köthen-Pless
Groby Hochbergów von Pless
Ochrona środowiska[edytuj]


Ta sekcja od 2012-06 wymaga uzupełnienia źródeł podanych informacji.
Informacje nieweryfikowalne mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Aby uczynić sekcję weryfikowalną, należy podać przypisy do materiałów opublikowanych w wiarygodnych źródłach.
Ziemia pszczyńska to obszar niezanieczyszczony, o dobrym stanie środowiska przyrodniczego – mimo iż leży na terytorium województwa śląskiego, które uznawane jest za region mocno uprzemysłowiony z silnie zdegradowanym środowiskiem. Pszczyna jest dość silnie oddzielona od zanieczyszczeń Górnośląskiego Okręgu Przemysłowego przez naturalną barierę rozległych lasów. Aby zachować i poprawić ten stan, władze samorządowe w Pszczynie przykładają wagę do spraw ochrony środowiska, traktując je w sposób priorytetowy. W ciągu ostatnich kilku lat zrealizowano wiele ważnych projektów. Dużym przedsięwzięciem, bardzo istotnym dla ochrony wód przed zanieczyszczeniami – szczególnie rzeki Pszczynki oraz Zbiornika Goczałkowickiego, rezerwuaru wody pitnej dla Górnego Śląska – była budowa oczyszczalni ścieków w Wiśle Wielkiej, a także równoległa budowa sieci kanalizacyjnej w Łące, Wiśle Wielkiej i Małej, oraz oczyszczalni ścieków i zbiorczego kolektora kanalizacyjnego dla Pszczyny. Począwszy od 2005 r. w dużej części za pieniądze pochodzące ze środków Unii Europejskiej, realizowany jest projekt mający ogromne znaczenie dla ochrony wód. Obejmuje on budowę nowego systemu kanalizacji sanitarnej dla Pszczyny, Poręby i dotąd nieskanalizowanej części Łąki oraz modernizację części kanalizacji opadowej. Równocześnie mają być zmodernizowane wodociągi pszczyńskie.
Starania o poprawę czystości powietrza atmosferycznego są o tyle trudniejsze, że większa część jego zanieczyszczeń pochodzi spoza ziemi pszczyńskiej. Jednak ważne znaczenie może mieć ograniczenie niskiej, lokalnej emisji zanieczyszczeń. W tym celu Stacja Sanitarno-Epidemiologiczna w Pszczynie prowadzi stałe i systematyczne pomiary zanieczyszczeń pyłkowych i gazowych, a od 2001 r. gmina i starostwo powiatowe wspólnie finansują stały monitoring zanieczyszczeń komunikacyjnych i niskich emisji, prowadzony przez Instytut Ekologii Terenów Uprzemysłowionych. By ograniczyć niską emisję zanieczyszczeń, związaną przede wszystkim z zimowym ogrzewaniem budynków, sukcesywnie przeprowadzana jest modernizacja starych kotłowni węglowych w jednostkach podległych gminie. Dzięki temu już 98% szkół i przedszkoli w gminie Pszczyna ma kotłownie gazowe. W 2001 r. zlikwidowano część starej miejskiej ciepłowni, pracującej na wyeksploatowanych urządzeniach opalanych miałem węglowym, a w zamian powstało pięć kotłowni gazowych z kotłami niskotemperaturowymi i jedna kotłownia gazowo-olejowa. Dzięki temu, że nowe kotłownie wyposażono w nowoczesne, energooszczędne urządzenia, odpowiadające rygorystycznym normom europejskim, udało się osiągnąć znaczne ograniczenie emisji zanieczyszczeń pyłowo-gazowych do powietrza atmosferycznego.
W ramach gospodarki odpadami i ochrony gleb w latach 1998-2000 zrealizowano program rekultywacji komunalnego wysypiska śmieci. Dzięki temu powstało 5 hektarów terenów zielonych, istniejących niegdyś w miejscu składowiska odpadów. Obecnie gmina nie posiada własnego wysypiska, odpady są wywożone do Knurowa lub Brzeszcz.
Istotne znaczenie dla gospodarki odpadami ma fakt, że w gminie Pszczyna 90% posesji objętych jest zorganizowanym wywozem odpadów, a od 1998 r. wprowadzony został program segregacji odpadów na szkło, makulaturę, plastiki i metale. Bardzo ważną inwestycją będzie planowana na najbliższe lata budowa kompostowni w sąsiedztwie pszczyńskiej oczyszczalni ścieków, do której trafiać będą wszystkie odpady "zielone" i organiczne z terenu gminy, a być może też z sąsiednich gmin.
Działania związane z gospodarką odpadami nie miałyby sensu bez akcji uświadamiających mieszkańców. Dlatego wprowadzając program selektywnej zbiórki odpadów, rozdawano specjalne kolorowe worki do segregacji oraz pojemniki. W szkołach i przedszkolach zbierane są puszki aluminiowe i zużyte baterie, w aptekach ustawiono pojemniki na przeterminowane leki. Poza tym dzięki nakładom z budżetu gminy dzieci w ramach obchodów Dnia Ziemi i akcji "Sprzątania Świata" otrzymują sadzonki drzew, plakaty, ulotki, worki i rękawice. Od 2004 r. organizowany jest festiwal ekologiczny "Rejs na czyste wody" mający na celu promocję zbiórki surowców wtórnych.
Pszczyński samorząd w swych wysiłkach na rzecz ochrony środowiska przyrodniczego naprawdę się wyróżnia, o czym świadczą liczne nagrody. W 1999 r. Wojewódzki Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej z Sejmikiem Samorządowym Województwa Śląskiego przyznał gminie Pszczyna I nagrodę w kategorii gospodarowania zielenią w konkursie "Najlepsze wdrożenie rozwiązań ochrony środowiska zrealizowane przez samorząd terytorialny w województwie katowickim w latach 1990-1995". W tym samym roku Pszczyna otrzymała nagrodę Narodowego Funduszu ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej za najlepszą realizację zadań zgłoszonych do III edycji konkursu na zagospodarowanie odpadów na terenach wiejskich. Rok 2001 przyniósł kolejną nagrodę – tym razem od Śląskiego Związku Gmin i Powiatów za najlepszy projekt "Rowerem po Śląsku"
Transport[edytuj]

Kolej[edytuj]


Stacja kolejowa w Pszczynie
Pszczyna jest stacją węzłową, przez którą przebiegają dwie linie kolejowe – linia nr 139 Katowice – Zwardoń (Skalité Serafínov) oraz linia nr 148 Pszczyna-Rybnik. Stacja posiada dwa perony – z peronu pierwszego odjeżdżają najczęściej pociągi osobowe w kierunku Rybnika, a z peronu drugiego w kierunku Katowic, Bielska-Białej czy Wisły. Perony posiadają wiaty. Przejście z peronu I na peron II odbywa się kładką nad torami. W budynku dworcowym znajduje się poczekalnia dla podróżnych i kasy biletowe.
Nad pracą stacji czuwa obsługa nastawni dysponującej "Psz", obsługująca także przejazd kolejowy na ul. Dworcowej oraz obsada nastawni wykonawczej "Psz1". Stacja Pszczyna wyposażona jest w mechaniczne i przekaźnikowe urządzenia sterowania ruchem kolejowym z sygnalizacją świetlną.
W powiecie wyróżnia się 9 podpszczyńskich stacji i przystanków kolejowych: Goczałkowice, Goczałkowice Zdrój, Piasek, Pszczyna Czarków, Kobiór, Radostowice, Suszec, Suszec Kopalnia, Suszec Rudziczka. Na stacji Pszczyna zatrzymują się pociągi wszystkich kategorii, poza pociągami EuroCity.
Dzielnice[edytuj]

Stare Miasto
Śródmieście
Siedlice
Piastów
Daszyńskiego
Powstańców Śląskich (Poligon)
Piłsudskiego
Podstarzyniec
Polne Domy
Kolonia Jasna
Kępa
Stara Wieś
Sołectwa Gminy Pszczyna[edytuj]

Brzeźce – 1057 mieszkańców
Czarków – 1900 mieszkańców
Ćwiklice – 2654 mieszkańców
Jankowice – 2629 mieszkańców
Łąka – 2815 mieszkańców
Poręba – 990 mieszkańców
Piasek – 3367 mieszkańców
Rudołtowice – 1103 mieszkańców
Studzienice – 1681 mieszkańców
Studzionka – 2198 mieszkańców
Wisła Mała – 1320 mieszkańców
Wisła Wielka – 2139 mieszkańców
Miasta partnerskie[edytuj]

Bergisch Gladbach  Niemcy – umowa podpisana 24 kwietnia 1993
Klein Rönnau  Niemcy – umowa podpisana 24 października 1996
Kaštela  Chorwacja – umowa podpisana 3 marca 1997
Holešov  Czechy
Znani ludzie urodzeni i związani z Pszczyną[edytuj]

Urodzeni w Pszczynie:
Juliusz Bielszowski
Karl Hoefer
Stanisław Gazda
Aldona Grochal
Alicja Janosz
Piotr Machalica
Aleksander Machalica
Krzysztof Machalica
Przemysław Pełka
Przemysław Pitry
Bogdan Prusek
Krzysztof Stroiński
Tomasz Tomczykiewicz
Grażyna Torbicka
Joanna Worek
Julius Carl Raschdorff
Ludzie związani z Pszczyną[edytuj]

Paweł Kempka
Alicja Janosz
Hans Lammers
Zobacz też[edytuj]

Tygodnik Polski (Pszczyna) 1845-1846
podział administracyjny województwa śląskiego
książęta pszczyńscy