Białobrzegi

Białobrzegi

Państwo Polska
Województwo mazowieckie
Powiat białobrzeski
Gmina Białobrzegi
gmina miejsko-wiejska
Burmistrz Wiesław Banachowicz
Powierzchnia 7,51 km²
Ludność (2009)
• liczba
• gęstość
7328
976 os./km²
Strefa numeracyjna
(+48) 48
Kod pocztowy 26-800
Tablice rejestracyjne WBR
Położenie na mapie Polski


Białobrzegi
51°39′N 20°57′E
TERC
(TERYT) 1142101014
Urząd miejski
ul. Reymonta 11
26-800 Białobrzegi
 Hasło Białobrzegi w Wikisłowniku
Strona internetowa
Białobrzegi – miasto w woj. mazowieckim, w powiecie białobrzeskim, siedziba władz miejsko-wiejskiej gminy Białobrzegi. W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do woj. radomskiego, zaś przed 1975 r. do woj. kieleckiego.
Według danych z 30 czerwca 2009 roku, miasto miało 7328 mieszkańców[1].
Miasto położone jest na pograniczu Doliny Białobrzeskiej i Równiny Radomskiej, ok. 30 km na północny zachód od Radomia. Przez Białobrzegi przepływa rzeka Pilica. Ośrodek turystyczno-wypoczynkowy; drobny przemysł.
Spis treści  [ukryj]
1 Demografia
2 Historia
3 Zabytki
4 Transport
5 Ciekawostki
6 Miasta partnerskie
7 Zobacz też
8 Przypisy
9 Linki zewnętrzne
Demografia[edytuj]


Historia[edytuj]

W 1540 r. król Zygmunt I Stary nadał prawa miejskie miejscowości Brzegi. Zapilicze od XIV w. należało do Mazowsza, jako darowizna Kazimierza Wielkiego dla księcia Siemowita III, zaś lokowane na prawie magdeburskim miasto było własnością Anny Falęckiej, wdowy po Janie z Biejkowa herbu Jastrzębiec. Kolejnymi właścicielem Brzegów (od drugiej połowy XVII w. Białobrzegi) były rodziny: Boglewskich, Boskich, Stokowskich, Kuroszów i Wodzyńskich.
W ciągu pierwszych trzystu lat istnienia Białobrzegi były małym miasteczkiem, którego ludność zajmowała się głównie handlem oraz rolnictwem. W okresie powstania styczniowego w mieście i okolicy działało kilka oddziałów powstańczych, w tym m.in. płk. D. Czachowskiego, Kononowicza, Grabowskiego. 1 stycznia 1870 r. Białobrzegi zostały osadą. W 1910 r. miejscowość zniszczył pożar, a już w cztery lata później zaczęła się I wojna światowa, podczas której dokonały się kolejne zniszczenia. Po wojnie nastąpił powolny rozwój osady.
Od początku XIX w. rozpoczął się wzrost liczby ludności miejscowości. Związane to było ściśle z budową i funkcjonowaniem traktu krakowskiego, zaprojektowanego przez inż. Teodora Urbańskiego i przebiegającego m.in. przez Białobrzegi.
Okres II wojny światowej już we wrześniu 1939 r. przyniósł Białobrzegom wywózki do obozów i rozstrzeliwania ludności cywilnej i wojskowej. W białobrzeskim getcie hitlerowcy osadzili 4 tys. Żydów z okolicznych terenów. Jego likwidacja nastąpiła w czerwcu 1942 r., kiedy Żydzi zostali wywiezieni do obozu zagłady w Treblince. 16 stycznia 1945 roku kończy się okupacja hitlerowska. Od 1956 do 1975 r. funkcjonował powiat białobrzeski. W 1958 roku stolica powiatu - Białobrzegi odzyskały prawa miejskie, wcześnie stanowiły jedyną wieś w Polsce, a nie miasto, będącą siedzibą powiatu. 1 stycznia 1999 r. Białobrzegi stały się miastem powiatowym.
Zabytki[edytuj]

kościół parafialny z 1932-1957 według projektu Stefana Szyllera
rzeźba Matki Boskiej przy kościele z końca XIX wieku
drewniana dzwonnica z XVIII wieku
brama kościelna i cmentarna z początku XX wieku
Transport[edytuj]

Węzeł drogowy. W mieście krzyżują się drogi krajowe:
droga krajowa nr 7 S7 – Gdańsk - Warszawa - Białobrzegi (obwodnica miasta) - Radom - Kielce - Kraków
droga krajowa nr 48 – Tomaszów Mazowiecki - Wyśmierzyce - Białobrzegi - Kozienice - Kock
Ciekawostki[edytuj]

W Warszawie w dzielnicy Ochota znajduje się ulica Białobrzeska .
Miasta partnerskie[edytuj]

 Allennes-les-Marais[potrzebne źródło]
Zobacz też[edytuj]

cmentarz żydowski w Białobrzegach