sobota, 29 września 2012

Biały Bór


Biały Bór

Państwo Polska
Województwo zachodniopomorskie
Powiat szczecinecki
Gmina Biały Bór
gmina miejsko-wiejska
Założono XIII wiek
Prawa miejskie 1382
Burmistrz Franciszek Lech Kwaśniewski
Powierzchnia 12,82 km²
Ludność (2010)
• liczba
• gęstość
2219
173 os./km²
Strefa numeracyjna
(+48) 94
Kod pocztowy 78-425
Tablice rejestracyjne ZSZ
Położenie na mapie Polski


Biały Bór
53°53′55″N 16°50′16″E
TERC
(TERYT) 4324415034
SIMC 0949767
Urząd miejski
ul. Żymierskiego 10
78-425 Biały Bór
 Multimedia w Wikimedia Commons
 Hasło Biały Bór w Wikisłowniku
Strona internetowa
Biały Bór (kaszb. Bielno,[potrzebne źródło] niem. Baldenburg, staropol. Białobork[potrzebne źródło], ukr. Білий Бір) – miasto w północnej Polsce, w woj. zachodniopomorskim, w powiecie szczecineckim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Biały Bór.
Położone jest nad rzeką Białą, między jeziorami Łobez i Bielsko. Prawa miejskie uzyskał w 1382, w czasie II wojny światowej został znacznie zniszczony.
Według danych z 31 grudnia 2010 r. miasto miało 2219 mieszkańców[1].
W miejscowości działało Stado Ogierów Biały Bór. Od 1994 jako Zakład Treningowy Skarbu Państwa Biały Bór[2], potem ponownie jako SO. W 2003 weszło w skład Stada Ogierów w Sierakowie Wielkopolskim Sp. z o.o., a w 2007 przeszło w skład Stadniny Koni w Dobrzyniewie Sp. z o.o.. Od ok 2011 r. stadnina jest dzierżawiona przez firmę prywatną
Spis treści  [ukryj]
1 Położenie
2 Komunikacja
3 Historia
4 Przyroda i turystyka
5 Przypisy
6 Żwirownia
7 Oświata
8 Sport
9 Administracja
10 Osoby z Białego Boru
11 Linki zewnętrzne
Położenie[edytuj]

Położone na Pojezierzu Drawskim w okolicach jezior: Bielsko (o pow. 268 ha i głębokości do 23 m), Cieszęcino (o pow. 102 ha i głębokości 50 m), wzdłuż których rozciąga się park krajobrazowy wraz z jeziorami Łobez (zajmuje obszar o pow. 48,7 ha) i Jezioro Ławiczka (pow. 6,6 ha). Leżą one w dorzeczu Gwdy i Noteci, a ich wody spływają rzeką Białą do Czernicy. Okolice jezior pokryte są lasami mieszanymi oraz borami.
W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do woj. koszalińskiego.
Według danych z 1 stycznia 2010 r. powierzchnia gminy wynosiła 12,82 km²[3].
Osiedla mieszkaniowe miasta: Dalkowo, Kamienna, Linowo.
Komunikacja[edytuj]

Biały Bór leży na przecięciu dróg krajowych: nr 25 z nr 20. Połączenia do miasta obsługują pięciu przewoźników autobusowych wywodzących się z b. PKS:
PPKS Bytów
PKS SŁUPSK S.A.
PKS Człuchów
PKS Koszalin
PKS Szczecinek
PKS Jelenia Góra (sezonowo)
Przez miasto biegnie linia kolejowa Piła Główna – Ustka, z przystankiem Biały Bór.
Gmina zasłynęła w 2011 r. z sieci fotoradarów o zagęszczeniu nieproporcjonalnym do swojego obszaru i zaludnienia.[4]
Historia[edytuj]

1283 – książę gdański Mściwoj II ufundował tu parafię podległą arcybiskupstwu gnieźnieńskiemu
1309 – pod panowaniem Krzyżaków
1382 – lokacja miasta
1395 – potwierdzenie praw miejskich chełmińskich przez Wielkiego Mistrza Zakonu Konrada Zöllnera von Rotenstein
1408 – probostwo otrzymało wieś od wielkiego mistrza Ulricha von Jungingen
1466-1772 – miejscowość należała do Prus Królewskich w Koronie Polskiej
1772 – pod zaborem pruskim
1875 – nowy kościół katolicki, należący do parafii Eikfirn, obsługiwał 56 wiernych
1878 – uzyskanie połączenia kolejowego
1939 – 2292 mieszkańców
1945 – miasteczko, silnie ufortyfikowane, stanowiło część umocnień Wału Pomorskiego i zostało zniszczone w 80%, zaś ludność je opuściła
1950 – 775 mieszkańców
1957 – 1315 mieszkańców
W Białym Borze w latach 60. kręcono film pt. Pan Wołodyjowski.
Na polskiej mapie wojskowej z 1936 r. przy oznaczeniu miasta podano polski egzonim Białybór[5].
Przyroda i turystyka[edytuj]

Miasto położone jest w niewielkiej dolinie, otoczone lasami.
Obiekty historyczne[6]:


Cerkiew greckokatolicka Narodzenia NMP
kościół neogotycki św. Michała z 1878
Cerkiew Narodzenia Przenajświętszej Bogarodzicy w Białym Borze wg projektu i z dekoracją malarską J. Nowosielskiego w dniu 23 września 2007 roku podniesiona do rangi sanktuarium
pomnik Tarasa Szewczenki
sąd grodzki (dziś niemal w ruinie, należy do właściciela prywatnego)[7]
pozostałość po młynie wodnym
stadnina ogierów stylizowana na dawny dwór szlachecki
bunkry Wału Pomorskiego
park
Cmentarz żydowski w Białym Borze
Przypisy[edytuj]

↑ Ludność. Stan i struktura w przekroju terytorialnym (Stan w dniu 31 XII 2010 r.). Warszawa: Główny Urząd Statystyczny, 2011-06-10. ISSN             1734-6118      .
↑ Internetowy System Aktów Prawnych Dz.U. 1994 nr 83 poz. 383
↑ Powierzchnia i ludność w przekroju terytorialnym w 2010 r.. Warszawa: Główny Urząd Statystyczny, 2010-08-20. ISSN             1505-5507      .
↑ [1]
↑ Arkusz 43 Bydgoszcz. Mapa operacyjna 1:300 000. Wojskowy Instytut Geograficzny, Warszawa: 1936.
↑ W rejestrze zabytków nie ma ani jednego zabytku wypisanego dla Białego Boru
↑ Biały Bór, sąd grodzki i zabytki.
Żwirownia[edytuj]

W okolicach miasta znajduje się jedno z najwyższych wzniesień w regionie. Jest to sztuczne wzniesienie powstałe z wydobywania żwiru. Góra ma wysokość ok. 250 m. Przy dobrej pogodzie można zobaczyć z niej oddalony o 30 km Szczecinek.[potrzebne źródło]
Oświata[edytuj]

Na terenie miasta działa kilka placówek oświatowych:
Zespół Szkół nr 1
Szkoła Podstawowa nr 2 (mniejszości ukraińskiej)
Gimnazjum nr 2 (mniejszości ukraińskiej)
Zespół Szkół im. Oskara Langego
Liceum Ogólnokształcące nr 1 (mniejszości ukraińskiej)
Technikum hodowli koni
Sport[edytuj]

W mieście działa:
klub piłkarski Lider
klub piłkarski Hubertus
klub kajakarski Hubertus
klub jeździecki Hubertus przy stadninie koni
W mieście organizowane są mistrzostwa Polski w WKKW.
Obiekty sportowe:
hala przy Zespole Szkół nr 1
2 stadniny koni
stadion miejski
kompleks boisk "Orlik 2012"
Administracja[edytuj]

Miasto jest siedzibą gminy miejsko-wiejskiej. W Radzie Miejskiej w Białym Borze zasiada 15 radnych. Organem wykonawczym jest burmistrz. Siedzibą władz jest Urząd Miejski przy ul. Żymierskiego.
Burmistrzowie Białego Boru:
Franciszek Lech Kwaśniewski (PSL) (od 2002 r.)
Biały Bór należy do Związku Miast Polskich.
Mieszkańcy Białego Boru wybierają posłów z okręgu wyborczego nr 40, senatora z okręgu wyborczego nr 100, a posłów do Parlamentu Europejskiego z okręgu wyborczego nr 13.
Osoby z Białego Boru[edytuj]

W latach 1967-2008 w Białym Borze mieszkał podporucznik Józef Mioduszewski, urodzony w 1922, zmarł w 2008 roku. Ułan, bojownik Armii Krajowej, uczestnik akcji "Burza" w powstaniu warszawskim, odznaczony za zasługi w walce przeciw Armii Czerwonej m.in. Orderem Odrodzenia Polski "Polonia Restituta" klasy kawalerskiej, dwoma Krzyżami Walecznych. Miłośnik koni – w latach 1972-1981 był kierownikiem stada ogierów w Białym Borze. Pośmiertnie uhonorowany tytułem Bohatera Łomianek przez Radę Miejską i Burmistrza Łomianek.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

+1