niedziela, 30 września 2012

Bełżyce


Bełżyce

Państwo Polska
Województwo lubelskie
Powiat lubelski
Gmina Bełżyce
gmina miejsko-wiejska
Prawa miejskie 1417 do 1869, odzyskane w 1958
Burmistrz Ryszard Góra (od 2008)
Powierzchnia 23,46 km²
Ludność (2010)
• liczba
• gęstość
6 938[1]
297 os./km²
Strefa numeracyjna
(+48) 81
Kod pocztowy 24-200
Tablice rejestracyjne LUB
Położenie na mapie Polski


Bełżyce
51°11′N 22°16′E
TERC
(TERYT) 3060909014
Urząd miejski
ul. Lubelska 3
24-200 Bełżyce
 Multimedia w Wikimedia Commons
 Hasło Bełżyce w Wikisłowniku
Strona internetowa


Pomnik Polski Walczącej w Bełżycach


Staw w Bełżycach - widok na zabudowania ul. Kazimierskiej


Ulica Kazimierska w Bełżycach
Bełżyce - miasto w woj. lubelskim, w powiecie lubelskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Bełżyce. Położone na na Równinie Bełżyckiej.
Historycznie położone są w Małopolsce (w ziemi lubelskiej). W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do starego woj. lubelskiego.
Spis treści  [ukryj]
1 Położenie
2 Etymologia nazwy
3 Historia
3.1 Czasy prehistoryczne
3.2 Średniowiecze
3.3 Lata dominacji protestanckiej
3.4 Pod zaborami
3.5 II Rzeczpospolita
3.6 Okupacja niemiecka
3.7 Po 1945
3.8 Po 1989
4 Kultura
5 Zabytki
6 Edukacja
6.1 Zespół Szkół nr 1 im. Jana Pawła II
6.1.1 Kierownicy i dyrektorzy szkoły
6.2 Zespół Szkół nr 2 im. Królowej Jadwigi
6.2.1 Kierownicy i dyrektorzy szkoły
6.3 Zespół Szkół Technicznych im. Tadeusza Kościuszki
6.3.1 Kierownicy i dyrektorzy szkoły
6.4 Zespół Szkół im. Mikołaja Kopernika
6.4.1 Kierownicy i dyrektorzy szkoły
6.5 Samorządowe Przedszkole Publiczne
6.5.1 Kierownicy i dyrektorzy placówki
7 Transport
8 Sport
8.1 Unia Bełżyce
9 Miasta partnerskie
10 Związani z Bełżycami
11 Zobacz też
12 Przypisy
13 Linki zewnętrzne
Położenie[edytuj]

Bełżyce położone są nad rzeką Krężniczanką, która jest dopływem Bystrzycy. Od Lublina oddalone są o 25 km. Przez miasto przebiega droga 747 łącząca Lublin z Opolem Lubelskim, droga 827 - do Nałęczowa oraz droga 834 - do Bychawy. Najbliższe stacje kolejowe znajdują się w odległym o 10 km od Bełżyc Motyczu oraz w Niedrzwicy Dużej. 8 km od Bełżyc znajduje się lotnisko Lublin-Radawiec.
Etymologia nazwy[edytuj]

Językoznawcy nie są zgodni, co do pochodzenia nazwy Bełżyce[2]. Według Stefana Warchoła pochodzi najprawdopodobniej od imienia Bełz, należącego do naczelnika rodu[3]. Bełżyc to syn Bełza, a Bełżyce to synowie Bełza[4]. Słowo "bełz" oznaczało dawniej "błyszczy"[5].Stanisław Rospond twierdzi, że nazwa ta może pochodzić też od ukraińskiego belz - głęboka zarośnięta dolina potoku[6].
Historia[edytuj]

Czasy prehistoryczne[edytuj]
Pewne jest, że w czasach prehistorycznych na terenie obecnych Bełżyc istniało osadnictwo. Znaleziono tu zabytki pochodzące z przełomu późnego neolitu i początków epoki brązu (koniec III i początek II tysiąclecia p.n.e.)[7].. Nie ma wielu szczegółów na temat życia ówcześnie mieszkających tam ludzi, ani ciągłości osadnictwa.
Średniowiecze[edytuj]
Przypuszczalnie na terenie obecnego miasta przed XIV w. powstał gród królewski. Później król oddał go w dzierżawę Dzierżykrajowi z Wielowsi herbu Mądrostki. W 1349 roku trafiła w posagu Dzirżysławy z Wielowsi do Rafała z Tarnowa herbu Leliwa (syna Spycimira, kasztelana krakowskiego). W tymże roku, na wniosek Rafała z Tarnowa, król Kazimierz Wielki wydał dokument, przenoszący osadę z prawa polskiego na niemieckie. Jest tu wymieniana jako Belsszice (Bełzice). W tym okresie król nadał Bełżyce na pełną własność jego właścicieli. W bitwie pod Grunwaldem brały udział chorągwie wystawione przez dziedziców wsi: Jana z Tarnowa i jego brata Spytka. Na 27 kwietnia 1416 r. jest datowana pierwsza wzmianka o istnieniu w granicach dóbr bełżyckich zamku warownego. Budynek umiejscawia się przy granicy dóbr z Jaroszewicami. W 1416 r. rozpoczyna się proces lokacyjny miasta. 17 maja 1417 r. król Władysław Jagiełło udziela przywileju pozwalającego je założyć. W czasie lokacji miasta erygowana zostaje parafia katolicka, wznosi się również drewniany kościół parafialny pw. nawrócenia św. Pawła, przy którym od połowy XV w. funkcjonuje szkoła parafialna[8]. Późniejsze rodziny, mające miasto w posiadaniu to: Pileccy, Bziccy, Spinkowie, Orzechowscy, Gałęziowscy, Szaniawscy, Osuchowscy, Kossowscy i Brzezińscy. Bełżyce w początkowym okresie po uzyskaniu praw miejskich zasiedlają rolnicy, rzemieślnicy oraz kupcy, a także producenci alkoholu. Od 11 lutego 1432 r., dzięki przywilejom przymusu drogowego oraz prawa składu miasto prężnie się rozwija. Żyją tu mieszczanie różnych wyznań i religii: katolicy i prawosławni zajmujący się rolnictwem oraz protestanci zajmujący się rzemiosłem, pod koniec XV w. osiedlają się tu także Żydzi, obsługujący handel na szlaku Kraków – Wilno[9]. W 1446 r. ma tu miejsce zjazd możnowładztwa małopolskiego[10]. Został zorganizowany przez ówczesnego właściciela miasta - Jana Pileckiego oraz właściciela Kurowa - Piotra Kurowskiego. Prawdopodobnie pomysł zwołania zjazdu przedstawiła królowa Zofia. 24 kwietnia 1446 r. uczestnicy zjazdu wystawiają dokument, w którym proponują objęcie polskiego tronu[11] Kazimierzowi Jagiellończykowi[12]. 24 listopada 1464 r. Kazimierz Jagiellończyk nadaje miastu prawo do odbywania jarmarków: na św. Małgorzatę Pannę i św. Michała[11].
Lata dominacji protestanckiej[edytuj]
W okresie reformacji, w XVI i XVII wieku jest to jeden ważniejszych ośrodków małopolskiego kalwinizmu, następnie znaczący ośrodek braci polskich, miejsce zjazdów i synodów, aż do połowy XVII w. W 1558 r. ówczesny właściciel miasta, Andrzej Bzicki przekazuje tutejszy kościół w ręce kalwinów. Wydaje on również nakaz uczęszczania przez mieszczan w nabożeństwach w przekształconym ze świątyni katolickiej zborze. W przeciwnym wypadku mieszkańcowi Bełżyc grozi kara pieniężna (5 groszy) lub więzienia[13]. W latach 1618–1663 przy tutejszym zborze działa kalwińskie gimnazjum prowincji małopolskiej. Funkcjonuje tu drewniany wodociąg, doprowadzający wodę ze stawów nad rzeką do zamku i domostw. W 1617 r. dobra bełżyckie wraz z wsiami Będki, Podole i Wzgórze zostały wydzierżawione Mikołajowi Siestrzewitowskiemu za 21 tysięcy złotych na trzy lata. Około 1620-1630 r. katolicy podejmują pierwszą, nieudaną próbę odzyskania budynku kościoła. W 1646 r. król Władysław IV wydaje przywilej zezwalający na założenie cechu bednarzy i kołodziejów[14]. W 1648 r. miasto jest pustoszone przez kozaków pod wodzą Bohdana Chmielnickiego. Dokonują oni też pogromu Żydów. Koniec XVII i początek XVIII w. to dla miasta kolejne napaści zbrojne, pożary i tumulty wyznaniowe. Mieszkańcy są dziesiątkowani epidemiami cholery i tyfusu. 31 lipca 1645 r. miasto od króla Władysława IV uzyskuje przywilej organizowania jarmarków: na św. Michała, na NMP Gromniczną i na Niedzielę Śrópostną[11]. W 1654 Trybunał Koronny w Lublinie nakazuje kalwinom zwrócić katolikom budynek kościoła. Dziedzic Bełżyc (Paweł Orzechowski) buduje nowy zbór, mniejszy i drewniany[15]. W 1662 r. podjęto decyzję o wypędzeniu z Bełżyc arian. 2 czerwca 1667 r. król Jan Kazimierz udziela zezwolenia na cztery dodatkowe jarmarki w mieście: na Święto Trójcy, na Św. Idziego Opata, na Św. Dominika i Wyznawcy, oraz na Wszystkich Świętych. W 1670 r. zostaje odbudowany i na nowo erygowany budynek kościoła katolickiego[12]. W 1721 r. ma miejsce wizytacja archidiakonatu lubelskiego, z której można się dowiedzieć, że na terenie parafii bełżyckiej było około tysiąca katolików i kilku kalwinów[16]. W 1783r. ma miejsce pożar zboru kalwińskiego, który kończy obecność protestantów w mieście. Na początku XVIII w. przez Bełżyce przebiega szlak przemarszów wojsk szwedzkich i rosyjskich, a także wojsk koronnych i litewskich, którym towarzyszą rekwizycje i grabieże. Aby ratować chylące się ku upadkowi miasto król August II nadaje mu kolejne przywileje.
Pod zaborami[edytuj]
Bełżyce od 1796 r. znajdują się w Galicji Zachodniej (zabór austriacki), a od 1810r. należą do Księstwa Warszawskiego, natomiast od 1816 r. wchodzą w skład Królestwa Polskiego. Do 1821 r. istnieje tu fabryka sukiennicza. W 1822 r. ma miejsce pożar kościoła, który po nim zostaje wyremontowany dopiero w 1855 r. W 1829 r. tutejszy zamek zostaje przebudowany na browar i gorzelnię[12]. W 1860 r. miasto zajmuje obszar około 930 ha. Znajduje się w nim 25 domów murowanych i 115 drewnianych. Są tu: drewniany młyn, oraz wspomniane gorzelnia i browar. Właścicielami miasta są wtedy bracia Witold i Konstanty Brzezińscy. W 1866r. wybucha pożar, który trawi 25 budynków. Straty szacuje się na 8970 rubli[17].Miasto traci prawa miejskie po upadku powstania styczniowego w 1869 r., a odzyskuje w 1958r. Od 1874 r. działa tu apteka. W 1913 r. w wybucha pożar, który trawi Bełżyce prawie w całości. Niszczy on starą synagogę, 12 domów mieszkalnych, 14 stodół, 18 obór i budynek spółdzielni mleczarskiej[9]. Po pożarze w mieście zaczyna funkcjonować straż pożarna, zostaje wybudowana remiza strażacka[18]. W tym samym roku na ulicy Prebendarskiej zostaje zbudowany przez rodzinę Szubartowskich duży młyn. W 1917r. osada Bełżyce jest zamieszkana przez 3666 osób, w znacznej części narodowości żydowskiej. Mieści się tu siedziba władz gminnych i sąd. Działają tu: Towarzystwo Oszczędnościowo-Pożyczkowe z kasą, Stowarzyszenie Spożywców „Gwiazda”, Ochotnicza Straż Ogniowa, 3-klasowa szkoła ludowa, 2 masarnie, 2 herbaciarnie, 4 piwiarnie i kilkanaście sklepów pozostających głównie w rękach żydowskich właścicieli. Bełżyckie rzemiosło składa się wtedy z cechów murarzy, szewców, bednarzy, kowali, stelmachów, krawców i garncarzy. W mieście pracuje również lekarz i kilku felczerów.
II Rzeczpospolita[edytuj]
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości Bełżyce znajdują się w powiecie lubelskim, w województwie lubelskim. W 1919 r. powstaje dom parafialny z dużą salą i sceną[19]. W 1922 r. dawne dobra bełżyckie zostają ostatecznie rozparcelowane. W byłym dworze władze miasta otwierają szpital komunalny, którego prowadzeniem zajmuje się dr Szymon Klarner. W 1925 dr Klarner umiera, a jego stanowisko zajmuje dr Władysław Grażewicz. W 1929 r. w mieście i gminie działają: Spółdzielnia Bankowa „Kasa Spółdzielcza”, Spółdzielnia Budowlana, Stowarzyszenie Spożywców, młyny wodne i wiatraki. W 1936 r. zostaje założona Spółdzielnia Rolniczo-Handlową „Rolnik”, funkcjonują także spółdzielnie żydowskie. W latach 30-tych powstaje tu elektrownia, która dostarcza prąd mieszkańcom miasta i okolicznych miejscowości[9].
Okupacja niemiecka[edytuj]
Podczas II wojny światowej, we wrześniu 1939 roku Bełżyce zajmują wojska niemieckie. Miasto znajduje się w dystrykcie lubelskim w Generalnym Gubernatorstwie. W 1940 roku Niemcy zakładają w Bełżycach getto, do którego przywożą Żydów ze Szczecina (300 osób), Krakowa (500 osób) i Lublina (500 osób). W maju 1942 roku dociera tutaj transport z kilkoma tysiącami Żydów z Niemiec. W październiku 1942 roku około 3 tysięcy Żydów zostaje wywiezionych do ośrodka zagłady w Sobiborze. W marcu 1943 roku Niemcy przeprowadzają akcję likwidacji getta, wywożąc wszystkich Żydów do obozu koncentracyjnego Majdanek. Część Żydów rozstrzelano na miejscu, a około 600 wywieziono do obozu pracy przymusowej w Budzyniu. Podczas okupacji hitlerowskiej ginie tu 3,5 tys. osób, 60% mieszkańców. Na cmentarzu w Bełżycach stoi zbiorowa mogiła więźniów obozu na Majdanku. W 1942 r. budynek gorzelni (dawny zamek) został przebudowany na zakład mleczarski. Na początku sierpnia 1944 uruchomiono elektrownię obsługującą Bełżyce i okoliczne miejscowości.
Po 1945[edytuj]
20 lutego 1946r. oddział WiN dowodzony przez “Renka” opanował posterunek MO w Bełżycach niszcząc dokumenty i sprzęt. Rozstrzelano komendanta posterunku. 23 czerwca 1946 r. na polach w pobliżu Bełżyc rozstrzelano referenta wojskowego Starostwa Powiatowego w Lublinie Mieczysława Piątkowskiego. 23 września 1946 r. - ponad 30-osobowy oddział WiN dowodzony przez zastępcę Hieronima Dekutowskiego - “Zapory" kpt. Aleksandra Głowackiego ps. “Wisła" - opanował posterunek MO w Bełżycach. Po jego zdemolowaniu oddział wycofał się do Lasu Krężnickiego i tu zorganizował zasadzkę na szosie Bełżyce — Chodel. Rankiem 24 września wpadła w nią grupa pościgowa składająca się z 30 żołnierzy z Mazowieckiej Jednostki Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego, 20 funkcjonariuszy MO i 3 pracowników Urzędu Bezpieczeństwa. Zginęło 14 żołnierzy i 4 milicjantów, oddział WiN zdobył kilka ciężarówek, radiostację i wiele broni bez strat własnych. W 1947 r. w mieście wybuchł pożar, spłonęły zabudowania przy ówczesnej ulicy Urzędowskiej. W tymże roku w Bełżycach mieszkało 3227 osób. 22 lutego 1947 r. Hieronim Dekutowski - “Zapora" prowadził, w budynku szkoły w Bełżycach, rozmowę z przedstawicielami Urzędu Bezpieczeństwa, na temat ujawnienia się. 4 sierpnia 1947 r. grupa z oddziału “Zapory" zastrzeliła w restauracji w Chodlu i komendanta posterunku MO w Bełżycach Bronisława Pikułę, członka PPR. W nocy z 14 na 15 października 1948 r. grupa ok. 50 ludzi “Zapory" w ubraniach cywilnych i mundurach Wojska Polskiego w Spółdzielni Rolniczo-Handlowej w Bełżycach zarekwirowała materiały włókiennicze, galanteryjne i spożywcze o wartości ok. 200 tys. zł i 1050 zł w gotówce. W grudniu 1948 r. powstał w Bełżycach Komitet Gminny PZPR. W 1954 r. rozpoczęto budowę nowej remizy strażackiej. W 1956 r. osada stała się stolicą nowo utworzonego powiatu bełżyckiego. W 1958 r. przywrócono Bełżycom prawa miejskie. W 1971 roku utworzyła w Bełżycach swój zakład Warszawska Fabryka Maszyn i Urządzeń Przemysłu Spożywczego “Warmasz". Po 1974 roku zakład ten przejęła Fabryka Aparatury Mleczarskiej “Spomasz". W 1975 r. po likwidacji powiatów miasto stało się siedzibą gminy. W dotychczasowej siedzibie władz powiatowych rozpoczął pracę szpital. W połowie lat 70. stworzono nową oczyszczalnię ścieków oraz ujęcie wody, rozbudowano sieć wodociągową oraz kanalizacyjną. Po ogłoszeniu stanu wojennego, w Bełżycach powstała Miejsko-Gminna Rada Patriotycznego Ruchu Odrodzenia Narodowego. Jej przewodniczącym został Jan Szubartowski. W 1983 r. doprowadzono do miasta gaz ziemny.
Po 1989[edytuj]
Przed wyborami parlamentarnymi w 1989 roku w mieście rozpoczął działalność Komitet Obywatelski "Solidarność", któremu przewodniczył Stanisław Listoś oraz “Solidarność" Rolników Indywidualnych , z przewodniczącym Romanem Jaroszyńskim. W 1990 r. rozpoczęła działalność lokalna gazeta - "Gazeta Bełżycka". W 1997 r. uroczyście obchodzono 580 rocznicę lokacji miasta. 3 maja 2000 roku, w 95 rocznicę urodzin Tadeusza Kościuszki, odsłonięto w Bełżycach jego nowy pomnik, gdyż poprzedni skradziono w marcu 1999 r.[19]
Kultura[edytuj]

W 1987 roku z inicjatywy nauczycielki miejscowego liceum Ireny Kawy i animatora kultury Józefa Kasprzaka został założony Teatr "Nasz". Od 1992r. działa pod obecną nazwą[18]. Co roku we wrześniu odbywa się tu ogólnopolskie spotkanie teatralne pod hasłem Scena Dramatyczna. Trwa dwa dni. Przedsięwzięcie to powstało w 1991 r.[20] Współorganizatorami są: Miejski Ośrodek Kultury i Towarzystwo Przyjaciół Teatru w Bełżycach oraz Wojewódzki Ośrodek Kultury w Lublinie[21]. Co roku, w czerwcu odbywają się w mieście Dni Bełżyc. Składają się one na cykl imprez kulturalno-sportowych. Zazwyczaj trwają trzy dni[22].W okresie letnim jest również organizowany Dzień Jagielloński. W latach 2006 - 2007 dwukrotnie (13 lipca) odbył się Jarmark Jagielloński.
Zabytki[edytuj]

zamek - obecnie całkowicie przebudowany
późnorenesansowy kościół (prezbiterium wzniesione przed 1650, z nawą budowaną do 1706)
dawny zajazd z przełomu XVIII i XIX w.
cmentarz żydowski z XIX w.
dwór Brzezińskich wybudowany w latach 40. XIX w. wraz z kompleksem parkowym.
Edukacja[edytuj]

W Bełżycach znajdują się cztery zespoły szkół, oraz przedszkole.
Zespół Szkół nr 1 im. Jana Pawła II[edytuj]
Szkoła powstała w latach 30. XX w.. Na początku mieściła się przy ulicy Bychawskiej. W 1975 r. przeniosła się z budynku, który dzieliła z Liceum Ogólnokształcącym im. M. Kopernika, na ówczesną ulicę XX-lecia PRL (obecnie ks. bp. Tomasza Wilczyńskiego)[23]. Przez krótki okres, do 1984 r. funkcjonowała jako Zbiorcza Szkoła Gminna. Od 1984 r. nosiła nazwę Szkoła Podstawowa nr 1, a po reorganizacji oświaty w 1999 funkcjonuje jako Zespół Szkół nr 1. 17 października 2005 r. szkoła przyjęła imię Jana Pawła II[24].
Kierownicy i dyrektorzy szkoły[edytuj]
1966 - 1970 Kazimierz Mazurek
1970 - 1974 Maria Bęczyńska
1974 - 1975 Ryszard Baran
1975 - 1984 Maria Bakalarz
1984 - 1999 Wanda Plewik
od 1999 Zbigniew Dyguś[23]
Zespół Szkół nr 2 im. Królowej Jadwigi[edytuj]
Szkoła powstała w 1870 r. na mocy postanowienia władz carskich. Na początku funkcjonowała w drewnianym domu jako szkoła ludowa. Od 1915 r. była tu 3-klasowa szkoła polska. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę otwarto 4-klasową Szkołę Powszechną. W roku szkolnym 1920/21 miała 287 uczniów. W 1924 r. wybudowano nowy obiekt szkolny o 7 izbach lekcyjnych. Powstał on z inicjatywy ówczesnego dyrektora szkoły - Piotra Wiszniewskiego. 5 lutego 1925 roku budynek został poświęcony. W 1936 r. przebudowano go uzyskując 4 sale lekcyjne. W 1937 r. szkoła uruchomiła świetlicę dla młodzieży wiejskiej, a latem 1938 r. dzieciniec dla dzieci wiejskich. Na początku lat 60., w ramach akcji 1000 szkół na 1000-lecie Państwa Polskiego wybudowano nowy obiekt szkolny. W latach 1994 - 1999 placówka funkcjonowała jako Szkoła Podstawowa nr 2 w Bełżycach. 1 września 1999 r. uchwałą Rady Miejskiej w Bełżycach utworzono Zespół Szkół Nr 2 w Bełżycach składający się ze Szkoły Podstawowej Nr 2 i Gimnazjum Nr 2. We wrześniu 2001 roku do Zespołu dołączyła Szkoła Filialna we Wronowie[25].
Kierownicy i dyrektorzy szkoły[edytuj]
1929 - 1937 Piotr Wiszniewski
1937 - 1952 Józef Sady
1952 - 1959 Jan Mikosz
1959 - 1968 Krystyna Czwórnóg
1968 - 1969 Franciszek Malicki
1969 - 1972 Elżbieta Żarnowska
1972 - 1991 Wanda Zawiślak
1991 - 1999 Marianna Rumińska
od 1999 Cecylia Król[23]
Zespół Szkół Technicznych im. Tadeusza Kościuszki[edytuj]
Powstała w 1970 r. jako Zasadnicza Szkoła Rolnicza w Jastkowie. W 1974 r. została przeniesiona do Babina, a w 1981 r. do Bełżyc. Od tego czasu, aż do 1992 r. funkcjonowała w budynku Zespołu Szkół w Bełżycach (przy ulicy Bychawskiej). W tymże roku dyrekcja placówki zdecydowała o przeniesieniu szkoły do obiektów pozostałych po zlikwidowanym Państwowym Ośrodku Maszynowym. W 1996 r. uregulowano sprawy związane z własnością. W latach 1997 - 2000 trwała budowa nowego skrzydła szkoły oraz nowej pełno wymiarowej sali gimnastycznej. Od 1999 r. placówka funkcjonuje jako Zespół Szkół Technicznych im. Tadeusza Kościuszki[26].
Kierownicy i dyrektorzy szkoły[edytuj]
1976 - 1983 Bronisław Dąbek
1983 - 1998 Alina Wójtowicz
od 1998 Wiesław Choduń[23]
Zespół Szkół im. Mikołaja Kopernika[edytuj]
Krótko przed II wojną światową powstał Komitet Budowy Szkoły. 3 września 1939r. odbyło się poświęcenie kamienia węgielnego. Rozpoczęto budowę, którą przerwały działania wojenne. Została wznowiona po wojnie. W październiku 1953 r. oddano do użytku budynek przeznaczony na internat. Ze zlikwidowanego Liceum Ogólnokształcącego w Garbowie przywieziono rozmaite sprzęty i pomoce dydaktyczne. Szkoła funkcjonowała wtedy jako Szkoła Podstawowa i Liceum Ogólnokształcące w Bełżycach. W roku szkolnym 1956/57 przystąpiono do budowy sali gimnastycznej, którą oddano do użytku w 1959 r. W 1967, w wyniku reorganizacji szkolnictwa, nastąpił podział administracyjny szkoły: wyodrębniono Szkołę Podstawową oraz Liceum Ogólnokształcące. W 1973 r. placówka przyjęła imię Mikołaja Kopernika. Od 1974 r. w obiektach szkoły rozpoczęła działalność Zasadnicza Szkoła Zawodowa, działająca jako filia Zasadniczej Szkoły Zawodowej Nr 2 w Lublinie. W 1975 r. budynek opuściła Zbiorcza Szkoła Gminna. W roku 1979 rozpoczęto kapitalny remont budynku, podjęto też decyzję o likwidacji internatu. 13 kwietnia 1975 r. odbyła się uroczystość wręczenia sztandaru szkoły, który ufundował Państwowy Ośrodek Maszynowy w Bełżycach. 22 marca 1980 r. utworzono Zespół Szkół w Bełżycach. W jego skład weszły: Liceum Ogólnokształcące, Zasadnicza Szkoła Zawodowa i Technikum Mechaniczne dla pracujących. W 1983 r. powołano 5-letnie Technikum Mechaniczne. 1 września 1987 r. uruchomiono Technikum Mechaniczne. W listopadzie 1995 r. w ramach Zasadniczej Szkoły Zawodowej otwarto Stację Kontroli Pojazdów i Dział Naprawy Samochodów. W roku szkolnym 2000/2001 rozpoczęła działalność Policealna Szkoła Zawodowa kształcąca w zawodzie technik informatyk. 19 grudnia 2001 na mocy uchwały Rady Pedagogicznej imię Mikołaja Kopernika, które dotychczas przysługiwało Liceum Ogólnokształcącemu, przyjął cały Zespół Szkół. W latach 2005 - 2007 w szkole powstały dwie nowe pracownie komputerowe i dwa centra multimedialne. W 2009 r. utworzono Technikum kształcące w zawodzie technik informatyk. W tym samym roku ukończono budowę nowej klatki schodowej, szatni i sali konferencyjnej, zaadaptowano również dawną halę warsztatów szkolnych na salę sportów siłowych[27].
Kierownicy i dyrektorzy szkoły[edytuj]
1953 - 1956 Leopold Nowakowski
1956 - 1958 Zdzisław Hawrylak
1958 - 1964 Stefan Tarnowski
1964 - 1972 Kazimierz Mazurek
1972 - 1980 Mieczysław Bojar
1981 - 1982 Bogdan Czuryszkiewicz
1982 - 1989 Norbert Krzyżanek
1989 - 2003 Stanisław Banach
od 2003 Elżbieta Kaszlikowska[23]
Samorządowe Przedszkole Publiczne[edytuj]
W maju 1919 r. otwarto ochronkę dla dzieci przy ulicy Polnej. W 1948 r. powołano jedno-oddziałowe przedszkole z siedzibą przy ulicy Lubelskiej, a w 1965 r. zostało przekształcone w dwuoddziałowe. W 1987 r. przedszkole przeniesiono do obecnej siedziby, przy ulicy Bychawskiej.
Kierownicy i dyrektorzy placówki[edytuj]
1919 - 1945 ks. Stanisław Siennicki
1948 - 1951 Krystyna Zielińska
1951 - 1955 H. Kamola
1955 - 1973 Janina Ciekot
1973 - 1975 Krystyna Żarnowska
1975 - 1984 Irena Wilczyńska
1984 - 2002 Alina Kozińska
od 2002 Anastazja Dorota Minik[23]
Transport[edytuj]

W mieście krzyżują się drogi wojewódzkie:
747 kierunek Lipsko - Kamień - Opole Lubelskie - Bełżyce - Lublin
827 kierunek Nałęczów
834 kierunek Bychawa
Sport[edytuj]

Miejscowe Centrum Kultury Fizycznej i Sportu jest organizatorem wielu imprez sportowych, takich jak np. Bełżycka Liga Piłki Halowej, Liga Tenisa Stołowego[28]. W hali sportowej, mieszczącej się przy Zespole Szkół NR1 rozgrywane są turnieje, różnych dyscyplin sportowych. Przez miasto kilka razy przebiegała trasa Tour de Pologne. W Bełżycach działa także Bełżyckie Towarzystwo Narciarskie www.belzyce-btn.pl
Unia Bełżyce[edytuj]
Klub powstał 25 kwietnia 1970r. Wtedy to w ówczesnym Powiatowym Domu Kultury odbyło się pierwsze zebranie założycielskie. 6 maja 1970 roku wybrano pierwszego prezesa, Czesława Bartuzi, ustalono plan pracy oraz zaproponowano powołanie komisji budowy obiektów sportowych przy klubie. Uruchomiono następujące sekcje: piłki nożnej, zapasów, piłki siatkowej i tenisa stołowego. 24 czerwca 1970 roku Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Lublinie zatwierdziło nazwę stowarzyszenia na Międzyzakładowy Ludowy Klub Sportowy w Bełżycach i wpisało je do rejestru stowarzyszeń i związków Urzędu Spraw Wewnętrznych pod numerem 296. W 1974 roku dokonano zmiany w statucie klubu, ustalając nową nazwę na Międzyzakładowy Ludowy Klub Sportowy "Unia" Bełżyce. W sezonie 1974/75 klub grał w klasie B i uzyskał awans do wyższej klasy rozgrywkowej, z której spadł rok później. W wyniku reorganizacji rozgrywek w sezonie 1976/77 "Unia" trafiła do grupy wschodniej klasy B. Zespół był wtedy kierowany przez trenera Szczepana Bogusza. Klub znów uzyskał awans o szczebel wyżej i grał na nim przez kilka kolejnych sezonów. Od sezonu 1991/92 drużyna występowała w lubelskiej klasie okręgowej. Od 1994 roku klub jest jedno-sekcyjny, działa tylko sekcja piłki nożnej. 28 czerwca 1996 roku odbył się w Bełżycach Dzień Piłkarza zorganizowany przez działaczy klubu w związku z zakończeniem sezonu rozgrywkowego 1995/1996[29]. Po sezonie 2001/2002, w wyniku połączenia MLKS Unii Bełżyce z BKS Lublin, zespół przyjął nazwę BKS Unia Bełżyce. Rok później zespoły rozdzieliły się, jednak dawna Unia przyjęła nazwę BKS Unia Bełżyce. W 2009 r. zostały wyremontowane trybuny stadionu, zapowiedziano też zmodernizowanie w przyszłości murawy. Klub gra obecnie w IV lidze, a mecze rozgrywa na stadionie miejskim w Bełżycach.
Miasta partnerskie[edytuj]

Barand  Węgry[potrzebne źródło]
Brody  Ukraina[potrzebne źródło]
Związani z Bełżycami[edytuj]

Rafał z Tarnowa (1320 - 1373)
Jan z Tarnowa (przed 1349 - 1409)
Jan Tarnowski (1367 - 1433)
Jan Pilecki (zm. 1496)
Andrzej Bzicki (zm. 1567)
Teodor Konstanty Orzechowski (zm. 1730)
Paweł Orzechowski (ur. ok. 1550, zm. 1612)
dr Szymon Klarner (1890 - 1940)
dr Władysław Grażewicz (1874 - 1956)
ks. bp. Tomasz Wilczyński (1903 - 1965)
ks. abp. Zygmunt Kamiński (1933 - 2010)
Zobacz też[edytuj]

Parafia Nawrócenia św. Pawła Apostoła w Bełżycach
Powiat bełżycki
Zbór kalwiński w Bełżycach
Stary cmentarz żydowski w Bełżycach
Nowy cmentarz żydowski w Bełżycach

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

+1