środa, 19 września 2012

Łobżenica


Łobżenica

Państwo Polska
Województwo wielkopolskie
Powiat pilski
Gmina Łobżenica
gmina miejsko-wiejska
Założono przed 1398
Prawa miejskie przed 1438
Burmistrz Eugeniusz Jan Cerlak
Powierzchnia 3,25 km²
Wysokość 100 m n.p.m.
Ludność (2011)
• liczba
• gęstość
10 738 mieszkańców
951 os./km²
Strefa numeracyjna
+48 67
Kod pocztowy 89-310
Tablice rejestracyjne PP
Położenie na mapie Polski


Łobżenica
53°16′00″N 17°15′00″E
TERC
(TERYT) 4303819044
Urząd miejski
ul. Sikorskiego 7
89-310 Łobżenica
 Multimedia w Wikimedia Commons
 Hasło Łobżenica w Wikisłowniku
Strona internetowa
Łobżenica (niem. Lobsens) – miasto w woj. wielkopolskim, w powiecie pilskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Łobżenica. W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do woj. pilskiego.
Według danych z 31 grudnia 2009 miasto liczyło 3090 mieszkańców[1].
Spis treści  [ukryj]
1 Położenie
2 Historia
3 Gospodarka
4 Kultura i edukacja
5 Zabytki
6 Zdjęcia
7 Ludzie związani z Łobżenicą
8 Przypisy
9 Zobacz też
10 Linki zewnętrzne
Położenie[edytuj]

Łobżenica leży 12 km na północ od Wyrzyska, w Krajnie, na Pojezierzu Krajeńskim, nad rzeką Łobżonką. Przez miasto przebiega droga wojewódzka nr 242 Wyrzysk-Więcbork oraz odbudowywana linia kolei wąskotorowej Białośliwie-Witosław.
Historia[edytuj]

Nieopodal Łobżenicy, czasów głęboko pogańskich, sięga swym rodowodem rytualny krąg będący ośrodkiem kultu Swarożyca. Znajdował się on w dębowym gaju (zwanym wówczas „Gajem na górce”, lub prosto: „Górką”) będącym częścią wielkiej Puszczy Krajeńskiej. Tradycja określa istnienie osady już w XII wieku, chociaż pierwsza wzmianka historyczna o Łobżenicy pochodzi z 1398 roku. Przed 1438 rokiem otrzymała prawa miejskie, była miastem prywatnym. W latach 1431 i 1457 Krzyżacy zniszczyli Łobżenicę. Dzięki rozwojowi handlu miasto bogaciło się i rozbudowywało, tak że w XVI wieku stało się największym miastem Krajny. W 1606 roku osiedlili się w Łobżenicy kupcy szkoccy, którzy utworzyli tzw. Nowe Miasto, zwane wówczas Małym Gdańskiem. W latach 1612-1630 istniała w Łobżenicy prywatna mennica, w której bito drobne monety miedziane tzw. Denary Krotoskich, oznaczone herbem Bróg. Później bito w Łobżenicy monety nielegalne, tzw. kwartniki łobżenickie. Pamiątką po mennicy są nazwy ulic w południowej części miasta: Złota, Srebrna, Mennicza. W połowie XVII wieku miasto nabyli Grudzińscy, zwolennicy reformacji, którzy stworzyli w Łobżenicy silny ośrodek protestancki. Ludność trudniła się rolnictwem i sukiennictwem. W XIX wieku, wraz z upadkiem sukiennictwa i pobudowaniem linii kolejowych omijających Łobżenicę, dalszy rozwój miasta uległ zahamowaniu. Po zakończeniu I wojny światowej Łobżenica znalazła się w granicach odrodzonej Rzeczypospolitej Polskiej. 1 września 1939 początek okupacji niemieckiej. Jesienią 1939 miejscowi Niemcy skupieni w tzw. Selbstschutzu zamordowali ok. 200 mieszkańców Łobżenicy i sąsiednich miejscowości.[2] Miasto zostało wyzwolone przez Armię Czerwoną w dniu 27 stycznia 1945.
Gospodarka[edytuj]

Łobżenica jest zapleczem usługowym dla rolniczej okolicy. Znajduje się tu między innymi Chemiczno-Farmaceutyczna Spółdzielnia Pracy „Filofarm”, Okręgowa Spółdzielnia Mleczarska w Łobżenicy oraz kilka mniejszych podmiotów gospodarczych.
Kultura i edukacja[edytuj]

Izba Muzealna gromadząca zbiory dotyczące dziejów miasta, sztuki ludowej oraz martyrologii w czasie II wojny światowej
Zespół Szkół Ponadgimnazjalnych im. Tadeusza Kościuszki
Zabytki[edytuj]

układ przestrzenny Starego Miasta z rynkiem (obecnie pl. Wolności)
układ przestrzenny Nowego Miasta z rynkiem (obecnie pl. Zwycięstwa)
kościół Świętej Trójcy z przełomu XV i XVI wieku, gruntownie odbudowany w 1662 roku po spaleniu przez Szwedów, przebudowany w XVIII wieku oraz w latach 1931-1932; zachował kilka elementów architektury późnogotyckiej i barokowej, m.in. gotyckie przypory; wyposażenie wnętrza w części barokowe z XVII wieku:
ołtarz główny z 1668 roku
cztery ołtarze boczne z końca XVII wieku
ambona z XIX wieku
obrazy i rzeźby z XVII wieku
płyta nagrobna z 1595 roku mieszczan łobżenickich Jana i Jadwigi Jagaczyków
klasycystyczna plebania z końca XVIII wieku
eklektyczny kościół poewangelicki św. Szczepana z lat 1910-1911, nakryty pozornym sklepieniem kolebkowym; we wnętrzu:
na ścianach i sklepieniu polichromia neobarokowa z okresu budowy
ołtarz główny i ambona rokokowe z 1776 roku
dawny zajazd, szachulcowy, z końca XVIII wieku, obecnie odbudowywany
wieża ciśnień z początku XX wieku
zabudowania młyna wodnego
kilka domów z XVIII i XIX wieku, m.in. szachulcowych:
szachulcowy dom przy pl. Wolności 5 z 2. połowy XVIII wieku, z ozdobnymi drzwiami
dom przy pl. Wolności 10 z 1. połowy XIX wieku
dom przy ul. 1 Maja 1 z przełomu XVIII i XIX wieku
szachulcowy dom przy ul. 1 Maja 10 z przełomu XVIII i XIX wieku
pomniki i miejsca pamięci:
pomnik uczestników walk o wolność z lat sześćdziesiątych XX wieku
na cmentarzu pomnik i zbiorowa mogiła ofiar hitleryzmu, groby dwóch poległych powstańców wielkopolskich oraz groby żołnierzy Armii Czerwonej
Zdjęcia[edytuj]


Kościół pw. św. Szczepana w Łobżenicy


Wieża ciśnień i gazownia w roku 2010


Wyremontowana wieża ciśnień i gazownia


Widok z placu wolności na ulicę 1go Maja


Widok na ul. Wyrzyską wraz z wieżą ciśnień i posterunkiem policji
Ludzie związani z Łobżenicą[edytuj]

W Łobżenicy urodził się Jan Rymarkiewicz działacz oświatowy, historyk, polonista, nauczyciel, powstaniec listopadowy.[3]

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

+1