środa, 26 września 2012

Głowno


Głowno

Państwo Polska
Województwo łódzkie
Powiat zgierski
Gmina gmina miejska
Aglomeracja łódzka
Prawa miejskie 1427 (ponownie 1925)
Burmistrz Grzegorz Witold Janeczek
Powierzchnia 19,90 km²
Ludność (30.06.2012)
• liczba
• gęstość
14 870[1]
747,24 os./km²
Strefa numeracyjna
(+48) 42
Kod pocztowy 95-015
Tablice rejestracyjne EZG
Położenie na mapie Polski


Głowno
51°57′51″N 19°42′42″E
TERC
(TERYT) 1101220011
SIMC 0958714
Urząd miejski
ul. Młynarska 15
95-015 Głowno
 Multimedia w Wikimedia Commons
 Hasło Głowno w Wikisłowniku
Strona internetowa


Położenie miasta na mapie powiatu
Głowno – miasto i gmina miejska w północnej części województwa łódzkiego, w powiecie zgierskim. W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do województwa łódzkiego.
Przez Głowno przechodzi droga krajowa nr 14 (ul. Łowicka – Boczna – Dorzeczna – Sosnowa – Łódzka), łącząca między innymi autostradę A2 w Strykowie z drogą krajową nr 2 w Łowiczu, będąca też częścią jednej z dwóch tras Łódź – Warszawa.
Przez Głowno przebiegają także drogi powiatowe: 24115 do Bielaw (ul. Dąbrowskiego – Kolejowa – Główna), 24114 do Popowa (ul. Główna od DP24115), 24118 do Bielaw (ul. Bielawska), 24121 do Ostrołęki (ul. Ostrołęcka), 24122 do Łyszkowic (ul. Targowa), 24400 do Kołacina (ul. Sikorskiego), 24401 przez centrum miasta (ul. Łowicka – Zgierska – Swoboda) oraz 24403 do Bronisławowa (ul. Zabrzeźniańska).
Spis treści  [ukryj]
1 Geografia
1.1 Położenie
1.2 Klimat i warunki naturalne
1.3 Struktura powierzchni
2 Demografia
3 Komunikacja
4 Oświata
5 Historia
6 Zabytki i pamiątki historii
7 Kultura
8 Wspólnoty religijne
9 Miasta partnerskie
10 Postacie związane z Głownem
10.1 Honorowi Obywatele Miasta Głowna[8]
10.2 Zasłużeni dla Miasta Głowna
11 Zobacz też
12 Przypisy
13 Linki zewnętrzne
Geografia[edytuj]

Położenie[edytuj]
Miasto położone jest w strefie Nizin Środkowopolskich, w granicach obszaru Równiny Łowicko-Błońskiej u zbiegu dolin trzech rzek: Mrogi, Mrożycy i Brzuśni. Posiada dwa zalewy o powierzchni 39 ha zasilane przez wody rzeki Mrogi. Wyniesienie terenu miasta Głowna wynosi od 119,3 m n.p.m. do 145,9 m n.p.m. na wysoczyźnie w północnej części miasta. Przyrodniczą osią Głowna są doliny Mrogi i Mrożycy. Całość obszaru to powierzchnia płaska. Jedynym urozmaiceniem rzeźby są krawędzie dolin oraz zespół wydm śródlądowych w centrum miasta (tzw. Marakan). Powierzchnia Głowna wynosi 1984 ha, czyli 19,84 km² (290. lokata w kraju). Znajduje się 29 km na północny wschód od Łodzi.
Sąsiednie gminy: Dmosin, Głowno, Stryków
Klimat i warunki naturalne[edytuj]

Ta sekcja od 2008-08 wymaga uzupełnienia źródeł podanych informacji.
Informacje nieweryfikowalne mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Aby uczynić sekcję weryfikowalną, należy podać przypisy do materiałów opublikowanych w wiarygodnych źródłach.
Miasto otaczają bory sosnowe oraz bory mieszane sosnowo-dębowe z domieszką brzozy, a miejscami jodły. Są one pozostałością lasów porastających niegdyś ziemię łódzką. Obszary dolinne pokrywają łęgi olszowe. W leśnej części Głowna najbardziej wysuniętej na północ leży rezerwat Zabrzeźnia. Powierzchnia rezerwatu wynosi 27,6 ha. Teren rezerwatu porasta las dębowo-grabowy. Głównym przedmiotem ochrony w rezerwacie Zabrzeźnia jest jodła i buk. Przez Głowno przebiega północna granica występowania tych drzew. Położenie Głowna w dolinie trzech rzek w otoczeniu lasów sprawia, że wokół występuje niepowtarzalny mikroklimat. Średnia temperatura powietrza w roku wynosi +7,5 °C, w tym lata +10 °C, zimy –2,5 °C. Roczna suma opadów oscyluje w granicach 500 mm. Średnia wartość wilgotności względnej wynosi 80%, przy czym warunki wilgotności są znacznie wyższe w obrębie dolin niż na terenach wyniesionych. Wskutek podwyższonej wilgotności na terenach niżej położonych występuje tendencja do tworzenia się mgieł lokalnych. W ciągu roku występuje tu 155 dni z opadem atmosferycznym, z czego 9 dni z opadem powyżej 10 mm, co jest wartością przeciętną dla regionu Polski środkowej. Pokrywa śnieżna utrzymuje się średnio 1,5 miesiąca.
Struktura powierzchni[edytuj]
Według danych z roku 2007[2] Głowno ma obszar 19,84 km², w tym:
użytki rolne: 35%
użytki leśne: 30%
Miasto stanowi 2,32% powierzchni powiatu.
Demografia[edytuj]

Dane z 31 grudnia 2007[3]:
Opis Ogółem Kobiety Mężczyźni
jednostka osób % osób % osób %
populacja 14 989 100 7892 52,65 7097 47,35
gęstość zaludnienia
(mieszk./km²) 755,49 397,78 357,77
Głowno, jako jedno z pięciu miast powiatu zgierskiego zamieszkuje 9,31% ludności całego powiatu. Liczba ludności miasta ma tendencję zniżkową. W ciągu pięciu lat zmniejszyła się ona o 298 osób, co stanowi ok. 2% w stosunku do roku 1998. Zmiany demograficzne mają charakter zjawiska o trwałej tendencji.
Według danych z roku 2002[4] średni dochód na mieszkańca wynosił 1083,82 zł miesięcznie.
Prawa miejskie posiada od roku 1427 do dzisiaj (z przerwą w latach 1870-1925). Do niedawna ośrodek przemysłu maszynowego (m.in. Wojskowe Zakłady Motoryzacyjne nr 3, Fabryka Szlifierek Ponar Łódź (obecnie FAS Głowno), Wytwórnia Urządzeń Technicznych WUTECH, Wytwórnia Urządzeń Rolniczych "Chojaczki" (obecnie Zakłady Budowy Urządzeń Spalających)), a obecnie głównie gorseciarskiego, tekstylnego i bieliźniarskiego (Gorseciarska Spółdzielnia Pracy "Głowno", firma Alles oraz wiele mniejszych firm). W Głownie znajduje się, jedyna w województwie łódzkim, stocznia jachtów pełnomorskich JanMor.
Komunikacja[edytuj]

Komunikację miejską w Głownie uruchomiono 1 maja 1977 roku. W latach PRL obsługiwana była przez MPK Łódź, obecnie obsługuje ją Miejski Zakład Komunalny.
 Zobacz więcej w artykule MZK Głowno, w sekcji MZK jako przewoźnik autobusowy.
Do Głowna dojechać można autobusami PKS - PKS Łódź relacji Łódź-Głowno i Łódź-Płock, PKS Skierniewice relacji Łódź-Skierniewice, Głowno-Brzeziny i Głowno-Bielawy-Łowicz oraz PKS Płock relacji Łódź-Płock i Łódź-Sierpc. Autobusy PKS jeżdżą jednak stosunkowo rzadko, dlatego najważniejszym środkiem komunikacji z Łodzią, Zgierzem i Łowiczem stały się mikrobusy prywatnych przewoźników: Łoś-Bus relacji Łódź-Głowno, Trans Bus relacji Łódź-Łowicz, Kasz-Bus relacji Łódź-Głowno i Łódź-Łowicz, Nicol vel Express-Bus relacji Łódź-Łowicz oraz Krzysztof Bielski relacji Zgierz-Głowno. Główny przystanek autobusowy mieści się przy Placu Wolności.
Od 15 listopada 1902 roku Głowno posiada połączenie kolejowe. Przez miasto przebiega linia kolejowa nr 15 Bednary-Łódź Kaliska - część dawnej Kolei Warszawsko-Kaliskiej. Przez 4 lata, od 1 października 2007 do 1 października 2011, ze względu na zły stan techniczny linii i nieopłacalność utrzymywania ruchu pasażerskiego, linią tą odbywały się wyłącznie przewozy towarowe i prowadzono nią doraźne objazdy. [5][6]. Ruch pasażerki został przywrócony po zakończeniu jej remontu na przełomie sierpnia i września 2011. Modernizacja obecnie nieczynnego i zdewastowanego dworca kolejowego odbywa się w ramach I etapu budowy Łódzkiej Kolei Aglomeracyjnej[7].
 Osobny artykuł: Głowno (stacja kolejowa).
Oświata[edytuj]

Pierwsza szkoła elementarna w Głownie powstała w XVII wieku przy kościele św. Jakuba. Mieściła się u zbiegu ulic Cmentarnej i Łowickiej (obecna księgarnia). Następnie w 1821 roku powstała szkoła początkowa. Później, jeszcze w XIX wieku powstała szkoła elementarna miejska. W okresie I wojny światowej nad edukacją czuwała Rada Opiekuńcza, powołana w 1916 roku.
Szkoły podstawowe
Szkoła Podstawowa nr 1 im. Józefa Piłsudskiego
Szkoła Podstawowa nr 2 im. Adama Mickiewicza
Szkoła Podstawowa nr 3 im. Tadeusza Kościuszki
Specjalna Szkoła Podstawowa nr 5 przy Zespole Szkół Specjalnych
Gimnazja
Gimnazjum Miejskie im. Jana Pawła II
Sportowe Gimnazjum Powiatowe nr 2 przy Zespole Szkół Licealno-Gimnazjalnych
Gimnazjum Specjalne nr 3 przy Zespole Szkół Specjalnych
Szkoły ponadgimnazjalne
Liceum Ogólnokształcące przy Zespole Szkół Licealno-Gimnazjalnych
Publiczne Katolickie Liceum Ogólnokształcące im. Jana Pawła II
Zespół Szkół nr 1 im. prof. Romualda A. Cebertowicza
Liceum Ogólnokształcące dla Dorosłych
W Głownie funkcjonują trzy przedszkola publiczne oraz wiele przedszkoli prywatnych.
Historia[edytuj]

XIII wiek – prawdopodobnie jako cześć dóbr biskupów kujawskich jako tzw. dobra niesułkowskie, od 1287 roku
XV wiek – właścicielami dóbr w skład których wchodziło Głowno była rodzina możnych mazowieckich Głowińskich herbu Roch II
1420, 11 marca – poświęcenie kościoła pw. św. Jakuba Apostoła ufundowanego przez Jakuba Głowińskiego
1427, 24 października – na prośbę Jakuba Głowińskiego książę mazowiecki Siemowit V nadał osadzie Głowno prawa miejskie na zasadach prawa chełmińskiego,a jedne z 5 artykułów o powinnościach i podatkach nakazał mieszczanom płacenie Świętopietrza.
1462-1793 – miasto częścią województwa rawskiego
1504 – pożar miasta, po pożodze król nadał mieszkańcom "wolniznę" (zwolnienie z podatków) na okres 10 lat
1522 – ponowny pożar miasta i kolejny przywilej wolnizny od 'podatków publicznych' na okres 10 lat ale od podatku czopowego jedynie na kwartał, nadany przez przebywającego w Wilnie króla Zygmunta I na prośbę Stanisława Miszewskiego (być możne dzierżawce Głowna); potwierdzenie przez króla nadania praw miejskich
1609 – kościół w Głownie jest filią parafii w Domaniewicach
1676 – Głowno nawiedziły potop szwedzki i rokosz Lubomirskiego, na skutek których miasto liczy zaledwie 34 mieszkańców
1704, 2 listopada – król szwedzki Karol XI przyszedł do miasta komunikiem, Szwedzi zrabowali miasto, plebanię oraz kościół
1706, grudzień – hetmani koronni Adam Mikołaj Sieniawski oraz Stanisław Mateusz Rzewuski odbyli 'kolo generalne' w mieście
1707, luty – wojska saskie zrabowały kościół
1708, luty – Józef Potocki, wojewoda kijowski przeszedł przez miasto idąc na Łowicz
1710 – miasto nawiedziła zaraza,
1730 – w Głownie mieszkało 300 osób
1730-50 – Głowińscy sprzedali Głowno Baltazarowi Ciecierskiemu i tenże Baltazar Ciecierski herb Rawicz II ,stolnik drohicki, ówczesny właściciel części lub całego Głowna, rozpoczyna sprowadzanie do miasta Żydów; zmieniło to trwale krajobraz etniczny miasta, w którym dominację zdobywa wkrótce ludność żydowska
1741, 9 stycznia – Baltazar Ciecierski uzyskał od króla Augusta III przywilej na prowadzenie jarmarków: na Matkę Boską Gromniczną, w wigilię Bożego Ciała, w wigilię Św. Piotra i Pawła, oraz na Św. Mikołaja.
1775 – według taryfy podatkowej, miasto własności Ciecierskich liczyło 60 domów płacąc po 5 złotych od domu.
1793-1806 – w Głownie mieszkało 320 osób, w tym 62% Żydów, miasto pod zaborem pruskim
1821 – u zbiegu ulic Cmentarnej (obecnie Henryka Rynkowskiego) i Łowickiej powstała szkoła elementarna
1857 – w Głownie mieszkało ok. 1630 osób, w tym 76% Żydów
1870 – utrata praw miejskich
1903 – otwarcie linii kolejowej Warszawsko-Kaliskiej
1908 – utworzenie Straży Pożarnej w Głownie
1914 – w Głownie ( w części zwanej Osiny) działa Osińska Walcownia Miedzi i Mosiądzu Towarzystwo Akcyjne (źródło: baza danych Archiwum Polskiego)
1914-1918 – I wojna światowa; miasto zostaje zniszczone w 25%
1921 – w Głownie mieszkało ponad 2400 osób, w tym 59% Żydów
1924 – spółka "Norblin, Bracia Buch i T.Werner" otworzyła filię swojej fabryki w Głownie (walcownia miedzi i mąsiądzu)
1925 – przywrócenie praw miejskich
1935 – do miasta dołączone zostały tereny, nazywane: Borówka, Nowy Otwock, Zabrzeźnia, Nowe Zakopane; powstają liczne drewniane wille – pensjonaty letniskowe, Głowno stało się kurortem dla mieszkańców Łodzi
1939-1945 - okres okupacji niemieckiej podczas II wojny światowej; Głowno włączone w obszar Generalnego Gubernatorstwa (GG)
1940 – (maj) utworzenie przez niemieckich nazistów getta, w którym zgromadzono ponad 5,6 tys. Żydów z Głowna i okolicy
1941 – (marzec) likwidacja getta i wywiezienie wszystkich jego mieszkańców do getta w Warszawie
1945 - (styczeń) zakończenie okupacji niemieckiej
1977 - uruchomienie komunikacji autobusowej
2004 – gen. Tadeusz Bór-Komorowski został honorowym obywatelem Głowna (tytuł nadany pośmiertnie)
Zabytki i pamiątki historii[edytuj]



Dworek Zabrzeźnia
Układ urbanistyczny centrum miasta (prawnie chroniony), powstały w XIX wieku jako regulacja średniowiecznego układu lokacyjnego miasta.
Kamieniczki na pl. Wolności z przełomu XIX i XX wieku
'Karczma Ostatni Grosz – drewniana, wybudowana w 1740 roku przy ul. Łowickiej karczma, później przebudowana. Prawdopodobnie najstarszy zachowany budynek w Głownie.
Zespół dworsko-parkowy "Zabrzeźnia" – dworek wybudował w 1840 roku Wincenty Matuszewski herbu Topór. Później należał m.in. do Stanisława Michalskiego herbu Łodzia oraz hrabiny Aleksandry Komorowskiej. Obecnie siedziba Rady Miejskiej i Urzędu Stanu Cywilnego.
Pałacyk Jabłońskich, zbudowany w latach 1905-1906 przez Władysława Jabłońskiego przy ul. Łowickiej. Obecnie siedziba Muzeum Regionalnego w Głownie.
Dworzec kolejowy PKP wzniesiony w 1903 roku na trasie Kolei Warszawsko-Kaliskiej.
Kościół parafialny pw. św. Jakuba Apostoła – budowany w latach 1922-1930 jako odbudowa po zniszczeniach I wojny światowej. Zaprojektowany w formie rotundy, wewnątrz freski (najstarsze z okresu II wojny światowej).
Cmentarz parafialny, należący do parafii pw. św. Jakuba Apostoła, położony przy ul. Henryka Rynkowskiego (daw. Cmentarna) i Łowickiej. Najstarsze nagrobki z II poł. XIX wieku.
Kościół parafialny w Głownie-Osinach pw. św. Barbary, wzniesiony w latach 1928-1930.
zakłady Norblin, bracia Buch i Werner w dzielnicy Osiny – zespół budynków fabrycznych wzniesionych ok. 1924 roku w miejscu odlewni metali kolorowych. Później Wojskowe Zakłady Motoryzacyjne nr 3. Obecnie tereny zakładu zajmuje wiele mniejszych firm.
Szkoła Podstawowa nr 1 wzniesiona w 1930 roku, w stylu modernistycznym. Później rozbudowana. Powstała na terenie podarowanym miastu przez hrabinę Aleksandrę Komorowską. Projekt wykonał ówczesny kierownik szkoły: inżynier Henryk Rynkowski.
Młyn na Pile – młyn przy ul. Łódzkiej, przy zalewie na rzece Mrożycy. Młyn istnieje od XIX wieku, wciąż działa.
Drewniane wille z przełomu XIX i XX wieku.
Dąb Wolności – pomnik przyrody, prawem chroniony. Dąb posadzony 11 listopada 1928 na Placu Wolności, w dziesiątą rocznicę Odzyskania Niepodległości.
Grodzisko w widłach rzeki Mrogi i Mrożycy.
Kultura[edytuj]

W dzielnicy Zabrzeźnia był kręcony fragment filmu "Pułkownik Kwiatkowski".
Wspólnoty religijne[edytuj]



Kościół pw. św. Jakuba w Głownie


Kościół pw. św. Barbary w Głownie-Osinach


Kościół pw. św. Maksymiliana w Głownie
Większość mieszkańców Głowna stanowią katolicy. Na terenie miasta działalność duszpasterską prowadzi także placówka zboru Kościoła Ewangelicznych Chrześcijan w Łodzi oraz Świadkowie Jehowy. Miejscowość zamieszkuje również niewielka diaspora Kościoła Starokatolickiego Mariawitów, której członkowie należą do parafii p.w. Matki Boskiej Szkaplerznej w Lipce.
Głowno należy do diecezji łowickiej i na terenie miasta działają 3 parafie rzymskokatolickie należące do dekanatu Głowno z siedzibą w Domaniewicach. Są to parafia św. Barbary, parafia św. Maksymiliana i parafia św. Jakuba Apostoła; proboszczem tej ostatniej jest ks. Stanisław Banach.
 Zobacz też: synagoga w Głownie.
Miasta partnerskie[edytuj]

 gm. Remptendorf
Postacie związane z Głownem[edytuj]

Osobom najbardziej zasłużonym dla Głowna Urząd Miasta nadaje takie tytuły, jak Honorowy Obywatel Miasta Głowna i Zasłużony dla Miasta Głowna. Tytuły te nadawane są zarówno za życia, jak i pośmiertnie.
Jakub Głowieński – dziedzic Głowna, budowniczy pierwszego kościoła w 1420 roku
Aleksandra Komorowska – hrabina, właścicielka majątku Zabrzeźnia w Głownie
Bohdan Kowalski – pierwszy dyrektor Szkoły Podstawowej nr 1 w Głownie, w swej młodości uczestnik walk o Lwów (Orlęta Lwowskie), w czasie okupacji podporucznik AK
Wincenty Matuszewski herbu Topór – właściciel dóbr "Zabrzeźnia", wybudował modrzewiowy dworek
Janusz Paluszkiewicz – aktor teatralny i filmowy
Honorowi Obywatele Miasta Głowna[8][edytuj]
ks. Stanisław Banach
gen. Tadeusz Bór-Komorowski – tytuł nadany pośmiertnie w 2004 roku
Ryszard Brylski – reżyser filmowy
Romuald Adam Cebertowicz – inżynier, hydrotechnik, twórca metody zeskalania gruntów (cebertyzacja)
Elżbieta Dzikowska
Wiesław Garboliński
bł. Jan Paweł II
Andrzej Janowski
ks. bp Alojzy Orszulik
Peter Ramisch
Krzysztof Zuchora
Zasłużeni dla Miasta Głowna[edytuj]
Lista osób którym nadano tytuł[9]:
Dariusz Baranowski
Mieczysław Dylik
ks. Franciszek Gwoździcki
Maria Jakiel
Zofia Janina Kittel - tytuł nadany pośmiertnie w 2011 roku
Aleksandra Komorowska – hrabina, właścicielka majątku Zabrzeźnia w Głownie
Bohdan Kowalski
Janina Markiewicz
Wacława Rydzyńska – twórca, animator i prezes Towarzystwa Przyjaciół Miasta Głowna, żona Zdzisława Rydzyńskiego
Henryk Rynkowski – burmistrz miasta w II RP, kierownik Szkoły Podstawowej nr 1
Andrzej Sadowski
Alicja Wojciechowska
Mieczysław Wołudzki – twórca i pierwszy komendant Hufca ZHP w Głownie, organizator i pierwszy dyrektor Państwowego Domu Dziecka w Głownie
Wojciech Zuchora
Zobacz też[edytuj]

Stal Głowno
Rezerwat przyrody Zabrzeźnia
Zalew Mrożyczka
Muzeum Regionalne w Głownie
Zespół dworsko-parkowy "Zabrzeźnia"
Dąb Wolności w Głownie
Młyn na Pile
Kornel Makuszyński patron Hufca ZHP Głowno
Stacja kolejowa w Głownie
MZK Głowno
Cmentarz żydowski w Głownie

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

+1