piątek, 7 września 2012

Wieliczka


Wieliczka

Państwo Polska
Województwo małopolskie
Powiat wielicki
Gmina Wieliczka
gmina miejsko-wiejska
Aglomeracja krakowska
Założono 1123-1127
Prawa miejskie 1290
Burmistrz Artur Kozioł
Powierzchnia 13,41 km²
Ludność (31.12.2010)
• liczba
• gęstość
20 075▲[1]
1497 os./km²
Strefa numeracyjna
(+48) 12
Kod pocztowy 32-020
Tablice rejestracyjne KWI
Położenie na mapie woj. małopolskiego


Wieliczka
49°59′4.47″N 20°03′32.82″E
TERC
(TERYT) 2121519054
SIMC 0952232
Urząd miejski
ul. Powstania Warszawskiego 1
32-020 Wieliczka
 Multimedia w Wikimedia Commons
 Hasło Wieliczka w Wikisłowniku
Strona internetowa
Wieliczka – miasto powiatowe w województwie małopolskim, w powiecie wielickim, siedziba władz gminy miejsko-wiejskiej Wieliczka oraz władz powiatu. Wg danych GUS z 31 grudnia 2010 r. miasto liczyło 20 075 mieszkańców[1]. Powierzchnia miasta wynosi 13,41 km².
Miejscowość rozwijała się od XIII w. jako ośrodek wydobywczy. Obecnie miasto pełni funkcję typowo turystyczną (kopalnia soli) i sypialnianą (aglomeracja krakowska)[2].
Miasto znane jest z unikatowej w skali świata kopalni soli, którą odwiedza ponad 1 mln turystów rocznie (dane od stycznia do grudnia 2010 r. mówią o 1,003 mln osób)[3].
Spis treści  [ukryj]
1 Położenie
2 Demografia
3 Symbole miasta
4 Toponimia
5 Historia
6 Środowisko naturalne
6.1 Budowa geologiczna
6.1.1 Litologia i stratygrafia
6.1.1.1 Perm
6.1.1.2 Jura środkowa
6.1.1.3 Jura górna
6.1.1.4 Kreda i starszy trzeciorzęd
6.1.1.5 Baden
6.1.1.6 Czwartorzęd
6.1.2 Tektonika
6.2 Surowce mineralne
6.3 Gleba
6.4 Szata roślinna
6.5 Hydrografia
6.6 Klimat
6.7 Ochrona środowiska
7 Architektura
7.1 Zabytki
7.2 Zieleń miejska
8 Polityka
9 Współpraca międzynarodowa
10 Kultura
10.1 Biblioteka
10.2 Muzea
10.3 Media
11 Turystyka
11.1 Szlaki turystyczne
12 Sport i rekreacja
12.1 Piłka nożna
13 Komunikacja
13.1 Drogi
13.2 Kolej
13.3 Komunikacja autobusowa
13.4 Komunikacja miejska
13.5 Inne
14 Wspólnoty religijne
15 Gospodarka
15.1 Gospodarka komunalna
15.2 Budżet miasta
15.3 Instytucje i urzędy
16 Edukacja
17 Opieka zdrowotna
18 Urodzeni w Wieliczce
19 Zobacz też
20 Przypisy
21 Bibliografia
22 Linki zewnętrzne
Położenie[edytuj]



Mapa miasta
Miasto leży w środkowej części woj. małopolskiego, w zachodniej części powiatu wielickiego, w północno-zachodniej części gminy Wieliczka. Znajduje się w obrębie Małopolski jako krainy historycznej. Były to też tereny ziemi krakowskiej.
Wieliczka leży na południowy wschód od Krakowa. Rynek Górny w Wieliczce oddalony jest od Rynku Głównego w Krakowie o 13 km (w linii prostej)[4]. Miasto leży w kotlinie między dwoma grzbietami wzgórz ciągnącymi się z zachodu na wschód: od południa Pogórza Wielickiego, od północy Piasków Bogucickich wchodzących w skład Wysoczyzny Wielicko-Gdowskiej. Południowy grzbiet jest wyższy, natomiast grzbietem północnego wzgórza prowadzi droga krajowa nr 94. W pobliżu miasta przechodzi również autostrada A4 (europejska trasa E40), która w przyszłości połączy Kraków z Ukrainą[5]. Pomimo małej powierzchni miasta różnice względne wynoszą ponad 137 m: najwyższe wzniesienie jest położone 361,8 m n.p.m., a najniższy punkt leży na wysokości 224 m n.p.m.[6]. Rozciągłość zabudowań miejskich w kierunku południkowym wynosi ok. 6,2 km; a w kierunku równoleżnikowym ok. 3,7 km[7].
Wieliczka leży w obrębie aglomeracji krakowskiej. Graniczy z miastem Kraków oraz wsiami na terenie gminy Wieliczka: Lednica Górna, Grabówki, Zabawa, Siercza, Rożnowa[8].
W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do województwa krakowskiego.
Miejscowość stanowi ok. 13% powierzchni gminy oraz ok. 3% powierzchni powiatu wielickiego.
Miasto plasowało się na 39. miejscu w województwie małopolskim pod względem powierzchni z 13,41 km²[9].
Części miasta Wieliczki: Bogucice, Centrala, Glinki, Gościniec, Grabówki, Klasno, Kłosów, Kolonia, Kopalina, Koszutka, Krzyszkowice, Krzyżowa, Lednica Dolna, Lekarka, Podlesie, Turówka, Zadory.
Demografia[edytuj]

Powierzchnia miasta wynosi 13,41 km², co daje gęstość zaludnienia równą 1497 osób na 1 km². Pod względem liczby mieszkańców miasto plasowało się na 14. miejscu w województwie małopolskim, gdyż miało 31 grudnia 2010 r. 20 075 mieszkańców[1].
W Wieliczce na 100 mężczyzn przypadało 110 kobiet[1].
Opis Ogółem Kobiety Mężczyźni
jednostka osób % osób % osób %
populacja 20 075 100 10 501 52,3 9 574 47,7
gęstość zaludnienia
(mieszk./km²) 1481,0 775,2 705,8
W ostatnich latach ludności przybywa szybciej. Tendencję wzrostową charakteryzuje dodatnie saldo migracji ludności do miasta (głównie z Krakowa[10]) oraz przyrost naturalny (wynosi 1,17‰ - dane z 2009 r.).

Na przebiegu ostatniej dekady można zauważyć w Wieliczce stały wzrost udziału liczby ludności w wieku produkcyjnym (61,1% w 1996 r.→ 64,3% w 2006 r.) oraz liczby ludności wieku poprodukcyjnym (15% w 1996 r.→ 17% w 2006 r.). Udział w społeczności miasta dzieci i młodzieży w wieku przed 17 rokiem życia od 1996 roku zmalał do 2006 r. o 5,2%.
Symbole miasta[edytuj]

 Osobny artykuł: Herb Wieliczki.
Herb Wieliczki nawiązuje do tradycji górniczej. Na niebieskiej tarczy umieszczono narzędzia używane podczas wydobywania soli: drewniany młot i dwa kilofki po bokach (w kolorze żółtym). Najstarszy zachowany obraz herbu Wieliczki naniósł na mapę miasta Wilhelm Hondius w 1645 r.
Toponimia[edytuj]

Pochodzący z lat 1123-1125 dokument legata papieskiego Idziego, po raz pierwszy wymieniał łacińskie pojęcie Magnum Sal (Wielka Sól), z którego wywodzi się obecna nazwa miasta[11]. Z czasem wczesnośredniowieczna nazwa topograficzna wymawiana Wielka Sól uległa znacznemu przekształceniu. Jak wynika z XIV-wiecznych dokumentów pisanych po łacinie, do użytku wprowadzono nazwę skróconą, ograniczoną do samego przymiotnika, którą w ostatecznym kształcie przemian słowotwórczych urzeczownikowiono[12]. Powstała wtedy nazwa Wieliczka lub Weliczka utrzymała się do czasów współczesnych[12]. Około 20-30 lat była w obiegu nazwa Grosssalce stanowiąca dosłowne tłumaczenie najstarszej nazwy polskiej, a używana przez niemieckojęzyczne górne warstwy mieszczan przybyłych do Wielkiej Soli na przełomie XII i XIII wieku[12]. Późniejsze akty, dokumenty i opisy wzmiankujące tę miejscowość nazywały ją Wieliczką, z wyjątkiem dokumentów królewskich zawierających przywileje dla miasta, w którym stosowano nazwę miasto Wieliczka zwane Wielka Sól lub królewskie miasto wielickie Wielka Sól[12].
Historia[edytuj]

Pierwsze odkryte ślady warzelnictwa pochodzą z IX wieku[13]. Powstawały wtedy pierwsze warzelnie soli, czerpiące solankę ze źródeł. Prawdopodobnie pierwszymi osadnikami była ludność z plemion celtyckich[14]. W późniejszych latach zostali oni wyparci przez ludność słowiańską. Znaczenie osady górniczej wzrosło po przeniesieniu stolicy Polski z Gniezna do Krakowa przez Kazimierza Odnowiciela. Warzelnie przynosiły wielkie dochody, których książę potrzebował na utrzymywanie dworu wraz z drużyną oraz odbudowę zniszczonego kraju[15].
Systematyczny rozwój osady górniczej zahamował najazd tatarski, który zniszczył Kraków oraz okolice[16]. Od połowy XIII wieku produkcja soli w Wieliczce polegała na wygotowywaniu ze słonej wody proszku solnego. Lecz źródła solankowe w następstwie nadmiernej eksploatacji zaczęły się wyczerpywać, dlatego przystąpiono do pogłębiania tych źródeł, czyli studzien. W 1252 r. odkryto pokłady soli kamiennej i od tej pory zaczęto wydobywać sól metodą głębinową[17]. W 1289 r. Henryk Prawy będący ówczesnym panem Ziemi Krakowskiej wydał dokument zezwalający braciom Jeskowi i Hysinboldowi założyć w Wieliczce miasto na prawie frankońskim. W kolejnym roku tj. 1290 książę Przemysław II nadał Wieliczce prawa miejskie[18]. W 1311 za panowania Władysława Łokietka, pełniący obowiązki wójta Geslar de Kulpen przyłączył się do buntu wójta Alberta. Po stłumieniu buntu wójt uciekł na Śląsk, gdzie dalej urzędował jako włodarz Wieliczki[19]. We wcześniejszych latach na ternie Wieliczki osiedlali się niemieccy górnicy. Spowodowało to zastąpienie łaciny przez język niemiecki. Po upadku rebelii król spostrzegł rosnące zagrożenie germanizacją i przywrócił do użytku język łaciński. Za czasów rządów Kazimierza Wielkiego nastąpił gwałtowny i szybki rozwój miasta[20]. Miasto zostało otoczone murami, wybudowano zamek żupny i nastąpił rozwój gospodarczy miejscowości. Mikołaj Wierzynek założył szpital na Turówce (dzielnica) oraz schronisko dla bezdomnych[21].
Trzynastego wieku sięgają również dzieje wielickiego zamku, który od początku pełnił rolę siedziby administracyjnej Żup Krakowskich warzelni i kopalni soli w Wieliczce oraz Bochni. Dochody z Żup stanowiły przez wiele wieków jeden z głównych filarów polskiej gospodarki (w XIV w. dawały aż 1/3 wszystkich dochodów skarbu państwa). Wzmożone zainteresowanie turystyczne Wieliczką przyniósł XVI w., dzięki stworzeniu możliwości zwiedzania kopalni. Renesansowy zachwyt światem i żądza poznania przyciągały do wielickiej kopalni podróżników łaknących doświadczyć "podróży do wnętrza ziemi".Za czasów Władysława Jagiełły nastąpił rozwój terytorialny miasta. W okresie ostatnich Jagiellonów następował dalszy rozwój miasta. Struktura narodowościowa Wieliczki była dość jednolita, ponieważ koloniści niemieccy zostali spolonizowani[22]. Większość mieszkańców stanowili Polacy. W XVI w. zaczęły tworzyć się cechy. Na początku XVII w. było ich aż 14[22]. U szczytu potęgi gospodarczej miasta, Wieliczka była największym miastem przemysłowym w kraju.
W 1651 r. Wieliczkę nawiedziła zaraza, która zdziesiątkowała ludność miasta. W latach 1655-1660, czyli za czasów potopu szwedzkiego nastąpił schyłek gospodarczy miasta. Wieliczka została splądrowana i spalona przez Szwedów. Miasto nie było jednak terenem walk. Załoga szwedzka pilnowała kopalni oraz robotników, ściągała podatki oraz żywność[23]. Gabriel Wojniłłowicz u boku Jerzego Sebastiana Lubomirskiego przystąpił do zorganizowania liczącego ok. 3000 ludzi oddziału, który wziął udział w wyzwoleniu Wieliczki, Bochni i Wiśnicza. Bitwa odbyła się w Kamionnej, gdzie Polacy uderzyli ze wzgórza, odnosząc zwycięstwo. Po złych czasach Potopu, nastąpiła jeszcze chwila rozwoju po Wiktorii Wiedeńskiej, kiedy król Jan III Sobieski w 1683 r. ufundował dzwonnicę w centrum miasta.
9 czerwca 1772 r. rozpoczęła się okupacja Wieliczki przez siły austriackie. W 1809 r. zdobytą przez Austriaków Wieliczkę włączono w skład Księstwa Warszawskiego. Habsburgowie odzyskali miasto po upadku Księstwa i jego rozbiorze w wyniku ustaleń Kongresu Wiedeńskiego. Od tej pory pod urzędową, niemiecką nazwą Groß Salze, stała się częścią Galicji. Za czasów rozbiorów wzrosło bezrobocie, ponieważ Austriacy ściągali nowoczesny sprzęt do kopalni z głębi Austrii, zaprzestano również produkcji machin i narzędzi na terenie miasta i okolic, ponadto z powodu niskich płac w kopalni, górnicy polscy zwalniali się masowo, co spowodowało przymusowy przyjazd górników niemieckich, węgierskich, siedmiogrodzkich oraz chorwackich[24]. Zmienił się skład narodowościowy miasta na rzecz ludności napływowej. Po wybuchu w 1846 r. powstania krakowskiego przy pomocy górników Edward Dembowski przejął władzę w Wieliczce i skarbiec kopalni soli. Został sekretarzem Jana Tyssowskiego, dyktatora rewolucji. W okresie autonomii galicyjskiej nastąpił stopniowy rozwój miasta. Wieliczka była największym skupiskiem górników w Galicji, Żupy zatrudniały ponad 2000 pracowników[25].
Dopiero pod koniec XIX w. nastąpił rozwój budownictwa publicznego. Wcześniej rozbudowywano miasto za pieniądze prywatne. Wybudowano Kolonię Górniczą (osiedle dla rodzin górniczych), elektrownię salinarną (zaopatrywała w prąd nie tylko kopalnię, ale i miasto) oraz nowoczesną warzelnię soli. W okresie międzywojennym nastąpił rozwój terytorialny Wieliczki[26]. Powstawały nowe dzielnice mieszkaniowe. W 1933 r. miał miejsce strajk górników, spowodowany obniżką płac o 13%. Strajk stłumiono policją szturmową[27].
7 września 1939 r. rozpoczęła się okupacja niemiecka, przez wojska niemieckie, które wkroczyły do Polski od strony Słowacji. Miasto było przeludnione, ponieważ na wieść o budowanym getcie w Krakowie, przeniosło się do Wieliczki 5,4 tys. osób pochodzenia żydowskiego. W całym mieście mieszkało 11 tys. Żydów, głównie w dzielnicy Klasno[28]. Jednak po otwarciu krakowskiego getta, rozpoczęto wywózki ludności żydowskiej z Wieliczki do Krakowa. 21 stycznia 1945 r. do Wieliczki wkroczyły wojska radzieckie.
Po II wojnie światowej rozpoczął się okres systematycznego rozwoju miasta[29]. W 1978 r. UNESCO postanowiło wpisać wielicką kopalnię soli na listę światowego Dziedzictwa Kultury[30]. W 1992 r. w mieście nastąpiła katastrofa górnicza. Wyciek wody w poprzeczni Mina spowodował zapadnięcie się torowiska oraz pęknięcie murów klasztoru Franciszkanów[31]. W 1994 r. miasto zostało uznane za pomnik historii[30]. 1 stycznia 2006 r. do Wieliczki przyłączono część wsi Czarnochowice[32].
Środowisko naturalne[edytuj]

Budowa geologiczna[edytuj]
Proces poznawania budowy geologicznej Wieliczki został zapoczątkowany w okresie poszukiwania słonych źródeł i studni solankowych[33]. Najstarsza zachowane dokumenty o złożu soli kamiennej zostały wykonane w latach 1631-1638 przez Marcina Germana[33]. Rozwój badań był rozpoczęty w XVIII w. i trwa do dzisiaj.
Litologia i stratygrafia[edytuj]
Perm[edytuj]
Najstarsze osady rozpoznane na terenie miasta i najbliższej okolicy to ilaste mułowce o zabarwieniu czerwonowiśniowym z szarozielonymi plamami[33]. Iłowce te zawierają nieregularne warstwy anhydrytu i należą do grupy minerałów solnych powstałych na drodze krystalizacji z wody morskiej[33]. Rozpoznano je w odwiercie Siercza 1, około 1,5 km od centrum Wieliczki[33]. Szacowany wiek osadów to 225 milionów lat[33].
Jura środkowa[edytuj]
Słabo spoiste piaskowce brunatne zalegające pomiędzy iłowcami permskimi, a wapieniami jury górnej, zostały rozpoznane w otworze Siercza 1[33]. Osad jury środkowej powstał przed około 160 milionami lat[33].
Jura górna[edytuj]
Stanowi część sztywnego niesfałdowanego podłoża miasta[33]. Kremowo białe wapienie z licznymi ciemnoszarymi bułami krzemiennymi zostały rozpoznane w otworze Siercza 1 oraz H4 zlokalizowanym pomiędzy klasztorem reformatów a warzelnią, gdzie wiercono otwór o głębokości 513,8 m.[33]. Wapień jury górnej stwierdzono również w licznych otworach w Krzyszkowicach, Soboniowicach, Baryczy i Przebieczanach[33].
Kreda i starszy trzeciorzęd[edytuj]
Utworów tych nie stwierdzono powyżej wapieni jury górnej, lecz w pozycji nasuniętej wśród skał karpackich[33]. Osady okresu kredowego oraz starszego trzeciorzędowego reprezentowane są w nasuniętych skałach fliszu karpackiego, którego brzeg północny przylega do południowej części miasta[33]. Flisz karpacki zbudowany jest z dwóch jednostek tektonicznych i litostratygraficznych - z płaszczowizny podśląskiej i śląskiej[33]. Jednostki te rozpoznano w licznych odwiertach i wyrobiskach kopalnianych.
Do płaszczowizny podśląskiej zaliczane są: warstwy istebniańskie (piaskowce tomaszkowickie), łupki zielone z syderytami i łupki pstre[33].
Do płaszczowizny śląskiej należą: warstwy wierzowskie (łupki ilaste), warstwy gezowe dolne (łupki ilaste i mulaste oraz piaskowce gezowe), warstwy lgockie (piaskowce, łupki ilaste) oraz warstwy jaspisowe (pstre łupki krzemieniowe, jaspisy)[33]. Osady te powstały w górnej kredzie i starszym trzeciorzędzie przed około 100 do 30 milionów lat[33]. Z utworów fliszowych okresu kredowego pochodzi znaleziona na Lednicy słynna skamieniałość przedstawiająca skrzemieniały pień wymarłej z końcem ery mezozoicznej rośliny Cycedeoidea (Raumeria)[33].
Skały fliszu występujące obecnie w południowej części miasta zostały nasunięte w wyniku orogenezy alpejskiej[33].
Baden[edytuj]
Utwory badenu dzielą się na najstarsze, zalegające na wapieniu jury górnej warstwy skawińskie, warstwy wielickie zawierające osady solne i tworzące złoże soli kamiennej Wieliczki, warstwy chodenickie oraz warstwy grabowieckie[33].
Warstwy skawińskie złożone są z iłowców marglistych i najczęściej mulistych z wkładkami mułowców, piaskowców oraz podkładkami twardych margli dolomitycznych[33]. Miąższość i charakter litologiczny na terenie miasta ulegają dużym zmianom. Na zachodzie przy miąższości ok. 50 m., są one bardziej ilaste i marglaste oraz zawierają bogata mikroflorę otwornicową[33]. W centrum miąższość ich wzrasta do 150 m., zaś na wschodzie osiągają około 350 metrów, przy jednoczesnym dużym przyroście miąższości warstw mułowców i piaskowców[33].
Warstwy wielickie to utwory złoża soli kamiennej oraz odpowiadającej im, w facji siarczanowej, iłowce i mułowce z gipsem i anhydrytem[33]. Charakterystyczną cechą złoża Wieliczki jest jego dwudzielność na złoże górne bryłowe i złoże pokładowe[33]. Różnice między górną i dolną częścią złoża mają wynikają z odmiennego wykształcenia litologicznym oraz zróżnicowanym reagowaniem na ruchy górotwórcze Karpat[33]. Warstwy wielickie dzieli się na trzy facje powstałe w różnych częściach zbiornika sedymentacyjnego[33]. Facja A odpowiada południowej części zbiornika, facja B - środkowa, była miejscem tworzenia się złoża pokładowego i facja C - północna, której odpowiadają warstwy wielickie położone na północ od granic sfałdowanego złoża soli i pozostające w miejscu, gdzie zostały osadzone[33].
Wśród utworów facji A, którą reprezentuje złoże bryłowe, następujące skały wyróżnia się jako podstawowe: sól zieloną, bryłową, zuber solny i iłowiec marglisty[33]. Wszystkie leżą bezładnie, co uniemożliwia odtworzenie pierwotnego układu litograficznego.
Do facji B należą utwory złoża pokładowego o całkowicie odmiennym wykształceniu litologicznym i tektonicznym. Dzięki zachowanemu następstwu warstw odtworzono kolejność powstania jego członów[33]. Na warstwach skawińskich osadziły się kolejno[33]:
utwory spągowe jako iłowce i piaskowce z gipsem i anhydrytem
pokład soli najstarszej
piaskowiec i mułowiec
zespół soli zielonej pokładowej
pokład soli szybikowej
kompleks soli spiżowej
stropowe piaskowce, mułowce i iłowce anhydrytowe
W obrębie warstw wielickich występują cienkie wkładki tufitowe zbudowane częściowo z minerałów pochodzenia wulkanicznego[33].
Wśród osadów facji C rozpoznano w otworach wiertniczych iłowce, mułowce, piaskowce z gipsem i anhydrytem, wśród których lokalnie występuje sól kamienna[33].
Warstwy chodenickie utworzyły się ponad stropem warstw wielickich[33]. Są to głównie iłowce margliste o charakterze łupkowym z warstwami mułowców i słabo zwięzłych piaskowców oraz z charakterystycznymi wkładkami twardych margli dolomitycznych[33]. Wśród warstw chodenickich występują jasnoszare i lekkie tufity. Zawierają one w swoim składzie popiół] wulkaniczny nawiany po erupcjach wulkanów karpackich[33].
Warstwy grabowieckie są najmłodszymi utworami badeńskimi pochodzącymi z ostatniego zlewu morskiego[33]. Składają się z piaskowców, mułowców oraz iłowców[33]. W północnej części miasta występuje ich odmiana facjalna, znana pod nazwą piasków bogucickich[33]. Występują w nich wykształcone warstwy piaskowców spoistych, scementowanych węglanem wapnia oraz cienkie wkładki iłowców[33]. Piaski bogucickie charakteryzują się zawartością skamieniałości, najczęściej małż i ślimaków[33].
Czwartorzęd[edytuj]
Osady zaliczane do tego okresu reprezentowane są na terenie Wieliczki i okolicy przez utwory epoki plejstocenu i holocenu[33]. Wśród osadów plejstocenu wyróżnia się głównie gliny lessowe, pyły i gliny zwietrzelinowe, a lokalnie występują piaski, żwiry, gliny morenowe i głazy z moreny oraz iły zastoiskowe[33]. Do holocenu zaliczane są gleby, namuły organiczne, piaski i żwir wypełniające współczesne koryta potoków i mniejszych cieków wodnych[33]. Osobną grupę stanowią koluwia, czyli utwory przemieszczającą się w dół po stoku w wyniku zjawisk osuwiskowych[33]. Procesy te obejmują głównie południową część miasta i trwają nieprzerwanie od momentu wycofania się lądolodu z Wieliczki[33].
Po ustąpieniu morza mioceńskiego nastąpił długi okres erozji, w wyniku której powstała rzeźba bardziej urozmaicona od współczesnej[33]. W epoce plejstoceńskiej nastąpiło złagodzenie starszej rzeźby terenu poprzez wypełnienie obniżeń osadami polodowcowymi[33]. W glinie morenowej i utworach fluwioglacyjnych na Sierczy odnaleziono fragment skał krystalicznych naniesionych przez lądolód ze Skandynawii[33]. Cieńsze płyty moreny oraz pojedyncze głazy lodowcowe odkryto w dolinie potoku Świdniówka, na Psiej Górce oraz w Sułkowie i Baryczy[33]. Pokrywa utworów czwartorzędowych maskujących rzeźbę starszego podłoża jest zmienna, lecz najczęściej wynosi od kilku do kilkunastu metrów, ale lokalnie może przekraczać 30 metrów[33].
Tektonika[edytuj]
Starsze kompleksy skalne występujące w podłożu miasta, do których zaliczane są utwory permu, jury środkowej i jury górnej należą do części monokliny śląsko-krakowskiej[34]. W czasie orogenezy alpejskiej obszar monokliny zachował się jak sztywna płyta[34]. Ulegał jedynie ruchom obniżającym i wypiętrzającym, dlatego popękał na poszczególne bloki poprzesuwane wzajemnie wzdłuż powierzchni uskokowych[34]. W przeciwieństwie do utworów monokliny śląsko-krakowskiej osady kredowe i trzeciorzędowe Karpat zostały silnie pofałdowane i przesunięto ku północy[34]. W czasie gdy sztywna płyta starszych utworów popękała na poszczególne bloki, a osady fiszu karpackiego zostały nasunięte ku północy, wytworzyło się zapadlisko przedkarpackie, które później zostało zalane przez morze mioceńskie[34]. Osady tego morza to badeńska formacja solonośna Wieliczki[34]. Po jej osadzeniu nastąpiła kolejna faza górotwórcza Karpat, w czasie której płaszczowizny fliszu karpackiego przesuwając się ku północy, sfałdowały utwory formacji solonośnej i utworzyły drugorzędną strukturę tektoniczną, tzw. element Salidów[34]. Osady solne zostały oderwane od podłoża i z nadległymi warstwami chodenickimi zostały posunięte i spiętrzone przed czołem Karpat na obszarze miasta i okolic, tworząc złoże soli kamiennej[34].
Surowce mineralne[edytuj]


Halit wydobywany w kopalni
Do surowców mineralnych wydobywanych na obszarze Wieliczki i najbliższej okolicy należą: sól kamienna, solanki naturalne, skały ilaste (surowiec ceramiczny), piasek (surowiec budowlany) oraz spoiste piaskowce stosowane w budownictwie[35]. Sól kamienna wydobywana jest od XIII w. Stała się podstawą rozwoju miasta. Obecnie roczne wydobycie soli w solance (surowiec do produkcji soli warzonej) zmniejszyło się do 100 tys. ton rocznie oraz kilkudziesięciu ton soli kamiennej do produkcji soli paszowej Wisol[35]. W zachodniej części złoża w odwiertowej Kopalni "Barycz" wydobywa się około 80 tys. ton solanki, jako surowiec do produkcji sody w Krakowskich Zakładach Sodowych. Złoże jest jednak w większości wyeksploatowane[35].
Skały ilaste, jako surowiec do produkcji cegły, wydobywane są w Wieliczce i okolicach od XIX w.[35] Miejsce wydobycia iłów zmieniało się. Dawne odkrywki umiejscowione w północno-zachodniej części miasta obok cegielni i w miejscu dzisiejszego osiedla Kościuszki zostały zastąpione nowymi, zlokalizowanymi najpierw u podnóża stoku Sierczy pomiędzy szybem "Kościuszko" a Grabówkami, następnie w Sułkowie[35].
Piasek jako minerał budowlany i podsadzkowy dla wypełniania wyrobisk podziemnych Kopalni Soli od dawna był eksploatowany ze złoża piasków bogucickich na Psiej Górce oraz na północ od Wieliczki na wzgórzu Kaim i w Zabawie[35]. Wydobywała go również okoliczna ludność u podnóża wzgórza Winnica nad potokiem Lednica z rozsypanych piaskowców tomaszkowickich[35].
Piaskowce używane do budowy fundamentów budynków mieszkalnych i godpodarczych wydobywano w niewielkich łomach na południe od miasta oraz na Sierczy, Grabówkach i Biskupicach[35]. należą one do utworów fiszu karpackiego i charakteryzują się bardzo dobrymi parametrami technicznymi. Wyróżniają się tu piaskowce gezowe o spoiwie krzemionkowym powodującym ich dużą spoistość i odporność na wietrzenie[35].
Gleba[edytuj]
Na terenie Wieliczki występują trzy typy gleb[36]. W dolinie Serafy i częściowo Zabawki utworzyły się mady lekkie i średnie[36]. W miejscach niżej położonych i lepiej nawodnionych mają one charakter gleb bagiennych[36]. W południowej i wschodniej części miasta powstały gleby gliniasto-piaszczyste[36]. W części północnej występują gleby lessowe o poziomie próchniczym do 40 cm miąższości[36]. Gleby te są prawnie chronione.
Jakość gleb w Wieliczce jest dobra (klasy III-IV) i kwalifikuje rejon jako rolniczo-warzywny[36]. Prawie cały obszar miasta, z wyjątkiem terenów przemysłowych, zabudowanych i zajętych przez komunikacje jest intensywnie wykorzystywany rolniczo[36]. W części zachodniej i północnej dominują grunty orne, w południowej sady, pastwiska i łąki[36]. W strefie zabudowanej znajdują się liczne przydomowe ogrody warzywne.
Szata roślinna[edytuj]


Fontanna w parku św. Kingi
Naturalną szatą roślinną była puszcza, która już zniknęła z obszarów miasta[36]. Obecnie niewielkie kompleksy leśne występują w rejonie Grabówek i Krzyszkowic[36]. Tworzą je głównie drzewa liściaste z domieszką iglastych. W Lesie Krzyszkowickim występuje paproć podrzeń żebrowiec oraz przylaszczka pospolita[37]. Las ten ma powierzchnię 33,95 ha i został uznany przez wojewodę małopolskiego za użytek ekologiczny[38]. Dna dolin Zabawki i Serafy porastają nieregularne kępy drzew, głównie liściaste i zarośla. W centralnej części miasta znajdują się dwa parki.
Hydrografia[edytuj]


Serafa w parku Mickiewicza
Obszar Wieliczki leży na terenie dwóch dorzeczy drugiego rzędu Zabawki i Serafy, które po połączeniu z Drwinią Długą uchodzą do Wisły. Zlewnia Zabawki w części górnej ma symetryczny układ sieci rzecznej[39]. Składają się na nią trzy większe potoki: Tomaszkowicki, Miodówka, Świdówka oraz kilka innych cieków wodnych bez nazw[39]. Ich koryta są głęboko wcięte, a ich przebieg kręty[39]. Wypływają ze źródeł, młak i wysięków w strefie osuwiskowej w Chorągwicy[39]. Granica pomiędzy zlewniami Zabawki i Serafy biegnie na wschód od ul. Asnyka oraz ul. Dobczyckiej[39]. Zlewnia Serafy ma asymetryczny układ sieci rzecznej. Wynika ona z braku występowania prawobrzeżnych dopływów. Górna część zlewni Serafy została silnie przekształcona, a ciek skanalizowany[39]. Potok ten miał początek na os. Sienkiewicza[39]. Obecnie Serafa wypływa na powierzchnię w okolicy warzelni, choć jest bardziej ściekiem niż potokiem[40]. Wszystkie boczne dopływy biorące początek wysoko na zboczu doliny są częściowo skanalizowane i zamienione w ścieki komunalne i przemysłowe[39]. Na lewym i prawym brzegu Serafy istnieje sieć dolinek odwadnianych okresowo lub epizodycznie[39]. W lewobrzeżnej zlewni występuje kilka większych i szereg mniejszych zbiorników wodnych[39]. Do tych pierwszych należą dwa stawy na Grabówkach, staw Syberia (pod Baranem), staw w parku Kingi i Mickiewicza[39]. Lokalnie występują zwłaszcza w dnie dolin stałe lub okresowe podmokłości[39].
Klimat[edytuj]
Obszar miasta znajduje się w strefie umiarkowanego klimatu podgórskiego nizin i kotlin z wpływem umiarkowanego ciepłego piętra klimatycznego Pogórza Karpackiego i nie odróżnia się od terenów otaczających[41]. Lokalne różnice występują w zależności od wysokości nad poziomem morza, położenia względem kierunku geograficznego oraz rzeźby terenu. Średnia roczna temperatura wynosi 7,4-8,0 °C, minimalna średnia temperatura od 3,5 do ponad 5,0 °C, roczna suma opadów 650-800 mm, liczba dni z pokrywą śnieżną 56-84 dni, długość okresu wegetacyjnego 200-215 dni[41].


Stacja meteorologiczna
Naszy udział w rozkładzie kierunków wiatrów (z podziałem na półrocze ciepłe i zimne) przypada na kierunek południowo-zachodni (33 i 35%) oraz zachodni (20 i 15,5%). Udział pozostałych jest prawie jednakowy (5-8%). W okresie zimowym wyróżniają się dodatkowo dwa kierunki: południowy i południowo-wschodni (12 i 13%), a w okresie letnim południowy i północno-zachodni (12 i 10%). Okres ciszy dla obu półroczy wynosi około 6%[41].
Na obszarze miasta można wyróżnić tereny o trzech zróżnicowanych typach mezoklimatycznych:
Tereny o najkorzystniejszych warunkach to stoki i grzbiety położone ponad 40 m nad dnami dolin (północna i zachodnia część miasta oraz niewielkie fragmenty w południowej części). Średnie minimalne temperatury są wyższe o 2-3 °C niż w dnach dolin, okres bezprzymrozkowy o 30 do 60 dni dłuższy, średnia liczba dni z mgłą mniejsza o 60 w ciągu roku, łagodne dobowe wahania temperatury i wilgotności oraz dobra wentylacja naturalna. Występują bardzo dobre warunki aerosanitarne[41].
Tereny korzystne to strefa stoków północnych. Średnie minimalne temperatury wyższe o 1-2 °C niż w dnach dolin, okres bezprzymrozkowy trwający 140 do 170 dni, 60-80 dni w roku z mgłą, wentylacja umiarkowana. Warunki aerosanitarne dobre[41].
Tereny o warunkach niekorzystnych to dna dolin Zabawki i Serafy. Średnie minimalne temperatury niższe o 3 °C, krótki okres bezprzymrozkowy (poniżej 140 dni), duże dobowe wahania temperatury i wilgotności. Występują częste inwersje temperatury powietrza (ponad 70% dni w roku) i mgły (ponad 80 dni w roku). Charakterystyczne są zastoiska zimnego powietrza. Wentylacja naturalne słaba. Warunki aerosanitarne niekorzystne[41].
Centrum Wieliczki posiada mikroklimat charakterystyczny dla obszarów uprzemysłowionych i zabudową miejską o znacznej emisji zanieczyszczeń, zwiększonej ilości ciepła pochodzącego z procesów spalania i pary wodnej[41]. Czynniki te powodują miejscowy wzrost temperatury.
Ochrona środowiska[edytuj]
W Wieliczce znajduje się biologiczna oczyszczalnia ścieków, może ona oczyścić 10 m³ ścieków na dobę. Ścieki z miasta są również pompowane do oczyszczalni ścieków w Krakowie-Płaszowie, dzięki temu z tych obiektów może korzystać 12 318 osób. W Wieliczce wytworzono w 2008 r. 3096,58 ton odpadów komunalnych[42]. Wielickie śmieci zostają składowane lub przetworzone na składowisku odpadów Barycz w Krakowie. W mieście istnieje możliwość segregacji śmieci.
Na terenie miasta znajduje się użytek ekologiczny Las Krzyszkowicki oraz rezerwat przyrody Groty Kryształowe.
Architektura[edytuj]



Nowoczesny budynek Urzędu Skarbowego (budynek w środku)
We współczesnym planie miasta wyraźnie zaznaczone są akcenty staromiejskiej zabudowy. W średniowieczu zastosowano nowy (jak dla tamtych czasów) układ szachownicowy w rozplanowaniu przestrzeni miasta, które w przebiegu linii obwarowań nie uległo większym zmianom, natomiast przeobraziło się wskutek adaptacji dotychczasowego układu ulic i zabudowy miejskiej z okresu lokacji do stosowanego wtedy powszechnie wzorca miasta z siecią ulic krzyżujących się w równych odstępach pod kątem prostym[43]. Duża zmianą w tym okresie była redukcja lokacyjnego rynku, o kształcie wydłużonego owalu, do wielkości równej poszczególnym kwadratom bloków zabudowy - jako wynik wprowadzenia szachownicowego podziału Wieliczki w czasach jej intensywnego zasiedlania i ożywionego budownictwa[43]. Ogólnie zarys tego podziału przetrwały do naszych czasów. Powierzchnie miasta w obrębie murów miejskich szacuje się na niecałe 8 ha[43]. Liczące ponad 1 km długości obwarowania miasta wzmocniono basztami[43]. Prawdopodobnie było ich 21, w tym dwie baszty z bramami wjazdowymi do miasta: Krakowską i Kłosowską[43]. Wewnątrz murów budynki znajdowały się w północnej strefie zabudowy[43]. Strefę tę tworzyły oddzielone od siebie ulicami zespoły: zamku żupnego, kościoła parafialnego i szybu "Regis"[43]. W XVII w. istniało jedynie 10 baszt i brama Kłosowska[43]. Obecnie zachowała się 1 baszta, tuż obok zamku żupnego.
W Wieliczce jest 172 ulic i 2 place: Skulimowskiego, Kościuszki[44], ponadto miasto ma kilka dużych osiedli mieszkaniowych: os. Sienkiewicza, os. Kościuszki, os. Szymanowskiego, os. Pola, os. Asnyka, os. Przyszłość i os. Boża Wola.
Zabytki[edytuj]


Dziedziniec klasztoru Franciszkanów


Wielicki magistrat


Pałac Przychodzkich


Pomnik Jana Pawła II na alei jego imienia
Kopalnia soli "Wieliczka" – kopalnia jest jednym z najstarszych zakładów górniczych Europy. Od XIII w. do 1772 r. wspólnie z Kopalnią soli "Bochnia" wchodziła w skład Żupy krakowskiej. W 1976 r. kopalnia wpisana została do krajowego rejestru zabytków. W 1978 r. wpisana przez UNESCO na pierwszą Listę światowego dziedzictwa kulturowego i przyrodniczego. W 1989 r. Kopalnia Soli "Wieliczka" poszerzyła Listę Światowego Dziedzictwa Zagrożonego, z której została skreślona w 1998 r.[45]. Od 1994 r., to także pomnik historii Polski. 30 czerwca 1996 r. zaprzestano całkowicie eksploatacji złoża[46]. Dla kopalni charakterystyczna jest sieć podziemnych korytarzy z 2 tysiącami komór oraz Groty kryształowe. Istniejące szyby górnicze:
Szyb Regis z XIV w.
Szyb Daniłowicza z XVII w.
Szyb św. Kingi z XIX w.
Szyb Górsko z XVII w. (zasypany, pozostał zabytkowy budynek i wieża szybowa).
 Zobacz więcej w osobnym artykule: Rezerwat przyrody Groty Kryształowe.
Kościół św. Klemensa – klasycystyczny kościół wzniesiony z fundacji mieszczan w 1381 r. W tym stanie przetrwał do 1786 r. Obecny kształt kościoła pochodzi z XIX w., ale w kościele znajdują się również starsze elementy, z XIII i XIV w. Zachowała się XVII-w. kaplica grobowa Morsztynów, zdobiona stiukami włoskiego artysty Baltazara Fontany z 1693 r. Obok kościoła znajduje się wolno stojąca dzwonnica, ufundowana przez Jana III Sobieskiego po pogromie nad Turkami w XVII w. Dzwonnica została zaprojektowana przez włoskiego architekta Pellegriniego. Jej budowę ukończono w 1699 r.
Zespół Kościelno-Klasztorny oo. Franciszkanów-Reformatów – pierwsza murowana świątynia małopolskiej prowincji Reformatów, wybudowana w I poł. XVII w. Świątynia ufundowana przez Zygmunta III Wazę. Usytuowany na południe od rynku. W kościele mieści się Sanktuarium Matki Boskiej Łaskawej Księżnej Wieliczki oraz Sługi Bożego Brata Alojzego Kosiby, związanego przez część swojego życia z Klasztorem. W ogrodach klasztornych mieści się kaplica – kopia Porcjunkuli.
Kościół św. Sebastiana – modrzewiowy kościółek zbudowany w 1582 r., a w 1598 r. nastąpiła jego konsekracja przez kardynała Jerzego Radziwiłła. Wnętrze kościółka zdobią unikatowe witraże krakowskiej firmy Żeleńskiego wg projektu Stanisława Matejki oraz polichromia wykonana przez Włodzimierza Tetmajera w 1906 r.
Zamek Żupny – dawna siedziba zarządu saliny od końca XIII w. do 1945 r. Zbudowany na przełomie XIII i XIV w., wielokrotnie przebudowywany, w czasie wojny uległ zniszczeniu. Po odrestaurowaniu przeznaczony na siedzibę Muzeum z pracowniami naukowymi i konserwatorskimi oraz magazynem zbiorów.
Pałac Konopków – powstał w latach 80. XVIII w., został wzniesiony z inicjatywy Jana i Piotra Konopków. W czasach PRL-u znajdowała się tu biblioteka publiczna do czasu katastrofy budowlanej. Obecnie wyremontowany i jest siedzibą IPN-u.
Pałac Przychockich – zbudowany w XVIII w. Obecnie znajduje się tam szkoła zawodowa.
Wielicki Magistrat – został zbudowany w stylu tzw. neogotyku angielskiego na miejscu starego cmentarza i kościoła św. Ducha.
Siedziba starostwa wielickiego – jest neogotyckim gmachem wzniesionym na cześć Franciszka Józefa I w 1898 r. z okazji 50. rocznicy objęcia przez niego cesarskiego tronu.
Parki
Park Adama Mickiewicza z XVIII w.
Park św. Kingi z II poł. XVIII w., dawny park sanatoryjny
Rynki
Rynek Górny – zabudowa wokół rynku powstała na kanwie średniowiecznego układu szachownicowego.
Rynek Dolny (Rynek Solny, zwany też Oberżyskiem – niegdyś służył jako miejsce handlu solą. Znajduje się przy nim główne wejście do Szybu Regis)
Pomnik Adama Mickiewicza – ufundowany w XX w. i ustawiony w parku Mickiewicza. W latach 40. XX w. przeniesiony na wielickie planty w centrum miasta.
Synagogi – w mieście mieszkało dużo Żydów w szczególności w dzielnicy Klasno. Obecnie żadna z synagog nie spełnia funkcji religijnej.
Stara Synagoga w Wieliczce
żydowska modlitewnia w Wieliczce (ul. Wiejska)
synagoga w Wieliczce (ul. Seraf 11)
Obiekty historyczne
Kościół św. Krzyża z XII w.
Kościół i szpital św. Ducha z XIII w.
cmentarz komunalny
Turówka (obecnie odbudowana, znajduje się w niej hotel[47])
Zieleń miejska[edytuj]


Park Adama Mickiewicza
Tereny zieleni w mieście (2009)
Rodzaj Powierzchnia
Parki spacerowo-wypoczynkowe 23,9 ha
Zieleńce 31 ha
Zieleń uliczna 4,7 ha
Tereny zieleni osiedlowej 79,7 ha
Lasy gminne 34 ha
Zieleń cmentarna 6,5 ha
Parki, zieleńce i tereny zieleni osiedlowej na obszarze miasta zajmują razem 152 ha[48]. Wieliczka ma dwa parki:
W Parku Adama Mickiewicza znajduje się staw, w którym żyją szczeżuje. Park ma drzewostan mieszany, w którym znaczną część stanowią stuletnie drzewa. W parku żyją również ważki, kokoszki oraz wiele gatunków ptaków. Poddany rewitalizacji.
W Parku św. Kingi znajduje się Szyb Daniłowicza oraz dwa stawy. Znajduje się w nim hotel. Stanowi dodatkową atrakcję dla turystów i mieszkańców miasta.
Innymi terenami zielonymi są:
Ogród Żupny znajduje się na szlaku turystycznym między kopalnią a centrum miasta. Został zrekonstruowany w latach 1993-1995. Odtworzony ogród składa się z dwóch tarasów: ogrodu dolnego (złożonego z czternastu kwater centralnych i dwóch bocznych) oraz ogrodu wyższego.
Aleja Jana Pawła II została utworzona w 1992 r. Jest to trakt łączący kopalnie soli z centrum Wieliczki. Graniczy ona z ogrodem Żupnym.
Polityka[edytuj]

W mieście istnieje kilka regionalnych oraz ogólnopolskich ugrupowań politycznych, których członkowie zasiadają w radzie miasta. Obecny burmistrz Wieliczki Artur Kozioł startował z list wyborczych KWW Artura Kozioła, popieranego przez Prawo i Sprawiedliwość i zdobył w pierwszej turze wyborów samorządowych w 2010 roku 59,84% głosów. W Radzie Miasta Wieliczki zasiadają 3 ugrupowania:
KWW Artura Kozioła (Prawo i Sprawiedliwość) – 13 radnych
Platforma Obywatelska – 7 radnych
KWW "Ponad podziałami" – 3 radnych
W Wieliczce swoje biura lokalne mają partie:
Polskie Stronnictwo Ludowe
Sojusz Lewicy Demokratycznej
W 2. turze wyborów prezydenckich z 2010 r., w Wieliczce 59,33% głosów zdobył Bronisław Komorowski, przy frekwencji 60,58%. Wieliczanie poparli wejście Polski do Unii Europejskiej w referendum w 2003 r., oddając 81,73% głosów na tak, przy frekwencji 62,42% W wyborach parlamentarnych z 2007 r., przy frekwencji 61,67% wyniki były następujące[49]:
Platforma Obywatelska – 51,35%
Prawo i Sprawiedliwość – 31,10%
Lewica i Demokraci – 8,25%
Polskie Stronnictwo Ludowe – 6,55%
Liga Polskich Rodzin – 1,35%
Polska Partia Pracy – 0,91%
Samoobrona Rzeczpospolitej Polskiej – 0,49%
Współpraca międzynarodowa[edytuj]

Wieliczka współpracuje z 4 miastami europejskimi: z miastem Bergkamen w Niemczech, Saint-André-lez-Lille we Francji, Sesto Fiorentino we Włoszech i Litovel w Czechach. Są to miasta związane bezpośrednio lub pośrednio z przemysłem. Wymiana doświadczeń odbywa się na wielu polach np. kultura, sport, organizacja samorządu, środowiska twórcze[50].
Miasta i gminy partnerskie Państwo Data podpisania porozumienia
Bergkamen Niemcy 29.03.1996 r.
Sesto Fiorentino Włochy 11.04.1995 r.
Saint-André-lez-Lille Francja 04.09.2003 r.
Litovel Czechy 29.03.2005 r.
Kultura[edytuj]

Centrum Kultury i Turystyki to gminna instytucja kultury istniejąca od 1 lutego 2006 r., której organizatorem jest Gmina Wieliczka. Centrum realizuje zadania w dziedzinie wychowania, edukacji i upowszechniania kultury. Propaguje miasto jako atrakcyjną miejscowość wypoczynkową, podkreślając jej walory kulturowe i turystyczne. Prowadzi Punkt Informacji Turystycznej i Kulturalnej.
W ofercie programowej znajdują się całoroczne zajęcia stałe i cykliczne oraz imprezy okazjonalne. CKiT jest organizatorem koncertów, turniejów, konkursów, przeglądów, wernisaży i wystaw, spektakli teatralnych, konfrontacji artystycznych. Realizuje Dni Świętej Kingi, patronki górników i Kopalni Soli, która stała się symbolem święta Wolnego Królewskiego Górniczego Miasta Wieliczki[51]. Patronuje najstarszemu wielickiemu chórowi Towarzystwa Śpiewniczego Lutnia, który powstał w 1872 r.
Urząd Miasta i Gminy razem z działem regionalnym Biblioteki Powiatowej w Wieliczce organizuje cykliczne spotkania "Wieliczka – wieliczanie". Prezentowani są ludzie, instytucje, miejsca i zabytki związane z historią Ziemi Wielickiej.
Tradycyjną postacią pojawiającą się w poniedziałek wielkanocny na Terenie Wieliczki jest Siuda Baba.
Biblioteka[edytuj]


Powiatowa i Miejska Biblioteka Publiczna
Biblioteka wielicka została utworzona w 1945 r. Jej zadaniem jest udostępnianie czytelnikom książek na trenie Wieliczki oraz całego powiatu. Wielicka biblioteka jest całkowicie zinformatyzowana. Posiada system komputerowy, który ułatwia katalogowanie, ubytkowanie i wypożyczanie książek[52]. Księgozbiór głównej wypożyczalni zawiera ok. 52 000 woluminów[53], a w czytelni ok. 10 900 woluminów[53]. Biblioteka udostępnia także elektroniczny katalog pozycji na swojej stronie internetowej. Znajdują się w niej następujące działy:
literatury dziecięcej
literatury popularno-naukowej
literatury pięknej
gromadzenia zbiorów regionalnych
czytelnia tradycyjna i komputerowa
Na terenie miasta znajdują się 2 filie biblioteczne, a na obszarze całej gminy 6[53].
Muzea[edytuj]


Zamek Żupny
Muzeum Żup Krakowskich Wieliczka jest jednym z największych muzeów górniczych Europy, jednym z 17 muzeów centralnych, podległych Ministerstwu Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Muzeum powstało dzięki idei Alfonsa Długosza, artysty oraz profesora. Muzeum skompletowało jedyną na świecie kolekcję drewnianych machin wyciągowych. Posiada również archiwum i bibliotekę salinarną oraz cenny zbiór map górniczych. W muzeum znajdują się ekspozycja podziemna, która zlokalizowana jest zlokalizowana na III poziomie zabytkowej Kopalni soli Wieliczka (na głęb. 135 m) oraz ekspozycja na powierzchni znajdującą się w średniowiecznym Zamku Żupnym, który stanowił siedzibę zarządu saliny od końca XIII w. do 1945 r. Po zniszczeniach II wojny światowej zamek wyremontowano, a następnie przekazano do użytku Muzeum. Jest organizatorem Popołudnia ze Straussem, czyli serii letnich koncertów muzyki poważnej.


Szyb Daniłowicza
Kopalnia Soli "Wieliczka" jest jednym z najstarszych zakładów przemysłowych na świecie, jej początki sięgają XIII w. Przez całe stulecia była źródłem dochodów państwa, wpływała na rozwój kultury, dzisiaj jest jednym z najchętniej odwiedzanych polskich obiektów turystycznych. Kilkusetletnia eksploatacja złoża soli kamiennej ukształtowała obecny wygląd wyrobisk górniczych. Komory znajdują się pod miastem, usytuowane są na dziewięciu poziomach, sięgają głębokości 327 m. Podziemna Wieliczka to blisko 300 km chodników i ok. 3000 komór. Część udostępniona dla turystów obejmuje 3,5 km odcinek, położony na głębokości od 64 m do 135 m. W kopalni odbywają się takie imprezy jak Podziemny Festiwal Tańca "O Solny Skarb" oraz Podziemne Międzynarodowe Targi Minerałów, Skamieniałości i Biżuterii, które odbywają się od 1996 r. Producenci i sprzedawcy biżuterii z Polski, Czech, Niemiec, Rosji i Ukrainy prezentują tu swoje wyroby: bursztynową biżuterię, kolekcje minerałów i skamielin.
Muzeum Techniki jest najmłodszym z muzeów w Wieliczce. Posiada zbiory różnych starych urządzeń AGD, motoryzacji z czasów XX w., głównie z okresu Polski Ludowej. Znajduje się w drewnianym budynku z XIX w. po starym zegarmistrzu.
Media[edytuj]
W mieście wydawane są 4 bezpłatne gazety o zasięgu lokalnym: "Życie Wieliczki i Powiatu", "Kurier Wielicki", "Wielicki Informator Gospodarczy", "Panorama Wielicka". Wieliczka jest opisywana w Dzienniku Polskim[54].
Oprócz tego działają portale informacyjne : Życie Wieliczki i Powiatu "wieliczkacity.pl"[55] "wieliczka.eu"[56] i "wieliczka.pl"[57], które informują o wydarzeniach mających miejsce na terenie miasta, gminy i powiatu wielickiego. Istnieje również forum dyskusyjne o Wieliczce wieliczka24.info[58].
Turystyka[edytuj]



Hotel Turówka


Hotel Grand Sal
Wieliczkę z racji dużego znaczenia dla kultury i dziedzictwa ludzkości, wpisano w 1978 r. na prestiżową Listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego UNESCO, dzięki czemu zwiększył się ruch turystyczny[59].
26 czerwca 2004 r., na "II Forum Polskich Miast i Miejsc UNESCO", miasta i obiekty w Polsce, znajdujące się na Liście Światowego Dziedzictwa Kulturowego UNESCO, w celu przekazywania informacji, współpracy i promocji skupiły się w Ligę Polskich Miast i Miejsc UNESCO. Siedzibą Ligi został Toruń, a jej pierwszym prezesem Marcin Zamoyski.
Podziemna trasa turystyczna stanowi produkt turystyczny Wieliczki decydujący o jej tożsamości na rynku krajowym i zagranicznym. Obok tej głównej atrakcji turystycznej, Wieliczka posiada szereg zabytków architektury naziemnej związanej z historią i kulturą miasta, lecz mają duże mniejsze znaczenie w turystyce miejscowej.
Baza noclegowa
Całoroczną bazę noclegową w mieście tworzą hotele i motele o łącznej ilości 360 miejsc, pensjonaty – 40 miejsc, oraz Dom Pielgrzyma przy klasztorze oo. Franciszkanów na 50 miejsc. Sezonowo czynne są kempingi na ok. 50 miejsc[60].
Szlaki turystyczne[edytuj]
Szlak architektury drewnianej
Trasa beskidzka nr 4 (pogórza Beskidzkiego). Trasa biegnie od skansenu w Dobczycach przez między innymi Raciechowice, Nowy Sącz, Stary Sącz do cerkwi w Wojkowej. Na trasie znajduje się również Kościół św. Sebastiana w Wieliczce.
Szlak Kopalniano-Przemysłowy (szlak techniki)
Szlak ma długość 438 km i biegnie przez Klucze, Bukowno, Chrzanów, Tenczynek, Czerna, Dębnik, Niedźwiedzia Góra, Nawojowa Góra, Skawina, Kraków, Wieliczka-Kopalnia Soli, Dobczyce, Bochnia, Brzesko, Tarnów, Tuchów, Libusza, Gorlice, Grybów, Kamionka Wielka, Nawojowa, Nowy Sącz, Klęczany, Gaboń, Kluszkowce, Nowy Targ.
 Szlak żółty Pogórski turystyki pieszej i rowerowej, Wieliczka-Dobczyce.
Z Wieliczki szlak wiedzie koło Zamku Żupnego, Kościoła św. Klemensa przez Rynek Górny do Kościoła św. Sebastiana i dalej poprzez Lednicę Górną, Chorągwicę, Dobranowice, Hucisko, Rudnik, Dziekanowice i Przymiarki na Stary Rynek do Dobczyc. Prowadzi on turystę wzniesieniami o licznych, interesujących punktach widokowych, między innymi: Chorągwica, przysiółek Granie k. Dobczyc. Szlak posiada znaczne walory krajobrazowe.
 Czerwony szlak rowerowy okrężny – 23 kilometry po Pogórzu Wielickim
Wieliczka – Siercza – Brzeziny – Pawlikowice – Koźmice Małe – Raciborsko – Grajów – Dobranowice – Sułów – Biskupice – Tomaszkowice – Lednica Górna – Lednica Dolna – Wieliczka. Punkty widokowe zlokalizowane w miejscowościach Pawlikowice, Raciborsko, Biskupice, Tomaszkowice.
 Zielony szlak rowerowy w gminie Wieliczka (15,5 km)
Wieliczka – Grabówki – Sygneczów – Podstolice – Janowice – Siercza – Wieliczka
Sport i rekreacja[edytuj]



Korty tenisowe


Orlik
Miasto posiada dobrze rozwiniętą sieć urządzeń sportowo-rekreacyjnych. Jej podstawowymi elementami są boiska sportowe, hale gimnastyczne, basen, korty tenisowe, place zabaw, parki, skwery.
Sportowcami wywodzącymi się z miasta i okolic to piłkarze Kazimierz Kmiecik (złoty i srebrny medalista olimpijski, Adam Musiał (brązowy medalista mistrzostw świata), szachistka Anna Jurczyńska (10 medali krajowych i 1 olimpijski). Sportowe sukcesy odnoszą piłkarze KS "Górnik" Wieliczka grający w II lidze (odpowiednik dawnej III ligi), siatkarki i szachiści MKS MOS Wieliczka, bokserzy (m.in. Artur Szpilka) i koszykarki KS "Górnik", zawodnicy sekcji kung-fu, którą prowadzi jeden z zawodników polskiego kung fu tradycyjnego Tomasza Chabowskiego w Młodzieżowym Klubie Sportowym Kung Fu oraz Szkole Sztuk Walki Kung Fu "Lung", taekwon-do, karate, koszykarki DKS "Kinga" Wieliczka.
W Wieliczce organizowane są ogólnopolskie turnieje szachowe, siatkówki, kung-fu, taekwon-do. największą atrakcja są imprezy sportowe zorganizowane w Kopalni Soli Wieliczka na głębokości 125 m pod ziemią w komorze "Warszawa". Przy Parku Adama Mickiewicza są położone korty tenisowe, boiska do piłki nożnej, siatkówki i koszykówki oraz basen[61]. Przy Szybie Daniłowicza jest stadion piłkarski KS "Górnik". W Parku Św. Kingi jest strzelnica.
Piłka nożna[edytuj]
W Wieliczce funkcjonuje KS "Górnik" Wieliczka założony w 1947 r., posiadający barwy klubowe zielono-żółto-czarne. Obecnie gra w II lidze, na stadionie przy ul. Daniłowicza 6.
W mieście jest także drugi klub "Wieliczanka" Wieliczka, który powstał w 1925 r. Barwy klubowe Wieliczanki to czerwono-czarny. Największe osiągnięcie tego klubu to rozgrywki w III lidze.
Budowany jest nowy stadion Górnika Wieliczki na terenie Psiej Górki przy wsparciu finansowym kopalni soli[62].
Komunikacja[edytuj]

Drogi[edytuj]
W pobliżu Wieliczki przebiega autostrada A4. Kolejną drogą jest przebiegająca przez miasto droga krajowa nr 94. Szlakiem komunikacyjnym jest droga wojewódzka nr 964, będąca alternatywą dla popularnej i zatłoczonej Zakopianki oraz połączeniem z miejscowościami Kotliny Sandomierskiej. Droga wojewódzka nr 966 jest alternatywą dla drogi krajowej nr 4 połączeń z Nowym Sączem, Krynicą itp.
Kolej[edytuj]


Szynobus
Również przez miasto przebiegają tory kolejowe łączące Wieliczkę z Krakowem oraz Oświęcimiem. Połączenie z Krakowem zapewnia tylko jeden tor. Dawniej był używany także do transportowania soli z kopalni i warzelni soli. Obecnie infrastruktura towarowa kolei wielickiej ulega systematycznemu rozwojowi[63]. Miasto Wieliczka posiada 1 stację i 2 przystanki kolejowe: wyremontowaną w 2012 r. stację kolejową z czasów austriackich (Wieliczka Park, peron z dwoma torami przystosowanymi do obsługi ruchu pasażerskiego i kilka dodatkowych torów) oraz przystanek położony w samym centrum (Wieliczka Rynek-Kopalnia, jeden ślepy tor). W 2012 oddano nowy przystanek Wieliczka Bogucice zlokalizowany przy ul. Winnickiej. Istniała jeszcze jedna stacja, lecz została zlikwidowana (Wieliczka Towarowa). Do Krakowa odjeżdża ze stacji Wieliczka Rynek kilkanaście pociągów dziennie. Kursują tam elektryczne szynobusy serii EN81. Pociąg do Oświęcimia jest złożony z wagonów EN57, kursuje on codziennie. W okresie letnim (sobota-niedziela) kursował zabytkowy pociąg elektryczny z czasów powojennych oraz lokomotywa parowa z czasów zaborów, a ciągnęły one międzywojenne wagony (wagon w środku jest obity deskami tak samo jak siedzenia, które są również drewniane). Obecnie pociąg retro nie jest uruchamiany. Pociągi te pochodzą ze skansenu w Chabówce[64].


Parking miejski
Komunikacja autobusowa[edytuj]
W Wieliczce nie zatrzymują się autobusy pośpieszne kursujące na trasie Kraków – Tarnów, co jest sporym utrudnieniem dla turystów i miejscowych (konieczność korzystania z przystanku w Krakowie). Nieliczne przystanki PKS obsługują znikomą liczbę połączeń przelotowych, głównie w kierunku Limanowej. Do początku lat 90. XX w. w Wieliczce istniał dworzec autobusowy obsługujący lokalne połączenia.
Miasto ma rozwiniętą komunikację minibusową, obsługującą zarówno połączenia lokalne (Kraków, Gdów, Niepołomice, Biskupice, Dobczyce) jak i dalsze (Limanowa, Brzesko).
Komunikacja miejska[edytuj]
Linie komunikacji aglomeracyjnej kursujące do Wieliczki obsługiwane są przez MPK Kraków oraz firmę Mobilis, która również tak jak MPK posiada podpisaną umowę z Urzędem Miasta w Krakowie, na świadczenie usług przewozowych w Komunikacji Miejskiej na terenie Krakowa oraz gmin objętych komunikacją aglomeracyjną. Linie autobusowe[65]:
204 na trasie: Wieliczka – Borek Fałęcki. Linię obsługują autobusy: Jelcz 121MB, Solaris Urbino 12, Scania CN94UB oraz Scania 113CLL. Częstotliwość kursów wynosi 12-30 minut. Linia obsługiwana jest przez MPK Kraków.
244 na trasie: Wieliczka – Krzyszkowice – Borek Fałęcki. Linię obsługują autobusy: Jelcz 121MB, Solaris Urbino 12, Scania CN94UB oraz Scania 113CLL. W dzień powszedni do obsługi linii 204 i 244 potrzeba 10 autobusów. Częstotliwość kursów wynosi 20-30 minut. Linia obsługiwana jest przez MPK Kraków.
301 na trasie: Dworzec Płaszów - Wieliczka – Niepołomice Dworzec. Linia ta jest linią przyśpieszoną. Linię obsługują autobusy: Irisbus Citelis. W dzień powszedni do obsługi linii 301 potrzebne są 2 autobusy. Częstotliwość kursów wynosi 60 minut. Linię obsługiwana jest przez Mobilis Kraków.
304 na trasie: Wieliczka – Dworzec główny zachód (galeria). Linia ta jest linią przyśpieszoną. Linię obsługują autobusy: Irisbus Citelis. W dzień powszedni do obsługi linii 304 potrzeba 8 autobusów. Częstotliwość kursów wynosi 15-20 minut oraz kursy wariantowe wykonywane na linii w godzinach szczytu. Linię obsługiwana jest przez Mobilis Kraków.
904 na trasie: Wieliczka – Prądnik Biały. Linia 904 jest linią nocną. Linię obsługują zarówno autobusy standardowe jak i przegubowe. Częstotliwość kursów wynosi 60 minut, w godzinach: 23:00 do około 4:30. Linia obsługiwana jest przez MPK Kraków.
Inne[edytuj]
W centrum miasta znajduje się postój taksówek. Miasto posiada parkingi dla autokarów z Polski i z zagranicy oraz sieć parkingów dla mieszkańców na terenie całego miasta. W centrum istnieje Strefa Płatnego Parkowania[66]. Została wprowadzona w 2008 roku. Najbliższym portem lotniczym jest krakowskie lotnisko Balice.
Wspólnoty religijne[edytuj]

 Osobny artykuł: Struktury wyznaniowe w Wieliczce.


Kościół św. Klemensa


Klasztor oo. Franciszkanów-Reformatów


Synagoga
Wieliczka leży na terenie rzymskokatolickiej archidiecezji krakowskiej oraz na terenie luterańskiej diecezji katowickiej. Do XVIII w. posiadała 5 kościołów, z których przetrwały 3 i został wybudowany jeden. Kościół Świętego Ducha został przebudowany na magistrat, natomiast kościół św. Krzyża został zburzony na rzecz parku Mickiewicza. Obecnie budowany jest kościół w Krzyszkowicach[67]. Spowodowane jest to napływem nowych mieszkańców do miasta. Kaplica w tej dzielnicy jest zbyt mała, aby pomieścić wiernych. Pozostałe istniejące kościoły:
Rzymskokatolicki kościół św. Klemensa został wiele razy przebudowany na skutek licznych pożarów oraz górniczych wstrząsów ziemi.
Rzymskokatolicki kościół św. Franciszka nie zmieniał swojego barokowego wyglądu, natomiast na zewnątrz zespołu klasztorno-kościelnego została dobudowana Porcjunkula.
Rzymskokatolicki kościół św. Sebastiana jest drewniany i posiada polichromię wykonana przez Włodzimierza Tetmajera.
Luterański kościół przy ulicy Gdowskiej (filiał krakowskiej parafii św. Marcina).
Kaplica Matki Boskiej Nieustającej Pomocy położony w Krzyszkowicach.
W Wieliczce mieści się również Sala Królestwa dla dwóch miejscowych zborów Świadków Jehowy.
Miasto posiada dwie nieczynne synagogi żydowskie (stara Synagoga i Synagoga przy ul. Klasno). Nie spełniają one funkcji religijnych. Są zdewastowane lub przeznaczone na inne cele użytkowe.
W mieście znajdują się dwa cmentarze:
Cmentarz rzymskokatolicki przy ul. Piłsudskiego z licznymi XVIII-w. grobami. Cmentarz posiada również kwaterę żołnierską oraz kaplice cmentarną.
Cmentarz żydowski w parku Na Grabówkach – obecnie nieczynny i zdewastowany.
Gospodarka[edytuj]

Wieliczka od średniowiecza stanowiła ośrodek wydobywczy. W XVI w. stała się największym miastem przemysłowym na terenie Polski. Potop szwedzki spowodował schyłek gospodarczego rozwoju miasta. Znaczenie gospodarcze Wieliczki malało wraz ze spadkiem ceny soli[68].
Rynek pracy tworzą zakłady przemysłowe, przedsiębiorstwa produkcyjno-usługowe, usługi (handel, gastronomia, itd.) oraz instytucje i urzędy publiczne. Wiele osób mieszkających w mieście dojeżdża do pracy do Krakowa, dlatego rozwinął się sektor transportowy. Rozwój strefy handlowo-usługowej związany jest z popytem wewnętrznym oraz ruchem turystycznym na terenie miasta. Wieliczka dysponuje sporą ilością wolnych terenów, które mogą być wykorzystane pod inwestycje przemysłowe, wszelkiego rodzaju usługi, budownictwo mieszkaniowe oraz rozwoju infrastruktury turystyczno-rekreacyjnej. W Wieliczce produkowane są meble, wyposażenie domowe, produkty spożywcze, systemy grzewcze. Jedną z większych fabryk na terenie miasta jest Herz.
Barierą rozwoju miasta jest niewystarczająca baza gastronomiczna[69], w skład której wchodzą restauracje, kawiarnie, bary, piwiarnie, jadłodajnie i fast-foody. W okresie letnim otwierane są smażalnie, ogródki gastronomiczne.
Miasto pełni funkcję lokalnego ośrodka administracyjnego, finansowego, oświatowego oraz centrum opieki zdrowotnej, co związane jest z bliskością Krakowa. Znajdują się tu placówki użytku publicznego, m.in. urząd skarbowy, oddział IPN. W Wieliczce mieści się 6 banków, 2 placówki pocztowe, kilka agencji ubezpieczeniowych, targowisko miejskie, dom handlowy, 3 dyskonty spożywcze oraz wiele lokali handlowo-usługowych skupionych przy ulicach Starego Miasta. Wieliczka jest ośrodkiem usługowym dla mieszkańców powiatu i turystów.
Według danych z 2008 roku w mieście działało 2730 podmiotów gospodarczych, z czego 2676 stanowiły firmy z sektora prywatnego. W mieście w 2008 r. najwięcej przedsiębiorstw tzn. 920 związanych było z handlem detalicznym (PDK sekcja G). Druga największa grupa z branży finansowo-ubezpieczeniowej liczyła 492 przedsiębiorstw (PDK sekcja K). W 2008 r. działalność prowadziło 35 spółek handlowych z udziałem kapitału zagranicznego.


Warzelnia soli i szyb św. Kingi
Obecnie na terenie gminy i miasta ma powstać Wielicka Strefa Aktywności Gospodarczej[70] o powierzchni 250 ha. Ma składać się z 3 stref przemysłowych. Umożliwia bliskość Krakowa oraz dogodne położenie komunikacyjne.
Gospodarka komunalna[edytuj]
W 2008 r. 97,1% mieszkańców Wieliczki korzystało z sieci wodociągowej, 78,9% z sieci kanalizacyjnej, 83,4% z sieci gazowej. Przeciętny mieszkaniec Wieliczki w 2008 r. zużył 38,3 m3 wody z wodociągów, 1049,4 kWh energii elektrycznej, 320,3 m3 gazu z sieci[71].
Zakład Gospodarki Komunalnej w Wieliczce sp. z o.o. jest spółką komunalną gminy Wieliczka, która zajmuje się m.in. dostawą wody i odprowadzaniem ścieków, gospodarką odpadów komunalnych, utrzymaniem zieleni (parki, skwery), toalet miejskich i obiektów rekreacyjno-sportowych. Odpady komunalne wywożone są na składowisko odpadów Barycz w Krakowie.
Wieliczka według danych z 2008 r. posiadały 6991 mieszkań. W mieście 97,7% mieszkań miało dostęp do wodociągów, a 76,8% posiadało centralne ogrzewanie. Przeciętna powierzchnia użytkowa wielickiego mieszkania to 75,7 m2, a 27,4 m2 przypadało na 1 mieszkańca[72].
Miasto nie posiada wystarczających zasobów mieszkaniowych jednak w najbliższych latach (od 2008 r.) zarezerwowano na inwestycje w mieszkania socjalne po 2 mln zł z rocznego budżetu[73].
Budżet miasta[edytuj]
Największe wydatki to inwestycje w dziedzinie oświaty (29,4%), gospodarki komunalnej i ochrony środowiska (27,3%), transportu i łączności (10%), pomocy społecznej (9,7%), kultury i sportu (7%) oraz administracji (6%)[potrzebne źródło].
Na inwestycje zostanie wydane ok. 70 mln zł, z czego 26 mln zł pochodzi ze środków Unii Europejskiej[potrzebne źródło].
Instytucje i urzędy[edytuj]


Instytut Pamięci Narodowej w pałacu Konopków
 Osobne artykuły: Gmina Wieliczka i Powiat wielicki.
W Wieliczce nie znajdują się instytucje publiczne o zasięgu subregionalnym, co spowodowane jest bliskością miasta wojewódzkiego, jakim jest Kraków. Obszar miasta podlega Nadleśnictwu Niepołomice.
Znajdują się tutaj wszelkie instytucje powiatowe (Starostwo, Powiatowy Inspektorat Weterynarii, Sanepid, Urząd Pracy), a także Urząd Skarbowy, Sąd i Prokuratura Rejonowa oraz oddział Instytutu Pamięci Narodowej.
Do instytucji o mniejszym zasięgu należą Urząd Miasta, Urząd Gminy (gmina Wieliczka) i kilka placówek Poczty Polskiej.
Edukacja[edytuj]

Pierwsze szkoły zakładali koloniści niemieccy z językiem wykładowym niemieckim oraz polskim[74]. Taka szkoła świecka powstała prawdopodobnie w XIII w. Przy kościele parafialnym istniała szkoła dla kleryków oraz szkoła parafialna w obu stopniach czyli: trivium i quadrivium. Prawdopodobnie założyli ją Benedyktyni. Z tej szkoły wywodzili się sławni ludzie np. Joannes Viliscus, Jan Karcaw. W XVII w. szkolnictwo zaczęło upadać z powodu odsunięcia się innowierców od korzystania ze szkół. Za czasów austriackich szkoły wielickie podlegały Galicyjskiej Komisji Szkolnej[74].
Obecnie Wieliczka to lokalne centrum edukacji dla dzieci i młodzieży z Wieliczki i ościennych wsi. Studenci którzy mieszkają w Wieliczce dojeżdżają na uczelnie do Krakowa. Wykaz szkół znajdujących się w mieście:
Przedszkola
Samorządowe Przedszkole nr 1
Samorządowe Przedszkole nr 2
Samorządowe Przedszkole nr 3
Samorządowe Przedszkole nr 4
Samorządowe Przedszkole nr 5 im. Brata Alojzego Kosiby
Prywatne Przedszkole "Dziecięce Fantazje"
Prywatne Przedszkole "Tuptusie"
Niepubliczne Centrum Edukacji Przedszkolnej Junior Punkt


Szkoła Podstawowa nr 2
Szkoły podstawowe
Samorządowa Szkoła Podstawowa nr 2 im. Tadeusza Kościuszki
Samorządowa Szkoła Podstawowa nr 3 im. Mikołaja Kopernika
Samorządowa Szkoła Podstawowa nr 4 im. E.J. Jerzmanowskiego
Gimnazjum
Gimnazjum im. Kazimierza Wielkiego
Szkoły średnie
Liceum Ogólnokształcące im. Jana Matejki
Zespół Szkół Zawodowych im. Edwarda Dembowskiego
Prywatne Liceum Ogólnokształcące Franciszkanów – kolegium pw. św. Antoniego z Padwy.
Szkoły specjalne
Zespół Szkół im. Brata Alojzego Kosiby
Inne
Szkoła Muzyczna I stopnia
Opieka zdrowotna[edytuj]



Ośrodek zdrowia
Kazimierz Wielki stworzył fundację szpitalną i oddał opiekę nad robotnikami Żupy braciom hospitalnikom Św. Ducha sprowadzonym z Krakowa. Fundacja wielicka pochodzi z 1363 r. Zbudowano kaplicę i pierwszy szpital. Mikołaj Wierzynek ufundował schronisko dla bezdomnych oraz szpital dla mieszkańców w tzw. Turówce w latach 1363-1368. W późniejszym okresie szpital i schronisko upadły. Schronisko kazał odbudować Władysław IV Waza. W czasie zaborów szpital Św. Ducha już nie istniał. Pozostała tylko kaplica. Szpital dla górników połączono ze schroniskiem dla bezdomnych[75].
Obecnie w Wieliczce znajduje się 1 publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej przy ulicy Szpunara oraz 6 niepublicznych instytucji, które obsługują ludność miasta i gminy. W mieście nie ma szpitala, dlatego ludność w razie potrzeby jest przewożona do szpitala im. Rydygiera oraz im. Żeromskiego w Krakowie-Nowej Hucie. Na 1 aptekę przypadają 2144 osoby[76], a w mieście jest ich 9[77].
Wieliczka od XIX w. była uznana za miasto uzdrowiskowe. Stało się to dzięki Feliksowi Boczkowskiemu. Odbywały się tutaj kąpiele solankowe, inhalacje oraz picie wody mineralnej. Po rebelii chłopskiej w Galicji ośrodek upadł. Dopiero w 1964 r. Mieczysław Skulimowski doprowadził do otwarcia pierwszego w Polsce podziemnego sanatorium dla chorych na astmę[78]. Obecnie Podziemny Ośrodek Rehabilitacyjno-Leczniczy oferuje leczenie chorób dróg oddechowych, dermatologicznych oraz alergii. Pacjenci przebywają przez 6,5 godziny 135 metrów pod ziemią w kopalni soli[79].
Urodzeni w Wieliczce[edytuj]

Władysław Skoczylas (1883-1934) – polski malarz, grafik i rzeźbiarz, uważany za twórcę polskiej szkoły drzeworytu,
Józef Jagielski (1890–1951) – nauczyciel, działacz społeczny, burmistrz Wieliczki w latach 1934–1939, negocjator między strajkującymi górnikami i zarządem kopalni,
Paweł Mąciwoda (ur. 1967) – polski muzyk, basista, od 2004 r. członek grupy Scorpions.
Artur Szpilka (ur. 1989) - polski pięściarz zawodowy w kategorii ciężkiej.
Zobacz też[edytuj]


Portal:
Polska

Portal:
Małopolska
Kopalnia soli Wieliczka
Miasta Polski
Powiat wielicki
Związek Miast Polskich

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

+1