sobota, 8 września 2012

Ustka


Ustkatki
Państwo Polska
Województwo pomorskie
Powiat słupski
Gmina gmina miejska
Założono XIII wiek
Prawa miejskie 1935
Burmistrz Jan Olech
Powierzchnia 10,19 km²
Wysokość ok. 3 m n.p.m.
Ludność (2011)
• liczba
• gęstość
16 560[1]
1 625 os./km²
Strefa numeracyjna
(+48) 59
Kod pocztowy 76-270
Tablice rejestracyjne GSL
Położenie na mapie Polski


Ustka
54°34′43″N 16°52′09″E
TERC
(TERYT) 2212011
SIMC 0977427
Hasło promocyjne: Ustka retroaktywna.
Urząd miejski
ul. Ks. Kard. St. Wyszyńskiego 3
76-270 Ustka
 Multimedia w Wikimedia Commons
 Hasło Ustka w Wikisłowniku
Strona internetowa
Ustka (kasz. Ùskô, niem. Stolpmünde) – miasto i gmina w północnej Polsce, w województwie pomorskim, w powiecie słupskim. Siedziba gminy wiejskiej Ustka.
Ustka jest położona u ujścia rzeki Słupi do Morza Bałtyckiego. Jest miastem portowym, kąpieliskiem morskim oraz uzdrowiskiem. Miasto graniczy z gminą Ustka.
Według danych z 31 marca 2011 r. miasto miało 16 560 mieszkańców.
Od 13 lipca 2003 Ustkę i Słupsk łączy porozumienie zwane Dwumiastem. Oba miasta są połączone komunikacją kolejową i autobusową.
W Lędowie koło Ustki zlokalizowane jest Centrum Szkolenia Marynarki Wojennej, będące głównym ośrodkiem szkoleniowym dla potrzeb Marynarki Wojennej.
Spis treści  [ukryj]
1 Położenie
2 Demografia[3]
3 Toponimia
4 Historia
5 Uzdrowisko Ustka
6 Kąpielisko
7 Plaża Wschodnia[12]
8 Plaża Zachodnia[13]
9 Architektura
9.1 Zabytki
9.2 Pomniki i miejsca pamięci narodowej
10 Gospodarka[14]
11 Kultura
11.1 Media
12 Oświata[6]
12.1 Szkolnictwo do 1939 r.
12.2 Szkolnictwo po 1945 r.
13 Sport
14 Komunikacja
14.1 Kolej
14.2 Transport autobusowy
15 Współpraca międzynarodowa
16 Wspólnoty wyznaniowe
17 Zobacz też
18 Przypisy
19 Linki zewnętrzne
Położenie[edytuj]

W okresie powojennej polskiej administracji, w latach 1950-1975 należała do województwa koszalińskiego, a w latach 1975-1998 – do województwa słupskiego.
Znajduje się na północno-zachodnim krańcu województwa pomorskiego, w powiecie słupskim.
Ma powierzchnię 10,19 km², z czego 46% stanowią lasy, a 11% – użytki rolne.[potrzebne źródło]
Według danych z 1 stycznia 2011 r. powierzchnia miasta wynosiła 10,19 km²[2]. Ustka obejmuje 0,44% powierzchni powiatu słupskiego oraz 17,6% jego ludności.
W Ustce do Morza Bałtyckiego uchodzi rzeka Słupia. W zachodniej części miasta do morza uchodzi także strumień Czarna.
Układ miejski tworzy: 88 ulic, 2 place (Dąbrowskiego, Wolności) oraz 3 trakty (Promenada Nadmorska, Bulwar Portowy, Trakt Solidarności). Dawne dzielnice miasta: Grabienko, Mokrzyca, Ustka-Leśniczówka.
Demografia[3][edytuj]



Zmiana liczby ludności w Ustce od 1818 r. w tys. osób


Ustecka Syrenka - 2011 r.


Widok z mola w stronę latarni i portu


Ustka - plaża wschodnia


Plaża po sztormie


Pomnik "Ludziom Morza"


Ustka - trzecie molo na plaży zachodniej
Toponimia[edytuj]

Przez kilka miesięcy po przejęciu miasta przez administrację polską w 1945 roku równolegle funkcjonowało kilka nazw miasta: Nowy Słupsk, Nowe Słupie, Postomin, Postomino, Słupioujście, Słupie, Ujście i Uszcz[4]. Ostatecznie rozporządzeniem w 1946 roku ustalona została nazwa Ustka[5].
Historia[edytuj]

 Osobne artykuły: historia Ustki i Historia Ustki po II wojnie światowej.
Z umowy słupskich radnych ze Święcami (Jaśko ze Sławna oraz Jaśko z Darłowa) z 2 lutego 1337 pochodzi informacja o istnieniu warowni w miejscu ujścia Słupi. Warownia w Ustce jest grodziskiem "quondam castrum", w umowie jest to miejsce określone jako:
...nec non totum et integrum portum Stolpesmunde dictum, penes aquam stolpensem tam ab una quam alia parte situm...
...jak również cały i niepodzielny port Ustka, położony po obu stronach rzeki Słupi...[6]
Podobnie jak mieszkańcy innych wsi miejskich, ustczanie byli poddanymi Słupska. Z tego tytułu składać musieli przysięgę poddańczą, tzw. przysięgę ustecką, oraz płacić podatki na rzecz miasta, dbać o stan portu i nabrzeży, naprawiać je, udzielać pomocy przy rozładunku i załadunku statków oraz przy wejściu statków do portu. Obowiązywał ich także przymus młynny (młyn miejski w Zamełowie). Mieszkańcy Ustki wyróżniali się nie tylko obowiązkiem świadczenia wszelkich prac i usług związanych z portem, ale także płaceniem podatku szosowego, a nie czynszu, lub odrabianiem pańszczyzny. Aż do wojny trzydziestoletniej samodzielni ekonomicznie ustczanie, głównie szyprowie, karczmarze i wójt, przyjmowali obywatelstwo miasta Słupska i korzystali z przywilejów wynikających z posiadania praw miejskich. Rada miejska Słupska ustanawiała statuty, regulaminy i taryfy portowe, mianowała wójta, decydowała o wszelkich pracach związanych z funkcjonowaniem portu, określa rodzaje i wysokość podatków płaconych przez ustczan, sprawowała patronat nad kościołem i szkołą. Rada miejska, jako sąd wyższy, była instancją odwoławczą od wyroków sądu niższego. Wójt Ustki był jednocześnie wójtem portowym.Sprawował on władzę wykonawczą na terenie Ustki w odniesieniu do jej stałych mieszkańców, przebywających okresowo gości (kupców) oraz spraw wynikających z bieżącego funkcjonowania portu.
Od 1329 do końca 1342 Ustka i Słupsk w drodze zastawu była w posiadaniu Zakonu Krzyżackiego. Był to okres trudny, bo gdy zawisła groźba przejęcia ziemi przez Zakon w wieczyste posiadanie, gdyż książę Bogusław V nie był w stanie spłacić w terminie, do 1 stycznia 1343 r., należnej kwoty 3334 grzywien, sumę tę wpłaciło społeczeństwo. Pieniądze te pozwoliły Słupskowi i mieszkańcom ziemi słupskiej wykupić się z rąk Krzyżaków.
Od XIII wieku na tereny te napływali niemieccy kolonizatorzy. Liczba ludności coraz szybciej wzrasta. Kościół w Ustce, która już teraz ma inną nazwę – Stolpmünde, jest budowany z kościołem w Grabnie – w 1356. Zbudowany z drewna kościół pod wezwaniem św. Mikołaja stał na podwyższeniu, prawdopodobnie w środku starego grodziska słowiańskiego. Filialna świątynia kościoła w Grabnie. Był wykorzystywany jako znak nawigacyjny; dzienny i nocny.
Poważniejszą rozbudową portu, była inwestycja rozpoczęta (według Andersona) około połowy XIV w. Zbudowano wówczas pierwsze trwałe urządzenia portowe w postaci mol o długości ok. 55 m, wykonanych z kaszyc, wzmocnionych palami, oraz drewnianych umocnień brzegowych kanału portowego długości: lewy, zachodni brzeg - 280 m, prawy, wschodni - 320 m. Przedłużeniem umocnień były mola Następny etap rozbudowy portu, połączony z kapitalnym remontem dotychczasowych urządzeń, miał miejsce w XV w. Przedłużono wówczas mola do ok. 100 m, wzmocniono wschodni brzeg kanału portowego palową ścianą o długości 170 m oraz wymieniono wszystkie zużyte lub uszkodzone elementy dotychczasowych konstrukcji.
Wizytacje szkół przynoszą pierwsze informacje o szkole w Ustce z 28 lipca 1590 i z 1729.
W 1590 wzmiankowano, że mieszkańcy Ustki zajmują się intensywnie także rybołówstwem.
Do portu w Ustce 2 listopada 1626 wkroczyły szwedzkie wojska, rozpoczęła się wojna trzydziestoletnia. Obroty portu spadły. Zmniejszyła się też liczba mieszkańców.
Dodatkowo do klęsk związanych z wojną w 1644 Ustkę strawił pożar; ocalało 15 domów i kościół.
W 1648 traktat pokojowy i dodatkowe uzgodnienia w 1653 przyporządkowały wschodnią część Pomorza Zachodniego, a więc i Ustkę, pod zwierzchnictwo Brandenburgii.
W XVIII wieku nieliczne statki rozładowywane były na redzie.
W 1794 Ustka liczyła około 700 mieszkańców.
Nowa wojna wywołana przez Napoleona powoduje, że "Wielka Armia" zajmuje Pomorze Zachodnie na przełomie 1806/07. Port w Ustce był blokowany.
Budowa kolei (początek XX wieku) wąsko- i szerokotorowej dokonała przyspieszenia w rozwoju gospodarczym portu jak również całego regionu. Liczba ludności Ustki w 1818 wynosi 477 a w 1941 wynosiła 5051.
Pierwsze, wcale niemałe inwestycje infrastruktury wypoczynkowej zostały podjęte przez gminę miejską w 1911. Budowle po obu stronach portu były konstrukcji drewnianej usadowione na palach. Projekt wzorował się na łazienkach w Sopocie. Od tego czasu jest nieprzerwany przyrost realizacji tych inwestycji.
W 1904 latarnia morska w Ustce emitowała światło białe przerywane. Dodatkowo od 1913 na wschodnim falochronie pracowała syrena przeciwmgłowa.
W 1888 był konsekrowany nowy kościół. Budynek murowany z cegły na fundamencie z głazów granitowych.
Od września 1939 i od czerwca 1941 obowiązywały na pewien czas obostrzenia dla cywilnego ruchu statków.
W czasie wojny pojawiły się plany rozbudowy portu. Szybko zaniechano prac, a jedynym niemym świadkiem tych zdarzeń jest kawałek niedokończonego mola (tzw. trzecie molo).
Od 1942 była w niewielkim stopniu rozbudowywana stocznia.
W Ustce do połowy 1944 było ok. 230 więźniów.
1944 dla Ustki w szczególności (ze względu na port, który dawał możliwość ucieczki przed frontem) rozpoczął się zgromadzeniem dużej liczby uchodźców. Panowała szczególnie ostra zima, brakowało kwater i żywności.
Żołnierze niemieccy skapitulowali po niewielkiej wymianie ognia z oddziałem Armii Czerwonej 9 marca 1945. Została w mieście utworzona komendantura, która utworzyła niemiecką, pomocniczą administrację z niemieckim burmistrzem. Zaczęli zjeżdżać się polscy osiedleńcy. Pierwsza polska władza, Zarząd Miejski, rozpoczął urzędowanie 11 maja 1945. Pierwszym Burmistrzem został Wacław Jaworski, a jego zastępcą Wacław Michalski[7]
29 czerwca 1945 stacja PKP wznowiła działalność przejazdem pociągu na trasie Słupsk-Ustka, którym przybyli zaproszeni do Ustki goście na pierwsze po wojnie Święto Morza.
Urząd Pocztowy, uruchomiony 3 maja 1945, obejmował początkowo swym zasięgiem Ustkę i 20 okolicznych gmin.
Oficjalne przekazanie władzy administracyjnej Polakom odbyło się 22 lipca 1945 r. Zlikwidowana została radziecka komendantura wojenna. W tym czasie zameldowanych było w Ustce 266 Polaków.
Uzdrowisko Ustka[edytuj]

W uzdrowisku prowadzone może być leczenie w następujących kierunkach: choroby ortopedyczno-urazowe, choroby układu nerwowego, choroby reumatologiczne, choroby kardiologiczne i nadciśnienie, choroby górnych dróg oddechowych[8].
Uzdrowisko posiada 6 zakładów lecznictwa uzdrowiskowego, w tym 4 sanatoria, 3 zakłady przyrodolecznicze oraz przychodnia uzdrowiskowa[9].
Ustkę charakteryzuje klimat o właściwościach leczniczych a ponadto naturalne surowce lecznicze:
solanka 3,43% chlorkowo-sodowa, jodkowa, hipotermalna ze złoża „Ustka IGH-1”
złoża torfu leczniczego – borowiny o nazwie „Ustka -1”, zaliczane do kopalin podstawowych[10].
Kąpielisko[edytuj]



Ustka - plaża wschodnia z lotu ptaka
W 2011 r. kąpielisko Ustka Zachód spełniało wytyczne wymogi jakościowe dla wody w kąpielisku Dyrektywy Unii Europejskiej 76/160/EEC, a kąpielisko Ustka Wschód spełniało obowiązkowe wymogi (woda nie miała jednak parametrów wytycznych)[11].
Plaża Wschodnia[12][edytuj]

Sezon letni 2012. Główne kąpielisko miejskie. Strzeżone przez Służbę Ratowniczą Słupskiego WOPR w sezonie letnim (połowa czerwca - połowa września), na odcinku 500 metrów (5 stanowisk) zaczynając w odległości 150 metrów od falochronu wschodniego. Naprzeciwko "Dajany" sektor kolonijny z obsadą ratowniczą. Poza tym nowo otwarte stanowisko ( 100 metrów )na wysokości OW "Perła" (teren gminy Ustka). Obsługiwane przez ratowników Słupskiego WOPR.[potrzebne źródło]
Plaża Zachodnia[13][edytuj]

Sezon letni 2012. Kąpielisko miejskie strzeżone przez Służbę Ratowniczą Słupskiego WOPR w okresie letnim (lipiec-sierpień). Jedno stanowisko ratownicze pośrodku między molami wraz ze stanowiskiem kolonijnym (ok 200 metrów lini brzegowej), drugie (ok. 100 metrów lini brzegowej)– przy falochronie zachodnim portu.[potrzebne źródło]
Architektura[edytuj]



Ustka z lotu ptaka
Zabytki[edytuj]
Nadzór nad zabytkami znajdującymi się na terenie gminy miejskiej Ustka sprawuje słupska delegatura Pomorskiego Wojewódzkiego Urzędu Ochrony Zabytków oraz Pomorski Wojewódzki Konserwator Zabytków.


Port Ustka - z lotu ptaka


Kościół pw. Najświętszego Zbawiciela


Latarnia Morska w Ustce

  W Wikimedia Commons znajdują się multimedia związane z tematem:
Baza Morskich Ratowników w Ustce
Kościół św. Jana Chrzciciela i św. Mikołaja w Ustce – skwer (cmentarz przykościelny), kościół został rozebrany w 1889, widoczne fundamenty
kościół pw. Najświętszego Zbawiciela
wybudowany został w latach 1885-1888, w stylu neogotyckim, wzniesiony pierwotnie za wsią, na pustej wydmie, we wnętrzu świątyni na uwagę zasługują:
protestanckie empory
krucyfiks z 1752 (przeniesiony ze starego kościoła pw. św. Mikołaja)
witraż z wyobrażeniem Chrystusa ratującego św. Piotra z morskich fal (dzieło nowoczesne)
organy z manufaktury Völknera w Duninowie
dwa XVII-wieczne obrazy – na pierwszym przedstawiono rodzinę Kalffów u stóp Chrystusowego Krzyża (ufundowany w intencji duszy syna tej rodziny, który zginął na morzu w 1674), drugi zaś przedstawia Ukrzyżowanie (ufundowany w 1652)
domki rybackie i kamieniczki z XIX/XX wieku
Warownia w ujściu Słupi znana jako Zaułek Kapitański
Port Ustka – przystań (żeglarstwo) morska w ujściu rzeki Słupi, mająca charakter portu. Ów port morski posiada wszystkie rodzaje konstrukcji dla obsługi statków o niewielkich wymiarach.
miejsce po kościele pw. św. Mikołaja stojącym w tym miejscu w latach 1356-1889, mały plac otoczony jest kamienicami, które niegdyś należały do kapitanów statków (stąd nazwa Kapitański Zaułek), w miejscu dawnego kościoła, który prawdopodobnie pełnił również funkcję latarni morskiej położono kamień młyński, rosną tu również stare lipy
latarnia morska w Ustce
wybudowana w 1892 z czerwonej cegły u nasady wschodniego falochronu, posiada ośmiokątną wieżę o wysokości 21,5 m, wysyła światło na odległość prawie 30 km, zastąpiła światło latarni wciąganej od 1871 na maszt stacji pilotów
Port Ustka
falochron wcinający się w morze na około 100 m, w Ustce istnieje również tzw. III molo będące pozostałością po niedokończonych planach niemieckich sprzed II wojny światowej, kiedy to miano utworzyć z miasta drugą Gdynię, między trzecim molem a dzisiejszym portem planowano powstanie dwóch basenów dla wielkich statków
dzielnica willowa
usytuowana zaraz za promenadą i rozciągająca się w głąb śródmieścia, na uwagę zasługują:


Willa Red
willa Red z 1890, z wieżą i tarasem widokowym
Dom Pracy Twórczej z 1890, o konstrukcji ryglowej z czterokondygnacyjną wieżą
była Baza Ratowników Morskich
tzw. czerwona szopa, powstała w 1867 ze względu na ówczesne liczne wypadki statków, zwłaszcza w rejonie Ustki, budynek wieńczy godło ratownicze – maltański krzyż
Zakład Przyrodoleczniczy
zbudowany w 1912 w celu leczenia chorób układu oddechowego, układu krążenia, przemiany materii i reumatyzmu; budynek wzniesiono w miejscu gdzie w 1877 zbudowano pierwsze usteckie łazienki parowe, do łazienek tłoczono morską wodę, którą podgrzewano i wykorzystywano do kąpieli leczniczych
Promenada Nadmorska
jej historia sięga 1875, kiedy założono tu park z alejami spacerowymi, w spacerach i śniadaniach na promenadzie lubował się książę Otto von Bismarck
Pomniki i miejsca pamięci narodowej[edytuj]


Umierajacy wojownik
pomnik Fryderyka Chopina w Parku Nadmorskim, przedstawia postać kompozytora kierującego się w stronę morza. Odsłonięty został 23 czerwca 1979, jego autorką jest Ludwika Nitschowa (twórczyni warszawskiej syrenki)
"Umierający wojownik" pomnik autorstwa Josefa Thoraka w Parku Nadmorskim, ku czci 76 mieszkańców Ustki poległych w czasie I wojny światowej, odsłonięty 22 stycznia 1922, przedstawia nagiego, upadającego, rannego wojownika dźwigającego tarczę, na której po raz pierwszy uwieczniono herb Ustki
krzyż poległych - monument w parku Jana Pawła II, przed neogotyckim kościołem. Przeniesiony ze wsi Zimowiska pod koniec XX wieku
pomnik matki czekającej na powrót syna z morza. Został odsłonięty w 2002 roku przy wschodnim nabrzeżu portu, pomiędzy Latarnią Nadmorską a Kapitanatem Portu w Ustce, przedstawia kobietę zwróconą twarzą do portu. Kompozycji towarzyszą cztery tablice ze scenami portowymi. Wkomponowano też dawnekoło sternicze i kotwice. W przeddzień odsłonięcia nieznani sprawcy oderwali głowę rzeźbie i porzucili na terenie miasta. Część pomnika doklejono, jednak widoczne są spękania postaci.
pomnik św. Jana Nepomucena na zachodnim nabrzeżu portu, przy nowej stacji ratowników morskich SAR. Do 2010 roku usytuowany był na wschodnim falochronie. Wykonany z drewna.
pomnik usteckiej Syrenki na wschodnim falochronie, w dawnym miejscu pobytu pomnika św. Jana Nepomocena, autorstwa ustczanina Michała Rosa, z mosiądzu. W wyniku lokalnej akcji i zbiórki społecznościowej odsłonięty w sierpniu 2010 roku, w miejscu, gdzie dotychczas znajdował się pomnik św. Jana Nepomucena. Huta nie wykonała zlecenia zgodnie z projektem autora, przez co prosił on władze lokalne o usunięcie Syrenki z widoku publicznego. Po odsłonięciu pomnika, został oszpecony przy udziale narzędzi mechanicznych przez nieznanych sprawców. Jesienią 2010 roku pomnik zdemontowano z falochronu, poprawiano w hucie uszkodzoną twarz i biust, jednak bez pozytywnego skutku. Rzeźba, wbrew protestom rzeźbiarza, wróciła do Ustki zimą 2010 roku.
obelisk upamiętniający gen. Stanisława Sosabowskiego, przy skrzyżowaniu ulic Jagiellońska i Grunwaldzka z rondem patrona obelisku.
Gospodarka[14][edytuj]



Ustka z lotu ptaka
W 1858 r. zawinęły do Ustki statki z ponad 40 portów, a w 1868 r. z około 60 portów basenu Morza Bałtyckiego i Morza Północnego, najczęściej - oprócz niemieckich - z Kopenhagi, Norwegii (Stavanger, Bergen) i Amsterdamu. Angielskie żaglowce przybywały z Londynu, Newcastle, Sunderlanu, Liverpoolu i Hartlepoolu[15].
Liczba kutrów rybackich w Ustce w latach 1886-1939
1886 1895 1900 1905 1919 1915 1920 1925 1930 1932 1939
2 29 21 26 34 49 65 61 54 49 50
W Ustce ostatni drewniany szkuner żaglowy spłynął na wodę w 1866 r. W roku następnym dwa szkunery 38 i 39-łasztowy wzmocniono po raz pierwszy płytami galwanizowanymi oraz stalowymi[16].
W 1903 i 1904 zbudowano po jednym małym parowcu - 157 i 299 BRT. Po I Wojnie Światowej i w latach kryzysu powojennego działalność w Ustce prowadziła jedna stocznia. Właściciel Józef Bartsch w swojej produkcji oferował łodzie wiosłowe, motorowe, jachty oraz drewniane i stalowe kutry rybackie[6]. Flota macierzysta Ustki w 1906 r.
Stadt Stolp Parowiec śrubowy; szkuner 415,4 m3 146,6 BRT
Pomerania Szkuner z żaglami gaflowymi 639,0 m3 225,6 BRT
Mathilde Parowiec śrubowy; szkuner 1951,9 m3 689,0 BRT
Pomerania Parowiec śrubowy; szkuner z żaglem gaflowym 305,3 m3 107,8 BRT
Fritz Parowiecśrubowy z 3 drewnianymi masztami 466,4 m3 164,7 BRT
Martha Parowiec śrubowy 445,0 m3 157,0 BRT
Frieda Parowiec śrubowy 846,6 m3 298,9 BRT
ponadto 1 żaglowiec (szkuner gaflowy) 19,3 BRT
W pierwszych latach ubiegłego stulecia Ustka wzbogaciła się o mleczarnię oraz gazownię (w 1904 r.), którą rozbudowano w latach 1937 i 1938 r. Po pierwszej wojnie powstała tu niewielka fabryczka maszyn (przy tzw. drodze Eldorado, na lewym brzegu rzeki), do której należał warsztat naprawczy samochodów. W 1937 r. rozpoczęła produkcję fabryczka kiełbas z wątróbek dorszowych[6].
W 1947 r. w Ustce czynne były między innymi zakłady związane z gospodarką morską: "Stocznia"- warsztaty mechaniczne zatrudniały 260 pracowników, 3 wędzarnie - łącznie 61 pracowników, zakład konserwowy "Światowid" - 55 pracowników, Miejskie Zakłady Gazowni, Wodociągów i Kanalizacji - 25 pracowników. Prócz tego pracowały zakłady rzemieślnicze zatrudniające po kilka osób.

Ta sekcja od 2008-07 wymaga uzupełnienia źródeł podanych informacji.
Informacje nieweryfikowalne mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Aby uczynić sekcję weryfikowalną, należy podać przypisy do materiałów opublikowanych w wiarygodnych źródłach.
Najwięcej mieszkańców Ustki zatrudnionych jest w sektorze publicznym – opieka zdrowotna, szkoły podstawowe i średniego szczebla, urzędy administracji samorządowej, morskiej i specjalnej oraz jednostki garnizonu wojskowego[potrzebne źródło].
Na 30 kwietnia 2004 zacumowanych w porcie Ustka było 117 kutrów i łodzi rybackich. Na terenie miasta zlokalizowane są także firmy branżowo związane z rybołówstwem – zakłady mechaniczne i elektromechaniczne, sieciarnie. Ważnym elementem całego sektora są przetwórnie ryb. Dawne duże przedsiębiorstwa państwowe zatrudniające w czasach PRL po kilka tysięcy osób albo zbankrutowały (Stocznia Ustka SA), albo zostały sprywatyzowane. Na terenie dawnej stoczni zlokalizowane są nieduże prywatne spółki branżowo związane z rybołówstwem lub przemysłem okrętowym (prywatna Stocznia Ustka Sp. z o.o. zatrudniająca kilkadziesiąt osób[potrzebne źródło], gdzie budowane są plastikowe łodzie ratunkowe). Działalność ta jest jednak zanikająca i przewiduje się w przyszłości turystyczno-rekreacyjny charakter dawnych terenów przemysłowych. Teren drugiego największego państwowego przedsiębiorstwa PPiUR "Korab" został sprzedany i obecnie działają tam przedsiębiorstwa z branży turystyczno-noclegowej (osiedle deweloperskie przy ul. Na Wydmie), pensjonaty. W innej jego części zlokalizowano pierwszą na polskim wybrzeżu aukcję rybną, sieciarnię (firma duńska) oraz usługi[17].
Kultura[edytuj]



Ogólnopolski Festiwal Sztucznych Ogni w Ustce w 2010 roku


Ogólnopolski Festiwal Sztucznych Ogni w Ustce w 2007 roku
Instytucje kultury w Ustce
Bałtycka Galeria Sztuki
Dom Kultury
Kino "Delfin"
Biblioteka Miejska
Muzeum Ziemi Usteckiej
Muzeum Chleba (znajdujące się na poddaszu starej piekarni, gdzie zobaczyć można dawny sprzęt piekarniczy, m.in. XVII-wieczne urządzenie do wyrabiania ciasta, mieszadła do ciast i masy kremowej czy gofrownice z początku XX wieku; ciekawostką jest przedwojenny automat do sprzedaży cukierków oraz jedna z pierwszych lodówek)
Muzeum Mineralogiczne
Cykliczne imprezy kulturalno-rekreacyjne w Ustce
Ustecki – Ogólnopolski Festiwal Sztucznych Ogni,
Nadbałtycki Festiwal Piosenki Dziecięcej "O Bursztynowe Słoneczko",
Mistrzostwa Polski w Beach Soccer,
Impreza żeglarska "Cała naprzód"
"Bielsko Biała i Beskidy w Ustce"
Mistrzostwa Polski w wypłukiwaniu bursztynu "Złoto Bałtyku",
14 sierpnia – Święto Miasta, czyli "Festyn Bałtycki"[18]
Wiele lat mieszkał tu i tworzył pisarz dr Marian Majkowski.
Media[edytuj]
Radio
W Ustce na stałe stacjonuje korespondent Polskiego Radia Koszalin, który przekazuje również relacje do ogólnopolskich rozgłośni Polskiego Radia.
Prasa
"Ziemia Ustecka" – bezpłatny dwumiesięcznik, najstarsza gazeta ustecka (istnieje od 2000 roku)
"Kurier Ustecki" – bezpłatny dwutygodnik
Głos Pomorza – Dziennik Pomorza Środkowego
"Dziennik Słupski" – dodatek Dziennika Bałtyckiego
"Nasze Miasto" – bezpłatny dziennik Słupska i Ustki
"Zbliżenia" – dwutygodnik regionalny
Oświata[6][edytuj]

Szkolnictwo do 1939 r.[edytuj]
Przez cały XIX w. w Ustce była tylko jedna szkoła powszechna, początkowo kilkuklasowa - elementarna, następnie o pełnym zakresie edukacji stopnia podstawowego. W roku szkolnym 1897/98 pracowało w niej 6 nauczycieli, a w 1917 r. 8 nauczycieli i 3 nauczycielki. W budynku szkoły mieściły się odrębne klasy szkoły średniej niższego szczebla. W końcowych latach XIX w. założono w Ustce państwową szkołę nawigacyjną pierwszego stopnia (die Konigliche Navigationsvorschule). Szkoła ta stale borykała się z brakiem dostatecznej liczby kandydatów. Zlikwidowano ją w 1910 r.
Szkolnictwo po 1945 r.[edytuj]
W roku szkolnym 1977/78 do szkół podstawowych uczęszczało 1731 uczniów, Liceum Ogólnokształcące ukończyło 58 uczniów, a szkołę zawodową 65.
Szkoły podstawowe:
Szkoła Podstawowa nr 1 im. kpt. Leonida Teligi,
Szkoła Podstawowa nr 2 im. kmdra Bolesława Romanowskiego,
Gimnazja:
Gimnazjum im. gen. Mariusza Zaruskiego,
Społeczne Gimnazjum Usteckiego Towarzystwa Oświatowego,
Szkoły ponadgimnazjalne:
Zespół Szkół Technicznych:
Technikum,
Technikum Uzupełniające dla Dorosłych,
Zasadnicza Szkoła Zawodowa,
Zespół Szkół Ogólnokształcących im. Mikołaja Kopernika:
Liceum Ogólnokształcące,
Liceum dla Dorosłych,
Szkoły wyższe:
Zamiejscowy Ośrodek Dydaktyczny Akademii Marynarki Wojennej im. Bohaterów Westerplatte,
Towarzystwa oświatowe:
Ustecki Uniwersytet Trzeciego Wieku,
Usteckie Towarzystwo Oświatowe,
Ustecki oddział IQ Szkoła Pamięci
Sport[edytuj]

Miejski Ośrodek Sportu i Rekreacji
Kluby i towarzystwa sportowe:
Miejski Klub Sportowy "Jantar Ustka"
Lekkoatletyczny Klub Sportowy "Jantar Ustka"
Klub Tenisa Stołowgo
Stowarzyszenie Turystyczno Sportowe "STS Ustka"
Stowarzyszenie Sympatyków Piłki Ręcznej "Szczypiorniak Ustka"
Stowarzyszenie "Yacht Klub Ustka"
Związek Kulturystyki i Fitnes
Towarzystwo Krzewienia Kultury Fizycznej
Ustecki Towarzystwo Sympatyków Sportu
Uczniowskie Kluby Sportowe:
Bałtyk
Fala
Słupia
Kyokushin
Hetman
Opty
Jijitsu Gepard
Tennis Team Club
Usteccy sportowcy:
Natasza Caban
Tomasz Iwan
Barbara Madejczyk
Agnieszka Pogroszewska
Komunikacja[edytuj]

Kolej[edytuj]


Stacja kolejowa w Ustce
Ustka stanowiła niegdyś węzeł kolejowy skąd odchodziły linie kolejowe:
Piła Główna – Ustka
Sławno – Ustka
Komnino – Ustka
W tej chwili istnieje tylko linia kolejowa Piła Główna – Ustka, pozostałe dwie zostały rozebrane, a na terenie miasta znajdują się dwa czynne przystanki kolejowe: Ustka oraz Mokrzyca (od 10 czerwca 1996 kiedy to włączono Mokrzycę do granic administracyjnych miasta).
Jest to linia kolejowa jednotorowa zelektryfikowana.
Transport autobusowy[edytuj]
Z Ustki drogą krajową nr 21 można dojechać do Słupska autobusami firm:
Przedsiębiorstwo Państwowej Komunikacji Samochodowej w Słupsku S.A. - Niebieska Linia,
Słupskie Przedsiębiorstwo Komunikacji "Dana Express" - nie zatrzymuje się na przystankach poza granicami Ustki i Słupska
Nord Express sp. z o.o. - linia 100 Trasa do Lędowo-Osiedle ( Centrum Szkolenia Marynarki Wojennej )
- linie: Ex 100 i N 100, nie zatrzymują się na przystankach poza granicami Ustki i Słupska
Usługi Przewozowe "Ramzes Wodnica" - dojeżdża do Lędowo Osiedle ( Centrum Szkolenia Marynarki Wojennej )
Z dniem 01. 09. 2010 roku słupski Miejski Zakład Komunikacji zrezygnował z obsługi tejże trasy.
Z Ustki istnieje połączenie do Osiedla Przewłoka, wsi Przewłoka i Wodnica:
"Komunikacja miejska" - linia 2
Na zlecenie gminy wiejskiej Ustka usługi przewozowe z Ustki do wielu miejscowości gminnych świadczą ponadto:
Usługi Przewozowe "Ramzes Wodnica"
"Lazur Poddąbie" sp. z o.o.
Z Ustki jest wiele połączeń dalekobieżnych Przedsiębiorstwa Państwowej Komunikacji Samochodowej w Słupsku S.A.:
całorocznych do:
Hrubieszowa
Katowic
Jeleniej Góry
Warszawy
Zakopanego (przez Toruń)
sezonowych do:
Łodzi
Kłodzka
Rowów
Zakopanego (przez Grudziądz)
Współpraca międzynarodowa[edytuj]

Miasta i gminy partnerskie:
 Bielsko-Biała – porozumienie o współpracy zawarte 20 lipca 2002 r.[19]
 Enkhuizen (Holandia) – umowa partnerska podpisana 5 maja 1992 r.[20]
 Kappeln (Niemcy) – umowa partnerska została zawarta 8 maja 1991 r.[21]
 Słupsk – deklaracja współpracy partnerskiej w ramach Dwumiasto 13 lipca 2003 r.
 Palanga (Litwa) – porozumienie zostało zawarte 8 lipca 2006 r.[22]
 Pionierskij (obwód kaliningradzki) – umowa o współpracy podpisana 11 września 2008[23]
 Anklam (Niemcy)[potrzebne źródło]
Wspólnoty wyznaniowe[edytuj]

Kościół rzymskokatolicki:
Parafia św. Pio w Ustce
Parafia Najświętszej Maryi Panny Gwiazdy Morza w Ustce
Parafia Najświętszego Zbawiciela w Ustce
Kościół Zielonoświątkowy:
Zbór Kościoła Zielonoświątkowego w Ustce
Zobacz też[edytuj]

Kościół Najświętszego Zbawiciela w Ustce
Kościół św. Jana Chrzciciela i św. Mikołaja w Ustce
Latarnia Morska Ustka

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

+1