środa, 12 września 2012

Solec Kujawski


Solec Kujawski

Państwo Polska
Województwo kujawsko-pomorskie
Powiat bydgoski
Gmina Solec Kujawski
gmina miejsko-wiejska
Prawa miejskie 1325
Burmistrz Teresa Maria Substyk
Powierzchnia 175,35 km²
Ludność (2008)
• liczba
• gęstość
15 270[1]
87 os./km²
Strefa numeracyjna
+48 52
Kod pocztowy 86-050
Tablice rejestracyjne CBY
Położenie na mapie Polski


Solec Kujawski
53°05′N 18°14′E
TERC
(TERYT) 6040503084
Urząd miejski
ul. 23 Stycznia 7
86-050 Solec Kujawski
 Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa
BIP


Plac Jana Pawła II – Rynek w Solcu Kujawskim


Widok na Wisłę od strony miasta
Solec Kujawski (do 1924 Solec[2]; niem. Schulitz) – miasto w centralnej części Kujaw i woj. kujawsko-pomorskiego, w powiecie bydgoskim, siedziba miejsko-wiejskiej gminy Solec Kujawski. Leży na lewym brzegu Wisły w odległości 20 km od Bydgoszczy (zachód) i 35 km od Torunia (wschód). Tereny położone na południe od miasta porasta jeden z największych kompleksów leśnych w Polsce – Puszcza Bydgoska. Miasto na pograniczu Kujaw i Pomorza. W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do woj. bydgoskiego.
Według danych z 30 czerwca 2009 miasto zamieszkiwało 15 270 mieszkańców (93,5% ludności zamieszkującej gminę)[1].
Patronem miasta jest Święty Stanisław Biskup i Męczennik.
W pobliżu miasta znajduje się uruchomione 4 września 1999 r. Radiowe Centrum Nadawcze z nadajnikiem o mocy 1000 KW i dwoma masztami radiowymi o wysokości 330 i 289 m, które emitują 1 Program Polskiego Radia.
Spis treści  [ukryj]
1 Historia
1.1 Kalendarium
1.2 Nazwa miasta
1.3 Rys historyczny (do początków XVII w.)
1.3.1 Przed rokiem 1325
1.3.2 Rok 1325
1.3.2.1 Nadanie dokumentu lokacyjnego
1.3.2.2 Treść dokumentu lokacyjnego
1.3.3 XIV-XVI w.
1.3.3.1 Czasy Władysława Łokietka
1.3.3.2 Czasy Kazimierza Wielkiego
1.3.3.3 Czasy Ludwika Węgierskiego
1.3.3.4 Czasy Władysława Jagiełły
1.3.3.5 Czasy Władysława Warneńczyka i ostatnich Jagiellonów
1.3.4 XVII-XVIII w.
1.3.4.1 Początki osadnictwa olęderskiego
2 Demografia
2.1 Stan obecny
2.2 Wyznania
3 Zabytki i miejsca warte zobaczenia
4 Gospodarka
4.1 Główne firmy
4.2 Infrastruktura
4.2.1 Transport kolejowy
4.2.2 Transport drogowy
4.2.3 Transport wodny
4.2.4 Transport lotniczy
4.3 Park Przemysłowy w Solcu Kujawskim
5 Ludzie związani z Solcem Kujawskim
6 Honorowi Obywatele
7 Sport
8 Galeria
8.1 Solec Kujawski dziś
8.2 Solec Kujawski na starej fotografii
9 Przypisy
10 Bibliografia
11 Linki zewnętrzne
Historia[edytuj]

Kalendarium[edytuj]
1244 – pierwsza wzmianka o mieście (określenie, w odniesieniu do Solca, położenia innej miejscowości na Kujawach)
1325 – nadanie praw miejskich (prawo magdeburskie) przez księcia inowrocławskiego – Przemysła
1332-1343 – miasto w rękach Krzyżaków
1382 – pierwsza pisemna wzmianka o pierwszym kościele parafialnym na terenie miasta
1520 – Św. Stanisław zostaje patronem miasta
1633 – wyrzeźbienie ołtarza, który od 1650 r. znajduje się w Kościele św. Stanisława
1635 – ogromny pożar zamienia w popiół całe miasto
od 5 sierpnia 1772 – w wyniku I rozbioru Rzeczypospolitej miasto staje się częścią Królestwa Prus
1807-1815 – miasto w Księstwie Warszawskim (po jego likwidacji przez kongres wiedeński miasto powróciło do Prus)
1847 – wybudowano Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa
1891-1903 – budowa zabytkowej kamienicy przy ulicy 23 Stycznia 13, w której obecnie mieści się Zespół Szkół Ogólnokształcących i Zawodowych w Solcu Kujawskim
18 października 1898 – herb miasta zostaje przyjęty przez zgromadzenie Rady Miasta
25 listopada 1909 – rozebranie grożącego zawaleniem, drewnianego kościoła parafialnego, na miejscu którego stoi dziś kościół św. Stanisława
2 sierpnia 1910 – 1 listopada 1912 – budowa murowanego Kościoła św. Stanisława oraz jego poświęcenie
19 stycznia 1920 – miasto powróciło do Polski
2 grudnia 1924 – dodanie przymiotnika Kujawski do nazwy miasta
23 stycznia 1945 – wyzwolenie miasta spod okupacji niemieckiej
4 września 1999 – uruchomienie Radiowego Centrum Nadawczego
25 sierpnia 2000 – otwarcie Ośrodka Sportu i Rekreacji w Solcu Kujawskim
2005 – powstanie Parku Przemysłowego
27 kwietnia 2006 – inauguracja działalności Inkubatora Przedsiębiorczości w soleckim Parku Przemysłowym
22 września 2006 – otwarcie jedynego w regionie parku wodnego "Wisła"
1 maja 2008 – otwarcie parku jurajskiego (JuraParku Solec)
12 marca 2009 – otwarcie Muzeum Solca im. księcia Przemysła
20 listopada 2009 - pierwsza turbina wiatrowa nad Wisłą
8 grudnia 2011 - zmarł burmistrz Antoni Nawrocki
4 marca 2012 - Teresa Substyk nowym burmistrzem
Nazwa miasta[edytuj]
Nazwa miasta pochodzi od soli (niem. Saltz) – w średniowieczu bardzo ważnego towaru handlowego. Możliwe jest również pochodzenie od staropolskich wyrazów sół, sołek, które oznaczały spichrz – magazyn zbożowy, gdzie składowano daniny dla księcia (w szczególności zboże). W przeszłości, przed nadaniem obecnej polskiej nazwy, funkcjonowały również inne wersje nazewnictwa: Solecz, Solyecz (Soliecz), Solitz, Sulec, Szolec, Szulice.
Później powstała i ukształtowała się niemiecka nazwa Schulitz, następnie przekształcona przez ludność wiejską z okolic miasta w gwarze dolnoniemieckiej (Plattdeutsch) na Sülz.
Do dziś nie udowodniono, iż w okolicach miasta znajdowały się pokłady soli (podobnie jak w Inowrocławiu), z czym mogło się wiązać powstanie nazwy. Najbardziej prawdopodobne jest przypuszczenie, że miasto w przeszłości było ważnym ośrodkiem handlu solą z samych Kujaw bądź z Wieliczki i Bochni (transport Wisłą w dół rzeki – intensywna wymiana towarowa między regionami nadwiślańskimi a Pomorzem).
Po powrocie miasta do Polski w 1920 roku, wynikły trudności w dostarczaniu poczty związane z istnieniem większej liczby miast położonych nad Wisłą o tej samej nazwie. W związku z tym początkowo miasto określano jako Solec nad Wisłą. Jednak zmiana ta nie rozwiązała problemów z dostarczaniem poczty i w celu bliższego określenia położenia miasta dodano do nazwy Solec człon koło Torunia.
W roku 1924 wojewoda poznański Adolf Bniński zaproponował nazwę funkcjonującą do dziś. Innymi propozycjami niektórych radnych były nazwy: Solec Pomorski, Solec Wielkopolski, Solec Drzewny, Solec Spław, Solec Las.
2 grudnia 1924 r. oficjalnie zatwierdzono obecną nazwę miasta.
Rys historyczny (do początków XVII w.)[edytuj]
Przed rokiem 1325[edytuj]
Historia miasta sięga zamierzchłych początków polskiej historii. Przypuszcza się, iż jako wieś istniała już w XIII wieku, gdyż pierwsze wzmianki w dokumentach pochodzą z roku 1244 – w jednym z dokumentów określono wtedy położenie pewnej kujawskiej, bliżej nieokreślonej miejscowości względem właśnie Solca Kujawskiego (zaś pierwsze wzmianki dotyczące wsi Łęgnowo i Otorowo pochodzą z roku 1280). Korzystne położenie nad Wisłą pozwala domniemać, że Solec istniał jeszcze przed pojawieniem się pierwszych pisemnych wzmianek.
Od ok. 1230 r. tereny dzisiejszego Solca były pod władaniem syna Konrada I mazowieckiego – Kazimierza I kujawskiego.
Rok 1325[edytuj]
Król Data wydania Miejsce wydania Uwagi
Zygmunt I Stary 27 II 1538 Piotrków sejm walny
Stefan Batory 19 I 1577 Bydgoszcz
Zygmunt III Waza 22 IV 1589 Warszawa sejm walny
Władysław IV Waza 20 III 1635 Warszawa
Jan II Kazimierz Waza 17 III 1651 Warszawa
Michał Korybut Wiśniowiecki 24 XII 1670 Warszawa
Jan III Sobieski 6 VI 1690 Warszawa
August II Mocny 18 XII 1702 Toruń
Nadanie dokumentu lokacyjnego[edytuj]
W roku 1325 Solcu nadano prawa miejskie. Prawnuk Konrada I mazowieckiego – książę Przemysł inowrocławski udzielił wtedy swemu poddanemu Tomaszowi z Jaksic przywileju na założenie miasta. Oryginalny dokument lokacyjny już nie istnieje – nie wiadomo co się z nim stało (przypuszczalnie zaginął w czasie walk między Krzyżakami a Władysławem Łokietkiem, lecz, jak wynika z potwierdzenia przywileju przez króla Zygmunta I Starego z 1538 r. mieszkańcy przedłożyli mu dokument z podpisem i pieczęcią księcia). Przywilej był wielokrotnie potwierdzany przez królów polskich. Po prawej, w tabeli zestawiono dane dotyczące kolejnych potwierdzeń aktu lokacyjnego[3].
Treść dokumentu lokacyjnego[edytuj]
W inwokacji dokumentu stwierdza się, że Przemysł z łaski i własnej woli, jak również za radą naszej szlachty, miasto nasze na zasadach prawa magdeburskiego przekazuje mądremu i szlachetnemu człowiekowi, wiernemu Tomaszowi z Jaksic”. Tomasz i jego następcy otrzymali nieograniczone dziedziczenie oraz wójtostwo w nowo założonym mieście, z czym wiązało się otrzymanie wielu przywilejów jak i obowiązków dla niego i jego następców.
Przywileje wójta – niektóre przywileje wójta i jego następców:
prawo wybudowania w dowolnie wybranym miejscu swojego domu, który był wolny od wszelkich opłat oraz dożywotnio zapewniony dla niego i jego następców
sześć łanów pola wolnych od wszelkich opłat oraz prawo wypasu
otrzymywanie 1/6 części należnych podatków oraz 1/3 części należnych opłat sądowych
prawo wybudowania kuźnicy, młyna i łaźni
Obowiązki wójta – do obowiązków wójta nałożonych na niego w dokumencie należało m.in.:
dopilnowanie by miasto ze wszelką starannością rozbudować i gdyby w przyszłości miasto przez ogień, od czego nas Bóg zachowaj, lub w inny sposób ucierpieć miało, co uszkodzone znowu odtworzyć
sprawowanie sądów według prawa magdeburskiego – podlegało mu sądownictwo (Jeśli (...) mieszczanin rani drugiego, zabije, bądź mu jakąś krzywdę wyrządzi, to nie ma nikt inny poza Tomaszem, naszym wójtem, być sędzią w tej sprawie; zastrzeżono jednak, iż w przypadku gdy jedną z wyżej wymienionych osób jest rycerz, lub gdy zdarzenie ma miejsce w pobliżu ratusza, to sądzenie przypada sędziemu bądź staroście)
Inne części dokumentu:
Częścią dokumentu jest poza tym przywilej leśny, który zapewnił, że las w promieniu jednej mili (najprawdopodobniej staropolskiej, która liczyła ok. 6 000 – 7 000 m) jest we wieczystym posiadaniu wójta i miasta.
Mieszczanie mieli obowiązek, po upływie 10-letniego zwolnienia od podatków, corocznego ich uiszczania na św. Marcina (11 listopada).
Określono poza tym granice miasta (między wsiami Łęgnowo i Przyłubie).
W całym dokumencie nazwa "Solec" nie została wymieniona. Dopiero w potwierdzeniu Zygmunta I Starego z 1538 r., król stwierdził, że w dokumencie chodzi (...) wyraźnie o nazwę miasta Solec.
XIV-XVI w.[edytuj]
Czasy Władysława Łokietka[edytuj]
Pierwsze lata istnienia Solca jako miasta nie były spokojne. Spory pomiędzy zakonem krzyżackim a Polską (w 1309 r. Krzyżacy przejmują Pomorze Wschodnie z Gdańskiem) doprowadziły do działań wojennych, które wybuchły w roku 1329. W walkach tych, podczas gdy Krzyżacy plądrowali Kujawy i Wielkopolskę, szczególnie mocno ucierpiał m.in. Solec (ziemie te zdobyte zostały w okolicach roku 1332).
Czasy Kazimierza Wielkiego[edytuj]
Za panowania następcy Łokietka – Kazimierza Wielkiego, w roku 1336 król zgodził się w układzie z Wyszehradu na to, by zakon zatrzymał Pomorze, ziemię chełmińską i michałowską, a ziemię dobrzyńską i Kujawy zwrócił Polsce – lecz szlachta i duchowieństwo odmówili potwierdzenia porozumienia i doprowadzili do procesu kanonicznego, który zakończył się dla zakonu niekorzystnie. Pomimo to Krzyżacy zatrzymali Kujawy, wraz z Bydgoszczą i Solcem. Tragedią dla mieszkańców młodego miasta była powódź, która nawiedziła Solec wiosną 1339 r. Miasto pozostawało pod kontrolą zakonu aż do 8 lipca 1343 r., gdy zatwierdzono układ z Wyszehradu pokojem kaliskim i Krzyżacy zwrócili ziemię kujawską oraz dobrzyńską. Po zakończeniu sporu polsko-krzyżackiego król zajął się odbudową silnie zniszczonych miast na Kujawach, w tym odbudową Solca.
Czasy Ludwika Węgierskiego[edytuj]
Następca ostatniego Piasta – Ludwik Węgierski oddał m.in. ziemie w okolicach Bydgoszczy (w tym Solec) jako lenno dla księcia Kazimierza Szczecińskiego. Następnie Solec Kujawski, Bydgoszcz i kilka innych okolicznych miast należało do księcia Władysława Opolczyka (od 1378). W późniejszym czasie właściciel zmieniał się wielokrotnie.
Z roku 1382 pochodzi pierwsza pisemna wzmianka o kościele parafialnym w Solcu Kujawskim – o dzisiejszym Kościele pw. Św. Stanisława (parafia ta aż do czasów rozbiorowych należała do dekanatu bydgoskiego).
Czasy Władysława Jagiełły[edytuj]
W roku 1392, po zjednoczeniu Kujaw i przyłączeniu ich do Korony Królestwa Polskiego, miasto zostało własnością samego króla Władysława Jagiełły (administracyjnie leżało w powiecie bydgoskim i w województwie inowrocławskim; zobacz: podział terytorialny Rzeczypospolitej Obojga Narodów). Było ono wielokrotnie miejscem rozmów i pertraktacji z zakonem krzyżackim. Rozmowy różnego typu i wagi odbywały się najczęściej na pisakowych wyspach na Wiśle, których wtedy było bardzo dużo, gdyż tędy przebiegała wówczas granica pomiędzy Polską a zakonem. Przykładem może być rozmowa z 1389 r., w czasie której zakon skarżył się, że pruscy kupcy są w Polsce obrabowywani. Rozmowa ta nie przyniosła jednak rezultatu.
W czasie wielkiej wojny z zakonem w latach 1409-1411 Solec został spalony. Również po jej zakończeniu miasto było wielokrotnie plądrowane przez Krzyżaków. Wskutek wojen i napadów miasto poważnie podupadło i znacznie zubożało. Ponownie Solec był miejscem rokowań polsko-krzyżackich w roku 1417, lecz dopiero 27 września 1422 w miejscowości Mełno (dzisiejszy powiat grudziądzki) zawarto pokój między obydwoma stronami (zobacz: pokój melneński).
Czasy Władysława Warneńczyka i ostatnich Jagiellonów[edytuj]
W roku 1441 wdowa po Władysławie Jagielle Zofia Holszańska przekazała w zastaw za 5736 guldenów węgierskich Bydgoszcz wraz z zamkiem, Solec Kujawski, Gniewkowo i Fordon staroście inowrocławskiemu Mikołajowi Szarlejskiemu. Skutkowało to tym, że Solec z miasta królewskiego spadł do rangi miasta zależnego. Szesnaście lat później, w roku 1457 właścicielem m.in. Solca został Jan Kościelecki, herbu Ogończyk (aż do roku 1600 miasto należało do rodziny Kościeleckich). W następnych latach Solec, pomimo osiągniętego spokoju po II pokoju toruńskim z 1466 r., nie mógł się rozwijać w pełni, ponieważ jego gospodarkę tłumiły większe miasta sąsiednie – Bydgoszcz i Toruń.
Z roku 1540 pochodziły dawne nadwiślańskie spichrze zbożowe, które znajdowały się na terenie Solca i znacznie ułatwiły handel zbożem z Gdańskiem. Według nielicznych zachowanych odpisów z ksiąg miejskich wynika, że w roku 1571 wszyscy mieszkańcy miasta byli Polakami (ludność niemiecka, która prawdopodobnie na początku istnienia Solca przebywała na tych terenach, zasymilowała się).
XVII-XVIII w.[edytuj]
Początki osadnictwa olęderskiego[edytuj]
Większość dzisiejszego obszaru miasta tworzyły dawniej dwie samodzielne gminy wiejskie – Olędry Miejskie i Olędry Zamkowe. Należały one, jak same nazwy wskazują do dawnych osad olęderkich, czyli do holenderskich osadników, którzy osiedlali się m.in. na terenach dzisiejszego Solca i okolic. Osadnictwo holenderskich mennonitów zapoczątkowane zostało w Polsce już w XVII w. Było one wywołane przede wszystkim nietolerancją religijną w Holandii za czasów cesarzy Karola V i Filipa II. Z biegiem czasu Olędrami (Holendrami) nazywano wszystkich osadników na terenach zalewowych, także Polaków. Pozostałościami po osadnictwie olęderskim na ziemiach gminy Solec Kujawski są cmentarz menonicko-ewangelicki w Przyłubiu i resztki zabudowy.
Demografia[edytuj]

Stan obecny[edytuj]
Dane z 30 czerwca 2009[1] (według faktycznego miejsca zamieszkania):
Opis
Ogółem
Kobiety
Mężczyźni
jednostka
osób
%
osób
%
osób
%
populacja 15 270 100 7 955 52,1 7 315 47,9
gęstość zaludnienia
(mieszk./km²)
817,5
425,9
391,6

Wyznania[edytuj]
Większość mieszkańców Solca Kujawskiego stanowią katolicy. Na terenie miasta działalność duszpasterską prowadzi także Zbór Kościoła Ewangelicznych Chrześcijan – protestancka wspólnota o charakterze ewangelikalnym, doktrynalnie zbliżona do wyznania mennonitów, którzy zamieszkiwali miasto w XVII i XVIII wieku.
Zabytki i miejsca warte zobaczenia[edytuj]



Kościół pw. św. Stanisława Biskupa i męczennika z 1912 r.
Kościół św. Stanisława
Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa
budynek ratusza
kamienica przy ulicy 23 Stycznia 13 – obecnie Zespół Szkół Ogólnokształcących i Zawodowych w Solcu Kujawskim
Pomnik pamięci walczących o wolność
Pomnik Jana Pawła II
XIX-wieczne budynki stacji kolejowej
pozostałości osadnictwa Olęderskiego na terenach wsi Otorowo i Przyłubie.
Ośrodek Sportu i Rekreacji
Park Wodny "Wisła"
Radiowe Centrum Nadawcze
Obszar chronionego krajobrazu Wydm Kotliny Toruńskiej i pomniki przyrody – m.in. okazałe topole oraz inne elementy krajobrazu nadwiślańskiego
Cmentarz menonicko-ewangelicki w Przyłubiu
JuraPark Solec, w którym można obejrzeć modele około 100 dinozaurów naturalnej wielkości; na jego terenie znajduje się Muzeum Ziemi im. Karola Sabatha oraz plac zabaw dla dzieci
Muzeum Solca im. księcia Przemysła- muzeum regionalne, ekspozycja stała dotyczy historii Solca Kujawskiego i okolic od okresu prehistorycznego aż po wiek XX
Gospodarka[edytuj]

Dawniej miasto było znanym oraz ważnym ośrodkiem przemysłu drzewnego.
W mieście prosperuje wiele firm z najprzeróżniejszych branż. Jest to w sumie prawie 1500 podmiotów zarejestrowanych w ewidencji działalności gospodarczej (z czego ogromna większość, bo ok. 97% to firmy prywatne). Na obszarze miasta i gminy funkcjonuje co najmniej 30 firm mających podstawowe znaczenie dla miejscowego rynku pracy.
Główne firmy[edytuj]


Widok na zakłady SOLBET w Solcu Kujawskim od strony drogi wojewódzkiej nr 394
Do najważniejszych przedsiębiorstw zalicza się:
Firma Krótki opis
Solbet
największy producent betonu komórkowego w Polsce; produkcja i sprzedaż materiałów budowlanych (beton komórkowy, stropy Teriva, chemia budowlana (m.in. kleje budowlane), tynki szlachetne, itp.)
Solbus
produkcja, sprzedaż i serwis nowoczesnych autobusów średniej pojemności marki Solbus; produkcja minibusów we współpracy z firmą Busmarket
ZNS (daw. KZNS)
naprawa autobusów, modernizacja autobusów, naprawa silników, poprawa estetyki zewnętrznej i wewnętrznej pojazdów, sprzedaż części nowych i po regeneracji
KMW Engineering
produkcja, sprzedaż, montaż i serwis urządzeń i systemów wentylacyjnych oraz klimatyzacyjnych
Drobex
wytwarzanie mięsa drobiowego i jego przetworów, drobiowych wyrobów wędliniarskich; sprzedaż na rynku krajowym; zakład produkcyjny znajduje się przy skrzyżowaniu DW397 z DK10, a także przy Parku Przemysłowym
Pasaco
produkcja i przetwarzanie papieru (papier powlekany i samokopiujący, rolki kasowe, składanki komputerowe (do drukarek igłowych), papier do drukarek atramentowych oraz etykiety samoprzylepne
Klimat Solec
kompleksowa obsługa w zakresie projektu, dostaw, montażu i serwisu produkowanych przez tę firmę systemów wentylacyjnych
Autos
jeden z największych dystrybutorów części zamiennych do pojazdów ciężarowych w Polsce; usługi naprawcze, sprzedaż samochodów ciężarowych; firma zlokalizowana jest w Parku Przemysłowym (główny magazyn i centrala)
Granit
kamieniarstwo; jedna z największych firm kamieniarskich w Polsce; ul. Toruńska oraz Park Przemysłowy
Alco
produkcja i montaż schodów drewnianych, usługi stolarskie
Łącznie w wyżej wymienionych firmach zatrudnionych jest ponad połowa wszystkich pracujących mieszkańców Solca Kujawskiego. Część z nich posiada własną sieć kooperatorów na terenie całego województwa, a często również poza nim (przykładowo firma Autos ma ponad 25 oddziałów poza Solcem Kujawskim na terenie całego kraju).
Infrastruktura[edytuj]
Transport kolejowy[edytuj]
 Osobny artykuł: Solec Kujawski (stacja kolejowa).
Przez miasto i gminę przebiega linia kolejowa: Bydgoszcz – Solec K. – Toruń – Aleksandrów Kujawski – Włocławek – Kutno – Warszawa Wsch. Gminę obsługują dwie stacje kolejowe: Solec Kujawski oraz Przyłubie.
Transport drogowy[edytuj]
Przez teren miasta i gminy przebiegają następujące drogi:


Sieć dróg publicznych w Solcu Kujawskim
Drogi krajowe:
10 Szczecin – Stargard Szczeciński – Wałcz – Piła – Nakło nad Notecią – Bydgoszcz – Solec Kujawski – Toruń – Sierpc – Płońsk (18,822 km na terenie gminy; główna droga przebiegająca przez miasto i gminę)
Drogi wojewódzkie (17,129 km):
204: 249 Solec Kujawski – Solec Kujawski (ul. Sportowa)
249: 10 Solec Kujawski – Czarnowo 80
394: 10 Przyłubie – Solec Kujawski – Otorowo 397
397: 394 Otorowo-Makowiska 10
Drogi powiatowe (29,387 km):
Droga powiatowa nr 01546C : (Bydgoszcz – Łęgnowo – Otorowo-Solec Kujawski)
Droga powiatowa nr 01547C : (Bydgoszcz – Wypaleniska)
Droga powiatowa nr 01548C : (Solec Kujawski – Nowa Wieś Wielka)
Droga powiatowa nr 01549C : (Solec Kujawski – Chrośna)
Droga powiatowa nr 02033C : (Cierpice – Inowrocław)
Drogi gminne (152,230 km)
Transport wodny[edytuj]
Północną granicę miasta i gminy stanowi rzeka, Wisła będąca drogą wodną o parametrach I klasy żeglarskiej.
Transport lotniczy[edytuj]
Najbliżej znajdującym się lotniskiem jest Port lotniczy im. Ignacego Jana Paderewskiego w Bydgoszczy-Szwederowie.
Duże tereny gminy dawniej zajmował poligon artyleryjski.
Park Przemysłowy w Solcu Kujawskim[edytuj]
 Osobny artykuł: Park Przemysłowy w Solcu Kujawskim.
Park Przemysłowy w Solcu Kujawskim jest wyodrębnionym obszarem na terenie miasta Solec Kujawski o powierzchni 36,3 ha i najprawdopodobniej największą inwestycją gminy ostatnich lat – 29 z 36,3 hektarów obszary tego przeznaczone jest pod inwestycje związane z powstawaniem szeregu małych i średnich przedsiębiorstw dających nowe miejsca pracy. Inwestycja ta współfinansowana jest przez struktury Unii Europejskiej w ramach programów PHARE.
Ludzie związani z Solcem Kujawskim[edytuj]

Zygmunt Gorgolewski – architekt, twórca Teatru Wielkiego we Lwowie
Honorowi Obywatele[edytuj]

Honorowi Obywatele
Solca Kujawskiego
(1/3)▶

Jolanta Kwaśniewska

16 października 2005 r., w czasie uroczystej sesji Rady Miasta z okazji 680-lecia Solca Kujawskiego, na podstawie uchwały Urzędu Miasta i Gminy Solec Kujawski nr XVII/193/2005 z dnia 26 sierpnia 2005 r., tytuł Honorowego Obywatela Solca Kujawskiego otrzymały następujące osoby:
Jolanta Kwaśniewska
Irena Santor
Walter Rudolf
Krzysztof Michalski
ks. kanonik Tadeusz Zabłocki (21 lutego 2008)
Antoni Nawrocki (4 stycznia 2012)
Sport[edytuj]

Unia Solec Kujawski – III-ligowy solecki klub piłkarski (grupa kujawsko-pomorsko-wielkopolska)
Ośrodek Sportu i Rekreacji w Solcu Kujawskim – kompleks sportowo-rekreacyjno-hotelowy oddany do użytku 25 sierpnia 2000 (m.in. hala sportowa)
Park Wodny "Wisła" w Solcu Kujawskim – park wodny oddany do użytku 22 września 2006, wchodzi w skład OSiR
stadion KS Unii Solec Kujawski – przy hali OSiR oraz stadion treningowy
Salina – stanica Drużyny WOPR nr 100 Solec Kujawski

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

+1