piątek, 14 września 2012

Rudnik nad Sanem


Rudnik nad Sanem

Państwo Polska
Województwo podkarpackie
Powiat niżański
Gmina Rudnik nad Sanem
gmina miejsko-wiejska
Burmistrz Waldemar Grochowski
Powierzchnia 36,6 km²
Ludność (2010)
• liczba
• gęstość
6753
185 os./km²
Strefa numeracyjna
(+48) 15
Kod pocztowy 37-420
Położenie na mapie Polski


Rudnik nad Sanem
50°26′35″N 22°14′53″E
TERC
(TERYT) 3182412064
Urząd miejski
Rynek 40
37-420 Rudnik nad Sanem
 Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa
Rudnik nad Sanem (do końca 1997 Rudnik) – miasto w woj. podkarpackim, w powiecie niżańskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Rudnik nad Sanem, położone nad Sanem u ujścia rzeki Rudna.
Miejscowość jest siedzibą rzymskokatolickich parafii Trójcy Przenajświętszej oraz Najświętszej Maryi Panny Matki Kościoła należących do dekanatu Rudnik nad Sanem w diecezji sandomierskiej.
Według danych z 31 grudnia 2010 r. miasto miało 6753 mieszkańców[1].
Rudnik nad Sanem jest ośrodkiem wikliniarstwa w Polsce. Miasto jest lokalnym ośrodkiem usługowym. Funkcjonuje w nim różnorodny przemysł: wyroby wiklinowe i drewniane, chemiczny, konstrukcje stalowe.
Przez miasto przebiega droga krajowa nr 77 oraz linia kolejowa nr 68 łącząca Lublin z Przeworskiem ze stacją Rudnik.
Spis treści  [ukryj]
1 Położenie
2 Historia
3 Zabytki
4 Expo 2005
5 Współpraca międzynarodowa
6 Sławni rudniczanie
7 Zobacz też
8 Przypisy
9 Linki zewnętrzne
Położenie[edytuj]

Według danych z 1 stycznia 2011 r. powierzchnia miasta wynosiła 36,60 km²[2].
W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do województwa tarnobrzeskiego.
Historia[edytuj]

Prawa miejskie od 1552 roku. Pod koniec XVI wieku w mieście znajdowały się karczma, dwa młyny, spichlerze usytuowane nad Sanem. W I poł. XVII wieku w mieście powstały cechy: szewski, piekarski i flisacki. Kres rozwoju miasta przyniosły wojny w II poł. XVII wieku. Henryk Sienkiewicz w swoim "Potopie" opisuje bohaterskiego rudniczanina o imieniu Michałko i potyczkę zaskoczonej straży przybocznej króla szwedzkiego Karola X Gustawa z oddziałem kasztelana Stefana Czarnieckiego, która rzeczywiście miała miejsce. Chorągiew szwedzka zdobyta w tej potyczce przechowywana była przez hrabiów Tarnowskich m.in. w pałacu w Rudniku, a po II wojnie światowej ofiarowana Zamkowi Królewskiemu na Wawelu. W początkach XIX wieku w Rudniku istniały: tartak, garbarnia, karczmy, gorzelnia i dwa spichlerze. Pod koniec XIX wieku ludność miasta zajmowała się rolnictwem, koszykarstwem, rzemiosłem i drobnym handlem. W 1871 r. w Rudniku została założona poczta, a 1876 r. Ochotnicza Straż Pożarna. W 1890 r. wybudowano tartak parowy. W 1900 r. wybudowano linię kolejową, która wywarła duży wpływ na rozwój miasta. W czasie II wojny światowej, gdy lwowskie oddziały Zgrupowania Zachodniego pod dowództwem kpt. Witolda Szredzkiego "Sulimy", po wykonaniu zadań, bojowych planu "Burza", ruszyły na pomoc powstańczej Warszawie, część tych oddziałów została otoczona, rozbrojona, a oficerowie zostali aresztowani przez oddziały sowieckie. Jednym z tych oddziałów była 6 kompania 26 pp AK, dowodzona przez kpt. Stefana Zakrzewskiego (prawdziwe nazwisko: Zenon Kubski) ps. "Lech", która została zatrzymana w Rudniku nad Sanem 18 sierpnia 1944 r. Wraz z kpt. "Lechem" byli aresztowani: jego zastępca, por. Walerian Proszowski – "Józef". Dowódca I plutonu ppor. Józef Wyrobek (prawdziwe nazwisko Tadeusz Guzik) – "Uzda". chor. Adam Ekiert – "Pogarda", dowódca oddziału leśnego 1 kompanii samborskiej. [3].
Zabytki[edytuj]

zespół dworsko-pałacowy hrabiów Tarnowskich z XIX-XX wieku
budynek młyna i elektrowni (obecnie kaszarnia)
budynek dawnego leśnictwa z końca XVIII wieku
cmentarz wojenny z I wojny światowej
kościół św. Trójcy z lat 1927-1928
barokowa figura św. Jana Nepomucena
Expo 2005[edytuj]

Podczas wystawy światowej Expo 2005 rudniccy rzemieślnicy zostali rozsławieni w świecie wykonaniem wiklinowej elewacji polskiego pawilonu[4].
Współpraca międzynarodowa[edytuj]

Miasta i gminy partnerskie:  Gelnica, (Słowacja)
Sławni rudniczanie[edytuj]

Julian Krzewicki
Lidia Bogaczówna
Wilhelm Hompesch[5] (1799-1861)
Zofia Hompesch[5] (1846-1928)
Zobacz też[edytuj]

Stary cmentarz żydowski w Rudniku nad Sanem
Nowy cmentarz żydowski w Rudniku nad Sanem

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

+1