Kołobrzeg

Kołobrzeg

Państwo Polska
Województwo zachodniopomorskie
Powiat kołobrzeski
Gmina gmina miejska
Założono VIII wiek
Prawa miejskie 1255
Prezydent miasta Janusz Gromek
Powierzchnia 25,67 km²
Ludność (2011)
• liczba
• gęstość
47 129[1]
1 836 os./km²
Strefa numeracyjna
(+48) 94
Kod pocztowy 78-100 do 78-106
Tablice rejestracyjne ZKL
Położenie na mapie Polski


Kołobrzeg
54°10′40″N 15°34′37″E
TERC
(TERYT) 3208011
SIMC 0950026
Hasło promocyjne: Kołobrzeg wciąż do odkrycia
Urząd miejski
ul. Ratuszowa 13
78-100 Kołobrzeg
 Multimedia w Wikimedia Commons
 Wiadomości w Wikinews
 Hasło Kołobrzeg w Wikisłowniku
Strona internetowa
Kołobrzeg (łac. Colberga[potrzebne źródło], niem. Kolberg) – miasto i gmina w północno-zachodniej Polsce, w północnej części województwa zachodniopomorskiego, w powiecie kołobrzeskim, położone na Pomorzu Zachodnim, u ujścia rzeki Parsęty, nad Zatoką Pomorską, przy drodze krajowej nr 11. Czwarty ośrodek miejski województwa (pod względem liczby ludności), duże kąpielisko morskie oraz uzdrowisko.
W ujściu rzeki znajduje się port morski z funkcjami: handlową, pasażerską, rybacką i jachtową. W mieście i okolicach występują źródła wody mineralnej, solanki oraz pokłady borowiny. W Kołobrzegu leczy się głównie choroby górnych dróg oddechowych, krążenia i choroby stawów. Kołobrzeg jest także regionalnym ośrodkiem kulturalnym. W okresie letnim odbywają się tu liczne koncerty popularnych piosenkarzy, muzyków, kabarecistów. Miasto jest siedzibą kapituły kolegiackiej diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej Kościoła katolickiego.
Według danych z 31 marca 2011 r. miasto miało 47 129 mieszkańców.
Spis treści  [ukryj]
1 Położenie
2 Środowisko naturalne
2.1 Przyroda
2.2 Klimat
3 Uzdrowisko
4 Historia
5 Toponimia
6 Architektura i urbanistyka
7 Gospodarka
8 Infrastruktura turystyczna
8.1 Szlaki turystyczne
9 Oświata
10 Kultura
10.1 Kołobrzeg w kulturze i sztuce
10.2 Życie kulturalne
10.3 Imprezy cykliczne
10.4 Media lokalne
11 Sport
11.1 Kluby sportowe
11.2 Kołobrzeg w Mistrzostwach Europy w Piłce Nożnej 2012
12 Wspólnoty religijne
13 Polityka i administracja
13.1 Podział administracyjny
14 Współpraca międzynarodowa
15 Bezpieczeństwo
16 Opieka zdrowotna
17 Transport
17.1 Komunikacja drogowa
17.2 Komunikacja kolejowa
17.3 Komunikacja morska
17.4 Transport lotniczy
18 Honorowi obywatele Kołobrzegu
19 Zasłużeni dla Miasta Kołobrzegu
20 Osoby związane z Kołobrzegiem
21 Zobacz też
22 Przypisy
23 Bibliografia
24 Linki zewnętrzne
Położenie[edytuj]

Kołobrzeg leży w środkowej części wybrzeża województwa zachodniopomorskiego, w północnej części powiatu kołobrzeskiego u ujścia rzeki Parsęty do Zatoki Pomorskiej. Miasto jest położone na pograniczu dwóch makroregionów Pobrzeża Szczecińskiego i Pobrzeża Koszalińskiego. Ujściowy odcinek doliny Parsęty i wschodnia część miasta należy do Wybrzeża Słowińskiego, natomiast zachodni kraniec Kołobrzegu należy do Wybrzeża Trzebiatowskiego[2].
Historycznie Kołobrzeg leży na Pomorzu Zachodnim, gdzie związany był z biskupim księstwem kamieńskim. Od 1815 roku w rejencji koszalińskiej, w prowincji Pomorze. W 1946 r. Kołobrzeg włączono do województwa szczecińskiego. W 1950–1998 roku należał do województwa koszalińskiego.
Według danych z 1 stycznia 2010 r. powierzchnia miasta wynosiła 25,67 km²[3], co stanowi 3,54% powierzchni powiatu kołobrzeskiego.
W rejestrze urzędowym wyróżnia się 8 części miasta: Kostrzewno, Lubinia, Lubostronie, Podczele, Przylaski, Radzikowo, Radzikowskie Przedmieście, Żółczyce[4].
 Zobacz więcej w artykule Historia Kołobrzegu, w sekcji Historyczne części miasta.
Środowisko naturalne[edytuj]

 Osobny artykuł: Geomorfologia Kołobrzegu.
Struktura użytkowania gruntów (2005)[5]
Rodzaj Powierzchnia %
Użytki rolne 610 ha 23,76%
Lasy i grunty leśne 142 ha 5,53%
Pozostałe grunty i nieużytki 1815 ha 70,71%
Σ 2567 ha 100%
Przez środkową część miasta przepływa rzeka Parsęta wraz z jej ramieniem bocznym Więceminką.


Więceminka z mostu ul. E. Łopuskiego
Miasto leży w dolinie rzeki Parsęty, która oddziela Wybrzeże Trzebiatowskie od Wybrzeża Słowińskiego. Kołobrzeg położony jest na nizinnym i podmokłym obszarze zaplecza wydm nadmorskich. Ok. 3 km² zurbanizowanego obszaru miasta znajduje się na wysokości 0–2,5 m, a wskutek tego zagrożone zalaniem przez podnoszący się poziom morza[6]. Abrazja brzegu morskiego i zagrożenie powodzią sztormową jest przyczyną prowadzonych tu zabiegów ochrony wydm nadmorskich. Miasto jest przykładem silnej antropopresji obszarów nadbrzeżnych. Z powodu obecności obiektów infrastruktury wypoczynkowo-uzdrowiskowej, portowej i obiektów handlowych w strefie brzegowej nastąpiło całkowite przekształcenie i zanik naturalnych wydm nadmorskich po wschodniej części ujścia Parsęty. Po zachodniej stronie ujścia Parsęty na odcinku ok. 1,5 km znajduje się wysoki szeroki wał wydmowy[7]. Wysoczyzna morenowa wschodniej części miasta Kołobrzeg położona jest na wysokości 7–8 m n.p.m. Ograniczona od północy umocnionym brzegiem klifowym przechodzi bez wyraźnych krawędzi w dolinę przymorską[8].
Miasto Kołobrzeg znajduje się na wschodnim skłonie antykliny Kołobrzegu, wysoko wypiętrzonej struktury permo-mezozoicznej pociętej siecią uskoków. Ze strukturą antykliny Kołobrzegu wiąże się występowanie wód mineralnych ujmowanych dla celów leczniczych. Są one, obok wysokiej jakości borowiny, podstawowym surowcem leczniczym decydującym o walorach uzdrowiskowych Kołobrzegu. Należą one do reliktowych wód mezozoicznych, a odnawianie ich zasobów następuje drogą ascenzji wód słonych z poziomu triasowego i cechsztyńskiego wzdłuż linii tektonicznych[8].
Przyroda[edytuj]
 Osobny artykuł: Przyroda w Kołobrzegu.


Ekopark Wschodni pod miastem
Według podziału geobotanicznego szaty roślinnej Polski, miasto Kołobrzeg należy do strefy klimatycznej pobrzeża bałtyckiego w środkowoeuropejskiej prowincji niżowo-wyżynnej. Strefa Pobrzeże Południowobałtyckie charakteryzuje się zatorfionymi dolinami przymorskimi, wydmami z roślinnością piaskową oraz płaskimi płatami pomorskiej moreny dennej i wzgórzami moreny czołowej zajętymi przez lasy. Charakterystyczną roślinnością tej krainy są torfowiska wrzosowiskowe (właściwie wrzoścowe) oraz lasy bukowe i mieszane, olszyny, wilgotne bory sosnowe i lasy sosnowo-mieszane. Osobliwościami florystycznymi tych lasów są: jarząb szwedzki i wiciokrzew pomorski[9].


Park im. Stefana Żeromskiego
Władze miasta w 1996 roku objęły ochroną użytek ekologiczny Ekopark Wschodni w Podczelu, który stanowi zbiorowisko łąkowe i szuwarowe roślinności halofilnej z wieloma gatunkami słonorośli mających tu jedyne stanowisko w Polsce.
Część terenów miasta znajduje się w granicach dwóch obszarów Natura 2000 tj. Trzebiatowsko-Kołobrzeski Pas Nadmorski oraz Dorzecze Parsęty. Północna część miasta (od ul. Grzybowskiej, Wolności, Kamiennej) należy do Koszalińskiego Pasa Nadmorskiego.
W mieście jest 6 parków o łącznej powierzchni 62,9 ha, z których największy Park im. Stefana Żeromskiego (31,1 ha) został założony w XIX wieku i stanowi nadmorski park zdrojowy tutejszego uzdrowiska.
Klimat[edytuj]
 Osobny artykuł: Klimat Kołobrzegu.
Kołobrzeg leży w krainie klimatycznej zwanej Pobrzeżem Kołobrzeskim w obrębie klimatów bałtyckich. Klimat miasta kształtowany jest pod wpływem Morza Bałtyckiego. Kołobrzeg posiada znacznie zróżnicowany klimat miejscowy. Można tu wyróżnić kilka mikroregionów klimatycznych: 1) klimat plaży, 2) klimat parku i lasu na wydmach na zachód od parku, 3) klimat terenów zabudowanych (centrum miasta i uzdrowisko), 4) klimat terenów zabagnionych i doliny Parsęty na południe od miasta, 5) klimat obszarów wysoczyznowych. Suma rocznych opadów w Kołobrzegu przekracza średnie dane liczbowe odnotowane dla kraju, a średnia roczna temperatura wynosi około 8 °C. Ze względu na charakterystyczny klimat od wielu lat znane jest jako uzdrowisko i letnisko polskiego wybrzeża.
Uzdrowisko[edytuj]

W uzdrowisku prowadzone jest leczenie w następujących kierunkach: choroby ortopedyczno-urazowe, choroby układu nerwowego, choroby reumatologiczne, choroby kardiologiczne i nadciśnienie, choroby górnych dróg oddechowych, choroby dolnych dróg oddechowych, cukrzyca, otyłość, choroby endokrynologiczne, osteoporoza, choroby skóry[10].
Na terenie uzdrowiska znajdują się udokumentowane następujące naturalne surowce lecznicze zaliczane do kopalin podstawowych: wody lecznicze i podziemne, peloid leczniczy (torf)[11].
W Kołobrzegu znajdują się 24 zakłady lecznictwa uzdrowiskowego[12].
Historia[edytuj]



Panorama miasta z Wielkiej Mapy Księstwa Pomorskiego


Hotel Strandschloss (Plażowy Zamek), 1900
 Osobny artykuł: Historia Kołobrzegu.
Jedno z najstarszych miast na Pomorzu Zachodnim istniało już w VIII wieku, gdzie funkcjonował gród obronny słynny na całe Pomorze (pierwotna lokalizacja na terenie dzisiejszej wsi Budzistowo). W 1000 roku książę Bolesław I Chrobry założył tu biskupstwo, właściwe terytorialnie dla całego Pomorza, którego biskupem został Reinbern, jednakże upadło ono w latach 1007–1013[13]. W XIII wieku Kołobrzeg dostał się pod kuratelę biskupów kamieńskich, ponadto po śmierci Bolesława III Krzywoustego (1138) przeszedł pod zwierzchnictwo cesarza niemieckiego, a następnie króla Danii. W 1255 roku miasto otrzymało prawa miejskie. Było centrum warzelnictwa, handlu i rybołówstwa. Od XIV wieku członek bałtyckiej Hanzy. Tu w 1564 roku cech kowali zagwarantował sobie w statucie, że ludność pochodzenia słowiańskiego nie będzie przyjmowana[14].
W 1653 miasto przejęli brandenburczycy, którzy natychmiast zamienili je w twierdzę. Od tego czasu miasto zaczęło podupadać. W 1761 podczas wojny siedmioletniej miasto zdobyli Rosjanie.
W 1807 Twierdza Kołobrzeg (niem. Festung Kolberg) została oblężona przez wojska Napoleona. Polskie oddziały na Kołobrzeg prowadził płk Sułkowski. Komendantem twierdzy był hrabia pruski, major Gneisenau. Miasto broniło się aż do podpisania traktatu pokojowego w Tylży, który zakończył wojnę. Wydarzenie to urosło w Prusach do rangi legendy. Major Gneisenau otrzymał awans na podpułkownika i zyskał znaczną sławę jako dowódca.
W 1830 powstał pierwszy zakład kąpieli solankowych.
W 1859 Kołobrzeg uzyskał połączenie kolejowe ze Szczecinem i Gdańskiem. Szybki rozwój uzdrowiska nastąpił po utraceniu przez miasto statusu twierdzy. W 1899 został otwarty dom zdrojowy (Strandschloß).
Decyzją króla Prus twierdza została zlikwidowana w 1872 roku, rozpoczęła się rozbiórka fortyfikacji i stopniowo zaczął się zmieniać charakter miasta.
Dane historyczne
Rok Ludność Zm., %
1924 33 000 –
1940 36 800 11,5%
1950 6756 –81,6%
1960 16 732 147,7%
1970 26 095 56%
1980 38 174 46,3%
1990 45 432 19%
2000 45 035 –0,9%
2008 44 889 –0,3%
2011 47 129 5%
2000,2007 – dane GUSu[5]
dane do 1990 r.
W czasie I wojny światowej Kołobrzeg wraz ze swoimi sanatoriami i domami wypoczynkowymi przekształcił się w wielki szpital wojskowy.
W 1933 roku dużą liczbę głosów otrzymała tu NSDAP Adolfa Hitlera, który został honorowym obywatelem miasta.
W listopadzie 1944 roku rozkaz Hitlera ogłosił ponownie Kołobrzeg twierdzą. Pierwszy atak na twierdzę Armia Czerwona przypuściła 4 marca 1945. Po kilku dniach do walki weszła 6 Dywizja Piechoty Wojska Polskiego, 3 Dywizja Piechoty i pododdziały saperów.
Po 14 dniach walki, 18 marca 1945 Kołobrzeg zdobyły przez I Armię Wojska Polskiego i wojska I Frontu Białoruskiego pod dowództwem marszałka Gieorgija Żukowa. Punktem zwrotnym było ściągnięcie ze zdobytego wcześniej Koszalina baterii katiusz, po 60 seriach wystrzelonych w kolegiatę (960 rakiet) została ona zniszczona, a oddziały polskie mogły wejść do śródmieścia. Ostatnim punktem oporu Niemców był Fort Ujście, na którym obecnie stoi wieża latarni morskiej. Większość żołnierzy niemieckich zdołano ewakuować do Świnoujścia[potrzebne źródło].
Podczas działań wojennych w 1945 roku, znanych jako Bitwa o Kołobrzeg, miasto zostało zniszczone w 95%[15]. Jeszcze w marcu 1945 roku odbyły się tu zaślubiny Polski z morzem. Aktu tego dokonał żołnierz – kapral Franciszek Niewidziajło.
W 1967 roku Kołobrzeg otrzymał formalnie status uzdrowiska[16].
W 1998 w Kołobrzegu odnotowano największą liczbę ludności – 48 tys. ludzi. Od 1999 roku siedziba powiatu w granicach województwa zachodniopomorskiego. 30 września 2006 r. Kołobrzeg otrzymał Honorową Flagę Rady Europy[17].
 Zobacz też: Historia Żydów w Kołobrzegu.
Toponimia[edytuj]



Tablica upamiętniająca 750-lecie uzyskania praw miejskich
Nazwa miasta została po raz pierwszy w dokumentach zapisana przez kronikarza niemieckiego Thietmara z Merseburga, gdy cesarz Otton III wraz z Bolesławem I Chrobrym w 1000 roku ustalili arcybiskupstwo w Gnieźnie i podległą mu diecezję w Kołobrzegu. Wówczas Reinbern był biskupem kościoła Soli Kołobrzeskiej (łac. Salsae Cholbergiensis aecclesiae episcopus) i podlegał arcybiskupowi Radzimowi.
Archeolog Lech Leciejewicz, który prowadził prace na południowym brzegu Bałtyku w wielu miejscach polskiego wybrzeża wyraził opinię, że Thietmar używając określenia Salsae Cholbergiensis przekazał pierwotną nazwę tej miejscowości. Nazwa brzmiała "Solec" lub "Sól koło brzegu"[potrzebne źródło]. Później, podobnie jak w przypadku Magnum Sal koło Krakowa, dzisiejszej Wieliczki nazwa uległa skróceniu.
Polskim przedwojennym egzonimem była nazwa Kołobrzeg (1883, 1937)[18][19]. Nazwa Kołobrzeg została ustalona urzędowo w 1946 r.[20]
Architektura i urbanistyka[edytuj]

 Osobne artykuły: Zabytki Kołobrzegu i Pomniki i miejsca pamięci narodowej w Kołobrzegu.

Panorama Kołobrzegu z kawiarni "Widokówka" w sanatorium "Kombatant(obecnie "Perla Baltyku")


Zabudowa nad Parsętą


Kamienice przy placu Ratuszowym
Jednym z nadmorskich obiektów jest kołobrzeskie molo, które ma długość 220 metrów i jest najdłuższym żelbetowym molem w Polsce. Kolejnym charakterystycznym obiektem dla tego nadmorskiego miasta jest latarnia morska wybudowana w 1946 r. na miejscu poprzedniej wysadzonej w marcu 1945 r. przez wojska niemieckie. Wzdłuż kołobrzeskiej plaży zbudowano Bulwar Jana Szymańskiego.
Kołobrzeg znajduje się na liście miast Europejskiego Szlaku Gotyku Ceglanego. Najlepszym przykładem architektury gotyckiej w mieście jest bazylika mariacka oraz Baszta Lontowa. Architektura neogotycka to przede wszystkim ratusz miejski, gmach kołobrzeskiej poczty oraz kościół rektoralny Niepokalanego Poczęcia NMP. Przykładem stylu modernistycznego jest kościół pw. Podwyższenia Krzyża Świętego.
Po ustaniu działań wojennych w gruzach było ponad 90% budynków Kołobrzegu[potrzebne źródło]. Niektóre obiekty udało się odremontować, ale w większości odgruzowanego miasta postawiono dużą liczbę bloków z tzw. wielkiej płyty. Dopiero w latach 80. zaczęto przebudowę centrum miasta. Wokół dawnego Rynku i katedry powstała nowa dzielnica, która nie odtwarzała ani dawnych podziałów własnościowych, ani też przedwojennej zabudowy, lecz była raczej próbą stworzenia nastroju staromiejskiego[21].
Tereny kolejowe oddzielają uzdrowisko od miasta, stanowią barierę przestrzenną w rozwoju układu miejskiego. Przed wojną pomimo istnienia portu Meikuhle – park zdrojowy położony na lewym brzegu Parsęty miał w sezonie stałe połączenie z częścią prawobrzeżną kurortu – tereny uzdrowiskowe rozciągały się po obydwu brzegach rzeki.
Dawny układ fortyfikacji został wchłonięty przez miasto w XIX wieku. Tradycja twierdzy – miasta obronnego jest utrwalona w jego strukturze przestrzennej[22]. Tereny koszar i poligonów otaczają miasto kręgiem podobnie jak niegdyś fortyfikacje. Ich niedostępność spowodowała współcześnie powstanie nowych przedmieść – osiedli zabudowy jednorodzinnej w zupełnej izolacji od układu miejskiego[22].
Gospodarka[edytuj]



Falochrony portowe, wejście do portu
Funkcja portowa jest najstarszą funkcją miastotwórczą Kołobrzegu, choć miasto rozwijało się w oderwaniu od portu. Dzisiaj tereny portowe, miejskie i uzdrowiskowe zlewają się ze sobą.
W mieście działa port handlowy (Polska Żegluga Bałtycka), rybacki, jachtowy, wojenny oraz przystań pasażerska. Port handlowy w Kołobrzegu ma znaczenie regionalne[23]; obroty ładunkowe w 2003 r. wynosiły 150,8 tys. ton. W okresie przedwojennym port kołobrzeski miał prawie dwukrotnie wyższe obroty ładunkowe tj. 234,2 tys. ton. Flota rybacka w Kołobrzegu składa się ze 114 jednostek[23]
W Kołobrzegu funkcjonuje morskie przejście graniczne. Ruch graniczny w porcie wyniósł w 2003 roku 9714 osób[23].
Według danych z 2008 roku Kołobrzeg miał 9181 prywatnych podmiotów gospodarczych, z czego 7456 stanowiły osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, 67 spółdzielnie oraz 101 spółki handlowe z udziałem kapitału zagranicznego[5].
Według danych z 31 maja 2012 roku w powiatowym urzędzie pracy było zarejestrowanych 1781 bezrobotnych mieszkańców Kołobrzegu[24].
Struktura demograficzna mieszkańców Kołobrzegu wg danych z 31 grudnia 2007[5]:
Opis Ogółem Kobiety Mężczyźni
jednostka osób % osób % osób %
populacja 44 889 100 23 806 53,03 21 083 46,97
wiek przedprodukcyjny (0–17 lat) 7817 17,41 3764 8,39 4053 9,03
wiek produkcyjny (18–65 lat) 29 720 66,21 14 949 33,3 14 771 32,91
wiek poprodukcyjny (powyżej 65 lat) 7352 16,38 5093 11,35 2259 5,03
W Kołobrzegu butelkuje się wodę mineralną z okresu lodowcowego oraz sprzed czwartorzędu[25]
Infrastruktura turystyczna[edytuj]



Kołobrzescy turyści na alei Nadmorskiej


Kąpielisko morskie Kołobrzeg Wschód (Kąpielisko Centralne)
Główną gałęzią lokalnej gospodarki jest działalność uzdrowiskowo-turystyczna. Liczne sanatoria (27 ośrodków sanatoryjnych o łącznej liczbie łóżek sięgającej 6500[5]) i domy wypoczynkowe. W 2008 r. miasto posiadało 56 obiekty zbiorowego zakwaterowania na 11 098 miejsc. Znajduje się tu 11 hoteli całorocznych. W tym luksusowy 5-gwiazdkowy Marine Hotel i Hotel Aquarius oraz 4-gwiazdkowe: Sand Hotel****, Hotel Diva SPA, Leda i Arka Medical SPA. W ciągu całego 2008 roku z noclegu w Kołobrzegu skorzystało 247 494 osób, z których 35,5% stanowili turyści zagraniczni[5].
W Kołobrzegu zorganizowano 3 kąpieliska morskie[26]:
Kołobrzeg Zachód (Kąpielisko Zachód) o długości 1400 m;
Kołobrzeg Wschód (Kąpielisko Centralne) o długości 1300 m;
Podczele (Kąpielisko Wschód) o długości 100 m.
W 2006 r. pobrano 84 próbki w 6 punktach poboru wody w Kołobrzegu. W wyniku analizy próbek stwierdzono, że woda w Kołobrzegu nie odpowiada wymaganiom sanitarnym jakim powinna odpowiadać woda w kąpieliskach[27].
W mieście i okolicach występują źródła wody mineralnej (Perła Bałtyku), solanki oraz pokłady borowiny. W Kołobrzegu leczy się głównie choroby górnych dróg oddechowych i krążenia, choroby stawów, jak również zaburzenia przemiany materii (cukrzyca). W mieście przez cały rok działają 23 zakłady uzdrowiskowe, z których w 2007 roku 39% korzystających stanowili goście zagraniczni[5].
Liczba korzystających z noclegów w Kołobrzegu w ciągu ostatnich lat[5]:
W mieście znajdują się 3 punkty informacji turystycznej[28]. Władze miasta powołały Centrum Promocji i Informacji Turystycznej, którego zadaniem jest promocja Kołobrzegu jako największego kurortu nadmorskiego w Polsce.
Szlaki turystyczne[edytuj]


Latarnia Morska Kołobrzeg
Na terenie Kołobrzegu funkcjonują trzy piesze szlaki turystyczne:
 Szlak Nadmorski im. Czesława Piskorskiego (europejski długodystansowy szlak pieszy E9),
 Szlak Solny,
 Szlak im. Jana Frankowskiego
Na terenie miasta nie istnieje zorganizowany system dróg i szlaków rowerowych[29][30]. W mieście działa Stowarzyszenie Turystyki Rowerowej "Bicykl", które wytyczyło wiele szlaków rowerowych po powiecie kołobrzeskim. W Kołobrzegu rozpoczyna się kilka szlaków rowerowych gminy Kołobrzeg i gminy Ustronie Morskie. Przez miasto przechodzi międzynarodowy szlak rowerowy R-10, który został wytyczony wzdłuż wybrzeża Bałtyku, oraz rozpoczyna się polski odcinek Bike the Baltic.
Tereny o szczególnym znaczeniu dla ruchu turystycznego to rejon Starego Miasta, dzielnica portowa i teren uzdrowiska wschodniego.
Oświata[edytuj]



Państwowa Szkoła Muzyczna I Stopnia
 Osobny artykuł: lista szkół w Kołobrzegu.
W Kołobrzegu znajduje się 8 przedszkoli oraz 1 miejski żłobek. W 2006 roku uczyło się 2954 dzieci w szkołach podstawowych oraz 201 dzieci w szkołach podstawowych specjalnych. Na terenie miasta znajduje się 7 szkół podstawowych[31] oraz 2 szkoły specjalne[32].
W 2006 roku w mieście uczyło się 1821 gimnazjalistów w sześciu gimnazjach oraz 134 uczniów w dwóch gimnazjach specjalnych[32].
Kultura[edytuj]

Kołobrzeg w kulturze i sztuce[edytuj]


Zdobycie twierdzy kołobrzeskiej w roku 1761 w czasie wojny siedmioletniej
Miasto jest częstym motywem pojawiającym się w dziełach sztuki. Rycina panoramy Kołobrzeg pojawia się na Wielkiej Mapy Księstwa Pomorskiego z 1618 roku, autorstwa Eilharda Lubinusa. W 1761 roku rosyjski malarz Ałeksandr Kocebu namalował obraz przedstawiający zdobycie twierdzy kołobrzeskiej w czasie wojny siedmioletniej.
Pod koniec II wojny światowej nazistowska propaganda wykorzystała wydarzenia z wojny napoleońskiej i obrony Kołobrzegu w 1807 roku, by nakręcić film Kolberg. Była to wielkobudżetowa produkcja ukazująca bohaterskich mieszczan i chłopów zjednoczonych ponad podziałami, którzy brali udział w walce z przeważającymi siłami francuskimi. W roku 2005 z okazji jubileuszu 750-lecia nadania praw miejskich kompozytor Jan Maślankiewicz-Pogany skomponował „Kantatę Kołobrzeską”[33]. Tematyka utworu nawiązuje do historii, życia ludności oraz najważniejszych zabytków Kołobrzegu.
Życie kulturalne[edytuj]
Kołobrzeg jest także regionalnym ośrodkiem kulturalnym. W okresie letnim mają miejsce – liczne koncerty popularnych piosenkarzy, muzyków, kabarecistów. Miejski Ośrodek Kultury, znajdujący się w dawnym ratuszu, prowadzi stałe zajęcia artystyczno-plastyczne, teatralne oraz taneczne. Patronuje młodzieżowym zespołom wokalnym i chóralnym. Organizuje coroczny festiwal Interfolk, czyli Międzynarodowe Spotkanie z Folklorem, a także inne imprezy o charakterze kulturalnym. Kino Piast jest miejscem spotkań Dyskusyjnego Klubu Filmowego. W latach 1967–1990 w mieście odbywał się Festiwal Piosenki Żołnierskiej.
W Kołobrzegu organizowanych jest wiele wystaw stałych i czasowych o charakterze artystycznym oraz historycznym. W kołobrzeskim ratuszu mieści się Galeria Sztuki Współczesnej, w której eksponowane są wystawy kołobrzeskich plastyków, a także poza lokalnych środowisk artystycznych. Galeria prowadzi również działalność edukacyjną, m.in. organizowane są przez galerię lekcje sztuki dla dzieci i młodzieży ze szkół.


Pałac rodziny von Braunschweig będący siedzibą oddziału Muzeum Oręża Polskiego


Miejska Biblioteka Publiczna im. Galla Anonima
W mieście znajduje się Muzeum Oręża Polskiego, w którym prezentowane są zbiory militariów pochodzących od wczesnego średniowiecza do współczesności. W pałacyku Braunschweigów mieści się oddział muzeum zajmujący się ponadtysiącletnią historią miasta. W swoich zbiorach oddział prezentuje także kolekcję rzadko spotykanych narzędzi pomiarowych, a także specjalistycznych miar warsztatowych. Do tutejszego muzeum należy również zacumowany w porcie okręt patrolowy ORP Fala, zbudowany w 1964 roku, następnie po zakończeniu służby przekształcony w muzeum[34].
W Kołobrzegu placówką gromadzącą zbiory biblioteczne jest Miejska Biblioteka Publiczna im. Galla Anonima. Wg danych z 2008 roku posiada ona 149 720 woluminów, z których korzystało 8889 czytelników[35]. Biblioteka tworzy kilka placówek tj. wypożyczalnię ogólną, wypożyczalnię beletrystyki, bibliotekę młodzieżową i bibliotekę dziecięcą. W mieście działa także filia Biblioteki Pedagogicznej im. Zenona Klemensiewicza w Koszalinie, która posiada księgozbiór z 27499 woluminami[36].
W Kołobrzegu znajduje się 1-salowe kino "Wybrzeże" z 287 miejscami na widowni, w którym w 2008 roku odbyło się 1668 seansów filmowych[5].
Imprezy cykliczne[edytuj]


VII Festiwal Piosenki Poetyckiej im. Jacka Kaczmarskiego "Nadzieja"


Bój o Kołobrzeg 2010
Imprezy organizowane cyklicznie w Kołobrzegu (chronologicznie):
Międzynarodowy Bieg Zaślubin – 15 marca, od 1986 r. – impreza ma na celu uczczenie Rocznicy Zakończenia Walk o Kołobrzeg i Zaślubin z Morzem, a także popularyzację biegania jako naturalnej formy ruchu. Bieg na dystansie 15 km[37].
Regaty Smoczych Łodzi na rzece Parsęcie – czerwiec[38] – impreza organizowana od 2001 roku, nie odbyły się w 2008
Europejski Dzień Morza – 20 maja, ostatnio w 2009[39], Dni Morza 2010 w Szczecinie, Dzień Morza w Gdańsku
Pociąg specjalny Pirat prowadzony lokomotywą parową z okazji Dnia Dziecka
"Bursztynowe Pióro"/"Połów w Kołobrzeg" – czerwiec – konkurs poetycki,wieczór poetycki
Festyn Osiedla Ogrody "Bezpieczne Wakacje"
Festiwal Szantowy "Na Fali" – 1. weekend lipca[40]
Regaty "Srebrny Dzwon" – lipiec[41]
Kołobrzeski Piknik Wojskowy – lipiec[42]
Sunrise Festival – lipiec
Międzynarodowy Festiwal "Muzyka w Katedrze" – od czerwca do sierpnia, co tydzień w czwartek[43]
Festiwal Piosenki Poetyckiej im. Jacka Kaczmarskiego "Nadzieja" – lipiec[44]
Międzynarodowy Festiwal Szachowy – sierpień[45]
Międzynarodowe Spotkania z Folklorem "Interfolk" – sierpień[46]
Obchody Regionalnych Światowych Dni Turystki – październik[47]
Międzynarodowy Konkurs Satyryczny "Papkinada" – październik, w 2010 r. odwołana
Media lokalne[edytuj]
Telewizja lokalna
Telewizja Kablowa Kołobrzeg
lokalne rozgłośnie radiowe
Radio Eska Kołobrzeg
Radio Kołobrzeg
Radio Koszalin
Prasa lokalna
Gazeta Kołobrzeska
Kulisy Kołobrzeskie
Miasto Kołobrzeg
Rzecz Kołobrzeska
Internet
e-kg.pl
kolobrzeg24.pl
miastokolobrzeg.pl
informacje.kolobrzeg.pl
gazetakolobrzeska.pl
takze.pl
Sport[edytuj]



Hala Milenium
Głównym kompleksem sportowym jest Miejski Ośrodek Sportu i Rekreacji przy ul. Łopuskiego. Największą halą sportową w mieście jest hala "Milenium" z płytą boiska o wymiarach 24×48 m i trybunami na 1307 miejsc siedzących. Hala została oddana do użytku w październiku 2000 roku. Organizowane są w niej imprezy sportowe, kulturalne, targi, wystawy i przyjęcia. Centrum sportowe posiada: małą salę zapaśniczą o wymiarach 12×12 m przygotowaną do treningów sportów walki, salę fitness o wymiarach 28×16 m przygotowaną również do zajęć tanecznych, siłownię, boisko do gry w mini piłkę nożna (2 na 2). Znajduje się tu także centrum rekreacji dla dzieci o powierzchni 550 m²[48].
Przy hali Milienium mieści się aquapark, w skład którego wchodzi: basen sportowy o wymiarach 25×12,5 m i głębokości do 1,8 m, łaźnia parowa, basen rekreacyjny i 3 zjeżdżalnie. W 2006 roku oddano halę z torami łuczniczymi o wymiarach 26×12 m, gdzie odbywają się także treningi sportów zespołowych. W kompleksie sportowym w okresie zimowym czynne jest także lodowisko o wymiarach 60×30 m. W skład kompleksu wchodzi strzelnica z 6 stanowiskami strzeleckimi[48].
Stadion sportowy, ul. Śliwińskiego;
Sala Sportowa (ul. Wąska), przeznaczenie: treningi i mecze piłki koszykowej i siatkówki, sztuki walk wschodnich, wymiary: 28 m x 16m, sala na 400 miejsc dla widzów z balkonem i dodatkowo mini siłownia[potrzebne źródło].
Kluby sportowe[edytuj]
Lista klubów sportowych biorących udział w rozgrywkach ogólnopolskich:
SKK "Kotwica" Kołobrzeg
Miejski Klub Piłkarski "Kotwica" Kołobrzeg
KMKL Sztorm
KSŁ "Mewa" Kołobrzeg – Kołobrzeskie Stowarzyszenie Łuczników "Mewa", klub łuczniczy
Klub Strzelecki Kołobrzeg
KSP Żaki' 94 Kołobrzeg
Klub Bilardowy "ÓSEMKA"
Kołobrzeg w Mistrzostwach Europy w Piłce Nożnej 2012[edytuj]
Kołobrzeg jest oficjalnym kandydatem na Centrum Pobytowe na Euro 2012 do treningu dla narodowych drużyn w piłce nożnej uczestniczących w Euro 2012. Przedstawiciele Euro 2012 i UEFA przy weryfikacji zgłoszeń brali pod uwagę obiekty noclegowe i centrum treningowe. Wśród hoteli wymagania spełnił i został wybrany dla reprezentacji nadmorski Marine Hotel. Natomiast dla zaplecza drużyny Sand Hotel****, Hotel Solny Resort & Spa*** i Senator. Centrum treningowe to otwarty w 2011 roku Stadion sportowy. Kołobrzeg został wybrany jako jedno z 21 potencjalnych Centrów, po selekcji z ponad 100 miejscowości[49]. Ostatecznie Kołobrzeg i Marine Hotel, a dla dziennikarzy i zaplecza organizacyjnego Sand Hotel**** wybrała reprezentacja Danii[50].
Wspólnoty religijne[edytuj]



Bazylika konkatedralna
W Kołobrzegu znajduje się konkatedra diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej. Istnieje 6 parafii, które wchodzą w skład dekanatu Kołobrzeg i 1 parafia garnizonowa pw. św. Macieja. W mieście znajdują się dwa domy zgromadzeń zakonnych: franciszkanów i felicjanek[51]. Miasto posiada także mniejsze wspólnoty religijne. Znajduje się tu cerkiew greckokatolicka Opieki Przenajświętszej Bogurodzicy (ul. Szpitalna) oraz kilka kościołów protestanckich, do których należą: zbór Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego, zbór Kościoła Chrystusowego, zbór zielonoświątkowy "Droga Życia" oraz zbór Kościoła ewangelicznego (nabożeństwa odbywają się w mieszkaniu prywatnym). Prócz wymienionych Kościołów protestanckich w mieście działa również zbór Świadków Jehowy[52].


Pomnik Tysiąclecia
W latach 1000–1007 miasto było stolicą diecezji kołobrzeskiej, której ordynariuszem był biskup Reinbern. Od 1187 roku miasto należało do biskupów kamieńskich i wchodziło w skład biskupiego dominium zwanego księstwem kamieńskim. W XVI wieku w wyniku reformacji kołobrzeżanie przyjęli luteranizm. W 1557 r. Kołobrzeg stał się siedzibą superintendenta luterańskiego. W XVII wieku powstała w mieście parafia kalwińska. Do XIX wieku w mieście nie było parafii katolickiej. Wzrost liczby katolików spowodował jednak, że w 1889 roku powołano tu parafię rzymskokatolicką pw. św. Marcina. Podlegała ona początkowo pod diecezję wrocławską. Po I wojnie światowej pod diecezję berlińską. Natomiast po II wojnie światowej parafie protestanckie uległy likwidacji, a jedyna katolicka parafia w Kołobrzegu znalazła się w granicach administratury apostolskiej z siedzibą w Gorzowie Wielkopolskim. W 1972 r. rzymskokatolicka parafia kołobrzeska została włączona do diecezji koszalińskiej, nawiązującej tradycją do biskupstwa kołobrzeskiego. W latach 90. XX wieku po zniesieniu wielu ograniczeń administracyjno-prawnych[53], w Kołobrzegu powołano kilka nowych parafii rzymskokatolickich, które wyodrębniły się z parafii konkatedralnej.
 Zobacz też: Historia Żydów w Kołobrzegu.
Polityka i administracja[edytuj]



Siedziba urzędu miasta
Kołobrzeg ma status gminy miejskiej. Organem uchwałodawczym i kontrolnym jest Rada Miasta Kołobrzegu, w której zasiada 21 radnych[54], wybieranych w 4 okręgach wyborczych. Organem wykonawczym władzy samorządowej od 1987 roku jest prezydent miasta. Kołobrzeg tytuł prezydenta miasta otrzymał w 1987 roku jako 1 z 11 miast, które nie posiadały wtedy wymaganej liczby 50 tys. mieszkańców[55]. Wynikało to ze względów uznaniowych i statusu uzdrowiska Kołobrzegu.[potrzebne źródło] W 1990 roku kiedy podwyższono wymagane kryterium do 100 tys. mieszkańców, tytuł prezydenta dla Kołobrzegu został zachowany[56].
Prezydenci Kołobrzegu:
Jerzy Roszkiewicz (naczelnik, później Pierwszy Prezydent Miasta Kołobrzeg)
Henryk Bieńkowski (1990 – 1998)
Bogdan Błaszczyk (1998 – 2001)
Zbigniew Błaszczuk (2001 – 2002)
Henryk Bieńkowski (2002 – 2006)
Janusz Gromek (od 2006)
Mieszkańcy Kołobrzegu wybierają 12 z 19 radnych do Rady Powiatu w Kołobrzegu (w 4 okręgach wyborczych)[57]. Mieszkańcy wybierają radnych do sejmiku województwa w okręgu III. Posłów na Sejm wybierają z okręgu wyborczego nr 40, senatora z okręgu nr 99, a posłów do Parlamentu Europejskiego z okręgu nr 13.
Miasto Kołobrzeg jest członkiem związków międzygminnych: Związek Miast i Gmin Morskich[58], Stowarzyszenie Gmin Uzdrowiskowych RP, Stowarzyszenie Gmin Polskich Euroregionu Pomerania[59], Związek Miast Polskich[60], Związek Miast i Gmin Dorzecza Parsęty[61], Stowarzyszenie Gmin, Powiatów i Województw "Droga S11"[62], Kołobrzeska Lokalna Grupa Rybacka[63], Zachodniopomorska Regionalna Organizacja Turystyczna[64].
Podział administracyjny[edytuj]


Podział administracyjny Kołobrzegu
Obszar miasta jest podzielony na 9 jednostek pomocniczych miasta – osiedli. Każde z osiedli posiada organy samorządowe. Organem uchwałodawczym każdego jest rada osiedla, która liczy 15 radnych. Organem wykonawczym jest zarząd osiedla w liczbie 5 osób spośród członków rady osiedla[65].
Rady osiedli mają wspierać i organizować inicjatywy społeczne w osiedlach. Ponadto są ciałem opiniodawczym[66].
Osiedla Kołobrzegu i głosowanie do rad osiedli 15 czerwca 2008[67]
Jednostka pomocnicza Liczba uprawnionych
do głosowania Frekwencja
Osiedle Nr 1 “Solne Zdroje”[66] 5190 4,55%
Osiedle Nr 2 “Śródmiejskie”[68] 7979 2,39%
Osiedle Nr 3[69] 5181 4,34%
Osiedle Nr 4[70] 3323 6,23%
Osiedle Nr 5 “Lęborskie”[71] 7357 3,02%
Osiedle Nr 6[72] 2105 10,36%
Osiedle Nr 7 “Ogrody”[73] 5424 4,68%
Osiedle Nr 8 “Rzemieślnicze”[74] 204 41,18%
Osiedle Nr 9 “Podczele”[75] 1232 21,02%
Razem (Σ) 37995 4,99%


Świetlica i siedziba Zarządu Osiedla Nr 2 “Śródmiejskie”

Współpraca międzynarodowa[edytuj]

Miasta i gminy partnerskie oraz nawiązujące współpracę
Flaga Miasto/gmina Data nawiązania współpracy
Bad Oldesloe 1996-06-07[76]
Barth 2001-05-26[76]
Follonica 2006-05-14[77]
Koekelberg (Bruksela) 2003-08-30[78]
gmina Landskrona 2005-04-29[79]
Nexø (gmina Bornholm) brak formalnej umowy[80]
gmina Nyborg 1992-04-28[80]
Pankow (Berlin) 1994-05-30[76]
Pori lata 80. XX wieku[81]
gmina Simrishamn 2001-05-26[79]
Teodozja 2008-11-30[82]
Bezpieczeństwo[edytuj]



Komenda Powiatowa PSP
W Kołobrzegu mieści się Komenda Powiatowa Państwowej Straży Pożarnej, której obszarem działania jest cały powiat kołobrzeski. W jej strukturach działa jedna jednostka ratowniczo-gaśnicza PSP.
W mieście działa także specjalistyczna jednostka płetwonurków Ochotniczej Straży Pożarnej "Tryton", której celem jest ratowanie ludzi na wodzie i pod wodą. Jednostka ta działa na terenie miasta, wód portowych, rzeki Parsęty oraz wód morskich przylegających do kąpieliska.


Zespół Służby SAR
W Kołobrzegu znajduje się Brzegowa Stacja Ratownicza Służby SAR, która na swoim wyposażeniu posiada łódź ratowniczą, specjalistyczny samochód ratowniczy oraz sprzęt przeciwrozlewowy. Na nabrzeżu promowym w kołobrzeskim porcie cumuje morski statek ratowniczy Szkwał, którego załoga w ciągu 15 min. od zgłoszenia jest gotowa do akcji ratowania życia ludzkiego na morzu[83].
Komenda Powiatowa Policji w Kołobrzegu prócz miasta działa także na terenie innych gmin powiatu. Kołobrzeg posiada także straż miejską.
W Kołobrzegu znajduje się placówka Straży Granicznej, która obsługuje morskie przejście graniczne w Kołobrzegu. Zasięgiem służbowym obejmuje powiat kołobrzeski i powiat białogardzki.
Do lat 90. XX wieku, stacjonowało tu dużo jednostek wojskowych, jednak obecnie siedzibę ma tutaj 8 Batalion Remontowy, wchodzący w skład 12 Szczecińskiej Dywizji Zmechanizowanej oraz Komenda Punktu Bazowania Okrętów 8 Flotylli Obrony Wybrzeża w dawnym porcie wojennym. Natomiast 8 Kołobrzeski Batalion Saperów obecnie stacjonuje w Dziwnowie.
Opieka zdrowotna[edytuj]

W Kołobrzegu znajduje się 20 aptek. W 2007 roku działało tu 18 niepublicznych zakładów opieki zdrowotnej oraz 1 Publiczny Zespół Opieki Zdrowotnej "Regionalny Szpital" podległy samorządowi terytorialnemu[84]. Praktyki lekarskie w Kołobrzegu prowadziło 37 lekarzy[5]. Znajduje się tutaj Regionalny Szpital w Kołobrzegu z 15 oddziałami, szpitalnym oddziałem ratunkowym, 3 zakładami diagnostycznymi oraz 23 poradniami specjalistycznymi[85]. Kolejną dużą placówką ochrony zdrowia jest 117 Szpital Wojskowy z Przychodnią SP ZOZ, który posiada 17 poradni specjalistycznych i 4 pracownie specjalistyczne[86]. Przy szpitalu tym mieści się Międzynarodowe Centrum Dializ z poradnią nefrologiczną.
Transport[edytuj]



Dworzec autobusowy
Komunikacja drogowa[edytuj]
Z Kołobrzegu wychodzi droga krajowa nr 11 oraz 2 drogi wojewódzkie.
Od południa do centrum Kołobrzegu wchodzi droga wojewódzka nr 102, która ok. 2,5 km przed Kołobrzegiem odbiera także ruch drogi wojewódzkiej nr 162. Droga nr 102 stanowi w mieście ciąg ulic: 6 Dywizji Piechoty, Trzebiatowska oraz Kamienna, a następnie łączy się drogą krajową nr 11 tj. ulica Koszalińska biegnąca na wschód. Układ ten stanowi główną oś komunikacji samochodowej Kołobrzegu. Z ronda Solidarności od drogi nr 11 odchodzi droga wojewódzka nr 163 w kierunku południowo-wschodnim.
W 2005 r. na końcowym odcinku (3,4 km) drogi nr 102 wyliczono średni dobowy ruch, wynoszący 17,4 tys. pojazdów/dobę, z czego 87,2% stanowiły samochody osobowe, 8% lekkie samochody dostawcze, a 2,2% samochody ciężarowe[87].
W 2009 r. WIOŚ w Szczecinie sporządził mapy imisji hałasu na drodze nr 102 w Kołobrzegu, z długookresowym średnim poziomem dźwięku wyznaczony w ciągu wszystkich dób w roku. Na analizowanym obszarze oceniono, że na terenach zagrożonych ponadnormatywnym hałasem zameldowanych jest prawie 4,5 tys. osób, z czego 8% tej grupy narażonych jest na przekroczenia dopuszczalnego poziomu hałasu od 10 do 20 dB. W porze nocnej zagrożonych jest 4,3 tys. mieszkańców[88].
Drogi przechodzące przez Kołobrzeg
Droga Trasa Ulica
Droga krajowa nr 11 Kołobrzeg→ Koszalin→ Piła→ Poznań→ Lubliniec→ Bytom ul. Portowa, ul. Kniewskiego, ul. Unii Lubelskiej, rodno Solidarności, ul. Koszalińska
droga wojewódzka nr 102 Kołobrzeg→ Trzebiatów→ Dziwnów→ Międzyzdroje ul. Kamienna, ul. Młyńska, rondo Bpa I. Jeża, ul. Trzebiatowska, ul. 6 Dywizji Piechoty
droga wojewódzka nr 163 Kołobrzeg→ Białogard→ Połczyn-Zdrój→ Czaplinek→ Wałcz rondo Solidarności, ul. Bolesława Krzywoustego
Środkami komunikacji miejskiej w Kołobrzegu są autobusy należące do spółki Komunikacja Miejska Kołobrzeg, która świadczy usługi przewozowe na terenie miasta i przyległych terenach podmiejskich.
W mieście znajdują się 144 przystanki komunikacji drogowej, których właścicielem lub zarządzającym jest samorząd Kołobrzegu[89].
Komunikacja kolejowa[edytuj]


Stacja Kołobrzeg
Kołobrzeg to ostatni przystanek wielu pociągów zmierzających na wybrzeże. Kołobrzeski dworzec kolejowy stanowi regionalny punkt wyjazdowy dla podróżnych, co sprawia, że latem dworzec potrafi być bardzo zatłoczony. Kołobrzeg łączy ze Szczecinem szynobus Urzędu Marszałkowskiego woj. zachodniopomorskiego.
Do miasta prowadzą dwie linie kolejowe:
linia kolejowa nr 404, relacji Szczecinek→ Białogard→ Kołobrzeg,
linia kolejowa nr 402, relacji Goleniów→ Kołobrzeg→ Koszalin.
 Osobny artykuł: Kołobrzeg (stacja kolejowa).
Komunikacja morska[edytuj]


Port Kołobrzeg
W miesiącach od kwietnia do października z portu w Kołobrzegu wypływają pasażerskie rejsy turystyczne na Bornholm do Nexø[90], a w wakacje także na Christiansø[91]. W sezonie pływają również stylizowane statki wycieczkowe m.in. MS Viking.
W centrum Kołobrzegu, na wyspie Solnej zlokalizowany jest marina, której dwa baseny są przystosowane do przyjęcia ok. 50 jachtów. Pierwszym z basenów jest Basen Jachtowy, w którym cumują jednostki mające do 3 metrów zanurzenia. Drugi basen jest zdolny do przyjęcia jedynie łodzi, których zanurzenie wynosi do 1 metra. Dla okrętów, z większym zanurzeniem przewidziano keję z głębokością 5,5 m.
Przy Basenie Jachtowym znajduje się również zabytkowy fort.
 Zobacz też: Port Kołobrzeg.
Transport lotniczy[edytuj]
Pod Podczelem (8 km od centrum Kołobrzegu) znajduje się poradzieckie wojskowe lotnisko Kołobrzeg-Bagicz, które jest wykorzystywane przez Aeroklub Bałtycki.
Najbliższy port lotniczy Szczecin-Goleniów znajduje się ok. 99 km od Kołobrzegu[92] (79 km w linii prostej), posiadający połączenia lotnicze do Warszawy, Anglii, Irlandii, Norwegii i czarterowe do Egiptu.
Honorowi obywatele Kołobrzegu[edytuj]

Lista osób, którym niemiecka rada miejska w Kołobrzegu nadała honorowe obywatelstwo miasta:
Hermann Haken – burmistrz Kołobrzegu, nadburmistrz Szczecina
Adolf Hitler
Lista osób, którym Rada Miasta Kołobrzeg nadała tytuł Honorowy Obywatel Miasta Kołobrzeg:
Jan Paweł II – tytuł nadany 22 grudnia 2004 (a odczytany 22 maja 2005[93]) za dawanie świadectwa prawdzie oraz pomoc udzielaną rodakom w najtrudniejszych przełomowych momentach dziejów Ojczyzny[94]
ks. bp Ignacy Jeż – nadano w 2007 roku kierując się głęboką wdzięcznością [..] i w dowód uznania za zaangażowanie w rozwój Kościoła na terenie Diecezji Koszalińsko-Kołobrzeskiej, a w szczególności w Kołobrzegu[95]
ks. prałat Józef Słomski – nadano kierując się głęboką wdzięcznością [..] i w dowód uznania za dokonania społeczne, a w szczególności za zaangażowanie w odbudowę Bazyliki Konkatedralnej pw. Wniebowzięcia NMP w Kołobrzegu[96], klucze do miasta wręczono 11 listopada 2009 r.
Zasłużeni dla Miasta Kołobrzegu[edytuj]

Lista osób, którym Rada Miasta Kołobrzeg nadała tytuł Zasłużony dla Miasta Kołobrzegu:
prof. Lech Leciejewicz[97]
Jan Olbryś[98]
płk dypl. Zbigniew Szymański[99]
Alex Lubawiński – przewodniczący Koła Przyjaciół Kołobrzegu w Berlinie Pankow[100]
Piotr Dernowski[101]
ks.prałat Józef Słomski
Osoby związane z Kołobrzegiem[edytuj]

 Z tym tematem związana jest kategoria: Ludzie związani z Kołobrzegiem.
Zobacz też[edytuj]

Stary cmentarz żydowski w Kołobrzegu
Nowy cmentarz żydowski w Kołobrzegu