poniedziałek, 24 września 2012

Gubin


Gubin

Państwo Polska
Województwo lubuskie
Powiat krośnieński
Gmina gmina miejska
Burmistrz Bartłomiej Bartczak
Powierzchnia 20,68[1] km²
Wysokość 36-120 m n.p.m.
Ludność (2010)
• liczba
• gęstość
16 631 [1]
809 os./km²
Strefa numeracyjna
(+48) 68
Kod pocztowy 66-620
Tablice rejestracyjne FKR
Położenie na mapie Polski


Gubin
51°57′00″N 14°43′00″E
TERC
(TERYT) 4081102011
SIMC 0988394
Urząd miejski
ul. Piastowska 24
66-620 Gubin
 Multimedia w Wikimedia Commons
 Hasło Gubin w Wikisłowniku
Strona internetowa
Gubin (niem. Guben, dolnołuż. Gubin) – miasto i gmina w województwie lubuskim, w powiecie krośnieńskim, na prawym brzegu Nysy Łużyckiej, nad Lubszą. Gubin leży w polskiej części Dolnych Łużyc, na granicy z Niemcami i do 1945 roku było wschodnią częścią miasta Guben.
Zlokalizowane były tutaj drogowe i kolejowe przejścia graniczne. W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do województwa zielonogórskiego.
Spis treści  [ukryj]
1 Historia
2 Zabytki Gubina
3 Parki Gubina
4 Garnizon Gubin
5 Gospodarka
6 Warunki naturalne
7 Demografia
8 Służba zdrowia w Gubinie
9 Oświata w Gubinie
10 Kultura
11 Sport
11.1 Kluby sportowe w Gubinie
12 Wspólnoty religijne
13 Gubinianie
14 Miasta partnerskie
15 Zobacz też
16 Linki zewnętrzne
17 Przypisy
18 Bibliografia
Historia[edytuj]

Okolice Gubina we wczesnym średniowieczu były miejscem starć Sasów pod wodzą Henryka I Ptasznika ze słowiańskimi siłami Serbów łużyckich oraz Polaków. Po raz pierwszy wzmiankowany w początku XIII w. (1211) w dokumencie Henryka Brodatego zwalniającym z opłat celnych sól importowaną z Gubina i podającym, że posiadał prawo składu. 1 czerwca 1235 roku z rąk margrabiego Miśni i Marchii Wschodniej Henryka Ilustrisa [2][3] nadano Gubinowi przywilej lokacyjny i magdeburskie prawa miejskie, a w roku 1311 prawo do bicia własnej monety [4].
W XVI wieku (od 1526) miasto należało do Czech, następnie w 1620 roku wraz z całymi Dolnymi Łużycami weszło w skład Saksonii, by po klęsce Napoleona i wspierającej go Saksonii, na mocy postanowień kongresu wiedeńskiego w 1815 roku, stać się częścią Prus, a następnie Brandenburgii.
W Gubinie w 1563 roku powstał serbski kościół i aż do 1844 roku w tej świątyni odbywały się msze w języku serbołużyckim.
W XIX wieku zbudowano linie kolejowe: w 1846 roku otwarcie linii do Berlina i Wrocławia (jedna z najstarszych na terenie dzisiejszej Polski), a w roku 1870 do Krosna Odrzańskiego. W latach 1904 - 1938 w Gubinie kursowały tramwaje.
Podczas II wojny światowej miasto odniosło ogromne zniszczenia (ok. 90%) w 1945 roku, trwały szczególnie zacięte walki o tzw. Góry Śmierci zostały zakończone 28 lutego 1945 roku zdobyciem miasta przez oddziały sowieckie. W trakcie konferencji jałtańskiej Alianci wyznaczyli granicę powojennej Polski wzdłuż linii Odry i Nysy Łużyckiej, w wyniku czego prawobrzeżna część miasta została włączona do Polski pod dzisiejszą nazwą. Dotychczasową ludność wysiedlono do Niemiec. Do miasta przybyli m.in. repatrianci z Kresów Wschodnich.
Zabytki Gubina[edytuj]



Ruiny kościoła farnego
Zabytki Gubina
(1/6)▶

Wieża Bramy Ostrowskiej

Katedra, właściwie kościół farny – jeden z największych zabytków architektury gotyku w zachodniej części Polski. Budowany od XIV do XVI wieku stanowił ozdobę obecnej ziemi lubuskiej.
Pierwsza wzmianka o bazylice w formie trójnawowej, zbudowanej w stylu romańskim pochodzi z roku 1324. Po trzęsieniach ziemi w XIV zostaje rozebrany, a w jego miejscu rozpoczęto budowę gotyckiego kościoła. Prace zakończono w 1844 roku. Efektem był największy, najokazalszy kościół na Dolnych Łużycach. Podczas II wojny światowej uległ prawie całkowitemu zniszczeniu. W późniejszym okresie, mimo starań, nie udało się przywrócić obiektowi dawnej świetności obiektu. W latach 70. został zabezpieczony jako trwała ruina.
Aby uratować zabytek, w 2005 powołano polską fundację "Fara Gubińska – Centrum Spotkań Polsko-Niemieckich" oraz niemiecką: "Stowarzyszenie Wspierające Odbudowę Fary"
"Legendy farne"[5]:
W miejscu, gdzie stoi dziś kościół farny, znajdował się staw. Ze stawu wyłaniał się biały jeleń. Miejscowa ludność uznała więc, że jest to miejsce święte i wybudowała świątynię.
W czasie oblężenia miasta przez husytów jedna z zakonnic uciekła na dach kościoła zabierając ze sobą kozę i wiązkę siana. Karmiąc się kozim mlekiem, zakonnica pozostała w ukryciu aż do czasu opuszczenia miasta przez husytów i tym sposobem ocalała. Na pamiątkę tego zdarzenia u stóp wieżyczki narożnej wmurowano figurki zakonnicy i kozy.
Na zachodniej stronie wieży widnieją trzy krzyże. Upamiętniają one śmierć robotników, którzy ponieśli śmierć w czasie budowy świątyni.
Wieża Bramy Ostrowskiej – zabytek wraz z fragmentami muru obronnego pochodzi z przełomu XV i XVI wieku. Obiekt ten stanowił część systemu obronnego Bramy Ostrowskiej.
Brama i mury przy ul. Dąbrowskiego – dekoracyjna brama z murami o charakterze ozdobnym. Symbol architektury romantycznej. Nawiązuje do dawnych murów obronnych średniowiecznego miasta. Właściciel firmy przewozowej – Wilhelm Wilke wybudował "mury obronne" w 1892 by oddzielić podwórze spedycji od części parkowej. Był to swoisty prezent dla miasta.
Wieża Dziewicza - zlokalizowana była w najbardziej na wschód wysuniętym narożniku muru miejskiego. Pochodzi z tego samego okresu co Wieża Bramy Ostrowskiej.
Brama i mury przy ul.3 Maja - jest to część fortyfikacji muru zachodniego przy Bramie Ostrowskiej.
Krzyże pokutne - trzy stojące obok siebie krzyże pokutne, wykonane z granitu[6]. Są przykładem rozumienia, traktowania i stosowania średniowiecznego prawa oraz ówczesnym sposobem "resocjalizacji". Jedna z legend głosi, iż, to trzej bracia w okresie wielkiego głodu w burzliwej sprzeczce o jajko pozabijali się nawzajem [7]. Krzyże usytuowane są przy skrzyżowaniu ulic Kołłątaja i Śląskiej.
Synagoga - znajdowała się w mieście od 1878 roku, ale w czasie „kryształowej nocy” z 9 na 10 listopada 1938 roku została zniszczona. Obecnie to miejsce wydarzeń upamiętnia pamiątkowy kamień znajdujący się przy ul. Dąbrowskiego.
Parki Gubina[edytuj]

Parki Gubina
(1/6)▶

Wyspa teatralna

Park Aleksandra Waszkiewicza – park powstał w roku 1977. Znajduje się na wzniesieniu, które wcześniej zagospodarowane było turystycznie. W sąsiedztwie znajdowały się restauracje i kawiarnie, a z tarasów można było podziwiać przemysłową część miasta. Na szczycie wzgórza gubiński fabrykant Erach Wolf wybudował swoją willę. Była ona zaprojektowana przez Ludwiga Meisa van der Rohe w 1926. Był to początek serii projektów i do dziś jest uznawany jako kluczowe dzieło tego architekta. Willa została wybudowana z sześciennej cegły klinkierowej. Jej układ opierał się na asymetrycznej aranżacji płaskich kamieni o różnych kształtach. W 1945 została częściowo spalona.
Wyspa teatralna – pierwotnie nazwana Wyspą Strzelniczą. Właśnie na niej swoją siedzibę w XIX w. miało bractwo strzeleckie i tu odbywały się zawody strzelnicze. W 1874 roku wybudowano tu teatr, a jego widownia mogła pomieścić 750 osób[8].
Park Adama Mickiewicza - park powstał w 1870 r. Został zlokalizowany między ul. J. Dąbrowskiego, a Lubszą. Królują tu lipy, są i kasztanowce, dęby, buki, jesiony, grochodrzewy.
Park przy ul. Obrońców Pokoju - zbudowany w samym centrum miasta na terenie którego znajduje się fontanna, a wokół niej kompozycja zieleni składająca się z modrzewi, oliwnika wąskolistnego, pokaźnego cisa. Wokoło parku żywopłot ze śnieguliczki i ligustru w który ładnie wkomponowano głogi, berberysy i derenie.
Park im. 5 Dywizji[9] - wypełnia przestrzeń pomiędzy ul. F.Chopina i ul. II Armii Wojska Polskiego. Wzdłuż alejek krzewy formowane w stylu angielskim. Od strony zachodniej oaza klonów, lip i dębów.
Garnizon Gubin[edytuj]



Pomnik Pamięci w parku im. 5. Dywizji [10]
W latach 1951 – 2002 Gubin był dużym garnizonem wojskowym. W latach 1951 - 1957 stacjonowały w nim jednostki 19 Dywizji Zmechanizowanej przeformowanej w 1957 roku w 5 Saską Dywizję Pancerną im. Aleksandra Waszkiewicza.
W roku 1990 w wyniku zmian organizacyjnych 5 Saską Dywizję Pancerną przekształcono w 5 Kresową Dywizję Zmechanizowaną im. Króla Bolesława Chrobrego, a następnie 5 Kresową Brygadę Zmechanizowaną, by w 2002 roku całkowicie zlikwidować gubiński garnizon.
 Osobny artykuł: Garnizon Gubin.
Gospodarka[edytuj]



Most graniczny Gubin – Guben, na prawo elektrownia wodna
Miasto miało handlowy charakter, ze względu na swoje dogodne położenie – pogranicze słowiańsko-germańskie, szlaki handlowe z północy na południe z Pomorza Zachodniego do Czech (wzdłuż Odry i Nysy Łużyckiej) oraz z zachodu na wschód z Łużyc do Wielkopolski. Handlowano wołami i zbożem z kupcami szkockimi, węgierskimi i polskimi. Ponadto uprawiano tu winorośl i wytwarzano wino, z którego swego czasu Gubin słynął. Zajmowano się również żeglugą na Nysie i Odrze[11]
W XIX w. założono na lewobrzeżnych, zachodnich przedmieściach Gubina pierwszą na Łużycach mechaniczną przędzalnię wełny. Od tego czasu Gubin staje się znanym ośrodkiem włókienniczym.[potrzebne źródło]
Mimo niewielkiej liczby mieszkańców w mieście funkcjonuje ok. 60 salonów fryzjerskich.[potrzebne źródło]
W mieście działają dwa targowiska- spożywcze ul.Obrońców Pokoju i przemysłowe ul.Śląska
Warunki naturalne[edytuj]

Według danych z roku 2002[12] Gubin ma obszar 20,68 km², w tym:
użytki rolne: 61%
użytki leśne: 5%
Miasto stanowi 1,49% powierzchni powiatu.
Demografia[edytuj]



Nowy kwartał starówki miejskiej w centrum Gubina
Od końca XIX wieku miasto notowało dynamiczny rozwój demograficzny – w 1814 Gubin liczył 6718 mieszkańców, w 1854 już 13400, w roku 1860 miasto liczyło ok. 15 000 mieszkańców, a w 1884 liczył 26130,by w roku 1939 posiadać ich około 45 770 (z czego ok. 28 000 w części prawobrzeżnej)[potrzebne źródło].
Dane z 30 czerwca 2004[13]:
Opis Ogółem Kobiety Mężczyźni
jednostka osób % osób % osób %
populacja 17 150 100 8959 52,2 8191 47,8
gęstość zaludnienia
(mieszk./km²) 829,3 433,2 396,1
Służba zdrowia w Gubinie[edytuj]

Obiekty służby zdrowia
(1/6)▶

Szpital

W 1945 w okresie walk o miasto budynek szpitala miejskiego uległ poważnemu uszkodzeniu[14]. Na szpital zaadaptowano więc budynek[15] przy ul. Śląskiej 53. Nowy szpital oddano do użytku 25 listopada 1945. W szpitalu mieściły się wówczas oddziały: wewnętrzny, chirurgiczny, zakaźny, ginekologiczny i gruźliczy. Szpital zatrudniał lekarza, felczera, 7 pielęgniarek, jedną położną, 6 sanitariuszek i jednego sanitariusza.
Oprócz Szpitala Powiatowego i Ośrodka Zdrowia istniały też ambulatoria przy PUR, PCK, Ubezpieczalni Społecznej oraz kolejowe przy ul. Kosynierów. Pod koniec lat pięćdziesiątych szpital dysponował zbyt małą ilością łóżek, postanowiono więc by na jego potrzeby oddać budynek A kompleksu przy ul.Śląskiej, zajmowany dotychczas przez Ośrodek Zdrowia i Wydział Zdrowia. Pod koniec stycznia 1960 w bloku A oddano do użytku oddział chirurgiczny, położniczo-ginekologiczny i blok operacyjny.
Wzrost liczby pacjentów, oraz rozwój świadczeń medycznych spowodowały konieczność stworzenia nowych warunków dla funkcjonowania lecznictwa otwartego. Przychodnia Rejonowa została przeniesiona z budynków szpitalnych do pomieszczeń w budynkach przy ul.Dąbrowskiego, Nowej i Piastowskiej. W 1982 roku ze środków Narodowego Funduszu Ochrony Zdrowia rozpoczęto budowę nowej Przychodni Rejonowej z Pogotowiem Ratunkowym przy ul.Gdańskiej. 19 lipca 1985 przychodnia zostaje oddana do użytku, a 5 kwietnia 1986 otrzymuje imię dr Tadeusza Kunickiego.
Istnienie Pogotowia w Gubinie datuje się od 1954.Początkowo jego siedzibą był budynek przy ul. Śląskiej. W 1962 zostaje przeniesione na ul. dr T.Kunickiego,a w 1985 do pomieszczeń nowej Przychodni Rejonowej przy ul. Gdańskiej.
Pierwszy gabinet stomatologiczny w powojennym Gubinie prowadził Włodzimierz Dubowik. Sprzęt pochodził z nie do końca "wyszabrowanych" gabinetów poniemieckich. Do 1949 był jedynym dentystą w mieście.
Pierwsza powojenna apteka mieściła się w budynku przy ul. Wyspiańskiego 24[16]. Leki były wydawane nieodpłatnie.
Oświata w Gubinie[edytuj]

Szkoły w Gubinie
(1/9)▶

Szkoła Podstawowa nr 1

W 1945 roku rozpoczęto organizację szkolnictwa w powojennym Gubinie, poważnym problemem było wówczas znalezienie odpowiedniego lokum dla szkół.
Szkoła przy ul. Świerczewskiego (przyszła Szkoła Podstawowa nr 2) była użytkowana przez Państwowy Urząd Repatriacyjny. Budynek przy ul. Racławickiej (dawna szkoła dla głuchoniemych, późniejsza Szkoła Podstawowa nr 1) był poważnie uszkodzony. Pożar uszkodził górną część i dach szkoły przy ul. Piastowskiej (dawna szkoła zawodowa dla dziewcząt). Ocalał jedynie budynek Wyższej Szkoły Realnej przy ul. Warszawskiej (obecnie ul. Obrońców Pokoju). Naukę rozpoczęto 6 września 1945 i zorganizowano tu klasy I-VI dla dzieci w wieku szkolnym i jedną dla młodzieży starszej. Grono nauczycielskie składało się początkowo z czterech nauczycieli, po pewnym czasie ich liczba wzrosła do ośmiu.
W tym samym budynku, utworzono też Liceum Ogólnokształcące. Pod koniec listopada liczba uczniów gubińskiej szkoły średniej wynosiła 39 osób. W nocy 23 lutego 1946 w budynku szkolnym przy ul. Warszawskiej wybuchł pożar, budynek wraz z większością wyposażenia spłonął. W związku z tym na szkołę przeznaczono częściowo uszkodzony obiekt przy ul. Racławickiej 2. Był to budynek po byłym instytucie dla głuchoniemych. Obie szkoły – podstawowa i średnia – musiały zawiesić na pewien czas działalność. Dla LO przydzielono budynek przy ul. Piastowskiej 52/54. Budynek wyremontowano i przystosowano dla potrzeb szkolnych. Ponowne otwarcie szkoły nastąpiło 5 marca 1946. 8 marca 1946 PUR w Gubinie przekazał szkole podstawowej pierwsze piętro i świetlicę w zajmowanym przez siebie budynku przy ul. Świerczewskiego.
We wrześniu 1946 otwarto szkołę podstawową przy ul. Racławickiej 93. We wrześniu 1947 najstarsze klasy przeniesiono na ulicę Świerczewskiego i tym samym utworzono Szkołę Podstawową nr 2.
W 1948 nastąpił podział szkoły średniej na gimnazjum i liceum. Gubińskie liceum przeniesiono do budynku szkoły podstawowej przy ul. Świerczewskiego. Szkoła otrzymała nazwę: Szkoła Jednolita Stopnia Podstawowego i Licealnego, później Szkoła Ogólnokształcąca Stopnia Podstawowego i Licealnego. W początkowym okresie lat siedemdziesiątych Szkołę Podstawową nr 2 przemianowano na Zbiorczą Szkołę Gminną w Wałowicach z siedzibą w Szkole Podstawowej nr 2 w Gubinie. Od stycznia 1976-1984 funkcjonuje jako Zbiorcza Szkoła Gminna w Gubinie. Od 1 września 1984 decyzją Kuratora Oświaty i Wychowania w Zielonej Górze powraca do nazwy Szkoła Podstawowa nr 2 w Gubinie.
W 1960 wprowadziło do planu inwestycyjnego budowę nowej szkoły w Gubinie. Szkoła nr 3 rozpoczęła swoją działalność z dniem 1 września 1963.Nowy budynek szkoły został przekazany do użytku dopiero w dniu 6 stycznia 1964. Do tego czasu nauka odbywała się w pomieszczeniach zastępczych.
Początki szkolnictwa specjalnego w Gubinie związane są z utworzeniem w roku szkolnym 1964/65 klas specjalnych w Szkole Podstawowej nr 1. Od września 1965 na klasy specjalne przeznaczono budynek przy ul. Piastowskiej. Od września 1966 filia usamodzielniła się i powstaje Szkoła Podstawowa Specjalna. W 1976 szkoła otrzymała imię M.Konopnickiej. W 1984 nastąpiła reorganizacja placówki. Otrzymuje ona nazwę Specjalny Ośrodek Szkolno-Wychowawczy w Gubinie.
Dopiero w 1957 zaczęto tworzyć szkolnictwo zawodowe. 1 września 1957 roku rozpoczęła działalność Zasadnicza Szkoła Zawodowa w Gubinie. Na siedzibę szkoły został przeznaczony budynek po byłej szkole podstawowej przy ulicy Wyspiańskiego 14. Znajdowało się w nim 8 sal, z których 2 przeznaczono na warsztaty szkolne z punktem usługowym. Młodzież (64 uczniów) rozpoczęła naukę w 2 oddziałach: odzieżowym (krawiec miarowy lekki) i obuwniczym (obuwnik przemysłowy). W połowie roku szkolnego kierunek obuwniczy przekształcono na metalowy (ślusarski) z umiejscowieniem warsztatów przy ul. Repatriantów. W 1960 szkoła pozyskała budynek przy ul. B.Chrobrego 1, w którym zlokalizowane zostały warsztaty metalowe i odzieżowe, internat na 80 miejsc, kuchnia ze stołówką oraz dwie pracownie. We wrześniu 1962 powołano Technikum Odzieżowe na podbudowie szkoły podstawowej o pięcioletnim cyklu kształcenia. Naukę w Technikum rozpoczęło 41 uczniów. Z okazji "Dnia Włókniarza" w 1965 pracownicy Zakładów Odzieżowych ufundowali szkole sztandar. W roku szkolnym 1968/69 oddano po remoncie budynek przy ul. Racławickiej 1. Od 1 września 1969 w skład szkoły wchodziły: Zasadnicza Szkoła Odzieżowa, Technikum Odzieżowe, Zasadnicza Szkoła Zawodowa Budowlana, Technikum Obuwnicze i Odzieżowe dla Pracujących. W 1975 szkoła otrzymała nazwę Zespół Szkół Zawodowych.
W 1959 powstała w Gubinie Szkoła Rolniczo-Ogrodnicza. Została ona zlokalizowana w części budynku użytkowanego przez Zielonogórskie Przedsiębiorstwo Budowlane. W 1960 budynek został całkowicie przekazany szkole i jesienią tego roku powstała obok istniejącej Szkoły Rolniczo-Ogrodniczej dwuletnia Zasadnicza Szkoła Rolnicza. Szkoła Rolniczo-Ogrodnicza, działając w latach 1959-1964, przygotowała do pracy 46 absolwentów. W 1964 roku powstała Zasadnicza Szkoła Rolnicza, oraz Trzyletnie Technikum Rolnicze (na podbudowie Zasadniczej Szkoły Rolniczej).
W 1962 roku z inicjatywy ówczesnego dyrektora szpitala zostaje utworzona w Gubinie Szkoła Asystentek Pielęgniarskich.Pierwszą klasę zlokalizowano w budynku Komendy Powiatowej Milicji Obywatelskiej na ul. Kosynierów.W roku szkolnym 1963/64 szkoła otrzymuje status liceum.W 1965 budynek przekazany został Liceum Medycznemu na własność.W 1979 Liceum przeszło kolejną reorganizację i jako szkoła typu zawodowego zostało włączone w skład Zespołu Szkół Zawodowych.
Państwowa Szkoła Muzyczna I stopnia w Gubinie powołana została zarządzeniem nr.55 Ministra Kultury i Sztuki z dnia 17 sierpnia 1974 roku, początkowo jako filia krośnieńskiej szkoły muzycznej.Od następnego roku gubińska Państwowa Szkoła Muzyczna działała już jako samodzielna placówka artystyczna. W 1977 wspólnie ze Społecznym Ogniskiem Artystycznym Szkoła usytuowana została w budynku przy ul. Piastowskiej
Kultura[edytuj]



Gubiński Dom Kultury
Gubin w literaturze:
Miejscowość o nazwie Gubin pojawia się w powieści Sergiusza Piaseckiego "Siedem pigułek Lucyfera". Główny bohater odwiedza to miasto w 1945 roku.
W powieści "Kocioł" Larry'ego Bonda w trakcie walk polsko-niemieckich w okolicach miejscowości Zasieki bierze udział "5. Saska dywizja Zmechanizowana z Gubina"
Gubin pojawia się również w powieści “A Short History of Tractors in Ukrainian” Mariany Lewyckiej, brytyjskiej pisarki pochodzącej z Ukrainy. W czasie II wojny światowej jeden z bohaterów ucieka przez Gubin na zachód Europy.
Nazwa Gubin jest również wymieniana w trzeciej części Trylogii Husyckiej "Lux perpetua" Andrzeja Sapkowskiego.
Sport[edytuj]

Życie sportowe w Gubinie można wiązać z pierwszymi miesiącami po wyzwoleniu.Jednak zorganizowany ruch sportowy w Gubinie rozpoczął się z chwilą powołania Powiatowego Urzędu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego 15 listopada 1946.
Sport w Gubinie
(1/4)▶

Stadion Miejski w Gubinie

Kluby sportowe w Gubinie[edytuj]
Wiosną 1946 powstał Klub Sportowy "Pionier". Jego założycielami byli kolejarze. Zarząd stanowili pracownicy Polskich Kolei Państwowych, a gracze rekrutowali się spośród kolejarzy i mieszkańców Gubina. Klub ten początkowo przyjął nazwę Kolejowy Klub Gubina. Z chwilą zarejestrowania go w Poznańskim Okręgowym Związku Piłki Nożnej jesienią 1946, nazwa Klubu brzmiała Kolejowy Klub Sportowy "Pionier" w Gubinie. W 1949 większość kolejarzy-zawodników i działaczy odeszła z Gubina, pozostali zawodnicy nie kolejarze przenieśli się do Klubu Sportowego "Gwardia".
W 1946 w Gubinie zorganizowane zostało Milicyjne Koło Sportowe,które po kilku miesiącach działania rozwiązało się. Dorobek, choć bardzo skromny przejął Klub Sportowy "Gwardia".
Klub Sportowy "Gwardia" zarejestrowany był w Okręgowym Związku Piłki Nożnej w Poznaniu, a od 1950 w Zielonej Górze i brał udział w rozgrywkach w klasie A. Boiskiem macierzystym był stadion przy ul. Sportowej. Klub ten rozwiązał się w 1955.
Jesienią 1950 powstał Klub Sportowy "Spójnia". Opiekę nad nim sprawowały Związki Zawodowe przy Państwowych Zakładach Zbożowych, a następnie przy Spółdzielni Remontowo-Budowlanej "Nowa Era". Od 1954 Klub występował pod nazwą "Sparta". Istniały przy nim sekcje: piłki nożnej, koszykówki i sekcja bokserska. W lutym 1957 roku przeorganizował się na Cywilno-Wojskowy Klub Sportowy "Polonia" działający przy Gubińskich Zakładach Obuwia i Odzieży [17]. Niedowład organizacyjny spowodował ograniczenie działalności klubu i w 1962 roku został przemianowany na koło sportowe "Gubinianka" [17], który w sezonie piłkarskim 1963/1964 awansował do rozgrywek centralnych.
W latach 1947-1950 działał Klub Sportowy "Ogniwo". Klub prowadził trzy sekcje: kolarską, piłki siatkowej i tenisa stołowego.
W 1960 na bazie Gubińskich Zakładów Obuwia powstał Klub Sportowy "Nysa". W 1964 klub przyjął nazwę "Granica"[18][19][17]. W 1972[20][17] walne zgromadzenie członków podjęło uchwałę o zmianie jego nazwy na Międzyzakładowy Klub Sportowy "Carina", która w 1987 roku zdobyła puchar okręgu, a w sezonie 1991/1992 zdobyła mistrzostwo klasy okręgowej [17].
Wiosną 1946 grupa aktywistów sportowych założyła Koło Sportowe "Orlęta". W 1950 zawodnicy przeszli do Ludowego Zespołu Sportowego przy Gminnej Spółdzielni.
10 listopada 1950 przy Liceum Ogólnokształcącym w Gubinie powstaje Szkolne Koło Sportowe "Błyskawica". Działały w nim dwie sekcje: koszykówki i siatkówki.Podczas zjazdu absolwentów Liceum w 1965 zostaje zmieniona nazwa na SKS "Chrobry".
1 kwietnia 1993 roku powstało Gubińskie Towarzystwo Sportowe "Sparta", które popularyzowało grę w piłkę ręczną kobiet [21]. 19 kwietnia 1993 roku nabyło osobowość prawną [17]. W 1995 roku odniosło pierwsze sukcesy zdobywając mistrzostwo makroregionu młodziczek. W tym samym roku zawodniczki "Sparty" uczestniczyły w Otwartym Pucharze Europy Zespołów Klubowych w Danii [21].
W 1994 roku założono klub karate, a jego zalążkiem była powstała w 1984 roku sekcja karate (liczyła trzech amatorów sztuki wschodnich walk). Organizatorami sekcji byli: Krzysztof Dubiel [22] i Bogdan Surowiec [23]. Do sukcesów klubu zaliczyć należy zdobycie mistrza makroregionu w 1994 i 1995 roku przez Radosława Naumowicza, który w mistrzostwach Polski seniorów doszedł do 1/8 finałów [23].
Piłka nożna:
Gubinianka
MKS Nysa (grała na boisku przy ul. Budziszyńskiej)
WKS Granica – do 1975
Carina – od 1977 do chwili obecnej
Miejscowym klubem piłkarskim jest Carina Gubin. Zespół został założony w 1975 roku, rozgrywa mecze na stadionie miejskim z 292 krzesełkami. Klub ma barwy czarno-zielone[24]. Największym sukcesem drużyny był udział w rozgrywkach Lubuskiego ZPN – 1986/1987 o Puchar Polski[potrzebne źródło]
Wspólnoty religijne[edytuj]

Kościoły w Gubinie
(1/4)▶

Kościół pw. Trójcy Świętej

Na terenie miasta działalność religijną prowadzą następujące kościoły:
Kościół rzymskokatolicki
Parafia pw. Trójcy Świętej
Parafia pw. MB Fatimskiej
Parafia pw. Podwyższenia Krzyża Świętego, Komorów
Kościół Nowoapostolski
Kościół Zielonoświątkowy
Zbór w Gubinie
Gubinianie[edytuj]

Osoby urodzone bądź mieszkające w Gubinie, które mają biogram w Wikipedii:
Olga Borys
Marek Cebula
Wincenty Cybulski
Urszula Dudziak - mieszkała w Gubinie
Czesław Fiedorowicz
Jarosław Frączyk
Krzysztof Gierczyński
Stanisław Kimszal
Andrzej Ostrowski
Tadeusz Raczkiewicz
Bolesław Śliwicki
Miasta partnerskie[edytuj]

Przewodniczący Rady miejskiej Ryszard Sibiński i burmistrz Gubina Czesław Fiedorowicz w dniu 19 stycznia 1991 roku podpisali z reprezentantami miast Laatzen i Guben umowę o partnerstwie. Z węgierskim miastem Paks Gubin nawiązał partnerskie kontakty w 1993 roku [25]
 Kwidzyn
 Guben
 Laatzen
 Paks

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

+1