środa, 26 września 2012

Działdowo


Działdowo

Państwo Polska
Województwo warmińsko-mazurskie
Powiat działdowski
Gmina gmina miejska
Prawa miejskie 14 sierpnia 1344
Burmistrz Bronisław Mazurkiewicz
Powierzchnia 11,47 km²
Ludność (2010)
• liczba
• gęstość
21 594
1940 os./km²
Strefa numeracyjna
(+48) 23
Kod pocztowy 13-200
Tablice rejestracyjne NDZ
Położenie na mapie Polski


Działdowo
53°14′N 20°11′E
TERC
(TERYT) 6283503011
Hasło promocyjne: Chcesz poznać Mazury? Zacznij od Działdowa!
Urząd miejski
ul. Zamkowa 12
13-200 Działdowo
 Multimedia w Wikimedia Commons
 Hasło Działdowo w Wikisłowniku
Strona internetowa


Przedmieścia Działdowa


Przedmieścia Działdowa


Zamek


Volksdeutche z Litwy przesiedlani podczas wojny przez niemiecką organizację VoMi do Działdowa
Działdowo (niem. Soldau) – miasto i gmina w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie działdowskim. Miasto jest położone nad rzeką Działdówką (nazwa odcinka rzeki Wkry). Jest największym miastem powiatu działdowskiego, na 11. miejscu w województwie warmińsko-mazurskim, oraz na 213 miejscu w Polsce.
Według danych na stan 20 czerwca 2010 miasto miało 21 594 mieszkańców.
Spis treści  [ukryj]
1 Historia
1.1 Pierwsze osadnictwo i założenie miasta
1.2 Działdowo w czasach wojen światowych
1.3 Powojenne Działdowo
2 Powierzchnia i ludność
2.1 Struktura powierzchni
2.2 Demografia
3 Administracja
3.1 Magistrat
3.2 Rada Miasta
4 Gospodarka i infrastruktura
4.1 Gospodarka
4.2 Transport
5 Turystyka, zabytki i sport
5.1 Szlaki turystyczne przechodzące przez miasto
5.2 Zabytki i miejsca pamięci
5.2.1 Zabytki
5.2.2 Pomniki i miejsca pamięci
5.3 Sport
5.3.1 Kluby Sportowe
5.3.2 Obiekty sportowe
5.4 Parki miejskie
6 Oświata, Kultura i Religia
6.1 Edukacja
6.2 Media
6.3 Wspólnoty religijne
7 Miasta i powiaty bliźniacze
8 Ludzie związani z Działdowem
8.1 Honorowi obywatele miasta
8.2 Znani Działdowianie
8.3 Laureaci "Katarzynek"
9 Zobacz też
10 Przypisy
11 Linki zewnętrzne
Historia[edytuj]

Pierwsze osadnictwo i założenie miasta[edytuj]
Osada została założona w początkach XIV w. przez zakon krzyżacki po odebraniu ziem Sasinom. Pół wieku później Krzyżacy niedaleko rzeki Wkra (zwanej w państwie zakonu krzyżackiego Nida) i rodzącej się osady rozpoczęli budowę zamku warownego (budowę zakończono w 1391 roku), zaś wielki mistrz zakonu Ludolf König nadał jej prawa miejskie w przeddzień Święta Najświętszej Maryi Panny, czyli 14 sierpnia 1344 roku i nazwę Soldov. Dr Georg Gerullis zakwalifikował nazwę Soldov jako pochodzącą z języka pruskiego, nie podaje on jednak etymologii tego słowa.[1] Według różnych tez, nazwa Działdowa może wywodzić się z pruskiego zallis, oznaczające zielony, lub od pruskiego imienia Salde[2]. Nie osiągnięto jednak po dzień dzisiejszy konsensusu w sprawie pochodzenia nazwy miasta. Położenie przygraniczne oraz przyczyny polityczne stały się powodem do zaciekłych walk między państwami. W 1466 po wojnie trzynastoletniej miasto pozostało jednak w granicach Prus Książęcych, które z kolei w l. 1525–1657 stanowiły polskie lenno. Wkrótce stał się ważnym ośrodkiem niemiecko-polskiego szlaku handlowego prowadzącego od Warszawy do ziem mazurskich i pomorskich, a także sztuki rzemieślniczej. Niepokoje co do przyszłości miasta narastały wraz z licznymi epidemiami dżumy. 1 lipca 1794 roku wielki pożar strawił większość zabudowań, w tym także XVII-wieczny ratusz. Wskutek intensywnego osadnictwa polskiego, mimo położenia poza historycznymi granicami Królestwa Polskiego, miasto uzyskało w dużej mierze polski charakter etniczny. Na początku XIX wieku w Działdowie Polacy stanowili już ok. 74% ludności, jednak na skutek agresywnej polityki Kulturkampfu drastycznie zmniejszył się stosunek liczby mieszkańców mówiących po polsku do całej społeczności miasta[3]. W 1871 jako część Królestwa Prus miasto weszło w skład zjednoczonych Niemiec.
Działdowo w czasach wojen światowych[edytuj]
W 1914 r. Rosjanie trzykrotnie bezskutecznie próbowali zdobyć Działdowo, położone blisko granicy rosyjskiej. Spowodowało to znaczne zniszczenia, które administracja niemiecka zaczęła planowo odbudowywać jeszcze w czasie wojny.
Na podstawie 28. punktu traktatu wersalskiego Działdowo 28 czerwca 1919 roku zostało bez plebiscytu przyznane wraz z okolicznymi wsiami Polsce, mimo protestów niemieckich mieszkańców. Głównym argumentem była prowadząca przez Działdowo linia kolejowa Gdańsk – Warszawa, posiadająca strategiczne znaczenie dla państwa polskiego. Niemcy, próbując zachować miasto, byli skłonni wybudować dla Polski na własny koszt linię kolejową wiodącą przez Żuromin[3]. W 1922 roku spłonął ratusz, który jednak został odrestaurowany, kontynuowano odbudowę budynków zniszczonych podczas wojny (m.in. kościoła ewangelickiego). Działdowo stało się siedzibą powiatu o powierzchni ok. 960 km² należącego do województwa pomorskiego, a od 1938 r. województwa warszawskiego.
II wojna światowa była prawdziwą tragedią dla okolic Działdowa. Założony przez hitlerowców KL Soldau stał się miejscem śmierci dla ok. 10 tys. osób, w tym 50 duchownych. Wśród zabitych byli m.in.:
Antoni Julian Nowowiejski, biskup płocki, błogosławiony;
Leon Wetmański, sufragan płocki, błogosławiony;
Mieczysława Kowalska, Maria Teresa od Dzieciątka Jezus, błogosławiona;
Bogdan Jełowiecki – konsul polski w Olsztynie.
Franciszek Giergielewicz – kanonik kolegiaty pułtuskiej, proboszcz w Płocku
18 stycznia 1945 roku wojska sowieckie wkroczyły do Działdowa.
Powojenne Działdowo[edytuj]
Od 18 stycznia 1945 do 30 października 1945 r., na miejscu zagłady przez Niemców 10 tys. Polaków – w Działdowie istniał Obóz Nakazowo Rozdzielczy NKWD Ludowego Komisariatu Spraw Wewnętrznych dla AK i osób z Deutsche Volksliste oraz jako przejściowy przy wysiedleniach Polaków z terenu Pomorza do łagrów Związku Sowieckiego z Powiatową Komendanturą Wojenną, której komendantem był mjr Witalim Szitow. Potem podobną działalność represyjną prowadziło UB.
Po zakończeniu działań wojennych i przywracaniu polskiego zarzadu tych ziem powiat działdowski włączono z powrotem do woj. warszawskiego. Dnia 6 lipca 1950 roku powiat włączono w granice woj. olsztyńskiego.
Na linii kolejowej nr 216 Działdowo – Olsztyn Główny dnia 3 lipca 1967 miała miejsce katastrofa kolejowa w której zginęło 7 osób oraz 47 osób zostało rannych. Jednym z rannych był późniejszy kardynał ks. Marian Jaworski, przyjaciel Karola Wojtyły, który odwiedził rannego w działdowskim szpitalu.
W 1975 roku po zniesieniu systemu powiatów Działdowo przyłączono jako miasto gminne do województwa ciechanowskiego, jednakże nie miało to wpływu na przeniesienie ciężaru administracyjnego na Mławę czy właśnie Działdowo notujące najlepszy okres rozwoju w ciągu ostatnich trzydziestu lat (zakładanie szpitala, szkół, komendy policji; duży wzrost liczby osiedli mieszkaniowych, tzw. blokowisk i zwiększenie liczby mieszkańców o 32%).
Od 1 stycznia 1999 r. Działdowo znajduje się w granicach woj. warmińsko-mazurskiego.
Powierzchnia i ludność[edytuj]

Struktura powierzchni[edytuj]
Według danych z roku 2005[4] Działdowo ma obszar 11,13 km², w tym:
użytki rolne: 53%
użytki leśne: 6%
Miasto stanowi 1,15% powierzchni powiatu.
Demografia[edytuj]
Dane z 30 czerwca 2004[5]:
Opis Ogółem Kobiety Mężczyźni
jednostka osób % osób % osób %
populacja 20 830 100 10 829 52 10 001 48
gęstość zaludnienia
(mieszk./km²) 1871,5 973 898,6
Administracja[edytuj]

Miasto należy do:
Związku Miast Polskich,
Związku Gmin Warmińsko-Mazurskich,
Ekologicznego Związku Gmin "Działdowszczyzna".
Magistrat[edytuj]
Na czele organów Gminy Miasto Działdowo stali:
Burmistrzowie[6]:
2006 – Bronisław Mazurkiewicz (nadal sprawuje urząd)
2000–2006 – Ryszard Duchna
1998–2000 – Leszek Struziński (rezygnacja – zły stan zdrowia)
1990–1998 – Marian Janicki
od 27 maja 1990 do 10 sierpnia 1990 – Ryszard Duda (rezygnacja – zostaje kierownikiem Urzędu Rejonowego w Działdowie)
Zastępcy burmistrza:[7]
2006 – Ryszard Duchna (nadal sprawuje urząd)
2002–2006 – Marek Błażejczyk (ds. gospodarki komunalnej – I zastępca)
2003–2006 – Teresa Nowakowska (ds. oświaty, kultury i sportu)
2000–2002 – Marek Błażejczyk
1998–2000 – Ryszard Duchna
1994–1998 – Wiesław Nowicki
1990–1994 – Grzegorz Kozłowski
1990–1992 – Irena Czarnyszewicz
Zarząd miasta:
1994–1998 – Władysław Kubiński, Krzysztof Synakowski, Zdzisław Szczech, Piotr Utrata, Jerzy Walentynowicz
1992–1994 – Janusz Lis, Marek Mosakowski, Stanisław Milewski
1990–1992 – Irena Czarnyszewicz, Marian Janicki, Grzegorz Kozłowski, Stanisław Milewski, Krzysztof Ryska, Sławomir Hoffer
Sekretarze miasta[8]:
od 1 sierpnia 1990 – Tadeusz Marchlewicz (nadal sprawuje urząd)
od 9 lipca 1990 do 23 lipca 1990 – Janusz Kolaj
Skarbnicy miasta:
2002 – Beata Szydłowska-Anaczkowska (nadal sprawuje urząd)
1990–2001 – Władysława Hubka
Rada Miasta[edytuj]
Przewodniczący Rady Miasta[7]:
2010 – Marian Odachowski (nadal sprawuje urząd)
2002–2010 – Teresa Bartkowska
1998–2002 – Zbigniew Ostrowski
1994–1998 – Józef Antoszewski
1992–1994 – Andrzej Gierłachowski
1991–1992 – Irena Błażejczyk
1990–1991 – Janusz Doliński
4 czerwca 1990 do 23 lipca 1990 – Irena Błażejczyk
Wiceprzewodniczący Rady Miasta[7]:
2010 – Tadeusz Umiński, Sławomir Hoffer
2006–2010 – Elżbieta Konarzewska, Marek Dwórznik
2002–2006 – Marian Odachowski, Michał Struzik
1998–2002 – Janusz Lis, Wojciech Pstrągowski
1996–1998 – Zbigniew Ostrowski
1994–1996 – Marian Odachowski, Romuald Remiszewski
1992–1994 – Witold Borawski, Edward Marek Gąsiorowski
1990–1992 – Marek Gąsiorowski
1990 – Mirosław Konieczny, Janusz Doliński
Gospodarka i infrastruktura[edytuj]

Gospodarka[edytuj]
Ośrodek przemysłowy i handlowo-usługowy. Przemysł szklarski (huta szkła), drzewny (meble), obuwniczy, konstrukcji metalowych, spożywczy, drukarski i materiałów budowlanych.
Transport[edytuj]
Znaczny węzeł drogowy i kolejowy. Miasto posiada własną obwodnicę, na której znajduje się droga wojewódzka nr 545. W trakcie budowy jest jeden (ul. Kochanowskiego – Ogrodowa/Pl. 1 Maja) z dwóch planowanych wiaduktów (ul. Małłka – Lidzbarska – przebieg drogi wojewódzkiej nr 544). W mieście krzyżują się drogi wojewódzkie:
droga wojewódzka nr 542 kierunek Rychnowo
droga wojewódzka nr 544 kierunek Lidzbark – Brodnica
droga wojewódzka nr 544 kierunek Mława – Przasnysz – Krasnosielc – Ostrołęka
droga wojewódzka nr 545 kierunek Nidzica – Jedwabno
Przez miasto przebiega linia kolejowa nr 9 (międzynarodowa E-65), linia kolejowa nr 208 i linia kolejowa nr 216, na których znajduje się stacja kolejowa Działdowo.
Działdowo jako stacja węzłowa posiada też połączenia kolejowe z wieloma miastami w Polsce:
Działdowo – Ciechanów – Warszawa – Kraków – Przemyśl (obecnie najdłuższe połączenie)
Działdowo – Gdańsk – Słupsk – Koszalin – Kołobrzeg
Działdowo – Brodnica – Grudziądz – Laskowice Pomorskie – Chojnice
Działdowo – Nidzica – Olsztyn
Połączenia autobusowe obsługiwane są przez PKS Mława – Placówka Terenowa Działdowo. Wspomagają je autobusy PKS Olsztyn. Połączenia autobusowe :
Olsztyn
Mława
Toruń
Warszawa
Ostróda
Żuromin
Płock[potrzebne źródło]
Turystyka, zabytki i sport[edytuj]

Szlaki turystyczne przechodzące przez miasto[edytuj]
 Szlak Grunwaldzki – Olsztyn, Gietrzwałd, Zawady Małe, Stare Jabłonki, Ostróda, Pietrzwałd, Wysoka Wieś, Lubawa, Sampława, Bratian, Nowe Miasto Lubawskie, Boleszyn, Lidzbark, Działdowo, Nidzica, Łyna, Dąbrówno, Grunwald, Olsztynek, Dorotowo, Olsztyn
Zabytki i miejsca pamięci[edytuj]
Zabytki[edytuj]
kościół pw. Podwyższenia Krzyża Świętego (poewangelicki) – pierwotnie gotycki (XIV wiek), później niszczony i odbudowywany, dziś neobarokowy; Kościół farny pw. Podwyższenia Krzyża Świętego stoi na końcu ulicy Kościuszki. Powstał on wkrótce po założeniu miasta. Wraz z reformacja w Prusach stał się świątynia protestancką. Pod koniec lat 70. XX wieku został sprzedany państwu, a kilka lat później kupili go katolicy. Średniowieczny rodowód mają mury nawy i wieży. Budowla niszczona w czasie kolejnych wojen i pożarów stopniowo traciła pierwotny charakter. Jej dzisiejszy wygląd jest rezultatem odbudowy z lat 1927-30. Charakterystycznym elementem wnętrza są balkony z trzech stron nawy – pozostałość po czasach protestanckich. Warto zwrócić również uwagę na niedawno odbudowane organy z 1931 roku, zbudowane przez Józefa Goebla z Gdańska.
kościół pw. św. Wojciecha – neogotycki z 1896 r.
Zamek Krzyżacki (XIV wiek)
ratusz (XVII wiek)
rynek z zabudową wokół ratusza XVIII-XIX wiek:
3 kamieniczki przy ulicy Bielnikowej z numerami 14, 16 i 18, zbudowane w latach 1794–96, ostatnie zachowane przedstawicielki typu przejściowego między domem bogatego kupca a prostym parterowym domem dla rzemieślnika a na Placu Mickiewicza kamienice z numerami 20, 24 i 31, które w niezmienionej XVIII-wiecznej formie przetrwały do dziś. Wygląd z przełomu XIX i XX wieku zachowały domy z numerami 10–19, 22–23, 25, 27–29 i 31.
Hotel Wkra z lat dwudziestych XX wieku
dawna bożnica z 1874 roku; późniejsze kino, a dzisiejszy pawilon handlowy
zespół budynków koszarowych (w latach 1939–1945 hitlerowski obóz przejściowy)
Zabytkowe kamienice na ul. Jagiełły:
szkoła (Gimnazjum Nr 1 im. króla Władysława Jagiełły) wybudowana w roku 1910, ul. Jagiełły 33,
sąd i więzienie – wzniesione w latach 1896–97, ul. Jagiełły 31,
Willa Frankensteina – budynek stoi na skrzyżowaniu ulic Jagiełły i Hallera, za dawnym Hotelem Polskim – dzisiejszym Domem Kultury. Budynek wzniesiony został w 1898 roku według projektu A. E. Kardinala dla właścicieli majątku w pobliskim Księżym Dworze. Była to miejska rezydencja rodziny. Budynek wzorowany na renesansowej willi włoskiej zachował kompletny wystrój zewnętrzny i częściowo także wnętrza.
Willa Boenheima z 1879 roku, już znacznie przebudowany.
dawna siedziba Muzeum Mazurskiego (obecnie parafia ewangelicka) ul. Jagiełły 28
Kamienica na skrzyżowaniu ulic Pocztowej i Jagiełły z początku XX wieku z ciekawymi wieżami w narożach
Budynek Starostwa Powiatowego – Na skrzyżowaniu ulic Kościuszki i Jagiełły stoi budynek dawnego banku z około 1917 roku – dziś Starostwo Powiatowe. Na fasadzie zachowały się plafony przedstawiające alegorie działdowskiego życia gospodarczego, handel, rzemiosło, budownictwo. W podziemiach budynku do dziś zachował się bankowy skarbiec
Kamienica nr 12, przy ulicy Jagiełły – wzniesiona została w 1908 roku przez budowniczego Lemkego dla kupca E. Sommera. Neogotycki budynek zdobi ceglany detal
modernistyczna willa adwokata Weselika z około 1935 roku, ul. Jagiełły 35
2 kolejne wille z numerami 42 i 46 – pierwsza wzorowana na włoskiej willi podmiejskiej doby renesansu
budynek szkoły medycznej (tzw. Medyk) przy ul. Wolności 64 (dawny szpital) z witrażem św. Katarzyny i tablicą poświęconą Janowi Pawłowi II
wieża ciśnień i dawna gazownia – obecnie hotel i restauracja.
Pomniki i miejsca pamięci[edytuj]
pomnik przy ulicy Męczenników poświęcony lotnikom: niemieckiemu i rosyjskiemu, którzy zestrzelili się podczas I wojny światowej
pomnik (przy skrzyżowaniu ulic Chopina i Grunwaldzkiej) pamięci pomordowanych w obozie przejściowym KL Soldau (przed wojną znajdował się tam pomnik J. Piłsudskiego)
pomnik w Komornikach
pomnik na cmentarzu parafialnym przy ulicy Nidzickiej
tablica upamiętniająca pomordowanych obywateli miasta przez okupanta hitlerowskiego w latach 1940-1945
pomnik na cmentarzu parafialnym przy ulicy Nidzickiej poświęcony działaczom PSL Stanisławowi Godlewskiemu i Bernardowi Zielińskiemu
tablica na budynku Domu Nauczyciela
trzy tablice w Kościele pw. św. Wojciecha
była tablica na budynku Komendy Policji
tablica na budynku byłych koszar ku czci bł. Antoniego Juliana Nowowiejskiego oraz bł. Leona Wetmańskiego
wieża Bismarcka
Sport[edytuj]
W mieście jest także dobrze rozwinięta baza sportowa. Działdowo ma 7 boisk wybudowanych w ramach programu Orlik 2012 oraz stadion wielofunkcyjny (lekkoatletyczno-piłkarski)[potrzebne źródło]. W najbliższym terminie zostanie rozpoczęta budowa Wodnego Centrum Rekreacji – Aquapark.
Kluby Sportowe[edytuj]
Na terenie Działdowa funkcjonują następujące kluby sportowe:
Działdowski Klub Taekwon-do
KS Start Kombet Działdowo – Klub Piłkarski, aktualnie występuje w III lidze, w grupie podlasko-warmińsko-mazurskiej.
Pełna nazwa: Klub Sportowy Start Kombet Działdowo
Rok założenia: 1953
Barwy klubowe: biało-czerwono-czarne
Najwyższa klasa rozgrywkowa: III liga
Stadion: Stadion Miejskiego Ośrodka Sportu i Rekreacji w Działdowie
pojemność: 1000 (300 siedzących)
wymiary boiska: 100 m x 65 m
Sukcesy:
Wojewódzki Puchar Polski (1968/1969)
Awans do trzeciej ligi (2008)
mistrzostwo III ligi (2012)[9]
KS Wkra Działdowo – młodzieżowy klub piłkarski.
SPS Działdowo – klub siatkarski. W sezonie 2009/2010 pod nazwą SPS Metalowiec Działdowo występuje w III lidze piłki siatkowej.
Pełna nazwa: Stowarzyszenie Piłki Siatkowej Działdowo
Rok założenia: 2009
Prężnie działają Uczniowskie Kluby Sportowe w: lekkoatletyce, koszykówce, siatkówce, piłce ręcznej, base- i softballu. Te kluby to:
UKS "Jedynka" przy Gminazjum nr 1,
UKS "Dwójka" przy Gimnazjum nr 2,
UKS "Trójka" przy SP nr 3.
UKS "Yankees Działdowo"
UKS MOSiR Działdowo
UKS "Sokół Działdowo"
Obiekty sportowe[edytuj]
stadion piłkarsko-lekkoatletyczny MOSiR (ul. Robotnicza)
korty tenisowe MOSiR (ul. Robotnicza)
kompleks boisk sportowych przy ul. Świerkowej
7 boisk sportowych orlik
hala sportowa przy Gimnazjum nr 1 (ul. Jagiełły)
hala sportowa przy Gimnazjum nr 2 (ul. św. Wojciecha)
hala sportowa przy SP nr 3 (ul. Lenartowicza)
hala sportowa przy ZS nr 2 (ul. Krasickiego)
sala gimnastyczna przy ZSZ (ul. Pocztowa)
wodne centrum rekreacji (w budowie) (ul. Olsztyńska)
Parki miejskie[edytuj]
Park miejski im. Jana Pawła II wzdłuż ulicy Męczenników
Park miejski im. Honorowych Dawców Krwi na rogu ulic : Wolności oraz Sportowej (dawniej park przy Medyku). W tym parku w 1987 roku ustanowiono pomnik przyrody w postaci dębu szypułkowego o obwodzie w chwili powołania 397 cm[10].
W Działdowie znajduje się największy skatepark na Warmii i Mazurach.[potrzebne źródło]
Oświata, Kultura i Religia[edytuj]

Edukacja[edytuj]
Przedszkola:
Przedszkole Nr 1 (w tym żłobek)
Przedszkole Nr 3
Przedszkole Nr 4
Przedszkole Nr 5
Szkoły podstawowe:
Szkoła Podstawowa nr 3 im. Bronisława Malinowskiego
Szkoła Podstawowa nr 4 im. Jana Pawła II (należy do ZS nr 2)
Gimnazja:
Gimnazjum nr 1 im. Króla Władysława Jagiełły
Gimnazjum nr 2 im. Królowej Jadwigi
Szkoły ponadgimnazjalne:
licea:
I Liceum Ogólnokształcące im. Stefana Żeromskiego (należy do ZS nr 1)
II Liceum Ogólnokształcące (należy do ZS nr 2)
Liceum Profilowane (należy do ZSZ nr 1)
technika:
Technikum Nr 1 im. Stanisława Staszica (należy do ZS nr 1)
Technikum (należy do ZSZ nr 1)
szkoły zawodowe:
Zasadnicza Szkoła Zawodowa (należy do ZSZ nr 1)
Szkoły policealne:
Szkoła Policealna (należy do ZSZ nr 1)
Zespoły Szkół
Zespół Szkół Nr 1 (ZS nr 1)
Zespół Szkół Nr 2 im. Jana Pawła II (ZS nr 2)
Zespół Szkół Zawodowych Nr 1 im. gen. Sylwestra Kaliskiego (ZSZ)
Media[edytuj]
Gazeta Działdowska (tygodnik lokalny Gazety Olsztyńskiej)
Tygodnik Działdowski (tygodnik lokalny Tygodnika Ciechanowskiego)
TV Działdowo
Portal Sportowe Działdowo (sportowedzialdowo.pl)
Portal Moje Działdowo (moje-dzialdowo.pl)
Wspólnoty religijne[edytuj]
Na terenie miasta działalność duszpasterską prowadzi:
Kościół Rzymskokatolicki (parafie: Podwyższenia Krzyża Świętego, św. Wojciecha oraz św. Katarzyny Aleksandryjskiej)
oraz dwa inne wyznania:
Kościół Ewangelicko-Augsburski (od XVI w. aż do lat 20. XX w. luteranie stanowili większą część mieszkańców miasta; 7 czerwca 2008 r. parafia poświęciła nowo wzniesiony kościół Zbawiciela)
Świadkowie Jehowy[potrzebne źródło].
Miasta i powiaty bliźniacze[edytuj]

 Powiat Hersfeld-Rotenburg – Data podpisania umowy: 9.10.2000
 Truskawiec[11]
Ludzie związani z Działdowem[edytuj]

Honorowi obywatele miasta[edytuj]
Ten tytuł nadano honorowym mieszkańcom miasta, a byli to:
Alfred Wellenger – przewodniczący rady miejskiej w Działdowie, tytuł otrzymał w 1929 roku (jako pierwszy w historii miasta)[12]
Władysław Horwath – starosta działdowski tytuł otrzymał w 1938 roku[13]
Hieronim Skurpski – malarz, tytuł otrzymał w 2005 roku[13].
Znani Działdowianie[edytuj]
Kasia Stankiewicz – piosenkarka
Zbigniew Kowalkowski – kick-bokser
Artur Januszewski – piłkarz
Hieronim Skurpski – malarz
Ładysław "Elek" Cichosz – lokalny działacz społeczny
Laureaci "Katarzynek"[edytuj]
Statuetki „Katarzynki” przyznawane są raz w roku, z okazji Dnia Działdowa, przypadającego 17 stycznia. Ta data jest zapisana w statucie miasta jako święto Działdowa. Jest to związane z podjęciem przez Radę Miasta Działdowo uchwały upamiętniającej wejście do Działdowa wojsk polskich 17 stycznia 1920 r. Wtedy to nastąpiło przejęcie władzy nad miastem przez Polaków.
Pierwsze wręczenie statuetek miało miejsce w roku 1997. Przyznaje je Kapituła, którą tworzą Burmistrz Miasta Działdowo, 2 przedstawicieli Zarządu Działdowskiej Agencji Rozwoju S.A., pomysłodawca wyróżnienia – Ładysław Cichosz, osoby uhonorowane w uprzednim roku statuetkami. Statuetka to rzeźba w drewnie postaci św. Katarzyny, patronki miasta. Autorem statuetki jest miejscowy artysta-rzeźbiarz Tadeusz Białowicz.
Kandydatem do statuetki „Katarzynki” może być osoba fizyczna lub prawna zasłużona dla miasta Działdowo, która swoją działalnością przyczyniła się do rozwoju lub promocji miasta lub ich postawa w środowisku lokalnym zasługuje na wyróżnienie. Do tej pory otrzymali je:
1997 – Danuta Hoenl, Kasia Stankiewicz, Krzysztof Tabaczka, Leszek Gołębiewski, Zbigniew Kowalkowski,
1998 – ...
1999 – ...
2000 – ...
2001 – ...
2002 – ...
2003 – ...
2004 – ...
2005 – ...
2006 – Piotr Adrowski, Piotr Szczurewski, Ryszard Makszyński,
2007 – Marek Kucharski, Wiesław Spychalski, Franciszka Skibicki,
2008 – Marian Odachowski,
2009 – Adam Frelczak, Jerzy Kempka,
2010 – Elżbieta Obrębska-Tabaczka, Jolanta Wiśniewska, Czesław Kozłowski,
2011 – Bożena Wrzeszcz-Zwada, Teresa Bartkowska-Furtak, Jarosław Kozłowski,
2012 – Wojciech Cieśniewski, Władysław Kubiński; Ładysław Cichosz (Honorowa Katarzynka).
Na liście laureatów znajdują się 62 osoby (15 kobiet i 47 mężczyzn) oraz jedna firma.
Zobacz też[edytuj]

Działdowo (stacja kolejowa)
Powiat działdowski
Cmentarz żydowski w Działdowie

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

+1