Pabianice

Pabianice

Państwo Polska
Województwo łódzkie
Powiat pabianicki
Gmina gmina miejska
Aglomeracja łódzka
Założono X / XI w.
Prawa miejskie 1297
Prezydent miasta Zbigniew Dychto
Powierzchnia 32,99 km²
Wysokość 174–203 m n.p.m.
Ludność (2011)
• liczba
• gęstość
67 651
2 051 os./km²
Strefa numeracyjna
(+48) 42
Kod pocztowy 95-200
Tablice rejestracyjne EPA
Położenie na mapie Polski


Pabianice
51°39′N 19°23′E
TERC
(TERYT) 1008021
SIMC 0959079
Urząd miejski
ul. Zamkowa 16
95-200 Pabianice
 Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa
Pabianice – miasto i gmina w województwie łódzkim, w powiecie pabianickim. W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do ówczesnego województwa łódzkiego. Drugie co do liczby mieszkańców miasto aglomeracji łódzkiej. Pabianice należą do Związku Miast Polskich. Pod względem liczby ludności są trzecim (po Łodzi i Piotrkowie Trybunalskim) miastem w województwie łódzkim a 59. w Polsce. Pod względem powierzchni miasto znajduje się na 9. pozycji w województwie łódzkim a 150. w Polsce.
Według danych z 9 października 2011 miasto liczyło 67 651 mieszkańców[1].
Spis treści  [ukryj]
1 Położenie
2 Historia
2.1 Początki osady
2.2 Pabianice wsią kościelną
2.3 Powstanie miasta
2.4 Własność kościelna
2.5 Miasto w okresie I Rzeczypospolitej
2.6 Upadek miasta w XVII i XVIII w.
2.7 Apogeum rozwoju przemysłowego Pabianic
3 Miasto trzech nacji
3.1 Niemcy
3.2 Żydzi
3.3 II wojna światowa
3.4 Czasy obecne
4 Demografia
5 Architektura i urbanistyka
5.1 Dzielnice i osiedla
6 Gospodarka
6.1 Przemysł
7 Edukacja
7.1 Media lokalne
8 Sport
9 Wspólnoty wyznaniowe
10 Komunikacja
10.1 Komunikacja miejska
10.2 Komunikacja kolejowa
11 Ochrona przyrody
11.1 Pomniki przyrody
12 Honorowi obywatele miasta Pabianic
13 Ludzie związani z Pabianicami
14 Miasta partnerskie
15 Zobacz też
16 Przypisy
17 Linki zewnętrzne
Położenie[edytuj]

Pabianice leżą w zespole miejskim Łodzi. Obszar miasta wynosi 32,99 km² i charakteryzuje się wydłużeniem w kierunku równoleżnikowym. Pabianice rozciągają się na równinie. Najniższy punkt miasta jest położony nad rzeką Dobrzynką, przy północnej granicy Pabianic i wynosi 174 m n.p.m. Najwyższy punkt jest zlokalizowany na południe od lasu miejskiego i wynosi 203 m n.p.m. Pabianice graniczą z Łodzią oraz gminami Dobroń, Ksawerów, Pabianice i Rzgów.
Patronem miasta jest św. Maksymilian Maria Kolbe[2].


Las Pabianic
Według danych z roku 2009[3] Pabianice ma obszar 32,99 km², w tym:
użytki rolne: 53%
użytki leśne: 9%
Miasto stanowi 6,70% powierzchni powiatu pabianickiego.
Na terenie Pabianic i okolic występują gleby bielicowe (klasa V i VI) oraz gleby aluwialne i mułowo-bagienne klasy IV. W granicach miasta i gminy jest kilka żwirowisk oraz odkrywek gliny zwałowej[potrzebne źródło].
Pabianice są położone w kredowej niecce łódzkiej, wypełnionej osadami lodowcowymi i aluwialnymi.
Sąsiednie gminy: gmina Dobroń, gmina Ksawerów, miasto Łódź, gmina Pabianice, gmina Rzgów
Historia[edytuj]

Początki osady[edytuj]
Pabianice powstały zapewne na przełomie X i XI w. jako niewielka śródleśna osada nad rzeczką Dobrzynką, dopływem Neru. Z tego też okresu pochodzi nazwa miejscowości, której założycielem był prawdopodobnie człowiek noszący imię Fabian (Pabian), dość popularne w sąsiednich Czechach. Z czasem zapomniano jednak o prawdziwym znaczeniu nazwy i piszący pod koniec XIX w. miejscowy dziejopisarz Maksymilian Baruch na podstawie miejscowych legend wywnioskował, że pierwotna nazwa brzmiała Pobawianice lub Pobijanice od zabawy w tutejszych lasach książąt i polowaniach (bijania) na dziką zwierzynę. Zupełnie inną wersją było wzięcie miana od skądinąd nieznanej księżnej o imieniu Fabianka, która miała być tak szpetnej urody, że musiano ją ukrywać przed ludźmi. Wedle miejscowej legendy aby ukryć swą brzydotę przed postronnymi miała ona udawać się na modlitwy do kościoła św. Mateusza z odległego o kilkadziesiąt metrów zamku podziemnym przejściem, prowadzącym pod obecną ul. Zamkową.


Zabytkowy, unikalny Dom Tkaczy w Pabianicach przy ulicy Św. Jana


Kościół pw. św. Mateusza w Pabianicach
Pabianice wsią kościelną[edytuj]
Początkowo wieś była własnością księcia. Dopiero w II poł. XII w. stała się posiadłością kościoła krakowskiego. Źródła wiążą to wydarzenie z księżniczką czeską Judytą – pierwszą żoną Władysława Hermana. Powodem darowizny osady Pabianice wraz z okolicą zwaną Chropy (nazwa ta oznacza tereny podmokłe, bagienne), miała być według tradycji chęć złożenia wotum w celu wybłagania narodzin potomka (modły zostały wysłuchane i para książęca mogła się cieszyć 25 sierpnia 1085 lub 1086 r. z narodzin Bolesława III Krzywoustego. Położone w dużej odległości od Krakowa Pabianice przez następne stulecia przeżywały stagnację. Jak napisał w swojej kronice kanonik krakowski Jan Długosz: "częściej (okolice – przyp.) zwierz dziki za legowisko obierał, aniżeli dotykał pług rolnika".
Powstanie miasta[edytuj]
Sytuacja zmieniła się diametralnie na przełomie XIII i XIV w., kiedy siedziba zarządu dóbr kompleksu kapituły w ziemi sieradzkiej została umiejscowiona właśnie w Pabianicach. Wkrótce rozpoczęto też starania o możliwość lokowania tutaj miasta. Kiedy to się dokładnie stało – nie wiadomo, gdyż dokumenty lokacyjne spłonęły jeszcze w XVI w. Wprawdzie zgodę na założenie miasta wydał na ręce biskupa krakowskiego Jana Muskaty jeszcze Władysław Łokietek w 1297 r., jednak cel ten udało się zrealizować prawdopodobnie dopiero w połowie XIV w. Badacze najczęściej przyjmują lata 1342–1354, czyli równolegle z powstaniem tutejszej parafii. Pierwsze wzmianki źródeł o Pabianicach jako mieście pochodzą z końca XIV w. Wiadomo jednak, że Kazimierz Wielki nadał już miastu Pabianice dwa dni targowe – wtorek i piątek, co korzystnie wpłynęło na gospodarkę ówczesnych mieszczan.
Własność kościelna[edytuj]


Dwór obronny w Pabianicach. Dawne centrum administracyjne włości pabianickich
Pabianice pozostały własnością kościelną kapituły krakowskiej. Do końca XVI w. kompleks ten obejmował dwa miasteczka (także Rzgów) oraz 51 wsi. W celu pomnożenia dochodów kapituła często decydowała się oddawać w zamian za opłaty swoje posiadłości w dzierżawę. Tenutariuszami (dzierżawcami) byli najczęściej duchowni, wywodzący się zresztą na ogół z kapituły krakowskiej, choć ze względu na ich liczne obowiązki zatrzymujące ich w stolicy, ich rolę przejmowali czasami świeccy starostowie. Własność kościelna utrzymała się na ziemi pabianickiej aż do końca istnienia I Rzeczypospolitej. Po 1793 r. zostały sekularyzowane przez Prusaków, stając się ekonomią rządową.
Miasto w okresie I Rzeczypospolitej[edytuj]
Pabianice nie były dużą miejscowością. W okresie najlepszej prosperity polskich miast, na przełomie XVI i XVII w., miasteczko osiągnęło liczbę tylko 1100 mieszkańców. Był to jednak znacznie lepszy rezultat niż mogła się pochwalić pobliska Łódź. Miasteczko ówczesne posiadało wyłącznie zabudowę drewnianą, zlokalizowaną wzdłuż starego traktu, biegnącego z Krakowa do Łęczycy (jest to obecna ulica Warszawska, dawniej zwana Piotrkowską). Jak to miało miejsce w większości niedużych ośrodków miejskich, ludność zajmowała się głównie uprawą ziemi. Także tutaj dało się jednak zauważyć wiele instytucji typowych dla miasta, jak drewniany ratusz poświadczony źródłowo w 1533 r. Właśnie w II poł. XVI w. zbudowano najcenniejsze pabianickie zabytki w stylu renesansowym – dwór obronny tenutariuszy dóbr pabianickich (wzniesiony w latach 1565–1571) oraz kościół parafialny św. Mateusza (1583–1588). Architektem obu obiektów był najprawdopodobniej Ambroży Włoch natomiast wykonawcą Wawrzyniec Lorek, któremu kapituła krakowska w zamian za budowę przyznała dom na Nowym Mieście w Pabianicach. W mur kościoła od strony północnej wmurowano fragment portalu rozebranej wieży mostowej z pierwotnym herbem Pabianic.


Stary Rynek w Pabianicach – centrum średniowiecznego miasta. Stracił na znaczeniu w XIX wieku, kiedy na zachód od niego powstało Nowe Miasto
W mieście istniały cechy rzemieślników m.in. kołodziejów, kowali, piekarzy, rzeźników, sukienników, szewców, kuśnierzy i białoskórników (wytwórców zamszu). Przywilej cechowy ww. cechów nadany został 31.08.1553, a potwierdził go dwa lata później Zygmunt August.
Upadek miasta w XVII i XVIII w.[edytuj]
Od końca XVI w. miasto zaczęło powoli tracić na znaczeniu, nawet w skali regionalnej. Przyczyniły się to tego klęski żywiołowe (częste pożary i epidemie) oraz wojny jakie się przez Pabianice przewinęły. We znaki dał się wtedy zwłaszcza fakt braku murów miejskich, przez co Pabianice stanowiły łatwy łup dla przeciągających oddziałów wojskowych, często niestety również nieopłacanych polskich. W I poł. XVIII w. Pabianice zamieszkiwało już tylko 300 mieszkańców. Były więc miastem tylko z nazwy.
Apogeum rozwoju przemysłowego Pabianic[edytuj]


"Prządki" – rzeźba umieszczona na dawnym biurze zakładów Krusche & Ender, stała się symbolem Pabianic
Okres stagnacji, jaką przeżywały Pabianice, minął bezpowrotnie wraz z przyłączeniem miasta do Królestwa Polskiego, stanowiącego część Imperium Rosyjskiego. Nowe władze przeznaczyły okolicę pod rozbudowę przemysłu włókienniczego i sukienniczego w kalisko-mazowieckim okręgu przemysłowym. Sprzyjała temu obfitość lasów, wód i gruntów rządowych. Powstający przemysł ściągnął do Pabianic osadników. Początkowo przybywali głównie mieszkańcy okolicznych miejscowości, po 1825 r. zaczęli się pojawiać osadnicy spoza Królestwa Polskiego. Wykwalifikowanych tkaczy i sukienników zachęcano do przyjazdu darmowymi działkami budowlanymi oraz ulgami podatkowymi. Dzięki temu liczba ludności szybko rosła. W latach 1823–1824 zdecydowano przeprowadzić regulację urbanistyczną Pabianic, tworząc tzw. Nowe Miasto, z osobnym Rynkiem (obecnie stoi tu dom towarowy "Trzy Korony"). Główną arterią komunikacyjną stała się ulica Szosowa (obecnie Zamkowa).
Okazją do błyskawicznego rozwoju Pabianic był kryzys w sukiennictwie, spowodowany wprowadzeniem w 1832 r. granicy celnej między Królestwem Polskim a Rosją. Umożliwiło to dynamiczny rozwój produkcji tkanin bawełnianych. Kolejne ważne daty w rozwoju tutejszego przemysłu to rok 1851, gdy zniesiono bariery celne między Królestwem z Rosją (otwarcie rynków zbytu dla wyrobów bawełnianych) oraz rok 1864, gdy uwłaszczono chłopów (dopływ taniej siły roboczej). Największym zakładem przemysłowym Pabianic była wówczas firma włókiennicza Krusche-Ender. W 1913 r. była ona czwartym co do wielkości zakładem włókienniczym w kraju. Liczba ludności Pabianic rosła nieustannie. Tylko w drugiej połowie XIX w. – ośmiokrotnie. U progu I wojny światowej w 1914 r. miasto zamieszkiwało już 48 000 mieszkańców. Pabianice stały się jednym z większych przemysłowych miast w Królestwie (szóste miejsce pod względem liczby zatrudnionych robotników).


Rzeka Dobrzynka płynąca pomiędzy dawnymi obiektami fabrycznymi
Miasto trzech nacji[edytuj]

Pabianice, podobnie jak Łódź, były miastem wielokulturowym. Poniżej przedstawiamy główne narodowości, które zamieszkiwały Pabianice.


Kościół ewangelicki św. Piotra i Pawła
Niemcy[edytuj]
 Osobny artykuł: Niemcy w Pabianicach.
W Pabianicach oprócz żywiołu polskiego od końca XVIII w. zaczęli się pojawiać również osadnicy niemieccy i żydowscy. Przybysze z Niemiec osiedlali się głównie na Nowym Mieście i byli to z reguły specjaliści branży włókienniczej (tkacze, prządkowie, farbiarze). Dała się jednak zauważyć pewna specyfika – w przeciwieństwie do inny ośrodków zagłębia włókienniczego do Pabianic tłumnie przyjeżdżali oprócz luteran z Prus i zaboru pruskiego, czy Saksonii również niemieccy katolicy z Bawarii, Austrii, czy ze Śląska. W 1848 r. odsetek protestantów (głównie Niemców) w mieście osiągnął największy pułap 34%, następnie w związku z napływem ze wsi do przemysłu ludności polskiej stan ten sukcesywnie malał (spadł do 10% w 1914 r.). Zmiany w proporcjach ludnościowych dokonywały się też na skutek szybkiej polonizacji części przybyszów (np. rodzina św. Maksymiliana Kolbego). Spory procent mieszkańców miasteczka stanowili również wyznawcy innych kościołów reformowanych zwłaszcza kalwini (ich główny zbór znajdował się w pobliskim Zelowie) i bracia morawscy (członkami tego kościoła byli założyciele zakładów przemysłowych – Rudolf Kindler oraz Beniamin Krusche). Nabożeństwa dla miejscowych luteran początkowo odprawiane były w pabianickim zamku.


Dawna, monumentalna, neogotycka tkalnia zakładów Krusche & Ender.
Dopiero później (w latach 1827–1831) na rogu ulicy Zamkowej i Kilińskiego wybudowano kościół ewangelicko-augsburski (rozbudowany w latach 1875–1876).


Największy w mieście, kościół pw. Najświętszej Marii Panny w Pabianicach
Żydzi[edytuj]
Trzecim narodem (po Polakach i Niemcach) byli Żydzi. Pabianice, jako miasteczko należące do kapituły krakowskiej, miało przywilej zakazujący starozakonnym osiedlania się w granicach grodu. Poszedł on w zapomnienie w XIX w. podczas gwałtownego uprzemysławiania miasta, choć formalnie dopiero w 1862 r. zezwolono Żydom zamieszkać w Pabianicach. Osadnictwo żydowskie w latach trzydziestych XIX w. było już tak liczne, że w 1836 r. zdecydowano się na założenie gminy wyznaniowej żydowskiej. Od 1847 r. Żydzi mieli już własną bożnicę na Starym Mieście. Została ona zburzona po drugiej wojnie światowej przez władze miasta pod pretekstem utworzenia niezbędnego targowiska. Żydzi stanowili w 1849 r. 15% procent mieszkańców Pabianic, a w 1939 r. – 18%. Zajmowali się głównie handlem, rzemiosłami i finansami. Kilka rodzin żydowskich dołączyło do grona zamożnych przemysłowców.
II wojna światowa[edytuj]
Pierwsze niemieckie bomby spadły na Pabianice 3 września 1939 roku, niszcząc domy na Starym Mieście i Bugaju. Zginęło kilkudziesięciu mieszkańców. Miasta broniły: 72. Pułk Piechoty i 15. Pułk Piechoty "Wilków". Poniosły one ciężkie straty, głównie za sprawą dywersantów i ludności niemieckiej. To oni wskazywali hitlerowcom miejsca zgrupowań polskich żołnierzy, transporty wojskowe i magazyny z zaopatrzeniem dla armii. Miejsca te bombardowały hitlerowskie samoloty. Dywersanci urządzali też zasadzki na mniejsze oddziały polskich żołnierzy. 8 września do Pabianic wkroczyły wojska niemieckie.


Pomnik obok kościoła św. Mateusza
Okupacja przyniosła tragedię mieszkającej w Pabianicach ludności żydowskiej. Hitlerowcy pozbawili Żydów wszelkich praw i ograbili. Na początku 1940 r. na Starym Mieście okupant utworzył getto, gdzie w nieludzkich warunkach stłoczył starozakonnych z miasta i okolic. Większość mieszkańców getta, jeśli nie zmarła z głodu i epidemii, została zamordowana w obozie zagłady w Chełmnie nad Nerem. Pozostałych przetransportowano do morderczego obozu pracy przy ulicy Warszawskiej 127 oraz getta łódzkiego. Jedynym dziś śladem bytności ludności żydowskiej w Pabianicach są macewy na cmentarzu na zachodnich rubieżach miasta.


Cmentarz żydowski w Pabianicach
 Osobny artykuł: Wysiedlenia Polaków podczas II wojny światowej dokonane przez Niemców.
Pabianice zostały wcielone do III Rzeszy (znalazły się w tzw. Kraju Warty) i przeznaczone do całkowitej germanizacji. Miasto dostało nazwę Burgstadt, ulice i place – niemieckich patronów. Zamknięto polskie szkoły i instytucje, w dalszej kolejności planując wysiedlenie całej polskiej ludności na wschód. Wielu Polaków w tym również dzieci deportowano do Rzeszy na przymusowe roboty[4]. Władze okupacyjne usunęły Polaków z lepszych domów w centrum miasta. Ludność zmuszano do pracy w zakładach włókienniczych produkujących głównie tkaniny na mundury i bieliznę dla niemieckich żołnierzy. Planowano również gruntowną przebudowę miasta, by odpowiadało ono niemieckim standardom. W 1941 r. w zachodniej części Pabianic Niemcy rozpoczęli budowę dzielnicy mieszkaniowej dla niemieckich kolonistów. Nadano jej nazwę Neue Heimat ("Nowa Ojczyzna"). Projekt ten do końca wojny zrealizowano jedynie częściowo.
Nocą z 19 na 20 stycznia 1945 r. do Pabianic wkroczyły wojska I Frontu Białoruskiego pod dowództwem generała Gieorgija Żukowa. Uciekających Niemców bombardowały radzieckie samoloty, a radzieckich żołnierzy i polską ludność cywilną – niemieckie, zabijając kilkaset osób i obracając w ruiny budynki w centrum miasta. Niemcy zdążyli zniszczyć największe tkalnie i zakłady mechaniczne.
Czasy obecne[edytuj]
Pabianiccy Żydzi zostali wymordowani w okresie Holocaustu, nieliczni ocaleni po wojnie wyemigrowali do Izraela. Niemcy, którzy nie uciekli w 1945 r. przed Armią Czerwoną, musieli kilka lat później przymusowo opuścić swe domy i wrócić do starej ojczyzny. W zbudowanych dla nich blokach mieszkają dziś Polacy. Przejęte przez państwo wielkie fabryki, po wojnie znacznie rozbudowywano, powstawały też nowe, produkcja szła pełną parą. W zachodniej oraz południowej części miasta zbudowane osiedla bloków – Piaski i Bugaj. Obecne Pabianice to prawie 70-tysięczne miasto, w którym dominuje przemysł lekki.


"Manhattan" na pabianickim osiedlu Bugaj
Demografia[edytuj]

Struktura demograficzna mieszkańców Pabianic według danych z 31 grudnia 2008 r.:[5]
Opis Ogółem Kobiety Mężczyźni
jednostka osób % osób % osób %
populacja 69 470 100 37 556 54,06 31 914 45,94
wiek przedprodukcyjny (0–17 lat) 11 078 15,95 5382 7,75 5696 8,2
wiek produkcyjny (18–65 lat) 44 501 64,06 22 139 31,87 22 362 32,19
wiek poprodukcyjny (powyżej 65 lat) 13 891 20 10 035 14,45 3856 5,55

Zobacz wykaz na Wikiźródłach
Architektura i urbanistyka[edytuj]

 Osobny artykuł: Zabytki Pabianic.
Zabytki opisane w odrębnym artykule:
Renesansowy kościół św. Mateusza, Stary Rynek 22;
Renesansowy dwór obronny kapituły krakowskiej


Neorenesansowa kaplica przy ul. Waryńskiego
;
Domy tkaczy;
Zabudowania fabryczne zakładów bawełnianych "Krusche-Ender";
Dawne biuro zakładów "Krusche-Ender" z rzeźbą "prządki";
Dawny pałac rodziny Enderów;
Kościół ewangelicki św. Piotra i św. Pawła;
Neogotycki kościół Najświętszej Marii Panny;
Zespół cmentarzy chrześcijańskich;
Dworzec kolejowy PKP;
Cmentarz żydowski w Pabianicach;
Synagoga (zniszczona);
Neorenesansowa kaplica przy ul. Waryńskiego (w ruinie).
Dzielnice i osiedla[edytuj]
Centrum, Bugaj, Piaski, Stare Miasto, Karniszewice, Klimkowizna, Jutrzkowice, Wola Zaradzyńska Nowa, J. Salwy, Marii Konopnickiej, Jana Pawła II, Mikołaja Kopernika, Dąbrowa, Rypułtowice, Czyryczyn (daw.Sereczyn), Karolew.
Gospodarka[edytuj]

Przemysł[edytuj]


Budynek dawnych Zakładów Odzieżowych Pabia
W okresie powojennym Pabianice, tuż po Gliwicach, posiadały największą liczbę różnorodnych gałęzi przemysłu w Polsce. Okres nowego rozwoju gospodarczego po 1989 roku w znacznym stopniu zmienił strukturę własnościową zakładów przemysłowych. Tereny produkcyjne po nacjonalizacji przemysłu w Polsce po II wojnie światowej stały się własnością Skarbu Państwa lub spółdzielni. Obecnie zdecydowana większość przedsiębiorstw w Pabianicach należy do prywatnych inwestorów.
W 2003 roku niemal cała działalność produkcyjna nadal odbywała się na obszarach powstałych, zorganizowanych i zagospodarowanych w poprzednich okresach kształtowania przemysłu w mieście. Kumulują się one w trzech strefach[potrzebne źródło]:
stara dzielnica przemysłowa
nowa dzielnica przemysłowa
obszary przy linii kolejowej
Przejście z gospodarki centralnie planowanej do gospodarki wolnorynkowej spowodowało, że wiele zakładów przemysłowych w Pabianicach podupadło, a liczne przedsiębiorstwa zlikwidowano (zakłady przemysłu bawełnianego Pamotex, fabryka maszyn drogowych Madro, zakłady przemysłu wełnianego Pawelana).
Kryzys wielkich zakładów przemysłowych, a zwłaszcza kombinatów włókienniczych, skutkował kurczeniem się powierzchni terenów przemysłowych, które pod koniec lat 80. XX w. obejmowały 158 ha. W 2003 roku powierzchnia tych terenów zmalała do 136 ha. Znaczny wpływ na to miało przeznaczenie wielohektarowych działek dawnych terenów fabrycznych pod budowę centrów handlowo-usługowych.
Mimo upadku wielu zakładów przemysłowych, nadal dominuje przemysł lekki. Jednak ważne miejsce w strukturze gałęziowej zajmują: przemysł chemiczny (zakłady farmaceutyczne Polfa, fabryka leków Aflofarm), spożywczy (Zakłady Mięsne Pamso SA) oraz elektromaszynowy (fabryka żarówek Philips). Różnorodność gałęziowa sprawiła, że przemysł pabianicki nie popadł w stan głębokiego kryzysu.
Radykalne zmiany zaszły w strukturze wielkości zakładów. W 1989 roku w mieście było ok. 180 państwowych i spółdzielczych zakładów przemysłowych, w których pracowało około 30 tys. osób[potrzebne źródło].
W 2003 roku działało ok. 2200 przedsiębiorstw, zatrudniających 12 tys. pracowników[potrzebne źródło] a w 2006 było zarejestrowanych 8554 podmiotów gospodarki narodowej czyli o 77 podmiotów więcej niż w 2003 r.[6]
Struktura działalności gospodarczej Pabianic w 2003 r.[potrzebne źródło].
przemysł lekki 27%
przemysł chemiczny 19%
przemysł spożywczy 16%
przemysł elektromaszynowy 13%
przemysł drzewny 7%
pozostałe gałęzie 18%
Po 2003 roku upadały kolejne zakłady lub były prywatyzowane ewentualnie przekształcane w spółki. 31 grudnia 2010 według GUS-u Pabianice były na 2 miejscu w Polsce pod względem najbiedniejszych miast. Dochód budżetu na mieszkańca wyniósł 2062,52 zł.[7]
Edukacja[edytuj]

Wyższa Szkoła Humanistyczno-Ekonomiczna w Pabianicach
Państwowa Szkoła Muzyczna I i II stopnia
Gimnazjum nr 1 w Pabianicach im. Jana Pawła II
Gimnazjum nr 2 w Pabianicach im. Armii Krajowej
Gimnazjum nr 3 w Pabianicach im. Tadeusza Kościuszki
Prywatne Gimnazjum im. św. Wincentego à Paulo
Szkoła Podstawowa nr 1 im. Kazimierza Promyka
Szkoła Podstawowa nr 2 im. Komisji Edukacji Narodowej
Szkoła Podstawowa nr 3 im. Mikołaja Kopernika
Zespół Szkół Specjalnych nr 5
Szkoła Podstawowa nr 5 im. Grzegorza Piramowicza
Szkoła Podstawowa nr 8
Szkoła Podstawowa nr 9
Szkoła Podstawowa nr 13 im. Stefanii Sempołowskiej
Szkoła Podstawowa nr 14 im. Stanisława Staszica
Szkoła Podstawowa nr 17
Zespół Szkół nr 1 im. Jana Kilińskiego
Zespół Szkół nr 2 im. prof. Janusza Groszkowskiego
Zespół Szkół nr 3 im. Legionistów miasta Pabianic
I Liceum Ogólnokształcące im. Jędrzeja Śniadeckiego
II Liceum Ogólnokształcące im. Królowej Jadwigi
Prywatne Liceum Ogólnokształcące im. św. Wincentego à Paulo
"Heureka" Zespół Szkół Prywatnych
"COSINUS" Zaoczne Liceum Ogólnokształcące i Zaoczne Liceum Ogólnokształcące Uzupełniające
Media lokalne[edytuj]
Prasa:
Życie Pabianic – tygodnik, ukazuje się we wtorki
Moje Miasto Pabianice – tygodnik, ukazuje się we wtorki
Nowe Życie Pabianic – pismo, ukazuje się we wtorki
Pabianicki Tygodnik Reklamowy – pismo bezpłatne ogłoszeniowe
Bliżej Ciebie – tygodnik, ukazuje się w soboty jako dodatek do Expressu Ilustrowanego
Dawniej:
Puls Pabianic – bezpłatny tygodnik, ukazujący się w latach 2005-2007
Telewizja:
Pro-MOK – lokalna, Miejskiego Ośrodka Kultury, nadaje w latach 2003 - nadal
Dawniej:
TVK TOP (Telewizja Osiedlowa Pabianice) – lokalna ("piracka" do czasu otrzymania koncesji przez GOSAT-MEDIA) - w latach 1993-1995 w sieci UPC Pabianice (wówczas GOSAT-SERVICE Wrocław o. Pabianice)
TV GOSAT-MEDIA – lokalna z siedzibą we Wrocławiu - w latach 1995-2003 w sieci GOSAT-SERVICE (w tym czasie zmiana właściciela kablówki) następnie POLSKA TV KABLOWA potem UPC o/Pabianice
TV TOP (Telewizja o Pabianicach) – prywatna - w latach 2007-2008 w sieci UPC Pabianice
Sport[edytuj]

Koszykówka:
Language School Pabianice (poprzednio Solpark Kleszczów, PA-CO-BANK, Hartmann, Polfa, MTK, Włókniarz) – mistrzostwo Polski w koszykówce kobiet (1989, 1990, 1991, 1992), obecnie gra w I lidze.
 Z tym tematem związana jest kategoria: Koszykarki Włókniarza Pabianice.
Piłka ręczna:
SPR Pabiks Pabianice – Stowarzyszenie Piłki Ręcznej Pabiks Pabianice (II liga)
Piłka nożna:
UKS Włókniarz Pabianice (IV liga 2011/2012 grupa łódzka).
Pabianickie Towarzystwo Cyklistów (Łódzka Klasa Okręgowa).
Bieg na orientację:
UKS Azymut Pabianice (I liga).
Strzelectwo sportowe:
PKSOW LOK "WALTER".
Rugby 7:
Fabrykanci Pabianice RC.
Piłka siatkowa:
Energia Pabianice
Wspólnoty wyznaniowe[edytuj]



Kościół rzymskokatolicki św. Maksymiliana Kolbego w Pabianicach


Kościół mariawicki Przenajświętszego Sakramentu w Pabianicach
Na terenie miasta działalność duszpasterską prowadzą następujące wspólnoty wyznaniowe:
Kościół Rzymskokatolicki
Parafia św. Mateusza i św. Wawrzyńca
Parafia Najświętszej Maryi Panny Różańcowej
Parafia św. Maksymiliana Marii Kolbego
Parafia św. Floriana
Parafia Chrystusa Króla Wszechświata
Parafia Miłosierdzia Bożego
Parafia Trójcy Przenajświętszej
Kościół Starokatolicki Mariawitów
Parafia Przenajświętszego Sakramentu
Kościół Ewangelicko-Augsburski
Parafia św. Piotra i św. Pawła
Kościół Ewangelicko-Metodystyczny
Parafia Dobrego Pasterza
Kościół Zielonoświątkowy
Zbór Kościoła Zielonoświątkowego
Polski Autokefaliczny Kościół Prawosławny
Parafia św. Aleksandra Newskiego
Chrześcijański Kościół "Dobra Nowina"[potrzebne źródło]
Chrześcijański Zbór Świadków Jehowy[potrzebne źródło]
Komunikacja[edytuj]

Komunikacja miejska[edytuj]
 Osobny artykuł: Komunikacja miejska w Pabianicach.
Początki komunikacji miejskiej w Pabianicach sięgają 1901 roku, kiedy otwarto linię tramwajową Pabianice-Łódź. Tramwaj dojeżdżał jedynie do przedmieścia. Linia była przedłużana w latach 1905, 1924 i 1940 aż w końcu biegła całą główną ulicą miasta – do stacji kolejowej. W 1968 roku przedłużono linię tramwajową do pętli Wiejska i wybudowano skrętnię Duży Skręt.
Do 1972 roku ponad 20-kilometrowa linia tramwajowa była jedynym środkiem komunikacji miejskiej. 1 maja 1972 roku MPK Łódź postawił pierwsze przystanki i wprowadził kursy autobusów miejskich linii 1 i 2, obejmujące nowe dzielnice. Od 1983 roku w szybkim tempie powstawały kolejne linie autobusowe, na których kursowały Ikarusy 260 i Jelcze.
W 1992 roku pabianickie linie autobusowe obsługiwane przez MPK Łódź przejęła nowa firma MZK Pabianice, która wprowadziła swoje bilety, wymieniła autobusy na nowocześniejsze Jelcze. We flocie jest, 12 Manów NL 202, 14 Solarisów Urbino 12 i 3 Jelcze M081MB. Autobusy zmieniły barwy z czerwono-białych na niebiesko-żółte (kolor flagi Pabianic). W 2004 roku linię tramwajową 41 (Pabianice-Łódź: plac Niepodległości) zastąpiono linią 11 – z Pabianic przez Łódź do Zgierza. Linia 11 jest komercyjna. Po eksperymencie polegającym na zatrudnieniu konduktorów, w tramwajach zamontowano automaty sprzedające bilety. W 2007 roku rozpoczęto przebudowę torowiska linii 11 w ramach projektu "Tramwaj Regionalny", współfinansowanego z funduszy Unii Europejskiej. W III etapie remont ma objąć obszar Pabianic. Obecnie linia 11 kursuje tylko w Łodzi. Do Pabianic kursowała linia P a od 1 sierpnia 2010 ponownie kursuje linia 41 należąca do Lokalnego Transportu Zbiorowego miasta Łodzi. Jeździ on od przystanku "Wiejska/łaska" w Pabianicach do Placu Niepodległości w Łodzi. Nowością są bilety czasowe, które wprowadzono na tej linii.
Przez Pabianice przebiegają drogi krajowe oraz droga wojewódzka:
droga krajowa nr 71 relacji Stryków – Zgierz – Pabianice – Rzgów
droga krajowa nr 14 relacji (Wrocław) – Walichnowy – Złoczew/(Wieluń) – Sieradz – Pabianice – Łódź – Łowicz
droga wojewódzka nr 485 relacji Bełchatów – Wadlew – Pabianice
Wedle rządowych planów ogłoszonych 5 lutego 2008 Pabianice znajdą się na trasie planowanej drogi szybkiego ruchu S8. Natomiast planowana obwodnica Pabianic od strony północnej będzie nosić symbol S14[8].
Komunikacja kolejowa[edytuj]
 Osobny artykuł: Pabianice (stacja kolejowa).
Ochrona przyrody[edytuj]

Pomniki przyrody[edytuj]
Nazwa Obwód na wys. 1,3 m (cm) Wysokość (m) Lokalizacja Data wpisu Forma własności Podstawa prawna
Klon zwyczajny 258 15 m (korona 10 m) cmentarz ewangelicko-augsburski ul. Ewangelicka 10.01.1990 Skarb Państwa Zarządzenie Nr 8/90 Prezydenta Miasta Łodzi z dnia 10 stycznia 1990 r. Dz. Urz. Woj. Łódzkiego Nr 3, poz. 24
Dąb szypułkowy 280 18 m (korona 12 m) cmentarz ewangelicko-augsburski ul. Ewangelicka 10.01.1990 Skarb Państwa Zarządzenie Nr 8/90 Prezydenta Miasta Łodzi z dnia 10 stycznia 1990 r. Dz. Urz. Woj. Łódzkiego Nr 3, poz. 24
Lipa drobnolistna 354 30 m (korona 15 m) cmentarz ewangelicko-augsburski ul. Ewangelicka 10.01.1990 Skarb Państwa Zarządzenie Nr 8/90 Prezydenta Miasta Łodzi z dnia 10 stycznia 1990 r. Dz. Urz. Woj. Łódzkiego Nr 3, poz. 24
Modrzew 228 15 m (korona 8 m) cmentarz ewangelicko-augsburski ul. Ewangelicka 10.01.1990 Skarb Państwa Zarządzenie Nr 8/90 Prezydenta Miasta Łodzi z dnia 10 stycznia 1990 r. Dz. Urz. Woj. Łódzkiego Nr 3, poz. 24
Lipa drobnolistna 280 20 Parafia rzymsko-katolicka Św. Floriana, ul. Warszawska 34 12.11.1993 Parafia rzymsko – katolicka Św. Floriana Rozporządzenie Nr 10/93 Wojewody Łódzkiego z dnia 12 listopada 1993 r. w sprawie uznania niektórych tworów przyrody na terenie województwa łódzkiego za pomniki przyrody i ochrony tych pomników
Lipa drobnolistna 250 20 Parafia rzymsko-katolicka Św. Floriana, ul. Warszawska 34 12.11.1993 Parafia rzymsko – katolicka Św. Floriana Rozporządzenie Nr 10/93 Wojewody Łódzkiego z dnia 12 listopada 1993 r. w sprawie uznania niektórych tworów przyrody na terenie województwa łódzkiego za pomniki przyrody i ochrony tych pomników
Modrzew europejski 230 15 Parafia rzymsko-katolicka Św. Floriana, ul. Warszawska 34 12.11.1993 Parafia rzymsko – katolicka Św. Floriana Rozporządzenie Nr 10/93 Wojewody Łódzkiego z dnia 12 listopada 1993 r. w sprawie uznania niektórych tworów przyrody na terenie województwa łódzkiego za pomniki przyrody i ochrony tych pomników
Wierzba biała 330 16 Bulwary nad rzeką Dobrzynką 12.11.1993 Skarb Państwa Rozporządzenie Nr 10/93 Wojewody Łódzkiego z dnia 12 listopada 1993 r. w sprawie uznania niektórych tworów przyrody na terenie województwa łódzkiego za pomniki przyrody i ochrony tych pomników
Wierzba biała 445 cm 16 cm Bulwary nad rzeką Dobrzynką 12.11.1993 Skarb Państwa Rozporządzenie Nr 10/93 Wojewody Łódzkiego z dnia 12 listopada 1993 r. w sprawie uznania niektórych tworów przyrody na terenie województwa łódzkiego za pomniki przyrody i ochrony tych pomników
Wierzba biała 440 18 Bulwary nad rzeką Dobrzynką 12.11.1993 Skarb Państwa Rozporządzenie Nr 10/93 Wojewody Łódzkiego z dnia 12 listopada 1993 r. w sprawie uznania niektórych tworów przyrody na terenie województwa łódzkiego za pomniki przyrody i ochrony tych pomników
Wierzba biała 325 16 Bulwary nad rzeką Dobrzynką 12.11.1993 Skarb Państwa Rozporządzenie Nr 10/93 Wojewody Łódzkiego z dnia 12 listopada 1993 r. w sprawie uznania niektórych tworów przyrody na terenie województwa łódzkiego za pomniki przyrody i ochrony tych pomników
Jesion wyniosły 320 16 park im. J. Słowackiego dz. Nr 193/4 (P-9) 12.11.1993 Gmina Miejska Pabianice- Miasto Pabianice Rozporządzenie Nr 10/93 Wojewody Łódzkiego z dnia 12 listopada 1993 r. w sprawie uznania niektórych tworów przyrody na terenie województwa łódzkiego za pomniki przyrody i ochrony tych pomników
Olcha czarna 290 20 park im. J. Słowackiego dz. Nr 216 (P-9) 12.11.1993 Gmina Miejska Pabianice- Miasto Pabianice Rozporządzenie Nr 10/93 Wojewody Łódzkiego z dnia 12 listopada 1993 r. w sprawie uznania niektórych tworów przyrody na terenie województwa łódzkiego za pomniki przyrody i ochrony tych pomników
Kasztanowiec zwyczajny 335 20 park im. J. Słowackiego dz. Nr 216 (P-9) 12.11.1993 Gmina Miejska Pabianice- Miasto Pabianice Rozporządzenie Nr 10/93 Wojewody Łódzkiego z dnia 12 listopada 1993 r. w sprawie uznania niektórych tworów przyrody na terenie województwa łódzkiego za pomniki przyrody i ochrony tych pomników
Platan 240 21 park im. J. Słowackiego dz. Nr 216 (P-9) 12.11.1993 Gmina Miejska Pabianice- Miasto Pabianice Rozporządzenie Nr 10/93 Wojewody Łódzkiego z dnia 12 listopada 1993 r. w sprawie uznania niektórych tworów przyrody na terenie województwa łódzkiego za pomniki przyrody i ochrony tych pomników
Szpaler 47 dębów szypułkowych 166- 304 18-25 m ul. Zagajnikowa 28.09.2005 Gmina Miejska Pabianice- Miasto Pabianice Uchwała Nr LI/458/05 Rady Miejskiej w Pabianicach z dnia 28 września 2005 r.
Aleja dębowa - 64 drzew, z czego 52 szt. - dąb szypułkowy, 12 szt. - dąb błotny 145- 270 Niepubliczny Zakład Opieki Zdrowotnej "Pabianickie Centrum Medyczne" w Pabianicach ul. Jana Pawła II 68 27.12.2006 UM Pabianice Uchwała Nr IV/36/06 Rady Miejskiej w Pabianicach z dnia 27 grudnia 2006 r. w sprawie uznania za pomnik przyrody
Źródło: Rejestr form ochrony przyrody na stronie internetowej Regionalnej Dyrekcji Ochrony Środowiska w Łodzi (dostęp 9 maja 2011)
Honorowi obywatele miasta Pabianic[edytuj]

Janusz Tomaszewski
Janusz Alwasiak
Aleksander Arkuszyński
Bohdan Bejze
Jan Berner
Marian Borkowski
Norbert Hans
Jan Paweł II
Janusz Jantoń
Radosław Januszkiewicz
Lucjan Jaroszka
Jan Kaczmarek
Ryszard Kaczorowski
Jerzy Kasperski
Janusz Koziara
Henryk Langierowicz
Zygmunt Luboński
Andrzej Moszura
Ryszard Olszewski
Milena Piotrowska
Wojciech Stec
Jan Szuba
Jadwiga Wajs-Marcinkiewicz
Zdzisław Wlazłowicz
Ludzie związani z Pabianicami[edytuj]

Stanisław Staszewski (muzyk, znany jako Tata Kazika)
Tomasz Olejnik (muzyk, członek grupy Proletaryat)
Miasta partnerskie[edytuj]

Miasto partnerskie Państwo Data zawarcia porozumienia
Rakiszki Litwa 19 czerwca 1998
Gusiew Rosja 14 marca 2002
Plauen Niemcy 25 kwietnia 2005
Kerepes Węgry 30 maja 2009
Zobacz też[edytuj]

Niemcy w Pabianicach