Giżycko

Giżycko

Państwo Polska
Województwo warmińsko-mazurskie
Powiat giżycki
Gmina gmina miejska
Założono 1437
Prawa miejskie 1612
Prezydent miasta Jolanta Piotrowska
Powierzchnia 13,72 km²
Wysokość 116,2 (115,8) poziom jezior do 142 m n.p.m.
Ludność (2012)
• liczba
• gęstość
29 381[1]
2 119,5 os./km²
Strefa numeracyjna
(+48) 87
Kod pocztowy 11-500
Tablice rejestracyjne NGI
Położenie na mapie Polski


Giżycko
54°02′24″N 21°45′32″E
TERC
(TERYT) 2806011
SIMC 0977692
Urząd miejski
al. 1 Maja 14
11-500 Giżycko
 Multimedia w Wikimedia Commons
 Hasło Giżycko w Wikisłowniku
Strona internetowa


Giżycko, skwer przy kinie Fala


Giżycko, ul. Pionierska


Giżyckie Blokowisko
Giżycko (niem. Lötzen, pol. (dawniej) Łuczany[2], Lec, prus. Lēcai) – miasto i gmina w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie giżyckim. Położone na Mazurach, na Pojezierzu Mazurskim, pomiędzy jeziorami Kisajno i Niegocin.
Giżycko jest nazywane stolicą żeglarstwa w Polsce[3].[potrzebne źródło] Jest jednym z głównych portów na szlaku Wielkich Jezior Mazurskich i jednym z polskich ośrodków turystycznych i wypoczynkowych.
Według danych z 31 grudnia 2010 miasto miało 29.038 mieszkańców
Spis treści  [ukryj]
1 Położenie
2 Geografia
2.1 Jeziora w Giżycku
2.2 Osiedla
3 Historia
3.1 Początki
3.2 W Prusach Książęcych i Królestwie Pruskim
3.3 W drugiej i trzeciej Rzeszy Niemieckiej
3.4 Lec – Łuczany – Giżycko
3.5 Toponimia
4 Demografia
5 Gospodarka
6 Handel
7 Komunikacja
8 Komunikacja miejska
9 Lotnisko Mazury Residence
10 Kultura
10.1 Życie kulturalne
10.2 Media
11 Wspólnoty wyznaniowe
12 Edukacja
12.1 Szkoły podstawowe
12.2 Gimnazja
12.3 Szkoły średnie
12.4 Szkoły pomaturalne
13 Turystyka
13.1 Atrakcje turystyczne i zabytki
13.2 Wykaz portów żeglarskich
14 Sport
14.1 Sportowcy
14.2 Giżyckie kluby sportowe
15 Miasta partnerskie
16 Zobacz też
17 Przypisy
18 Linki zewnętrzne
Położenie[edytuj]

Giżycko leży w Krainie Wielkich Jezior Mazurskich.
Sąsiednie gminy: Kruklanki, Pozezdrze, Miłki, Ryn, Wydminy, Kętrzyn, Węgorzewo
Do 1975 miasto administracyjnie należało do województwa olsztyńskiego, a po zmianach w podziale administracyjnym miasto przyłączono do województwa suwalskiego.
Miasto jest położone na wysokości 116,2 m n.p.m. (115,8), a poziom jezior do 142 m n.p.m.[potrzebne źródło]
Według danych z roku 2002[4] Giżycko ma obszar 13,87 km², w tym:
użytki rolne: 14%
użytki leśne: 7%
Według danych z 1 stycznia 2011 powierzchnia miasta wynosiła 13,72 km²[5]. Miasto stanowi 1,24% powierzchni powiatu.
Geografia[edytuj]

Giżycko jest siedzibą powiatu giżyckiego oraz gminy wiejskiej Giżycko. Miasto leży nad sześcioma jeziorami, największe to Niegocin i Kisajno (południowa część kompleksu Mamr), pozostałe to Tajty, Wojsak, Popówka Duża i Popówka Mała. Niegocin i Kisajno (przez zatokę Tracz) połączone są Kanałem Giżyckim (Łuczańskim), a Niegocin łączy się Kanałem Niegocińskim z jeziorem Tajty i dalej kanałem Piękna Góra z Kisajnem. Część miasta położona jest na tzw. Wyspie Giżyckiej, przesmyku z każdej strony otoczonego jeziorami i kanałami.
Jeziora w Giżycku[edytuj]
Okolice Giżycka mają największą w Polsce liczbę jezior, ich udział w ogólnej powierzchni terenu wynosi 11,89% (23 986,6 ha).
W samym mieście są to:
Niegocin,
Kisajno,
Tajty,
Popówka Duża,
Popówka Mała,
Wojsak
Ponadto w najbliższej okolicy Giżycka znajdują się również jeziora:
Duże Wilkasy,
Małe Wilkasy,
Boczne
Niałk,
Grajewko,
Rudzkie,
Upałckie,
Kąpskie,
Fryd
Skarż Wielki i Mały
Kruklin
Osiedla[edytuj]
Śródmieście
Os. Michała Kajki
Os. Stanisława Moniuszki, tzw. Wyspa Giżycka
Os. Wilanów
Os. XXX-lecia
Os. Króla Władysława Jagiełły
Os. Polamowiec
Os. Ignacego Daszyńskiego
Os. Królowej Jadwigi Andegaweńskiej
Os. Wodna (ul. Olsztyńska)
Historia[edytuj]

Początki[edytuj]
Oficjalna historia grodu nad Niegocinem rozpoczyna się w drugiej połowie XVI stulecia, wtedy to bowiem książę pruski Albrecht Fryderyk Hohenzollern-Ansbach wystawił pierwszy przywilej, podnoszący osiedle nad jeziorem Löwentin (wówczas Niegocin, w zapisach w formie "Newotin") do rangi miasta. Po dokumencie tym, który zawierał nadanie na prawie chełmińskim 35 włók ziemi i 4 włók lasu, nie licząc 4 włók pastora i 6 włók będących w posiadaniu trzech karczmarzy, zachował się jedynie strzęp bez daty. Natomiast historia osadnictwa na przesmyku w samym sercu Wielkich Jezior Mazurskich, w okolicach dzisiejszego Giżycka, sięga daleko bardziej wstecz.
Najstarszy ślad działalności człowieka – róg renifera ze śladami obróbki krzemiennym narzędziem – wydobyto z warstw piasku datowanych na okres sprzed około 15 tysięcy lat wstecz nad jeziorem Popówka Mała. W okresie przełomu epoki brązu i epoki żelaza występowały tu już liczne osady lądowe i nawodne (budowane na wbitych w dno drewnianych palach lub na sztucznie usypanych wyspach), których tak duże skupiska w Europie można, poza Mazurami, wyróżnić jedynie na Wyspach Brytyjskich.
Pierwsze wzmianki pisane o tym obszarze znalazły się już w drugim stuleciu naszej ery w dziełach Tacyta i Ptolemeusza z Aleksandrii. W ten sposób na europejską arenę dziejów weszły bałtyjsko-pruskie plemiona Galindów, Sudinów i Bartowie, których tereny osadnicze graniczyły ze sobą w okolicach linii Wielkich Jezior Mazurskich, znajdujący się jednocześnie na trasie „bursztynowego szlaku”.
W latach 1277–1283 obszar Wielkich Jezior Mazurskich opanował Zakon Krzyżacki. Około 1340 na przesmyku między jeziorami Niegocin i Kisajno rycerze zakonni wznieśli gród obronny. Zamek otrzymał nazwę Lötzen i częściowo dotrwał do czasów współczesnych. W połowie XV stulecia pod osłoną zamku zaczęła powstawać osada, założona przez osadników mazowieckich, zwana Nową Wsią. Mieszkańcy zobowiązani byli do daniny oraz innych powinności na rzecz zamku oraz do utrzymywania mostu na drodze przy Niegocinie. Z owych czasów zachował się wystawiony w 1475 dokument lokacyjny, zmieniający prawo magdeburskie, którym dotychczas rządziła się Nowa Wieś, na prawo chełmińskie, podpisany przez komtura z Pokarmina – Bernarda von Balzhofena[6].
W Prusach Książęcych i Królestwie Pruskim[edytuj]


Dawny zamek krzyżacki, na pierwszym planie most obrotowy
W 1525 wielki mistrz Albrecht Hohenzollern sekularyzował Zakon Krzyżacki, przyjął protestantyzm i ustanowił w Prusach świeckie księstwo, związane zależnością lenną z Królestwem Polskim. Zamek Lötzen stał się siedzibą starostów książęcych. Starania Nowej Wsi o uzyskanie przywileju miejskiego zostały uwieńczone sukcesem na początku XVII stulecia. Został on wystawiony z datą 16 maja 1612 przez kancelarię elektora brandenburskiego – Jana Zygmunta Hohenzollerna, sprawującego w Prusach Książęcych władzę w imieniu chorego umysłowo księcia Albrechta Fryderyka.
Herb i pieczęć miejską nadano miastu, które od tej pory przejmowało nazwę zamku – Lötzen, przywilejem z 26 maja 1612. Pierwszym burmistrzem Lötzen został Paweł Rudzki. Rozpoczął się powolny rozwój miasta, któremu sprzyjało położenie w pobliżu najkrótszych dróg łączących Lwów, Warszawę i Wilno z portami morskimi Gdańska, Elbląga, Braniewa i Królewca.
W czasie potopu szwedzkiego po klęsce w bitwie pod Prostkami, gdzie posiłkujące Szwedów wojska pruskie uległy wojskom hetmana Wincentego Gosiewskiego, na Mazury wtargnęły wspierające Polaków oddziały litewskie i tatarskie. Gród nad Niegocinem Tatarzy zaatakowali l0 lutego 1657, puszczając całe miasto z dymem. Ocalały tylko zamek, ratusz i kościół. Miasto praktycznie przestało istnieć. Rada miejska wystąpiła w 1690 z prośbą o zwolnienie grodu z podatków państwowych, ciężarów publicznych i zakwaterowań. Lötzen było wówczas najbiedniejszym miasteczkiem Prus Książęcych. W wyniku wielkiej epidemii dżumy w 1710 zmarła prawie cała ludność miasta.
W latach 1807–1812 Lötzen było drogą przemarszu wojsk rosyjskich i wojsk Napoleona. Od czerwca 1807 Lötzen zostało zajęte przez polskich ułanów i w mieście stacjonowały dwa polskie korpusy: generała Józefa Zajączka i Jana Henryka Dąbrowskiego.
Po wojnach napoleońskich przeprowadzono reformę administracji, która znosiła poddaństwo chłopów i zlikwidowano przymus cechowy. Dokonano także zmian w podziale terytorialnym Prus. Do 1820 siedzibą władz powiatowych był Ryn. Od tej pory starosta powiatowy zarządzał powierzonym sobie obszarem z zamku w Lötzen.
W kwietniu 1822 wybuchł największy pożar w dziejach miasta. Spłonęło niemal wszystko. Kilkakrotnie nawiedziła też miasto klęska głodu. W 1845 wizytującego Lötzen króla pruskiego Fryderyka Wilhelma IV powitano na granicy powiatu okrzykiem: „Chleba!”. Wstrząśnięty władca odpowiedział im po polsku. Był ostatnim Hohenzollernem władającym tym językiem.
Druga połowa XIX stulecia przyniosła poprawę jakości życia mieszkańców Lötzen. W latach 1843–1851 przeprowadzono wielkie roboty publiczne przy budowie twierdzy im. Ludwiga Leopolda Hermanna von Boyena, pruskiego marszałka polnego i ministra wojny. W latach 1854–1857 Wielkie Jeziora Mazurskie połączono siecią kanałów, umożliwiających regularną żeglugę. Powstała również gęsta sieć dróg bitych. Przez miasto przeprowadzono linię kolejową łączącą Prostki z Królewcem. Dynamicznie zaczęło rozwijać się szkolnictwo. Lötzen, za sprawą Marcina Gerssa stało się jednym z głównych ośrodków mazurskiego ruchu regionalnego[6].
W drugiej i trzeciej Rzeszy Niemieckiej[edytuj]


Fragment majdanu twierdzy Boyen
Wojna francusko-pruska i utworzenie w 1871 Cesarstwa Niemieckiego przyniosły na Mazury znaczne zmiany. Wzrosła liczba ludności z 3562 mieszkańców w roku 1871 do 6962 mieszkańców w 1910. Utworzono nowe linie kolejowe, łączące nadniegociński gród z Węgorzewem, Piszem i Oleckiem. Przeprowadzono dużo inwestycji
W czasie I wojny światowej Lötzen dwukrotnie atakowane było przez wojska rosyjskie. Dużą rolę odegrała Twierdza von Boyena, która bezskutecznie oblegana była przez oddziały rosyjskie. W bitwie o wielkie Jeziora Mazurskie, jesienią 1914 i zimą 1915, w Lötzen mieściła się kwatera główna marszałka Paula von Hindenburga, późniejszego prezydenta Rzeszy. 13 lutego 1915, już po wycofaniu się Rosjan, Lötzen odwiedził również cesarz Wilhelm II.
W dwudziestoleciu międzywojennym Lötzen stało się modnym kurortem. Uruchomiono regularną żeglugę pasażerską na Wielkich Jeziorach Mazurskich. W mieście rozbudowano sieć hoteli i pensjonatów, restauracji i kawiarni. Zbudowano elegancką przystań jachtową i pływalnię nad Niegocinem. Na wzgórzach nad Niegocinem powstała duża skocznia narciarska. Na okolicznych jeziorach organizowano liczne regaty wioślarskie, żeglarskie i bojerowe. Według spisu powszechnego z 1939 Lötzen posiadało 16 288 mieszkańców.
1 września 1939 niemieckie jednostki garnizonu Lötzen ruszyły na polskie umocnienia w rejonie Narwi. W latach 1941–1944 miasto było siedzibą dowództwa naczelnego tzw. „Osttruppen”, dowodzonego przez płk. Reinharda Gehlena, twórcy służb wywiadowczych Republiki Federalnej Niemiec. Wojna przyszła do miasta nad Niegocinem pod koniec grudnia 1944 wraz z pierwszymi nalotami lotnictwa sowieckiego. Atak po lodzie od strony jeziora całkowicie zaskoczył oddziały niemieckie i zmusił je do poddania. Przez cztery kolejne miesiące Lötzen było bezmyślnie niszczone i plądrowane przez Rosjan i szabrowników. 20 maja 1945 sowiecka komendantura wojenna przekazała administrację miasta i powiatu władzom polskim[6].
Lec – Łuczany – Giżycko[edytuj]
Pierwsza grupa osadników polskich przybyła do Lötzen 5 lutego 1945 z Białegostoku. Później zaczęli licznie napływać przymusowi polscy wysiedleńcy z Wileńszczyzny oraz innych, utraconych na rzecz ZSRR terenów dawnej Polski. Miasto zasiedlali również przybysze z Polski centralnej oraz ludność ukraińska, przesiedlona z południowo-wschodnich regionów w ramach akcji „Wisła”. Jednocześnie w 1946 rozpoczęła się akcja przesiedlania miejscowej ludności pochodzenia niemieckiego za Odrę. Ci z Mazurów, którzy nie chcieli się zgodzić na polski rodowód i spolszczenie nazwisk oraz imion, musieli emigrować[potrzebne źródło]. Z czasem, w kilku falach i z różnym natężeniem, doprowadziło to do prawie całkowitej emigracji elementu mazurskiego do Niemiec[potrzebne źródło]. Na początku 1946 miasto liczyło 4534 mieszkańców i liczba ta szybko wzrastała[6].
Toponimia[edytuj]
Po II wojnie światowej nosiło starą nazwę Lec, wkrótce jednak zaczęto używać nazwy Łoczany, (w nawiązaniu do pierwotnej nazwy Łocze – niem. Lotzen, niesłusznie przemianowane przez J. Szafrańskiego na Lec[7]. W sierpniu 1945 przyjęto nazwę Łuczany. 4 marca 1946 Komisja Ustalania Nazw Miejscowości ustaliła na cześć Gustawa Gizewiusza (Giżyckiego) dla miasta nazwę Giżycko.
Na górę strony
Demografia[edytuj]

Dane z 30 czerwca 2004[8]:
Opis Ogółem Kobiety Mężczyźni
jednostka osób % osób % osób %
populacja 29 796 100 15 556 52,2 14 240 47,8
gęstość zaludnienia
(mieszk./km²) 2148,2 1121,6 1026,7
Gospodarka[edytuj]

W Giżycku istnieje przemysł lekki, produkcja rozdzielni elektrycznych, oświetlenia przemysłowego i świątecznego LED – reprezentowany przez POLAMP[9], przemysł spożywczy, reprezentowany przez mleczarnię "OSM Giżycko", wytwórnię sękaczy oraz kilka piekarni. W mieście ma swoją siedzibę stocznia remontowa żeglugi śródlądowej. Rozwija się także produkcja jachtów śródlądowych. Duże znaczenie gospodarcze miasta odgrywa turystyka. Giżycko utrzymuje kontakty gospodarcze z partnerskimi miastami we Francji, Niemczech, Ukrainie i na Litwie.
W miejscowości działało Państwowe Gospodarstwo Rybackie Giżycko[10] oraz Państwowe Gospodarstwo Rolne Giżycko[11].
Handel[edytuj]

Na terenie Giżycka znajdują się następujące centra handlowe i sklepy wielkopowierzchniowe:
Centrum Handlowe Dominik
Centrum Handlowe GUZ
Dom Handlowy Saga
Galeria Batory [1]
Biedronka (5 sklepów)
Bricomarché
Intermarché
Kaufland
Lidl
Media Expert (2 sklepy)
POLOmarket
Komunikacja[edytuj]



Giżycko, Kanał Łuczański (Giżycki)
Przez Giżycko przebiega linia kolejowa 38 Białystok-Głomno na trasie przez Ełk,Korsze i Olsztyn, powstałej w 1868. W mieście krzyżują się drogi prowadzące do Olsztyna 59, Węgorzewa 63, Kętrzyna 592, Bartoszyc 592, Pisza 63, Mikołajek 643, Łomży 63 i Suwałk 655. Przez miasto prowadzi trasa szlaku żeglugowego. Działa miejska komunikacja autobusowa. Giżycko posiada obwodnicę, która przebiega północną częścią miasta, między osiedlami Moniuszki, Kajki, Wilanów, Polamowiec, Gajewo, XXX-lecia, Sulimy, Bystry, a resztą miasta. W skład obwodnicy wchodzi siedem skrzyżowań (w tym dwa ronda) oraz mosty: nad Kanałem Łuczańskim oraz nad Kanałem Niegocińskim. Obydwa kanały mają ponad 1 km długości każdy i nadają się do żeglugi jachtami, ale tylko ten pierwszy jest dopasowany dla statków. Jest niezwykle ważny, gdyż port znajduje się na jeziorze Niegocin (latem), a duża część atrakcji leży na jeziorze Kisajno.
Komunikacja miejska[edytuj]

Na terenie miasta i miejscowościach znajdujących się za rogatkami Giżycka funkcjonuje komunikacja miejska, którą obsługuje Gminny Zakład Komunalny w Bystrym (GZK). GZK oferuje połączenia na terenie Giżycka oraz Wilkas, Pierkunowa, Pięknej Góry (w okresie letnim) oraz Bystrego.
Lotnisko Mazury Residence[edytuj]

Na obrzeżach Giżycka funkcjonuje osiedle "Mazury Residence Airpark & Marina". Na terenie osiedla znajduje się pas startowy dla samolotów sportowych oraz przystań jachtowa przy jeziorze Niegocin. Według portalu Wirtualna Polska osiedle "Mazury Residence" znajduje się w pierwszej dziesiątce najbardziej luksusowych osiedli w Polsce.
Kultura[edytuj]

Życie kulturalne[edytuj]
Giżyckie Centrum Kultury organizuje cykliczne imprezy odbywające się w mieście. Do najbardziej znanych należy Festiwal Piosenki Żeglarskiej i Morskiej Szanty w Giżycku. Pod koniec maja organizowane są imprezy związane z obchodami Dni Giżycka, a latem w Kościele Ewangelickim odbywają się koncerty organowe. Centrum Kultury organizuje zajęcia dla młodzieży w sekcjach tanecznych, muzycznych, teatralnych, plastycznych i fotograficznych. Starszych zaprasza do sekcji szachowych, chóru i Klubu Seniora. Centrum Kultury jest też odpowiedzialne za organizację Przeglądu Zespołów Dancingowych i wieczorów poetyckich. Co więcej, każdego roku, w pierwszy weekend sierpnia, w amfiteatrze Twierdzy Boyen odbywa się najstarszy w Polsce festiwal kultury hip-hopowej: Mazury Hip-Hop Festiwal.
Media[edytuj]
Gazeta Olsztyńska z dodatkiem Gazeta Giżycka
Twoje Mazury
PLANETA Giżycko (byłe Radio WaMa Giżycko)
Polskie Radio Olsztyn
Radio 5
Nasze Mazury - Niezależna Gazeta Mazurska
Giżycko TV
Tygodnik Giżycko
Na górę strony
Wspólnoty wyznaniowe[edytuj]

Na terenie miasta działalność prowadzą:
Kościół Adwentystów Dnia Siódmego
Kościół Chrześcijan Baptystów
Kościół Ewangelicko-Augsburski
Kościół Greckokatolicki
Kościół Rzymskokatolicki
Kościół Zielonoświątkowy
Polski Autokefaliczny Kościół Prawosławny
Świadkowie Jehowy
Edukacja[edytuj]

Szkoły podstawowe[edytuj]
Zespół Szkół nr 1 im. Mikołaja Kopernika
Szkoła Podstawowa nr 4 im. I Dywizji Piechoty
Szkoła Podstawowa nr 5 im. Jana Brzechwy
Szkoła Podstawowa nr 6
Szkoła Podstawowa nr 7 im. Janusza Korczaka
Gimnazja[edytuj]
Gimnazjum nr 1 w Giżycku im. Jana Pawła II
Gimnazjum nr 2 w Giżycku im. Chwały Oręża Polskiego
Gimnazjum Specjalne nr 4 w Giżycku im. Jana Brzechwy
Katolickie Gimnazjum im. św. Brunona z Kwerfurtu
Zespół Szkół nr 1 im. Mikołaja Kopernika
Szkoły średnie[edytuj]
I Liceum Ogólnokształcące im. Wojciecha Kętrzyńskiego
II Liceum Ogólnokształcące im. Gustawa Gizewiusza
Zespół Szkół Elektronicznych i Informatycznych im. Komisji Edukacji Narodowej
Zespół Szkół Kształtowania Środowiska i Agrobiznesu
Zespół Szkół Zawodowych
Katolickie Liceum im. św. Brunona z Kwerfurtu
Zakład Doskonalenia Zawodowego w Białymstoku z siedzibą w Giżycku Ośrodek Kształcenia Zawodowego w Giżycku
Szkoły pomaturalne[edytuj]
Medyczne Studium Zawodowe im. Hanny Chrzanowskiej
Prywatna Wyższa Szkoła Zawodowa
Na górę strony
Turystyka[edytuj]



Eko Marina, jedna z przystani jachtowych w Giżycku


Wzgórze i Krzyż Świętego Brunona w Giżycku – widok z Jeziora Niegocin


Port Giżycko
Atrakcje turystyczne i zabytki[edytuj]
Jeziora: Niegocin, Kisajno i Tajty
Kościół ewangelicki z 1827
Koncerty organowe
Most obrotowy na Kanale Łuczańskim, jedyny tego typu czynny most w Europie z XIX wieku
Schronisko młodzieżowe w dawnym budynku koszarowym (Twierdza Boyen)
Trasy turystyczne
Twierdza Boyen z XIX wieku
Cerkiew prawosławna (parafialna) z końca XIX wieku
Zamek krzyżacki z XIV wieku, zaadaptowany na hotel
Wieża ciśnień z przełomu XIX i XX wieku, która od lata 2007 jest otwarta dla zwiedzających, chcących obejrzeć z góry panoramę miasta oraz okolicznych jezior (w tym celu wyposażona jest w windę)
kościół parafialny św. Brunona z lat 1936-1938
krzyż św. Brunona z 1909
Wykaz portów żeglarskich[edytuj]
ALMATUR – Międzynarodowe Centrum Żeglarstwa i Turystyki Wodnej
COS – Centralny Ośrodek Sportu
Dalba
Ekomarina Giżycko - Miejski Ośrodek Sportu i Rekreacji
Międzyszkolna Baza Sportów Wodnych
Ośrodek Żeglarski LOK
Przystań Sailor Piękna Góra
Zamek
Stanica wodna Stranda
Port Tajty - Wilkasy nad jez. Tajty
Na górę strony
Sport[edytuj]

Sportowcy[edytuj]
Adam Łożyński (windsurfing, żeglarstwo)
Daniel Łukasik (piłka nożna, Legia Warszawa)
Łukasz Broź (piłka nożna, Widzew Łódź)
Marcin Budziński (piłka nożna, Cracovia)
Bartłomiej Kubkowski (pływanie, Śląsk Wrocław)
Giżyckie kluby sportowe[edytuj]
MTS Giżycko (piłka ręczna)
GKS Mamry Giżycko (piłka nożna, IV liga)
MKS Medyk Giżycko (pływanie)
Giżycki Klub Karate Kyokushin (sztuki walki)
MOSiR Mamry Giżycko (zapasy)
Hodokan Dojo Aikido Giżycko (sztuki walki)
KS Taekwondo Giżycko (sztuki walki)
Instytut Krav Maga Giżycko (sztuki walki)
Sekcja Żeglarska UKS Mustang (sporty wodne)
Uczniowski Klub Żeglarstwa Regatowego Niegocin (sporty wodne)
Międzyszkolna Baza Sportów Wodnych (sporty wodne)
MASTERS Giżycko – Towarzystwo Kolarskie (kolarstwo)
Klub Płetwonurków Płetwal (sporty wodne)
Brydż sportowy Sekcja MOSiR (gry karciane)
Giżycki Klub Wing Tsun (sztuki walki)
Klub Sportowy MOSiR Giżycko (piłka siatkowa)
Miasta partnerskie[edytuj]

 Silkeborg
 Dubno
 Troki
 Starachowice
 Neumünster
Zobacz też[edytuj]

Kraina Wielkich Jezior Mazurskich
Cerkiew św. Anny w Giżycku
Cerkiew Trójcy Przenajświętszej w Giżycku
Stary cmentarz żydowski w Giżycku
Nowy cmentarz żydowski w Giżycku
Maszt radiowy w Miłkach koło Giżycka