środa, 26 września 2012

Dobrzyń nad Wisłą


Dobrzyń nad Wisłą

Państwo Polska
Województwo kujawsko-pomorskie
Powiat lipnowski
Gmina Dobrzyń nad Wisłą
gmina miejsko-wiejska
Prawa miejskie XIII w.
Burmistrz Ryszard Grzegorz Dobieszewski
Powierzchnia 5,41 km²
Ludność (2008)
• liczba
• gęstość
2268[1]
418 os./km²
Strefa numeracyjna
+48 54
Kod pocztowy 87-610
Tablice rejestracyjne CLI
Położenie na mapie Polski


Dobrzyń nad Wisłą
52°38′16″N 19°19′17″E
TERC
(TERYT) 6040608044
Urząd miejski
ul. Szkolna 4a
87-610 Dobrzyń nad Wisłą
 Multimedia w Wikimedia Commons
 Hasło Dobrzyń nad Wisłą w Wikisłowniku
Strona internetowa
Dobrzyń nad Wisłą – miasto w woj. kujawsko-pomorskim, w powiecie lipnowskim, siedziba władz miejsko-wiejskiej gminy Dobrzyń nad Wisłą. Położone nad rzeką Wisłą nieco powyżej Włocławka, niedaleko Włocławskiego Zbiornika Wodnego. W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do woj. włocławskiego.
Według danych z 30 czerwca 2007[2] miasto miało 2246 mieszkańców.
15 sierpnia jest Świętem Miasta Dobrzynia nad Wisłą[3].
Według legendy w Dobrzyniu nad Wisłą urodziła się Nawojka.
Spis treści  [ukryj]
1 Historia
2 Zabytki
3 Przypisy
4 Zobacz też
5 Linki zewnętrzne
Historia[edytuj]

Ta sekcja od 2012-07 wymaga uzupełnienia źródeł podanych informacji.
Informacje nieweryfikowalne mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Aby uczynić sekcję weryfikowalną, należy podać przypisy do materiałów opublikowanych w wiarygodnych źródłach.


Góra Zamkowa


Skarpa nad Jeziorem Włocławskim
Pierwsza wzmianka o Dobrzyniu (Dobrin) pochodzi z 1065 r. W XI w. był tu gród kasztelański. Od 1228 miejsce osadzenia przez Konrada Mazowieckiego rycerzy zakonników zwanych Braćmi dobrzyńskimi. Później stolica ziemi dobrzyńskiej. Prawa miejskie Dobrzyń otrzymał prawdopodobnie przed 1239 rokiem od Konrada mazowieckiego. W końcu XIII i na początku XIV w. (lata 1288-1327 i 1343-1352) siedziba udzielnych książąt dobrzyńskich (od 1306 r. pod zwierzchnictwem Królestwa Polskiego). W dniu 14 września 1321 roku miasto spalili Litwini. W 1327 roku Dobrzyń został wcielony do Królestwa Polskiego przez Władysława Łokietka. W marcu 1329 roku Krzyżacy po oblężeniu opanowali zamek w Dobrzyniu i w 1330 roku osadzili w nim komtura. Po Pokoju w Kaliszu między Kazimierzem Wielkim i Krzyżakami, Dobrzyń wrócił pod zwierzchnictwo Polski. W 1352 roku zmarł książę Kazimierz dobrzyński, w związku z czym Kazimierz Wielki wcielił Dobrzyń do Królestwa Polskiego. Krótka reaktywacja księstwa nastąpiła w latach 1379-1391 pod rządami księcia opolskiego Władysława Opolczyka, który otrzymał Dobrzyń od polskiego króla Ludwika Węgierskiego. Za ciemiężenie poddanych władzę nad Dobrzyniem odebrał mu Władysław Jagiełło, w związku z czym Władysław Opolczyk oddał prawa do Dobrzynia w zastaw Krzyżakom za 50 tys. florenów. Spowodowało to konflikt prawny między Polską i Zakonem Krzyżackim ponieważ Opolczyk dokonał felonii, czyli złamania obowiązków wasala. Wkrótce Krzyżacy opanowali Dobrzyń. W dniu 10 czerwca 1405 Dobrzyń został wykupiony przez Polskę. Po wybuchu Wielkiej Wojny zamek w Dobrzyniu został 20 sierpnia 1409 roku zdobyty przez Krzyżaków przy użyciu artylerii. Miasto zostało spalone, a dowodzący obroną starosta Jan Chełmicki z Płomian ścięty przez Krzyżaków.
Do Polski przyłączony ostatecznie na mocy I pokoju toruńskiego w 1411 r. Znaczenie miasta Dobrzynia spadło po Potopie szwedzkim, kiedy miasto zostało zrabowane i spalone. W 1807 roku włączone do Księstwa Warszawskiego. Niemcy podczas okupacji zmienili nazwę miasta na niem. Dobrin an der Weichsel (1939-1945). Obecnie jest lokalnym ośrodkiem handlowo-usługowym z nielicznymi zakładami przemysłowymi (zakład obuwniczy, spółdzielnia rybacka, rzeźnia, młyn).
Zabytki[edytuj]
Fragment ruin kościoła św. Krzyża przy ulicy farnej, wzniesionego w końcu XIII wieku, a zniszczonego w 1656 r.
Kościół pofranciszkański Wniebowzięcia NMP z XIII/XIV wieku, wielokrotnie przebudowywany (ostatnia przebudowa na początku XX w.). Wyposażenie głownie barokowe. Ołtarz główny z początku XIX w. klasycystyczny, przeniesiony z Zakroczymia. Na uwagę zwiedzających zasługują kaplica św. Walentego, krucyfiks barokowy z XVIII wieku i marmurowa płyta nagrobna generała wojsk polskich Damazego Mioduskiego.
Trójskrzydłowy klasztor pofranciszkański z końca XVIII wieku, przylegający do kościoła NMP i posiadający z kościołem wspólny wirydarz.
Grodzisko zwane "Górą Zamkową"
Układ urbanistyczny wraz z prostokątnym Rynkiem
Budynki mieszkalne i użyteczności publicznej głównie z XIX wieku. Najstarszy dom mieszkalny przy ulicy Słowackiego.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

+1