czwartek, 6 września 2012

Złotów



Złotów

Państwo Polska
Województwo wielkopolskie
Powiat złotowski
Gmina gmina miejska
Założono VIII wiek
Prawa miejskie przed 1370
Burmistrz Stanisław Wełniak
Powierzchnia 11,58 km²
Wysokość 110 m n.p.m.
Ludność (2011)
• liczba
• gęstość
18 303
1581 os./km²
Strefa numeracyjna
(+48) 67
Kod pocztowy 77-400
Tablice rejestracyjne PZL
Położenie na mapie Polski


Złotów
53°21′37″N 17°02′27″E
TERC
(TERYT) 4303831011 (3031)
Urząd miejski
al. Piasta 1
77-400 Złotów
 Multimedia w Wikimedia Commons
 Hasło Złotów w Wikisłowniku
Strona internetowa
Złotów (łac. Zlotovia, niem. do XVIII wieku Flatau[1], potem do 1945 Flatow, kasz. Złotowò) – miasto w woj. wielkopolskim, stolica powiatu złotowskiego, siedziba gminy Złotów.
Według danych z 10 maja 2011 miasto liczyło 18 303 mieszkańców[2].
Spis treści  [ukryj]
1 Położenie
2 Historia
2.1 Historia miasta
3 Demografia
3.1 Ludność miasta na przestrzeni dziejów
4 Gospodarka
5 Transport
5.1 Historyczne nazwy Złotowa
5.2 Dawni właściciele dóbr złotowskich
6 Zabytki i obiekty turystyczne Złotowa
6.1 Kościół pw. Wniebowzięcia NMP
6.2 Kościół pw. św. Stanisława Kostki
6.3 Kościół pw. św. Rocha
6.4 Kościół pw. św. Ap. Piotra i Pawła
6.5 Ratusz
6.6 Posąg jelenia
6.7 Starostwo Powiatowe
6.8 Pomnik Piasta
6.9 Pałac Działyńskich
6.10 Bożnica
6.11 Muzeum Ziemi Złotowskiej
6.12 Dom Polski
6.13 Góra Żydowska
6.14 Pomnik Adama Mickiewicza
6.15 Wieża wodociągowa
6.16 Pozostałe obiekty
7 Walory przyrodnicze i turystyka
7.1 Warunki przyrodnicze
7.2 Baza restauracyjno-hotelowa
8 Edukacja
9 Wspólnoty wyznaniowe
10 Kultura
11 Sport i Rekreacja
12 Współpraca międzynarodowa
13 Osoby związane ze Złotowem
13.1 Architekci
13.2 Artyści
13.3 Duchowni
13.4 Lekarze i naukowcy
13.5 Pisarze i poeci
13.6 Politycy
13.6.1 Parlamentarzyści
13.7 Sportowcy
13.8 Właściciele dóbr złotowskich
13.9 Wojskowi
14 Honorowi obywatele Złotowa
15 Zobacz też
16 Przypisy
17 Bibliografia
18 Linki zewnętrzne
Położenie[edytuj]

Miasto położone jest nad jeziorami: Złotowskim/Miejskim, Babą, Burmistrzowskim, Proboszczowskim, Zaleskim oraz nad rzeką Głomią, w środkowej części Krajny, w pasie Pojezierza Południowopomorskiego (w tym Pojezierza Krajeńskiego), w odległości 136 km na północ od Poznania.
Według danych z 1 stycznia 2011 r. powierzchnia miasta wynosiła 11,58 km²[3]. Według danych z roku 2002[4] Złotów ma obszar 11,58 km², w tym:
użytki rolne: 33%
użytki leśne: 17%
Miasto stanowi 0,7% powierzchni powiatu.
Historia[edytuj]



Kamienica przy pl. Paderewskiego – centralnym miejscu Starego Miasta
Historia miasta[edytuj]
Pierwsze ślady obecności człowieka na terenie Złotowa pochodzą z epoki neolitu. W epoce żelaza w obszarze miasta znajdowało się wczesnohistoryczne grodzisko. W VIII wieku istniała tu osada wczesnych Słowian, odkryta podczas prac archeologicznych w latach 1974-1976. Późniejsze kroniki średniowieczne wzmiankują gród Wielatowo umiejscowiony na ziemi krajeńskiej.
Miejsce lokowania Złotowa odgrywało w zamierzchłych czasach ważną rolę. Tędy biegł szlak handlowy z Nakła do Słupska i Kołobrzegu. Często toczone walki doprowadziły do zniszczenia ówczesnej osady. Na terenie wyspy Zamkowej utworzona została nowa osada, ok. XI wieku, utrzymująca się aż do XIV wieku. W pierwszych latach wieku XII Bolesław Krzywousty włączył Złotów do państwa polskiego. Prawdopodobnie w tych czasach na wyspie na jeziorze Miejskim istniał zamek obronny, wokół którego rozwinęła się osada.
Jako datę powstania wymienia się zapisek w kronice Janka z Czarnkowa. Zanotował on, że Kazimierz III Wielki dnia 3 listopada 1370 roku zapisał swojemu wnukowi Kazimierzowi Słupskiemu miasto Wielatow. Podczas wojny trzynastoletniej w 1455 miasto zostało spalone przez Krzyżaków. Na początku XVII wieku ówczesny właściciel miasta Jan Potulicki zbudował nowy zamek.
W połowie wieku XVII Złotów znalazł się w rękach rodziny Grudzińskich. Najbardziej znany jej członek, to Andrzej Karol Grudziński (zm. 1678), starosta nakielski oraz wojewoda kaliski i poznański. Wsławił się zdradą na rzecz wojsk szwedzkich podczas „potopu”. Potem ponownie przeszedł na stronę polską, prowadząc wojnę partyzancką przeciw najeźdźcy z północy. W odwecie Szwedzi spalili miasto i zamek (1657 r.). W 1674 roku miasto strawił wielki pożar, niszcząc niemal całą zabudowę. Pod koniec XVII wieku właścicielami Złotowa stał się ród Działyńskich. Niewiele lat później miasto stanęło w obliczu kompletnej ruiny, wyniszczone przemarszami wojsk polskich, saskich, szwedzkich i rosyjskich w trakcie III wojny północnej, kontrybucjami i licznymi epidemiami. Niekorzystną sytuację przyniosła wojna sukcesyjna 1733-1735. Także w wojnie siedmioletniej 1756-1763 przemaszerowali Rosjanie i wojska pruskie.
W wyniku I rozbioru Rzeczypospolitej w 1772 roku miasto znalazło się w granicach Królestwa Prus. W roku 1820 dobra złotowskie zostały zakupione przez króla pruskiego Fryderyka Wilhelma III Hohenzollerna i pozostały w rękach jego rodu do 1922 r., kiedy to zostały upaństwowione. W 1818 Złotów po raz pierwszy został stolicą powiatu (Kreis Flatow). W 1871 roku uruchomiono linię kolejową na trasie Piła – Chojnice, stanowiącej część tzw. kolei wschodniej, łączącej Berlin z Królewcem, co przyczyniło się do rozwoju gospodarczego miasta. W 1907 r. wybudowano linie kolejową łącząca Złotów z Więcborkiem, natomiast w latach 1910-1914 z Wałczem i Czaplinkiem. Linie kolejowe wiodące przez Złotów zostały jednak w większości zniszczone po II wojnie światowej, do dziś czynna jest jedynie linia z Piły do Chojnic, zdegradowana do jednotorowej linii kolejowej. Pod koniec XIX wieku Złotów szybko się rozwijał, powstał browar „Welsch”, wytwórnia winiaków i likierów przy ulicy Kościelnej, cztery tartaki, wytwórnia brykietów i cegielnia na Międzybłociu. W mieście wydawano gazetę lokalną.
W tym czasie nasiliła się polityka germanizacyjna władz pruskich. Polacy, stanowiąc w mieście mniejszość, zakładali instytucje i powoływali organizacje mające na celu utrzymanie narodowej tożsamości. Powołano do życia bractwo kurkowe i istniejące do dzisiaj: chór „Cecylia” (zał. 1884), Bank Ludowy (1902) i Spółdzielnię Rolniczo-Handlową „Rolnik” (1906). Pomimo utworzenia Powiatowej Rady Ludowej, zabiegającej o przywrócenie Złotowa w granice Polski, w 1920 traktat wersalski pozostawił miasto w granicach Rzeszy ze względu na przewagę ludności niemieckiej. Złotów wszedł w skład prowincji poznańsko-zachodniopruskiej. Do Polski trafiła część wschodnia powiatu z miastami Więcbork i Sępólno Krajeńskie. 10 października 1923 ukonstytuowała się w Złotowie 5. dzielnica Związku Polaków w Niemczech. Swoim zasięgiem obejmowała teren Pogranicza i Kaszub. Jej pierwszym prezesem został Jan Styp-Rekowski. Polacy na ziemi złotowskiej stanowili prężne środowisko nawet w czasie III Rzeszy. Landrat złotowski, dr Ackmann jeszcze w 1941 roku stwierdził w raporcie do Goebellsa: „Mniejszość polska na Ziemi Złotowskiej wykazuje jeszcze teraz świadomą i pewną siebie postawę”[5].
W 1945 miasto znalazło się w granicach Polski. Jego niemieckich mieszkańców wysiedlono do Niemiec.
Po wojnie miasto rozwijało się dość prężnie, zbudowano tu wiele osiedli bloków mieszkalnych. Obecnie Złotów jest niewielkim ośrodkiem przemysłowym, posiadającym kilka większych zakładów, w tym największy „Metalplast”, produkujący okucia do okien.
W pierwszych latach powojennych znajdował się kolejno w województwie szczecińskim i bydgoskim. W latach 1975-1998 Złotów administracyjnie przynależał do województwa pilskiego, a poprzednio do województwa koszalińskiego.
Demografia[edytuj]

Struktura demograficzna mieszkańców Złotowa według danych z dnia 31 grudnia 2010[6]:
Opis Ogółem Mężczyźni Kobiety
jednostka osób % osób % osób %
populacja 18303 100 8723 47,66 9580 52,34
gęstość zaludnienia
(mieszk./km²) 1580,57 753,28 827,29
Ludność miasta na przestrzeni dziejów[edytuj]


Pomnik jelenia na placu przed Ratuszem dokonujący w południe obrotu
Rok Liczba mieszkańców
1580 19
1673 575
1766 890
1800 2233
1820 1714
1885 3880
1919 4957
1939 7494
1945 ok. 600
1946 ok. 5000
1973 11 000
1995 18 456
2005 18 442
2008 18 265
2011 18 303
Gospodarka[edytuj]

Złotów jest ośrodkiem przemysłowym i lokalnym ośrodkiem handlowo-usługowym obsługującym teren powiatu złotowskiego. Dominującym przemysłem w mieście jest przemysł metalowy, spożywczy, drukarski, odzieżowy.[potrzebne źródło] W Złotowie działa Cech Rzemiosł Różnych, skupiający właścicieli zakładów rzemieślniczych, zlokalizowane są także hurtownie, sklepy, punkty usługowo-handlowe (w tym dyskonty).
Transport[edytuj]



Dworzec kolejowy w Złotowie
Złotów leży przy linii kolejowej Tczew – Küstrin Kietz i zamkniętej Świecie – Złotów. Można więc dojechać pociągiem do Chojnic czy Piły, a z nich do innych większych miast w Polsce.
Dworzec kolejowy w Złotowie jest czynny dla ruchu pasażerskiego i towarowego tylko na trasie Tczew – Küstrin Kietz, do 2000 roku ruch towarowy czynny był także na trasie do Świecia nad Wisłą i Laskowic Pomorskich (ważnego niegdyś węzła kolejowego).
Przez Złotów biegną także trasy:
droga wojewódzka nr 188 relacji Piła – Człuchów,
droga wojewódzka nr 189 relacji Jastrowie – Więcbork,
powiatowe do Łobżenica, Łąkie, Lędyczek
Złotów posiada połączenie autobusowe z większymi miastami północnej Polski. Połączenia realizują PKS-y: Toruń, Warszawa, Poznań, Bydgoszcz, Płock, Słupsk, Człuchów, Wałcz. Złotów posiada także połączenie prywatnymi autobusami z Piłą, Jastrowiem oraz Okonkiem. W Złotowie nie ma komunikacji miejskiej. Funkcjonuje kilka taksówek.
Historyczne nazwy Złotowa[edytuj]
Wczesna nazwa Złotowa – Wielatowo wywodzi się od nazwy pomorskiego plemienia Wieletów, założycieli średniowiecznego grodu (pochodzi od niej również niemieckie Flatow). Późniejsze nazwy, w zależności od interpretacji, nawiązują do złotych rzymskich monet, które miałyby być tu odnajdywane, bądź też do słowa „słota”, a więc do tutejszych warunków klimatycznych oraz sąsiedztwa jezior i bagien. Większość poniższych nazw pochodzi ze średniowiecznych dokumentów i stanowi wersje zlatynizowane:
XIV w. – Wielatowo (Velutuwum, Velatovum, Welatowo, Wielatow);
Zlothaue, Zlotane (nazwy średniowieczne);
pocz. XV w. – Maius Zlothkowo;
1427 – Zlotowo (niem. Goldau);
XVIII wiek – Złotów;
XVIII wiek-1945 – Flatow (niem., nazwa – również jako Flatho i Flatau – pojawia się prawdop. już w XVII wieku);
od 1945 – Złotów
Dawni właściciele dóbr złotowskich[edytuj]
XII w. – zakon bożogrobców(?)
do 1360 – Przecław h. Grzymała
1370-1379 – Kazimierz IV, książę słupski
1379-1389 – Władysław Opolczyk, książę opolski
1400-1491 – Donaborscy h. Topór
1490-1491 – Kościeleccy h. Ogończyk
1491-1625 – Potuliccy h. Grzymała
1620-1688 – Grudzińscy h. Grzymała
1688-1788 – Działyńscy h. Ogończyk
1788-1798 – Johann Friedrich Wilhelm von Farenheid
1798-1820 – Johan Karl von Gerhard
1820-1922 – Hohenzollernowie
1922 – upaństwowienie dóbr złotowskich
Zabytki i obiekty turystyczne Złotowa[edytuj]



Kościół farny


Pl. Kościuszki – kościół św. St. Kostki i sąd


Kościół św. Rocha


Starostwo powiatowe


Jedyny w Polsce pomnik Piasta Kołodzieja


Pałac Działyńskich


Muzeum Ziemi Złotowskiej, ul. Wojska Polskiego


Dom Polski


Willa Friedricha Iwanskiego


Lapidarium na Górze Żydowskiej
Kościół pw. Wniebowzięcia NMP[edytuj]
Wczesnobarokowy kościół farny zbudowany w latach 1661-1664 z fundacji wojewody poznańskiego Andrzeja Karola Grudzińskiego najprawdopodobniej przez pochodzącego z Lombardii architekta manierystycznego Krzysztofa Bonadurę Starszego (wg innych teorii przez gdańskiego architekta miejskiego Petera Willera bądź też szwajcarskiego architekta Georgio Catenazziego). Kościół wzniesiono w miejsce zniszczonego w 1657 r. przez Szwedów drewnianego kościoła z 1619 r. oraz jeszcze wcześniejszego, pierwotnie stanowiącego własność rycerskiego Zakonu Kanoników Regularnych Stróżów Świętego Grobu Jerozolimskiego, XII-wiecznego kościoła św. Anny (symbol Zakonu, podwójny krzyż patriarchalny wieńczy również szczyty obecnego kościoła – jednego z najcenniejszych zabytków północnej Wielkopolski). Kościół znajduje się przy ulicy Panny Marii. Jednonawowa świątynia wzniesiona została na planie krzyża łacińskiego, którego ramiona tworzą dwie kaplice – św. Anny i Matki Boskiej Różańcowej. Kościół nie posiada wieży, a jedynie wolno stojącą dzwonnicę z 1850 r. Zwraca uwagę bardzo bogate, wysokiej klasy artystycznej, zabytkowe, wyposażenie – pięć ołtarzy (w tym ołtarz główny, zawierający obraz Paulusa Hacka z Antwerpii pt. Koronacja Najśw. Marii Panny), ambona, grupa ukrzyżowania na belce tęczowej, chrzcielnica, trzy feretrony (z których jeden – św. Anna Samotrzecia – wystawiony jest na widok publiczny). Wykonanie dekoracji snycerskich przypisuje się pochodzącemu z Turyngii złotowskiemu rzeźbiarzowi Johannowi Danielowi Danzerowi. Obecne organy zbudowane zostały w 1995 r. w miejsce wcześniejszych, dziewiętnastowiecznych. Wnętrze kościoła pokrywa wysokiej klasy polichromia wykonana w połowie lat 60. XX wieku przez Annę i Leonarda Torwirtów. W kryptach, pod kaplicą Matki Boskiej Różańcowej złożone zostały zmumifikowane zwłoki rodziców fundatora – wojewody kaliskiego Zygmunta Grudzińskiego i Elżbiety z Opalińskich. Spoczywa tu również syn Andrzeja Karola Grudzińskiego, Zygmunt, zmarły ok. trzeciego roku życia, prawdopodobnie w 1661 wskutek choroby zakaźnej, którego metalowa trumna ozdobiona jest unikatowym na skalę ogólnopolską dziecięcym portretem trumiennym (podczas prac konserwatorskich jego trumna okazała się pusta). Krypta udostępniona jest dla zwiedzających. Opiekunami kościoła są obecnie ks. Misjonarze św. Rodziny.
Kościół pw. św. Stanisława Kostki[edytuj]
Klasycystyczny kościół poewangelicki przy pl. Kościuszki, wzniesiony w latach 1829-1830 z fundacji ówczesnego właściciela dóbr złotowskich, króla pruskiego Fryderyka Wilhelma III według projektu pruskiego architekta, Karla Friedricha Schinkla. W miejscu zajmowanym przez kościół, pośrodku dawnego Rynku Głównego aż do zniszczenia przez Szwedów w 1657 znajdował się średniowieczny złotowski ratusz. Trzynawowy, halowy kościół dominuje nad starą częścią Złotowa swoją wysoką, smukłą wieżą. Jego cechą charakterystyczną jest również zdobiące elewację boniowanie. W 1922 roku na placu przed kościołem odsłonięto rozebrany po wojnie monument ku czci ofiar I wojny światowej. Świątynia przeszła na własność Kościoła katolickiego w 1945 r. Do dnia dzisiejszego z pierwotnego wyposażenia nie zachowało się prawie nic, wyburzono również piętrową galerię ciągnącą się wzdłuż naw bocznych likwidując w ten sposób cechy charakterystyczne dla świątyni protestanckiej. Organy, poważnie uszkodzone w 1945 roku zostały wyremontowane w latach 70. W prezbiterium znajduje się współczesny ołtarz z posągiem św. Stanisława Kostki. Świątynia należy do parafii Wnieb. NMP, jednakże w 1998 roku została ona przekazana w użytkowanie nowo powstałej parafii śś. ap. Piotra i Pawła do czasu zakończenia budowy własnej świątyni. Obecnie kościół wrócił do Misjonarzy Św. Rodziny - parafii p.w. WNMP.
Kościół pw. św. Rocha[edytuj]
Neogotycki kościół znajdujący się przy ulicy Pasterskiej, zbudowany w latach 1903-1904 z inicjatywy ks. dr Bolesława Domańskiego, który w tym czasie sprawował funkcję wikariusza parafii pw. Wnieb. Najśw. Marii Panny. Kościół pełnił początkowo funkcję kaplicy cmentarnej. Budowlę wzniesiono w miejscu wcześniejszej, drewnianej kaplicy z 1710 roku, mającej stanowić wotum przebłagania gniewu bożego podczas trwającej w latach 1709-1711 epidemii, która pochłonęła większość mieszkańców miasta. Jednonawowa niewielka świątynia, posiada niewysoką wieżę wraz z dwoma dzwonami, jeden z dzwonów pochodzi jeszcze z drewnianej kaplicy z ok. 1710 r. Na wyposażenie składają się trzy neogotyckie ołtarze, organy, zdobione ławki i balustrada, witraże, głównie z motywami geometrycznymi oraz umieszczony na belce tęczowej krucyfiks dębowy wraz z pasyjką. Ściany kościoła zdobi neogotycka polichromia z boniowaniem (nawa), ornamentyką roślinną (nawa, prezbiterium) oraz astronomiczną (sklepienie w prezbiterium), ponownie odsłonięta i odnowiona w latach 2006-2007 przez pracownię konserwatorską z Torunia. W 1975 r. dotychczasowa kaplica cmentarna została ustanowiona kościołem parafialnym. Pierwszym proboszczem parafii św. Rocha był ks. kanonik Jan Wicha. W bezpośrednim sąsiedztwie świątyni znajdują się nieczynne już cmentarze: katolicki, ewangelicki (po wojnie uległ dewastacji, obecnie znajduje się tam pomnik poświęcony pamięci pochowanych osób) oraz wojenny, na którym spoczywają żołnierze Wojska Polskiego oraz Armii Radzieckiej polegli w okolicach Złotowa podczas II wojny światowej.
Kościół pw. św. Ap. Piotra i Pawła[edytuj]
W Złotowie, przy ul. Leśnej, dnia 23 sierpnia 2001 roku rozpoczęła się budowa kościoła – czwartego w mieście. W chwili obecnej, w ciepłe letnie niedzielne dni, odprawiana jest w jego budujących się murach jedna Msza Święta. Trwają prace końcowe przy budowie kościoła, ale już jest świątynią parafialną parafii pw. św. Ap. Piotra i Pawła w Złotowie
Ratusz[edytuj]
Siedziba władz miejskich przy alei Piasta wzniesiona w 1913 roku wg projektu ówczesnego architekta miejskiego, Adolfa Behra. W budynku pierwotnie znajdowały się cztery wysokiej klasy artystycznej witraże (ufundowane m.in. przez organizacje cechowe), z których do dnia dzisiejszego zachowały się dwa – w obecnym gabinecie burmistrza oraz w gabinecie jego zastępcy. Budowlę wieńczy zdobiona chorągiewką niewielka sygnaturka, z której codziennie w południe odtwarzany jest hejnał miejski. Współcześnie do gmachu Ratusza dobudowano nowe skrzydło w którym znajduje się sala sesyjna rady miejskiej. W 2002 budynek przeszedł gruntowny remont połączony z częściową przebudową pomieszczeń.
Posąg jelenia[edytuj]
Pomnik przedstawiający jelenia – godło heraldyczne miasta – znajdujący się przed budynkiem Ratusza, na pl. 31 stycznia, pośrodku wysepki ronda. Tradycja wystawiania w Złotowie pomnika jelenia sięga przynajmniej czasów przedwojennych, pierwotnie jednak monument umiejscowiony był w sąsiedztwie Pałacu Działyńskich, następnie zaś na skwerze przy budynku Domu Polskiego. Stojący obecnie spiżowy posąg powstał w 1993 roku, jednak w swym dzisiejszym miejscu i formie umieszczono go w grudniu 2005 roku. Codziennie w południe, bezpośrednio po hejnale miejskim oraz odpowiednim sygnale myśliwskim, przy odtwarzanych dźwiękach porykiwań godowych jelenia umieszczony na specjalnej platformie posąg wykonuje obrót dokoła własnej osi.
Starostwo Powiatowe[edytuj]
Monumentalny budynek przy alei Piasta wybudowany w latach 1910-1912 w stylu neorenesansowym, jako siedziba władz powiatowych. W budynku znajduje się kolekcja unikatowych, zabytkowych witraży secesyjnych, z których trzy, umieszczone w oknach auli rady powiatu, uznawane są za szczególnie cenne. Po zakończeniu II wojny światowej budynek mieścił cały szereg różnych instytucji m.in. – Prezydium Powiatowej Rady Narodowej, Pilskie Przedsiębiorstwo Przemysłu Drzewnego, Urząd Skarbowy. W tym też okresie, podczas prac remontowych gmach pozbawiony został kilku oryginalnych elementów architektonicznych – wykończeń szczytów oraz balkonów. W 2005 roku budynek ponownie przeszedł na własność starostwa powiatowego i w 2006 poddany został gruntownej renowacji, nie zdecydowano się jednak na odtworzenie zniszczonych elementów. Remonty wnętrz budynku nie zostały w chwili obecnej jeszcze ukończone. W sąsiedztwie starostwa znajduje się Park Miejski o pow. 1,44 ha z ciekawym, zabytkowym drzewostanem stanowiący część dawnych ogrodów otaczających gmach starostwa.
Pomnik Piasta[edytuj]
Znajdujący się przed gmachem Starostwa jedyny w Polsce pomnik Piasta Kołodzieja. Monument wg projektu W. Tomkiewicza i G. Aleksiewicza powstał w 1957 r. z inicjatywy byłego już wówczas burmistrza Złotowa Jana Kocika. Początkowo planowano uczcić w tym miejscu jednego z najbardziej zasłużonych przedwojennych działaczy polonijnych, ks. dra Bolesława Domańskiego, jednakże decyzją komitetu wojewódzkiego PZPR w Koszalinie z przyczyn politycznych i propagandowych ostatecznie wzniesiono pomnik legendarnego protoplasty dynastii piastowskiej. Odsłonięcia dokonano z okazji zjazdu byłych działaczy V Dzielnicy Związku Polaków w Niemczech. Na cokole pomnika umieszczone zostały dwie brązowe płaskorzeźby (piastowscy wojowie strzegący zachodniej granicy, powitanie żołnierzy Wojska Polskiego), tablica z wypisanymi Prawdami Polaków w Niemczech oraz inskrypcja: Bojownikom o wolność i polskość ziem piastowskich.
Pałac Działyńskich[edytuj]
Zbudowana na przełomie XVIII i XIX wieku, znajdująca się przy ul. Zamkowej niewielka rezydencja myśliwska rodu Działyńskich, ówczesnych właścicieli dóbr złotowskich. Po zakupie dóbr złotowskich przez Hohenzollernów, przebudowana w latach 30. XIX wieku przez pruskiego architekta Karla Friedricha Schinkla w stylu klasycystycznym z elementami neogotyku. Rezydencja przez wiele lat stanowiła siedzibę szkoły rolniczej, później zaś, po przeniesieniu szkoły do nowego obiektu, stanowiła siedzibę złotowskiego nadleśnictwa. Obecnie część gmachu wykorzystywana jest jako budynek mieszkalny. W sąsiedztwie pałacu znajduje się cenny park, dawniej stanowiący jedno założenie z niedalekim parkiem Zwierzyniec.
Bożnica[edytuj]
Wzniesiony w latach 40. XVII wieku, najstarszy zachowany budynek Złotowa. Ten niepozorny obiekt znajduje się przy parkingu domu handlowego „Centrum”, w sąsiedztwie pl. Paderewskiego. Pierwotnie stanowił on bożnicę złotowskiej gminy żydowskiej, nim na obecnym pl. Paderewskiego powstała nowa synagoga, na miejscu której w latach 1878-1879 wzniesiono okazały dom modlitwy (zniszczony przez Niemców w 1938 roku jeszcze przed nocą kryształową – miejsce w którym znajdowała się ona upamiętnia obecnie tablica oraz obrys obszaru zajmowanego przez budynek wykonany z odmiennej kolorystycznie kostki brukowej). Pierwotna bożnica pełni dziś funkcje budynku magazynowego.
 Osobne artykuły: Synagoga w Złotowie i Stara Synagoga w Złotowie.
Muzeum Ziemi Złotowskiej[edytuj]
Muzeum gromadzące zbiory archeologiczne, etnograficzne, historyczne oraz inne dokumentujące dzieje Ziemi Złotowskiej. Siedzibą Muzeum jest zabytkowa, szachulcowa, osiemnastowieczna kamienica mieszczańska przy ul. Wojska Polskiego. W roku 2012 będzie obchodziło 50-lecie istnienia.
Dom Polski[edytuj]
Zabytkowa kamienica zbudowana w 1905 roku w stylu secesyjnym, znajdująca się przy ul. Domańskiego. Budynek wyróżnia się niezwykle dekoracyjnymi, zabytkowymi zdobieniami elewacji zewnętrznej. W latach 1935-1939 znajdowała się tu siedziba V Dzielnicy Związku Polaków w Niemczech oraz innych ówczesnych instytucji polonijnych: Zarządu Polskokatolickiego Towarzystwa Szkolnego na regencję pilską, inspektoratu polskich szkół, Zarządu Związku Polskich Towarzystw Młodzieżowych, filii redakcji „Głosu Pogranicza i Kaszub”. Ówczesną działalność patriotyczną upamiętnia tablica. Obecnie w kamienicy mieszczą się biura, szkoła języków obcych, niektóre wydziały urzędu miejskiego, restauracja i hotel.
Góra Żydowska[edytuj]
Wzniesienie w pobliżu jeziora Baba i Proboszczowskiego, przy ul. Jerozolimskiej, gdzie od II połowy XVI wieku aż do końca lat 30. XX wieku czynny był cmentarz złotowskiej gminy żydowskiej. W miejscu tym spoczywają m.in. zmarły w 1696 rabbi Jakub Feiwil oraz rabbi Akiba Beth aisch, zwany Pogromcą Ognia. Zgodnie z przedwojennym przekazem znajdowały się tu liczne nagrobki drewniane i kamienne, z których z czasem wznoszono pewnego rodzaju piramidę umiejscowioną na szczycie wzgórza. Cmentarz od ok. 1935 roku ulegał dewastacji. W miejscu tym współcześnie utworzono lapidarium zbudowane z odkrytych w 1998 r. podczas prac budowlanych przy Hali Targowej w centrum miasta fragmentów 143 nagrobków. Na Górze Żydowskiej znajduje się również 18 dębów – pomników przyrody.
Pomnik Adama Mickiewicza[edytuj]
Monument z 1951 roku stojący w parku Mickiewicza przy pl. Wolności, powstały na bazie elementów przedwojennego, niemieckiego pomnika z inicjatywy nauczycielki Anny Borkowej. Bezpośrednią przyczyną budowy pomnika była niemożność usunięcia ogromnego głazu stanowiącego część poprzedniego monumentu ze względu na brak w ówczesnym Złotowie odpowiedniego sprzętu (większość poniemieckich pomników została przewrócona i zakopana, a jeden z nich, poświęcony Ottonowi von Bismarckowi odkopano podczas budowy ronda u zbiegu ulic Obr. Warszawy, Mickiewicza i Staszica). W 2006 r. poddany gruntownej renowacji.
Wieża wodociągowa[edytuj]
Zabytek techniki z ok. 1910 roku znajdujący się przy ul. Wodociągowej, wieża ta spełnia swoje funkcje do dnia dzisiejszego.
Pozostałe obiekty[edytuj]
Dawny budynek sądu rejonowego – neogotycki budynek z 1866 roku przy pl. Kościuszki.
Dworzec kolejowy – przy ul. Bohaterów Westerplatte, zbudowany po 1869 r.
Szpital Powiatowy – zbudowany w 1914 roku przy ul. Szpitalnej
Willa Iwanskiego – zabytkowa rezydencja przedwojennego przedsiębiorcy Friedricha Iwanskiego przy alei Piasta, właściciela wytwórni wyrobów cementowych i papy.
Browar i Willa Welscha – zabytkowa rezydencja rodziny przedwojennych browarników oraz zabudowania ich browaru przy Alei Piasta. W dawnym browarze po II wojnie światowej mieściła się m.in. przetwórnia owoców.
Walory przyrodnicze i turystyka[edytuj]



Deptak przy ul. Cechowej i Wojska Polskiego


Jezioro Baba
Złotów oraz okolice miasta stanowią miejsce bardzo atrakcyjne dla turystów, co wynika głównie z dobrego położenia, korzystnych warunków przyrodniczych, dobrze rozwiniętej infrastruktury oraz zaplecza hotelowo-restauracyjnego. W Złotowie znajduje się również stale rozbudowywana sieć ścieżek rowerowych. Tereny zielone, leśne oraz wodne zajmują niemal 40% powierzchni miasta.
Warunki przyrodnicze[edytuj]
Miasto otoczone jest pięcioma jeziorami o bardzo bogatym środowisku przyrodniczym, stwarzającymi dobre warunki do uprawiania turystyki wodnej i wędkarstwa:
Jezioro Złotowskie/Jezioro Miejskie – jezioro o pow. 47,7 ha w południowej części miasta stwarzające doskonałe warunki do wędkowania i turystyki pieszej (nadbrzeżna promenada). Brzegi jeziora wyróżnia bogata roślinność, szczególnie w części południowej (rośliny zielne, m.in. kosaćce żółte i pierwiosnki lekarskie) oraz zachodniej, gdzie sąsiaduje ono z parkiem Zwierzyniec. W przyszłości planuje się utworzenie kąpieliska.
Jezioro Zaleskie – jezioro o pow. 180 ha (w tym 29,6 ha w obrębie granic miasta) w zachodniej części Złotowa, znajdują się tu dwa kąpieliska (obydwa strzeżone), jezioro to stwarza doskonałe warunki do uprawiania sportów wodnych. Spośród gatunków roślinności nadbrzeżnej dominują tu olchy i wierzby.
Jezioro Baba – jezioro o pow. ok. 18 ha, w fazie postępującej eutrofizacji, którego głębokość wynosi obecnie ok. 1,5 metr]. Znajduje się ono w centralnej części Złotowa. Porośnięty niemal w całości trzcinami, sitowiem, licznymi gatunkami traw i roślinności zielnej zbiornik wodny stanowi siedlisko wielu gatunków ptaków, w tym również drapieżnych. W obrębie doliny przepływającej przez jezioro rzeki Głomii znajdują się siedliska bobra europejskiego.
Jezioro Burmistrzowskie – jezioro o pow. 7,7 ha w północnej części miasta, porośnięte nabrzeżnie wieloma gatunkami drzew iglastych (sosna pospolita) oraz liściastych (olcha szara i biała, topola, brzoza, kasztanowiec), jak również posiadające bogatą roślinność wodną (m.in. grzybienie białe).
Jezioro Proboszczowskie – jezioro o pow. 4,1 ha w północnej części miasta, podobnie jak Jezioro Burmistrzowskie posiadające duże walory wędkarskie.
Przez Złotów przepływa rzeka Głomia, stanowiąca lewy dopływ Gwdy, oraz umiejscowiony w północno-wschodniej części miasta Kanał Śmiardowski, którego dolina obfituje w bogatą, rzadką szatę roślinną (skalnica ziarenkowata oraz morwa czarna i biała – z których dwie ostatnie wykorzystywano w przedwojennym Złotowie do hodowli jedwabników, a także liściasty drzewostan (m.in. olchy, brzozy, wierzby).
W granicach miasta znajduje się również kilka niezwykle cennych pod względem przyrodniczym obszarów:


Zwierzyniec – al. Petera Josepha Lennégo
Zwierzyniec – kompleks leśny o powierzchni ponad 100 ha w południowo-zachodniej części miasta, w sąsiedztwie Jeziora Miejskiego i Zaleskiego stanowiący pozostałość po dawnej puszczy, jaka pokrywała obszar dzisiejszego Złotowa we wczesnym średniowieczu. Drzewostan składa się z kilku gatunków drzew liściastych w wieku od 110 do 190 lat nie wliczając w to pomników przyrody. Park ten został zagospodarowany w 1822 r. przez pruskiego architekta krajobrazu Petera Josepha Lennégo (jest on m.in. autorem tzw. ośmiornicy, 8 dróg wychodzących z centralnie umiejscowionej polany). Zwierzyniec stanowił wówczas ogrodzony teren łowiecki należący do właścicieli Złotowa, cesarskiego rodu Hohenzollernów i tworzył jedno założenie krajobrazowe z parkiem pałacowym. Dopiero w latach 60. lub 70. XIX wieku las udostępniono mieszkańcom miasta, a znajdująca się tam zagrodę danieli przeniesiono do Kujanu. W 1976 roku w obrębie Zwierzyńca wybudowano amfiteatr, znajduje się tu również nowoczesny gmach nadleśnictwa. W 2002 roku otwarto tu Ośrodek Edukacji Leśnej i Ekologicznej „Zwierzyniec” wraz z zieloną klasą, w ramach którego powstała zagroda dla zwierząt o powierzchni 4 ha w której żyją dziki, daniele i muflony, a także stacja meteorologiczna, woliera i arboretum.
Góra Żydowska – (patrz: zabytki i atrakcje turystyczne).
Góra Wilhelma (zwana również Górą Traugutta lub Wisielczą) – wzniesienie w południowej części miasta, będące ozem – formacją polodowcową. Dawniej znajdowała się tu kopalnia żwiru (w 2004 roku w niecce wyrobiska umiejscowiono strzelnicę). W 1905 roku na szczytu wzniesienia wybudowano Wieżę Bismarcka (wysadzoną w powietrze na polecenie władz miasta w 1968 roku). Teren ten, jak również jego najbliższe okolice porastają liczne sosny (w tym sosna Banksa)i brzozy. W sąsiedztwie znajdują się dwa całkowicie zeutrofizowane jeziora – Czarcie i Łosianka. Występują tu liczne gatunki roślin zielnych (sasanka łąkowa, kocanka piaskowa). Okolice Góry Wilhelma są mimo to terenem silnie przekształconym formami antropogenicznymi – znajduje się tu wspomniana niecka dawnej żwirowni oraz nasyp kolejowy.
W Złotowie znajduje się ponadto 5 parków miejskich:
Park Miejski przy Alei Piasta (patrz: Zabytki i atrakcje turystyczne: Starostwo Powiatowe),
Park im. Adama Mickiewicza przy placu Wolności,
Park Europejski przy Alei Rodła (kilkuletni drzewostan),
Park Pałacowy przy ulicy Jastrowskiej (patrz: Zabytki i atrakcje turystyczne: Pałac Działyńskich,
Park Miejski przy ulicy Szpitalnej (część terenów po dawnym tartaku, drzewostan zasadzony w lipcu 2006 podczas edycji Euro Eco Meetingu);
Baza restauracyjno-hotelowa[edytuj]
Złotów jest przygotowany na przyjęcie turystów i zaspokojenie ich potrzeb w dziedzinie gastronomii i noclegu. W mieście istnieją trzy hotele: Dom Polski, Zacisze, Krajna, w których są restauracje.


Widok Starego Miasta z przeciwległego brzegu Jeziora Miejskiego
Edukacja[edytuj]

W Złotowie znajduje się 5 przedszkoli (w tym jedno niepubliczne), 4 szkoły podstawowe (w tym jedna niepubliczna), 3 gimnazja (w tym jedno niepubliczne), 4 szkoły ponadgimnazjalne i 1 wyższa:
Zespół Przedszkoli Samorządowych (przedszkola nr 1, 2, 4 i 5)
Zespół Szkół Samorządowych nr 1 (Szkoła Podstawowa nr 3 im. plut. Michała Robaka i Gimnazjum Publiczne nr 1 im. Jana Kochanowskiego);
Szkoła Podstawowa nr 1 im. St. Staszica;
Szkoła Podstawowa nr 2 (im. Adama Mickiewicza)
Gimnazjum Publiczne nr 2 (im. Ludzi spod Znaku Rodła)
Zespół Szkół Katolickich im. św. Wojciecha (przedszkole, szkoła podstawowa i gimnazjum);
I Liceum Ogólnokształcące im. Marii Skłodowskiej-Curie;
Zespół Szkół Ekonomicznych im. Jana Pawła II (II Liceum Ogólnokształcące, II Liceum Profilowane, Technikum nr 2);
Zespół Szkół Elektromechanicznych;
Zespół Szkół Rolniczych (Technikum Rolnicze, Technikum Żywienia i Gospodarstwa Domowego, Technikum Ekonomiczne, Technikum Inżynierii Środowiska i Melioracji Wodnych, Technikum Architektury Krajobrazu, Technikum Ogrodnicze, Liceum Ogólnokształcące, Zasadnicza Szkoła Zawodowa);
Nauczycielskie Kolegium Języków Obcych.
Wspólnoty wyznaniowe[edytuj]

 Zobacz też kategorię: Parafie w Złotowie.
Na terenie miasta działalność duszpasterską prowadzą następujące kościoły:
Kościół Rzymskokatolicki
Wspólnota Kościołów Chrystusowych[potrzebne źródło]
Świadkowie Jehowy[potrzebne źródło]
Kultura[edytuj]

Złotów jest ośrodkiem kulturalnym o powiatowym zasięgu. Z instytucji kultury wyróżnić można Złotowskie Centrum Aktywności Społecznej, które zastąpiło Złotowski Dom Kultury (instytucja użyczająca: salę kinowo-koncertową, halę sportową i amfiteatr, bez własnej działalności), Kino Truskawka, Muzeum Ziemi Złotowskiej (posiadające liczne zbiory dokumentów, fotografii, organizujące wystawy archeologiczne, etnograficzne itd.). Istnieje Towarzystwo Śpiewacze św. Cecylii o ponad stuletniej tradycji, oraz amatorski Teatr Matysarek przy I Liceum Ogólnokształcącym, odnoszący ponadregionalne sukcesy. Funkcjonuje ponadto Chór Nauczycielski, Zespół Tańca Ludowego przy Szkole Podstawowej nr 1. Szeroką działalność kulturalną prowadzi Ognisko Pracy Pozaszkolnej. Światową renomę posiada grupa hardcore'owa „1125”. Bardzo często w Złotowie odbywają się koncerty tej odmiany muzyki.
Większość imprez kulturalnych jest realizowana na zlecenie lub w oparciu o projekty składane przez stowarzyszenia kulturalne do Urzędu Miasta. Rolę Domu Kultury przejęło Złotowskie Centrum Aktywności Społecznej. Najważniejsze stowarzyszenia to „Złototwórczość”, Złotowskie Stowarzyszenie Kulturalne oraz „Przyjazna Edukacja”. Od kilkunastu lat w lipcu organizowany jest Euro Eco Meeting. W tym roku odbędzie się już osiemnasta edycja złotowskiego „EEM”. W tym okresie na pl. Paderewskiego, jak i w całym mieście organizowane są sympozja, konkursy wiedzy ekologicznej, liczne koncerty, zabawy. Całość okraszona jest występami gwiazd polskiej estrady w miejskim amfiteatrze. Rok 2012 zapisze się Strefą Kibica w amfiteatrze podczas mistrzostw piłkarskich Euro 2012. W mieście funkcjonuje od kilku lat Bractwo rycerskie „Durandal”. W mieście ukazuje się od 1997 roku tygodnik „Aktualności Lokalne”, który jest ważnym ogniwem w życiu kulturalnym miasta. Lokalny rynek medialny uzupełnia, zdobywając rynek prasowy, gazeta "Panorama Złotowska".
Sport i Rekreacja[edytuj]



Pływalnia Laguna
Złotów jest dobrze wyposażony w urządzenia i obiekty sportowe, choć reprezentują one różny standard funkcjonalności. W 2005 otwarta została pływalnia Laguna z sauną, siłownią, kortami tenisowymi oraz boiskiem do koszykówki i siatkówki (tereny przyległe), w 2004 roku w sąsiedztwie Góry Wilhelma oddano do użytku strzelnicę na otwartym powietrzu (aktualnie zamknięta). Dodatkową atrakcją dla mieszkańców Złotowa było otwarcie w 2009 sztucznego lodowiska (obok pływalni Laguna), boiska „Orlik” oraz hali widowiskowo-sportowej. Istnieje tu także zabytkowa hala sportowa, korty tenisowe i dwa stadiony piłkarsko-lekkoatletyczne. Oddano do użytku nową salę gimnastyczną przy Liceum Ekonomicznym oraz dwa boiska piłkarskie. Niedawno oddano do użytku nowoczesną halę widowiskowo-sportowej oraz kompleksową przebudowę jednego ze stadionów, przy ul. Wioślarskiej. Obiektami sportowymi zarządza Złotowskie Centrum Aktywności Społecznej. Najważniejszym klubem sportowym jest MLKS Sparta Złotów (zał. 1928, sekcje: siatkówka, tenis stołowy, lekkoatletyka, boks, piłka nożna oraz niezależne sekcja aikido). Ponadto działa klub kolarski „Drogowiec”, klub szachowy „Ziemowit”, Klub Sportów Walki „Spider”, klub skata "Krajna" i sekcja brydża sportowego. Przy szkołach prężnie działają Uczniowskie Kluby Sportowe.
Współpraca międzynarodowa[edytuj]


Ta sekcja od 2011-10 wymaga uzupełnienia źródeł podanych informacji.
Informacje nieweryfikowalne mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Aby uczynić sekcję weryfikowalną, należy podać przypisy do materiałów opublikowanych w wiarygodnych źródłach.
Miasta i gminy partnerskie:
Eggesin  Niemcy,
Rathenow  Niemcy,
Gifhorn (na szczeblu powiatowym)  Niemcy,
Goole  Wielka Brytania,
Nieśwież  Białoruś,
La Flèche  Francja
Osoby związane ze Złotowem[edytuj]



ks dr Bolesław Domański


Peter Joseph Lenné


Karl Friedrich Schinkel


gen. Walter Krueger
Architekci[edytuj]
Krzysztof Bonadura Starszy (ok. 1582-1668 lub 1669), Georgio Catenazzi (ok. 1640 – po 1686) lub Peter Willer – prawdopodobni architekci kościoła farnego.
Karl Friedrich Schinkel (1781-1841) – pruski architekt i malarz doby klasycyzmu, autor projektu kościoła ewangelickiego (obecnie św. St. Kostki) w Złotowie oraz przebudowy Pałacu Działyńskich.
Peter Joseph Lenné (1789-1866) – pruski architekt krajobrazu, autor projektu zagospodarowania przestrzennego parku Zwierzyniec.
Walter Körte (ur. 1855 w Złotowie, zm. 1914) – niemiecki architekt specjalizujący się w inżynierii morskiej, autor projektu m.in. latarni morskiej w Stilo koło Sasina.
Artyści[edytuj]
Johann Daniel Danzer (ok. 1610 – ok. 1720) – wywodzący się z Turyngii złotowski rzeźbiarz barokowy pochodzenia żydowskiego, autor dekoracji rzeźbiarskich kościoła farnego.
Erik Jönson Dahlbergh (1625-1703) – szwedzki marszałek polny, dyplomata, kartograf, rysownik, artylerzysta, inżynier wojskowy, autor rysunku przedstawiające oblężenie zamku w Złotowie w 1657.
Leonard Torwirt (1912-1967) – polski malarz, konserwator zabytków, wykładowca Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, twórca polichromiii zdobiącej wnętrze kościoła farnego.
Teresa Jakubowska – (ur. 1930 w Wilnie) – polska autorka grafik warsztatowych, drzeworytów i linorytów, mieszkała w Złotowie po 1945 roku.
Janusz Zakrzeński (ur. 1935-2010) – polski aktor, w Złotowie spędził pięć lat swojego dzieciństwa.
Andrzej Świetlik (ur. 1951 w Złotowie) – polski fotografik, współtwórca awangardowej grupy artystycznej Łódź Kaliska.
Magdalena Buchwald (ur. 1972 w Złotowie) – polska kompozytorka.
Andrzej Tatarski – polski pianista i wykładowca Akademii Muzycznej w Poznaniu, wychowywał się w Złotowie.
Teresa Szapiel (1954 w Złotowie, zm. 2005 tamże) – polska malarka.
Przemysław Stippa (ur. 1981 w Złotowie) – polski aktor teatralny, telewizyjny i filmowy.
Duchowni[edytuj]
ks. dr Bolesław Domański (1872-1939) – polski działacz społeczny, prezes Związku Polaków w Niemczech.
Lekarze i naukowcy[edytuj]
Kazimierz Brzuchalski (ur. 1748 w Złotowie) – polski matematyk, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Adalbert von Tobold (ur. 1827 w Złotowie, zm. 1907) – niemiecki lekarz-laryngolog.
Joachim Zdrenka (ur. 1952) – polski historyk, epigrafik, profesor zwyczajny Uniwersytetu Zielonogórskiego, absolwent I Liceum Ogólnokształcącego w Złotowie.
Andrzej Kokowski (ur. 1953 w Złotowie) – polski archeolog, profesor Uniwersytetu Marie Curie-Skłodowskiej w Lublinie.
Pisarze i poeci[edytuj]
Aleksander Rozenfeld (ur. 1941) – polsko-żydowski poeta i dziennikarz, publicysta „Gazety Polskiej” i „Rzeczpospolitej”.
Barbara Treskatis – urodzona w Złotowie pisarka i ilustratorka niemiecka
Liliana Abraham Zubińska mieszkająca w Złotowie od urodzenia do 1997 roku poetka, nowelistka.
Tadeusz Zubiński (ur. 1953) mieszkający w Złotowie w latach 1990-1997 pisarz, eseista, krytyk literacki i tłumacz.
Nahida (Konkordia Henrietta) Sturmhöfel (ur. 1822-1899) – Złotowianka, honorowa obywatelka miasta Złotowa, poetka i pionierka ruchu emancypacyjnego kobiet.
Politycy[edytuj]
Michał Hube (ur. 1772 w Złotowie, zm. 1840) – polski prawnik, sekretarz stanu Królestwa Polskiego i członek komisji sprawiedliwości, ojciec Romualda Hube, polskiego karnisty.
Albert Walter (ur. 1885 w Złotowie, zm. 1980) – niemiecki polityk i związkowiec, członek USPD, KPD oraz DP.
Piotr Pankanin (ur. 1948 w Złotowie) – poseł na Sejm RP II kadencji z list „Solidarności”, senator RP II kadencji z list UP reprezentujący bydgoski okręg wyborczy, były wiceprezydent Bydgoszczy
Andrzej Lepper (ur. 1954 zm.2011) – polski polityk, przewodniczący Samoobrony, krótko uczeń Technikum Rolniczego w Złotowie, absolwent Państwowego Technikum Rolniczego w Sypniewie jako abiturient, nie przystąpił do egzaminu dojrzałości.
Renata Beger (ur. 1958) – polska polityk, posłanka Samoobrony, absolwentka złotowskiej szkoły rolniczej.
Parlamentarzyści[edytuj]
Parlamentarzyści pilskiego okręgu wyborczego wywodzący się ze Złotowa:
Stanisław Marcin Chmielewski (PO) – poseł na Sejm RP V i VI kadencji.
Sportowcy[edytuj]
Eberhard Schöler (ur. 1940 w Złotowie) – niemiecki tenisista stołowy, założyciel firmy Schöler und Micke.
Wanda Wiecha-Wanot (ur. 1946) – polska siatkarka, uczestniczka Letnich Igrzysk Olimpijskich w Meksyku w 1968 roku, wychowanka klubu Sparta Złotów.
Grażyna Błąd-Kotwica (ur. 1969 w Złotowie) – polska wioślarka, uczestniczka Igrzysk Olimpijskich w Seulu.
Krystyna Ambros-Żurek (ur. 13 marca 1961 w Lipce, mieszkała w Złotowie) - polska wioślarka, olimpijka z Moskwy (1980), nauczycielka.
Grzegorz Pawłuszek (ur. 1970 w Złotowie) – polski piłkarz Wierzycy Pelplin, wcześniej grający m.in. w Lechii Gdańsk, GKS Katowice, Polonii Warszawa.
Jakub Wawrzyniak (ur. 1983 w Kutnie) – polski piłkarz Legii Warszawa, reprezentant Polski, grał w Panathinaikos Ateny, wychowanek klubu Sparta Złotów.
Agnieszka Bednarek-Kasza (ur. 1986 w Złotowie) – polska siatkarka Muszynianki Fakro Muszyny, reprezentantka Polski.
Anna Manikowska (ur. 1986 w Złotowie) – polska siatkarka, reprezentantka Polski.
Paulina Maj (ur. 1987 w Złotowie) – polska siatkarka, wychowanka klubu Sparta Złotów, obecnie w Trefl Sopot, uczestniczka Mistrzostw Świata w siatkówce kobiet w Japonii w 2006 roku.
Katarzyna Konieczna (ur. 1985 w Złotowie) – polska siatkarka Trefl Sopot
Paweł Fertikowski (ur. 1990 w Złotowie) – polski tenisista stołowy, reprezentant Polski juniorów,
Paweł Buzała (ur. 1985 w Złotowie) – polski piłkarz Lechii Gdańsk, wychowanek klubu Sparta Złotów.
Właściciele dóbr złotowskich[edytuj]
Jan Potulicki (ok. 1596-1626/1628?) – właściciel dóbr złotowskich, który w 1619 roku ponownie erygował złotowską parafię, fundator zniszczonego w 1657 roku kościoła św. Anny.
Andrzej Karol Grudziński (1611-1678) – wojewoda kaliski i poznański, właściciel dóbr złotowskich, fundator kościoła farnego.
Fryderyk Wilhelm III (1770-1840) – król Prus, właściciel dóbr złotowskich od 1820 r., fundator kościoła ewangelickiego (obecnie św. St. Kostki).
Wilhelm I Hohenzollern (1797-1888) – król Prus, cesarz niemiecki, właściciel dóbr złotowskich od 1840.
Wojskowi[edytuj]
Walter Krueger (ur. 1881 w Złotowie, zm. 1967) – gen. amerykański. Jako dziecko emigrował z rodzicami do Ohio USA. Dowódca wojskowy pochodzenia niemieckiego, podczas II wojny światowej uczestnik walk na południowo-zachodnim Pacyfiku. Był głównodowodzącym VI Armii Amerykańskiej na Pacyfiku z siedzibą w Manilii Filipiny.
Honorowi obywatele Złotowa[edytuj]

Jan Paweł II – papież.
Jan Kocik – działacz polonijny, burmistrz Złotowa w latach 1945-1948.
Brunon Radowski – zasłużony działacz sportowy, wieloletni prezes Klubu Sportowego Sparta Złotów.
Marek Borowski – były marszałek Sejmu RP, związany ze złotowskim samorządem.
prof. dr hab. Andrzej Kokowski – archeolog i wykładowca, autor wielu książek i publikacji.
Janusz Sławiński – kompozytor i dyrygent, współtwórca Euro Eco Meetingu.
prof. dr hab. Andrzej Tatarski – wybitny pianista i wykładowca.
prof. dr hab. Joachim Zdrenka – historyk i epigrafik, autor licznych publikacji i książek związanych z historią złotowszczyzny.
Zobacz też[edytuj]

Cmentarz żydowski w Złotowie

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

+1