piątek, 7 września 2012

Wejherowo



Wejherowo

Państwo Polska
Województwo pomorskie
Powiat wejherowski
Gmina gmina miejska
Aglomeracja gdańska
Założono 1643
Prawa miejskie 1650
Prezydent miasta Krzysztof Hildebrandt
Powierzchnia 25,65 km²
Wysokość od 24 do 110 m n.p.m.
Ludność (31.12.2011)
• liczba
• gęstość
50 145 (wg GUS) ▲
1955 os./km²
Strefa numeracyjna
(+48) 58
Kod pocztowy 84-200 do 84-204
Tablice rejestracyjne GWE
Położenie na mapie Polski


Wejherowo
54°36′N 18°15′E
TERC
(TERYT) 6222915031
Urząd miejski
pl. Jakuba Wejhera 8
84-200 Wejherowo
 Multimedia w Wikimedia Commons
 Hasło Wejherowo w Wikisłowniku
Strona internetowa
Wejherowo Wejherowo ?/i (kaszb. Wejrowò lub Nowé Miasto, niem. Neustadt in Westpreussen, dawniej Weihersfrey), to miasto i gmina w województwie pomorskim, położone na pograniczu Pojezierza Kaszubskiego i Pradoliny Redy–Łeby, nad rzeką Redą. Stanowi element Małego Trójmiasta Kaszubskiego, jest również częścią aglomeracji gdańskiej. Siedziba powiatu wejherowskiego i gminy Wejherowo. W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do województwa gdańskiego, obszar bezpośrednio przylegający do niego tworzy gminę wiejską. Jako jedna z gmin wchodzi w skład Komunalnego Związku Gmin "Dolina Redy i Chylonki".
Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, wydany w 1880 roku, uznaje miasto Wejherowo za stolicę Kaszub[1].
Według danych z 31 grudnia 2011 roku miasto miało 50 145 mieszkańców.
Spis treści  [ukryj]
1 Struktura powierzchni
2 Historia
3 Demografia
3.1 Liczba ludności według GUS
4 Klimat
5 Współpraca
6 Turystyka
6.1 Zabytki i interesujące miejsca
6.2 W okolicy
6.3 Szlaki turystyczne
7 Wejherowianie
8 Kultura
9 Sport i rekreacja
10 Obiekty sakralne i cmentarze
10.1 Kalwaria wejherowska
10.2 Parafie
10.3 Zbory
10.4 Cmentarze
11 Edukacja
12 Transport i komunikacja
12.1 Komunikacja autobusowa
12.2 Kolej
12.2.1 Stacje i przystanki kolejowe
12.3 Drogi
13 Bibliografia
14 Zobacz też
15 Linki zewnętrzne
16 Przypisy
Struktura powierzchni[edytuj]

Według danych z roku 2002[2] Wejherowo ma obszar 25,65 km², w tym:
użytki rolne: 20%
użytki leśne: 47%
Miasto stanowi 2% powierzchni powiatu.
Historia[edytuj]



Jakub Wejher, założyciel miasta
Wejherowo – założone w 1643 roku przez wojewodę Jakuba Wejhera – prawa miejskie uzyskało w 1650 roku. Początkowo nazywane też było Wejherowską Wolą i Nowym Miastem (w odróżnieniu od "starego miasta" – czyli Pucka). Po 1676 roku przeszło na własność lokalnych rodzin magnackich (przez pewien czas należało także do Sobieskich). W wyniku I rozbioru (1772 rok) przyłączono je do Prus. W 1818 roku zostało miastem powiatowym w rejencji gdańskiej (Prusy Zachodnie), stając się też siedzibą diecezji wejherowskiej Kościoła Ewangelicko-Unijnego, która istniała do 1945 r. W 1870 roku Wejherowo otrzymało połączenie kolejowe z Gdańskiem i Słupskiem. W owym czasie miasto zamieszkane było w większości przez Niemców i Kaszubów. Na przełomie XIX i XX wieku intensywnie rozwijało się gospodarczo.
W 1920 roku wróciło do Polski (mimo protestów części lokalnej ludności). Stało się siedzibą powiatu morskiego w województwie pomorskim (który obejmował również Puck i Hel). Wkrótce struktura demograficzna zaczęła się powoli zmieniać na korzyść Polaków. W dwudziestoleciu międzywojennym był tu jeden z głównych ośrodków regionalizmu (postulowano autonomizację regionu Pomorza w ramach państwa polskiego).
We wrześniu 1939 roku Wejherowo zajęte przez Niemców powtórnie przemianowano na Neustadt in Westpreußen, zaś zasłużony burmistrz Teodor Bolduan został natychmiast aresztowany i rozstrzelany. Krótko po zakończeniu działań wojennych miasto odwiedził gauleiter Pomorza Albert Forster, który publicznie pogroził antyniemiecko nastawionym mieszkańcom Wejherowa. W okresie okupacji działała tu konspiracyjna organizacja TOW "Gryf Pomorski". Na przełomie 1939 i 1940 roku Niemcy rozstrzelali w lasach piaśnickich 12–14 tys. ludzi (w tym wielu wejherowian).
W marcu 1945 roku do miasta wkroczyły wojska radzieckie. W 1975 roku Wejherowo utraciło status powiatu, by w 1999 roku ponownie go odzyskać (w ramach województwa pomorskiego). W latach 2006–2008 przeprowadzono pierwszą od czasów powstania Kalwarii Wejherowskiej gruntowną renowację tego zabytkowego kompleksu. Od roku 2003, przeciwnie do większości miast w Polsce, liczba mieszkańców Wejherowa systematycznie rośnie. Aktualnie (2008 rok) liczba mieszkańców miasta jest najwyższa w historii Wejherowa.


Ratusz miejski


pomnik Jakuba Wejhera
W skrócie:
VII-IX w. – osada słowiańska i gród na Górze Zamkowej
1. połowa XIV w. – pierwsze udokumentowane wzmianki o osadach Naniec i Śmiechowo (dzisiejsze dzielnice Wejherowa)
1576 – w posiadaniu starosty puckiego Ernesta Wejhera
1643 – lokacja osady zwanej Wejherowską Wolą na gruntach wsi Śmiechowo (obecnie dzielnica miasta)
1644 – fundacja kościoła św. Trójcy przez Jakuba Wejhera
1649–1655 – budowa Kalwarii Wejherowskiej, ufundowanej przez Jakuba Wejhera i jego krewnych
1650 – Wejherowska Wola otrzymała prawa miejskie chełmińskie od króla Jana II Kazimierza Wazy
1676 – miasto odkupił książę M.K. Radziwiłł
1685 – własność Jana III Sobieskiego
1772 – miasto pod zaborem pruskim, przemianowane na Neustadt in Westpreußen
1796 – miasto kupił hrabia Keyserlingk
1870 – uzyskanie połączenia kolejowego z Gdańskiem i Koszalinem
1920 – po 148 latach miasto wraca do Polski
7–8 IX 1939 – w pobliżu Wejherowa ciężkie walki obronne toczył 1 Morski Pułk Strzelców
1939–1945 – miasto zaanektowane przez III Rzeszę Niemiecką, powtórnie przemianowane na Neustadt in Westpreußen
12 III 1945 – opanowanie miasta przez wojska radzieckie i polskie, wyzwolenie spod okupacji niemieckiej i przywrócenie w granice powojenne Polski
1975 – utracenie statusu miasta powiatowego w wyniku reformy administracyjnej
1999 – przywrócenie statusu siedziby powiatu w wyniku kolejnej reformy administracyjnej, Wejherowo w województwie pomorskim
Burmistrzowie, naczelnicy i prezydenci:
Augustyn Dybowski, 1919–1920
Alfons Chmielewski, 1920–1921
Jan Bieliński, 1921–1922
Władysław Kruczyński, 1922–1928
Stanisław Gąsowski, 1928–1929
Karol Biliński, 1929–1932
Jan Owiński, 1932–1933
Teodor Bolduan, 1933–1939
Bernard Szczęsny, 1945–1949
Władysław Szutta, 1949–1981
Zbigniew Pranga, 1982–1990
Jerzy Budnik, 1990–1998
Krzysztof Hildebrandt, 1998 – do teraz
Demografia[edytuj]

 Osobny artykuł: Ludność Wejherowa.
Dane z 30 czerwca 2008 wg GUS[3]:
Opis
Ogółem
Kobiety
Mężczyźni
Jednostka
Osób
 %
Osób
 %
Osób
 %
Populacja
46 247 100 24 053 52 22 194 48
Gęstość zaludnienia
(mieszk./km²)
1803
937,7
865,3
Liczba ludności według GUS[edytuj]
Rok Liczba ludności
2003
44 532
2004
44 657
2005
44 977
2006
45 522
2007
45 869
2008
46 579
2009
47 188
2010
47 794
2011
50 145
Klimat[edytuj]

Położenie blisko Bałtyku sprawia, że Wejherowo znajduje się pod wpływem klimatu morskiego. Klimat kontynentalny ma znacznie mniejsze oddziaływanie niż w innych regionach kraju. Najcieplejszym miesiącem jest lipiec, w którym średnia temperatura waha się od +13 °C do +22 °C. Najzimniejszym miesiącem jest styczeń (temperatura waha się od -6 °C do 1 °C). Średnia roczna temperatura wynosi ok. +7 °C. Średnia roczna suma opadów wynosi 660 mm. Najbardziej deszczowym miesiącem jest sierpień (90 mm), najmniej opadów przypada na marzec (20 mm).
Średnie wartości temperatur i opadów w Wejherowie[4]
Miesiąc Sty Lut Mar Kwi Maj Czer Lip Sie Wrz Paź Lis Gru Rocznie
Śr. wysoka temperatura [°C] +1 0 +3 +10 +16 +20 +22 +20 +18 +12 +6 +2 +11
Śr. niska temperatura [°C] -6 -5 -2 +1 +5 +9 +13 +11 +8 +5 +1 -1 +3
Opady [mm] 40 30 20 30 50 60 80 90 60 50 40 50 660
Współpraca[edytuj]



Przykład architektury modernizmu w Wejherowie – ulica 3 Maja
Miasta partnerskie
Rouen (Francja)
Tyresö (Szwecja)
Święciany (Litwa)
Postawy (Białoruś)
Miasta zaprzyjaźnione
Stanisławów (Ukraina)
Trutnov (Czechy)
Miasta stowarzyszone
Reda (w ramach Małego Trójmiasta Kaszubskiego)
Rumia (w ramach Małego Trójmiasta Kaszubskiego)
Turystyka[edytuj]

Zabytki i interesujące miejsca[edytuj]


Muzeum Piśmiennictwa i Muzyki Kaszubsko-Pomorskiej w Wejherowie


Fragment ulicy Jana III Sobieskiego


Dawny szpitalik i przytułek


Świąteczne oświetlenie rynku miejskiego


Park Majkowskiego
Kalwaria Wejherowska ufundowana przez wojewodę Wejhera w latach 1649–59, składająca się z 26 barokowych, rokokowych i neogotyckich kaplic fundacji rodu Wejherów
Pałac Keyserlingków i Przebendowskich (obecnie siedziba Muzeum Piśmiennictwa i Muzyki Kaszubsko-Pomorskiej, wpisanego do Państwowego Rejestru Muzeów)
kościół Świętej Trójcy z 1755 r. fundacji Jana Przebendowskiego, na miejscu dawniejszego kościoła z 1644 r. – obecnie kolegiata
poewangelicki, neogotycki kościół św. Stanisława Kostki z 1908 r., z pięcioma wieżami
konwikt św. Leona z 1872 r. zbudowany przez mieszkańców miasta dla reformatów pozbawionych dawnego klasztoru przez władze pruskie
barokowy Kościół i klasztor Franciszkanów w Wejherowie z 1650 r. ufundowany dla franciszkanów przez Jakuba Wejhera
krypty rodziny Wejherów i Przebendowskich (w podziemiach klasztoru)
obraz Matki Bożej Wejherowskiej – ukoronowany przez Jana Pawła II podczas mszy na sopockim hipodromie (znajduje się w kościele klasztornym)
Plac Jakuba Wejhera (rynek) z pomnikiem założyciela miasta Jakuba Wejhera
Ulica Jana III Sobieskiego – deptak miejski, wytyczony w roku 1643
ratusz miejski (z udostępnionymi makietami zabytkowego centrum Wejherowa oraz Kalwarii Wejherowskiej)
szachulcowy szpitalik-przytułek z XVII w.
eklektyczne kamienice z przełomu XIX/XX w.
gmach gimnazjum z 1866 r.
budynek sądu z 1880 r.
stary cmentarz
park miejski im. Aleksandra Majkowskiego (z XVIII w.)
młyn wodny nad rzeką Cedron z XVII w. (przebudowany po pożarze w 1920 r.)
budynek dawnego Zespołu Szkół Elektrycznych
budynki dawnego Szpitala Psychiatrycznego (obecnie szkoły specjalne oraz jednostka wojskowa)
budynek dworca kolejowego
budynek poczty
budynek Starostwa Powiatowego
Villa Musica
Dom Młynarza (obecnie budynek mieszkalny)
W okolicy[edytuj]
Piaśnica, k. Wejherowa – miejsce straceń 12 tysięcy Polaków, Kaszubów i Niemców, z grobem bł. Alicji Kotowskiej, zmartwychwstanki
Trójmiejski Park Krajobrazowy – rezerwat leśny Gałęźna Góra
Puszcza Darżlubska z dwoma szlakami znakowanymi i ścieżką przyrodniczo-leśną
Groty Mechowskie – jaskinia pseudokrasowa w Mechowie, na skraju Puszczy Darżlubskiej
Jezioro Żarnowieckie w rynnie polodowcowej
rzeka Reda płynąca w plejstoceńskiej pradolinie Reda-Łeba
w leśnictwie Lisewo Diabelski Kamień – duży kamień narzutowy, gnejs, o obwodzie 20 m
rezerwat torfowiskowy Lewice (tzw. Bagno Biała)
Szlaki turystyczne[edytuj]
 "Szlak Wejherowski" – znajduje się na terenie Trójmiejskiego Parku Krajobrazowego. Rozpoczyna się w Wejherowie i dalej prowadzi przez Wyspowo, Borowo, Wygodę, Bieszkowice (w tym Piekiełko), Gdynię do Sopotu Kamiennego Potoku. Szlak ma długość 55 km. Na odcinku od Bieszkowic do Wejherowa można poznać kilka bardzo ciekawych jezior m.in. Zawiat, Bieszkowice, Wygoda, Rąbówka i Borowo. Od października 2007 r. szlak prowadzi przez Rezerwat przyrody Cisowa w Gdyni; na swej drodze mija także trzy inne rezerwaty: Kacze Łęgi, Łęg nad Swelinią i Pełcznicę.


fragment jednej ze ścieżek rowerowych w mieście
 "Szlak Puszczy Darżlubskiej" – szlak biegnie zachodnią częścią Puszczy Darżlubskiej. Trasa rozpoczyna się przy dworcu kolejowym w Wejherowie, prowadzi w kierunku leśniczówki Miga. Następnie prowadzi do Piaśnicy, Jeziora Dobrego, skrajem lasu przez Sobieńczyce do Żarnowca i Krokowej. Szlak jest dostępny także dla rowerzystów.
 "Szlak Zagórskiej Strugi" – szlak ma długość 56 km i prowadzi z Gdyni Wzgórza św. Maksymiliana przez Piekiełko, Rumię do Wejherowa. Szlak biegnie głównie lasami, krawędzią Wysoczyzny Gdańskiej, mocno porozcinanej dolinami. Pełna jest pomników przyrody (drzew, głazów narzutowych) i stromych wejść. Trasa zaczyna się i kończy w dwóch największych dolinach, pierwsza to dolina Zagórskiej Strugi, druga to dolina Cedronu. Na trasie można zwiedzić również 17 z 26 kaplic Kalwarii Wejherowskiej.
 "Krawędzią Kępy Puckiej" – trasa liczy 33,2 km i biegnie przez Rzucewo, Osłonino, Mrzezino, Rekowo i dalej wchodzi w lasy wejherowskie.
Wejherowianie[edytuj]

Znani ludzie związani z Wejherowem (np. urodzeni lub zamieszkali w tym mieście):
Kinga Baranowska – polska himalaistka, zdobywczyni siedmiu ośmiotysięczników. Pierwsza Polka na ośmiotysięcznikach Dhaulagiri, Manaslu i Kanczendzondze.
Jan Białk – sportowiec, biegacz. Maratończyk, uprawiający również biegi uliczne. Wielokrotny mistrz i medalista mistrzostw Polski. Posiada najwyższą klasę sportową: mistrzowską międzynarodową.
Mirosław Bork – reżyser filmowy. Autor m.in. satyrycznej komedii Konsul (ze znakomitą kreacją Piotra Fronczewskiego).
Krzysztof Czerwionka – żeglarz, samotnie przepłynął Atlantyk w 1993 oraz Morze Północne i Bałtyk zimą 1993/1994 na jachcie SY Aurora 35ft, weekender. Przypłynął do Gdyni 21 stycznia 1994.
Klemens Gniech – dyrektor Stoczni Gdańskiej (wówczas im. Lenina) w latach 1976-1981. Podczas Sierpnia '80 zwolennik mediacji ze strajkującymi. Zwolniony ze stoczni, z zakazem pełnienia funkcji kierowniczych w PRL, podczas stanu wojennego.
Rafał Karcz – sportowiec i instruktor kick-boxingu. Członek kadry narodowej, dwukrotny brązowy medalista Pucharu Świata, Mistrz Europy all style karate, pięciokrotny Mistrz Polski.
Alicja Kotowska – zakonnica, zmartwychwstanka, dyrektorka szkoły średniej, przełożona Zgromadzenia Sióstr Zmartwychwstanek w Wejherowie w latach 1934-1939. Rozstrzelana przez Niemców w lasach piaśnickich, gdzie znajduje się jej grób. W 1999 r. została ogłoszona błogosławioną przez papieża Jana Pawła II.
Dorota Masłowska – pisarka i felietonistka, autorka książki-bestselleru z 2002 roku Wojna polsko-ruska pod flagą biało-czerwoną i laureatka Nike za Pawia Królowej (przyznana w 2006 roku za rok 2005).
Maciej Miecznikowski – śpiewak operowy (bas) i estradowy (grupa Leszcze). Nie urodził się ani nie mieszka w Wejherowie – ukończył jednak wejherowską Państwową Szkołę Muzyczną I stopnia i wejherowskie LO; śpiewał też w chórze Cantores Veiherovienses.
Marcin Miotk – młody, ale mający już na swym koncie liczne sukcesy, himalaista – który 5 czerwca 2005 r. zdobył Mount Everest (8848 n.p.m.) jako pierwszy Polak nie korzystający z maski tlenowej (patrz w archiwum wiadomości na internetowej stronie UM).
Cezary Paciorek – kompozytor, pianista, akordeonista; uznawany za najlepszego polskiego akordeonistę jazzowego. Współpracował z najlepszymi polskim jazzmanami. Laureat wielu nagród, nagrał kilkanaście – różnych stylistycznie – płyt. Interesuje go także muzyka kościelna. Prowadzi Scholę Świętojańską przy gdańskim Duszpasterstwie Środowisk Twórczych.
Hubert Skrzypczak – polski bokser, brązowy medalista XIX Igrzysk Olimpijskich w Meksyku, mistrz i wicemistrz Europy. Przez miesięcznik "Boks" został uznany najwybitniejszym polskim pięściarzem w wadze papierowej w historii.
Aleksandra Spanowicz (d. Aleksandra Czubek) – artysta plastyk, nazywana "pierwszą damą komiksu polskiego". Zajmuje się także ilustrowaniem książek. Laureatka wielu konkursów, uczestniczka wielu wystaw.
Paul Nipkow – wynalazca, twórca wynalazku nazywanego tarczą Nipkowa, stanowiącego podstawowy element pierwszych telewizorów i kamer telewizyjnych (tzw. telewizja mechaniczna), który umożliwił powstanie współczesnej telewizji. Uczęszczał do Wejherowskiego Gimnazjum (obecne I Liceum Ogólnokształcące im. Jana III Sobieskiego). Przez pewien czas mieszkał w tym mieście.
Tomasz Pohl – poeta, prozaik, eseista, autor tekstów piosenek i pieśni. Urodzony w Wejherowie, gdzie spędził dzieciństwo i młodość. Stworzył m.in. teksty do "Wejherowskiego Misterium Męki Pańskiej", widowiska "Kartki z Katynia". Autor książek: "Niedosyt" (2009), "Słowa pod wysokim napięciem" (1999), "Punkt widzenia" (1998). Laureat licznych konkursów literackich.
Wincenty Wrosz – oficer, a później werbista w Brazylii.
 Z tym tematem związana jest kategoria: Ludzie związani z Wejherowem.
Kultura[edytuj]

Wejherowo na przestrzeni wieków stanowiło silny ośrodek kultury polskiej, opierając się skutecznie akcji germanizacyjnej (działalność koła filomatów "Wiec" oraz S. Marońskiego, J. Łęgowskiego, L. Jakowickiego; koła śpiewacze i teatry amatorskie). Po 1920 r. miasto było także ważnym ośrodkiem regionalizmu kaszubskiego – wydawana była tu "Gazeta Kaszubska", ukazujące się najpierw jako dwutygodnik, a później tygodnik czasopismo "Klëka", przekształcone w 1939 roku w "Tygodnik Wielkiego Pomorza" oraz "Świt".


koncert zespołu Pudelsi
Wejherowo jest siedzibą Muzeum Piśmiennictwa i Muzyki Kaszubsko-Pomorskiej, które gromadzi zabytki piśmiennictwa kaszubsko-pomorskiego, a także organizuje wernisaże i wystawy. Inne muzeum, w którym zapoznać się można z dziejami rodu Wejherów oraz z działalnością wejherowskich franciszkanów, zlokalizowane jest w podziemiach klasztoru.


Verba Sacra – Danuta Stenka czyta Biblię w języku kaszubskim
W mieście funkcjonuje Wejherowskie Centrum Kultury, które – podobnie jak Ognisko Pracy Pozaszkolnej – prowadzi liczne sekcje i koła zainteresowań, a także zajmuje się edukacją kulturalną, organizuje duże imprezy o charakterze masowym oraz koordynuje działania kulturalne w mieście i regionie. Przy Wejherowskim Centrum Kultury działa też kino studyjne, które powstało po zamknięciu kina "Świt" pod koniec ubiegłego wieku. W Wejherowie swoją siedzibę ma Powiatowa i Miejska Biblioteka Publiczna im. Aleksandra Majkowskiego, działa tu kilka chórów, m.in. chór męski Harmonia oraz odnoszący sukcesy w kraju i w Europie chór mieszany Cantores Veiherovienses. Dynamicznie funkcjonują tu również lokalne media, w tym telewizja – Twoja Telewizja Morska i Telewizja Wejherowo, lokalna prasa – "Gryf Wejherowski", "Panorama Powiatu Wejherowskiego", "Express Powiatu Wejherowskiego", "Puls Wejherowa" oraz lokalne serwisy internetowe.
Cykliczne imprezy kulturalno-rozrywkowe w Wejherowie:
Open Air Rock Festival
Ogólnopolski Festiwal Pieśni o Morzu
Verba Sacra – Modlitwy Katedr Polskich
Imprezy z cyklu African Battle: Reggae & Dub vs. Old Skul Funk & Afrobeat
Spotkania z Muzyką Kaszub w pałacu-muzeum
Jarmark Wejherowski
Dzień Jakuba
Festyn Wakacyjny
koncerty organowe w wejherowskiej kolegiacie
kameralne koncerty wigilijne w wejherowskiej kolegiacie
letnie koncerty w parku i na rynku
poetyckie wieczory literackie i muzyczne w kawiarni-galerii "Insula"
występy alternatywnych zespołów muzycznych w undergroundowym klubie "Fantomas"
Sport i rekreacja[edytuj]



korty tenisowe


kryta pływalnia
Najważniejsze obiekty sportowe w Wejherowie to:
Wejherowskie Korty Tenisowe
Stadion WKS "Gryf" – Wzgórze Wolności
Sala widowiskowo-sportowa przy Zespole Szkół nr 1
Kryta pływalnia i lodowisko (przy Zespole Szkół nr 3)
Pole golfowe "Sierra Golf Club" (Pętkowice k. Wejherowa)
Działają tu też kluby sportowe:
Wejherowski Klub Sportowy "Gryf" (przez kilka lat WKS "Gryf" był jedyną w okolicy drużyną III ligi piłkarskiej)
Klub Sportowy "Sprzęgło" Wejherowo
Klub Sportowy "Tytani" Wejherowo (piłka ręczna)
Klub Sportowy UKS "Szóstka"
Klub Sportowy UKS "Ósemka" (koszykówka, Unihokej)
Cykliczne imprezy sportowe w Wejherowie:
turniej streetballa na rynku
wyścig rowerów górskich na morenowych wzgórzach
biegi im. Jakuba Wejhera
turnieje piłkarskie
zawody balonowe
Obiekty sakralne i cmentarze[edytuj]



kapliczka Kalwarii Wejherowskiej
Kalwaria wejherowska[edytuj]
Wejherowo jest niekiedy nazywane "duchową stolicą Kaszub" ze względu na znajdujące się tu liczne obiekty kultu religijnego, w tym sanktuarium pasyjno-maryjne oraz związane z nimi ruchy pielgrzymkowe o wielowiekowej tradycji.
 Osobny artykuł: Kalwaria Wejherowska.
Parafie[edytuj]
Istnieją tu następujące parafie rzymskokatolickie i podlegające im obiekty:
Parafia Chrystusa Króla – kościół parafialny Chrystusa Króla, ul. Narutowicza 2
Parafia NMP Królowej Polski – kościół parafialny NMP Królowej Polski, ul. Rybacka 22
Parafia św. Leona Wielkiego – kościół parafialny (poewangelicki) św. Stanisława Kostki, ul. Sobieskiego 235 oraz konwikt Św. Leona Wielkiego, ul. 3 Maja 19
Parafia św. Anny – kościół parafialny Św. Anny, ul. Reformatów 19
Parafia Świętej Trójcy – kościół parafialny Świętej Trójcy (kolegiata Wejherowska), ul. Kościuszki 2 oraz kościół cmentarny Chrystusa Pana Zmartwychwstałego, ul. Ks. Edmunda Roszczynialskiego
Parafia św. Karola Boromeusza - ul. Gryfa Pomorskiego 51
Zbory[edytuj]
Na terenie Wejherowa działalność duszpasterską prowadzi również zbór Kościoła Zielonoświątkowego, protestancka wspólnota o charakterze ewangelicznym oraz zbory Świadków Jehowy z Salami Królestwa.
Cmentarze[edytuj]
Współcześnie istniejące to:
Cmentarz Śmiechowski
Cmentarz Stary
Cmentarz Żołnierzy Radzieckich
Od 2004 roku działa w mieście stowarzyszenie, mające na celu upamiętnienie dawnych cmentarzy wejherowskich, do których należą:
Cmentarz Choleryczny
Cmentarz Ewangelicki – zlikwidowany (bez ekshumacji ciał) w 1951 przez władze komunistyczne ku oburzeniu mieszkańców miasta; obecnie upamiętniony granitowym głazem
Stary Cmentarz Ewangelicki – przy obecnej ulicy Kościuszki
Cmentarz Zakładu Psychiatrycznego – położony w lesie za jednostką wojskową, zachowało się sporo płyt nagrobnych, a także oryginalny układ ścieżek. W planach jest utworzenie lapidarium
Cmentarz Żołnierzy Niemieckich – zlikwidowany razem z cmentarzem ewangelickim w 1951
Cmentarz Żydowski – zachowały się ślady macew.
Edukacja[edytuj]



gmach Zespołu Szkół Ponadgimnazjalnych nr 2
Poza szkołami podstawowymi, gimnazjami oraz szkołami ponadgimnazjalnymi istnieją w Wejherowie następujące placówki oświatowe:
Kaszubsko-Pomorska Szkoła Wyższa
Medyczne Studium Zawodowe im. Z. Kieturakisa
Państwowa Szkoła Muzyczna I Stopnia im. F. Chopina
Specjalny Ośrodek Szkolno-Wychowawczy im. Janusza Korczaka
Ośrodek Szkolno-Wychowawczy dla Niesłyszących im. Jana Siestrzyńskiego
Szkoła Muzyczna YAMAHA
Transport i komunikacja[edytuj]

 Osobny artykuł: MZK Wejherowo.
 Osobny artykuł: Metropolitalny Związek Komunikacyjny Zatoki Gdańskiej.
Komunikacja autobusowa[edytuj]
System komunikacji miejskiej w Wejherowie składa się z 16 miejskich linii autobusowych, organizowanych przez Miejski Zakład Komunikacji w Wejherowie (obsługiwanych przez MZK Wejherowo i Pomorską Komunikację Samochodową Wejherowo) i Zarząd Komunikacji Miejskiej w Gdyni. Z innymi miastami w Polsce Wejherowo ma połączenie dzięki węzłowi drogowemu i kolejowemu. Natomiast do okolicznych miejscowości dotrzeć można autobusami PKS. Funkcjonują tu również korporacje taksówkarskie.
Kolej[edytuj]
Przez Wejherowo przebiega linia kolejowa nr 202 (Gdańsk-Stargard Szczeciński). W mieście krzyżują się relacje kolejowe Berlin – Szczecin – Koszalin – Słupsk – Wejherowo – Gdynia oraz, aktualnie nieczynna, Wejherowo – Garczegorze. Z Trójmiastem Wejherowo połączone jest dzięki Szybkiej Kolei Miejskiej, obsługującej dwa przystanki osobowe oraz stację Wejherowo.
Stacje i przystanki kolejowe[edytuj]
W mieście aktualnie znajduje się stacja kolejowa i dwa czynne przystanki osobowe:
Wejherowo – jedyna stacja kolejowa w mieście, wybudowana w 1870 roku.
Wejherowo Nanice – przystanek osobowy, wybudowany w 1950 roku[potrzebne źródło].
Wejherowo Śmiechowo – przystanek oddany do użytku razem z przystankiem Wejherowo Nanice w 1950 roku[potrzebne źródło].
Dawniej znajdował się także przystanek (obecnie bocznica szlakowa) Wejherowo Cementownia oddany do użytku w 1902 roku.
Drogi[edytuj]
W Wejherowie krzyżuje sie kilka ważnych dróg:
droga krajowa nr 6: Szczecin – Goleniów – Koszalin – Słupsk – Lębork – Wejherowo – Reda – Gdynia – Gdańsk
droga wojewódzka nr 218: Krokowa – Wejherowo – Chwaszczyno – Gdańsk
droga wojewódzka nr 224: Wejherowo – Szemud – Przodkowo – Kartuzy – Egiertowo – Nowa Karczma – Skarszewy – Godziszewo – Tczew
Bibliografia[edytuj]

Józef Borzyszkowski, Klemens Bruski – "Historia Wejherowa", 1998, Muzeum Piśmiennictwa i Muzyki Kaszubsko-Pomorskiej, Wejherowo, ISBN 83-901354-8-5
Regina Osowicka, Jerzy Grubba – "Ziemia Wejherowska", 1980, Wydawnictwo Morskie, Gdańsk, ISBN 83-215-7196-4
Regina Osowicka, Stanisław Janke (red.) – "Bedeker Wejherowski", 2006, Wydawnictwo ACTEN, Wejherowo, ISBN 83-922059-2-8
Zobacz też[edytuj]

Weyherowie
Małe Trójmiasto Kaszubskie
Kalwaria Wejherowska
Komunalny Związek Gmin Dolina Redy i Chylonki

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

+1