wtorek, 11 września 2012

Szubin


Szubin

Herb Szubina Flaga Szubina
Państwo Polska
Województwo kujawsko-pomorskie
Powiat nakielski
Gmina Szubin
gmina miejsko-wiejska
Burmistrz Ignacy Ryszard Pogodziński
Powierzchnia 7,65 km²
Ludność (2012)
• liczba
• gęstość
9 546[1]
1214 os./km²
Strefa numeracyjna
(+48) 52
Kod pocztowy 89-200
Tablice rejestracyjne CNA
Położenie na mapie Polski


Szubin
53°01′N 17°45′E
TERC
(TERYT) 6040510054
Urząd miejski
ul. Kcyńska 12
89-200 Szubin
 Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa


Ruiny zamku Sędziwoja


Kościół pw. św. Marcina


Kościół pw. św. Anny


Budynek aministracyjny Zakładu Poprawczego
Szubin (niem. Schubin) – miasto gminne typu miejsko-wiejskiego, należące do regionu Pałuk - jedno z najstarszych jego miasteczek, położone w powiecie nakielskim województwa kujawsko-pomorskiego. W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do województwa bydgoskiego. Miasto leży na zboczu rozległego wzniesienia, z którego widać jego panoramę. Przez Szubin przepływają dwie niewielkie rzeki Gąsawka oraz mniej znana Biała Struga, która częściowo płynie starym korytem Gąsawki.
Według danych z 31 grudnia 2004 miasto miało 9354 mieszkańców. Do 1975 r. miasto powiatowe.
Spis treści  [ukryj]
1 Historia
1.1 Początki miasta
1.2 Od rozbiorów do 1945
2 Zabytki
3 Religia
3.1 Parafie rzymskokatolickie
3.2 Inne
4 Zobacz też
5 Przypisy
6 Linki zewnętrzne
Historia[edytuj]

Początki miasta[edytuj]
Znaleziska urn oraz starych monet greckich świadczą, że osada ludzka istniała tutaj przed powstaniem państwa polskiego.
Ziemia szubińska obejmująca miasto i gminę Szubin, stanowi część Pałuk – dawnego regionu północno-wschodniej Wielkopolski. W średniowieczu na tej ziemi zamieszkiwał ród Pałuków, z którego najznaczniejszym był Sędziwój Pałuka z Szubina. Piastował on wiele wysokich stanowisk w kraju, m.in. był starostą bydgoskim, wielkopolskim i krakowskim, wojewodą kaliskim oraz za panowania Ludwika Węgierskiego był jednym z regentów Królestwa Polskiego.
Sędziwój Pałuka jest również historycznym założycielem Szubina w XIV wieku. Z tego też okresu pochodzą resztki ruin zamku szubińskiego. Pierwsze wzmianki historyczne o Szubinie pochodzą z 1365 r. Datę tę przyjmuje się jako datę powstania miasta.
Miasto Szubin powstało obok zamku po prawej stronie Gąsawki. Pierwszymi jego mieszkańcami byli rzemieślnicy, którzy ze skór licznych w okolicznych puszczach zwierząt szyli dla mieszkańców zamku odzienie (kożuchy) zwane "szubami" – stąd prawdopodobnie pochodzi późniejsza nazwa Szubin, która powstała dopiero w XVI wieku. We wcześniejszych dokumentach spotykamy nazwy: Subyn, Subina, Schubini i Szubino.
Najstarszą istniejącą w mieście budowlą jest kościół pod wezwaniem św. Marcina, ufundowany przez dziedzica na zamku Sędziwoja w XIV wieku. Zbudowany jest w stylu późnogotyckim o jednej nawie. Jako beneficjum kościoła Sędziwój podarował wieś Wieszki.
Po zwycięskiej bitwie pod Grunwaldem w Szubinie przebywał król Władysław Jagiełło goszczony przez Macieja z Wąsosza.
W okresie panowania króla Kazimierza Wielkiego sadzono w Szubinie szczepy winne, stąd zachowała się do dzisiaj nazwa ulicy Winnica.
Szubin był niegdyś miastem szlacheckim i poza zamkiem nie posiadał murów obronnych. Przy końcu XIV wieku dziedzicami Szubina zostali Łabiszyńscy, później – aż do XVII wieku – Czarnkowscy. W roku 1645 właścicielem Szubina był Krzysztof Opaliński, który nadał miastu liczne przywileje. Następnie Szubin należał do Konarzewskiego, Józefa Złotnickiego, księżnej Teofili Wiśniowieckiej i do Mycielskich. Stanisław Mycielski rozszerzył prawa miasta nadane przez Opalińskiego. Później Szubin przeszedł w ręce niemieckie.
Od rozbiorów do 1945[edytuj]
I rozbiór Polski w 1772 r. pozostawił Szubin w granicach Rzeczypospolitej, jednak już rok później, w 1773 r. król pruski drogą dodatkowej aneksji włączył Szubin do swojego państwa. W okresie 1807-1815 miasto należało do Księstwa Warszawskiego, by następnie znowu znaleźć się w granicach Prus. W roku 1818 został Szubin miastem powiatowym, a w roku 1835 otrzymał sąd okręgowy. Powstały wówczas drogi bite do Bydgoszczy, Nakła, Żnina i Kcyni.
Polscy mieszkańcy Szubina brali czynny udział w powstaniach: kościuszkowskim, listopadowym i styczniowym. W 1848 r. w "Wiośnie Ludów" Szubin był widownią zaburzeń i ruchów wolnościowych. O utrzymanie polskości walczyły polskie stowarzyszenia kościelne i świeckie (np. Chór "Halka". Towarzystwo Gimnastyczne "Sokół" i inne).
Początek roku 1919 przynosi usunięcie władzy pruskiej z Szubina i ziemi szubińskiej, wywalczone przez powstańców wielkopolskich. Długie i krwawe walki, decydujące o powodzeniu całego powstania, toczyły się pod Szubinem, Rynarzewem i na linii Noteci. W okresie międzywojennym miasto i gmina Szubin należały najpierw do województwa poznańskiego, później pomorskiego.
W 1939 miasto zostało zajęte przez wojska niemieckie, a następnie włączone bezpośrednio do III Rzeszy 1939-1945. Administracja hitlerowska nadała miastu nową nazwę – Altburgund. Niemcy utworzyli w Szubinie obóz jeniecki dla aliantów: Francuzów, Brytyjczyków i Amerykanów. Przebywało w nim ogółem 20 tys. jeńców, jednorazowo po 5 tys.
W wyniku terroru stosowanego wobec ludności polskiej, wysiedleń i powołań do armii w czasie II wojny światowej zginęło łącznie ok. 500 osób z Szubina i powiatu. 21 stycznia 1945 r. w wyniku ofensywy wojsk radzieckich zakończyła się okupacja hitlerowska.
Zabytki[edytuj]

gotycki kościół (XIV, XIX w.) z kaplicą Jagiellońską (XVI w.)
drewniana kaplica z 1748
resztki zamku z XIII/XIV w.
poewangelicki neogotycki kościół z 1904
domy z XIX w.
Religia[edytuj]

Parafie rzymskokatolickie[edytuj]
Parafia św. Andrzeja Boboli w Szubinie
Parafia św. Marcina w Szubinie
Inne[edytuj]
Świadkowie Jehowy, (Sala Królestwa, ul. Brzozowa 35)
Zobacz też[edytuj]

Dekanat Szubin
Herb Szubina
Powiat szubiński
Cmentarz żydowski w Szubinie
Stowarzyszenie Młody Szubin

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

+1