wtorek, 11 września 2012

Sulęcin


Sulęcin

Państwo Polska
Województwo lubuskie
Powiat sulęciński
Gmina Sulęcin
gmina miejsko-wiejska
Prawa miejskie 1244
Burmistrz Michał Deptuch
Powierzchnia 8,56 km²
Wysokość 70 - 120 m n.p.m.
Ludność (2010)
• liczba
• gęstość
10 103
1165,8 os./km²
Strefa numeracyjna
(+48) 95
Kod pocztowy 69-200
Tablice rejestracyjne FSU
Położenie na mapie Polski


Sulęcin
52°27′N 15°07′E
TERC
(TERYT) 4081007044
Urząd miejski
ul. Lipowa 18
69-200 Sulęcin
 Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa
Sulęcin (niem. Zielenzig) – miasto powiatowe w woj. lubuskim, w powiecie sulęcińskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Sulęcin.
Według danych z 31 grudnia 2010 r. miasto miało 10 103 mieszkańców[1].
Wzmiankowane od XIII wieku (1244 jako Zulenche, 1286 Sulenzec, 1289 Sulenzhit, 1347 Zcullentzk, 1575 Zyllenzig). Nazwa pochodzi od nazwy rodowej Sulęta (por. imiona Sulimir, Sulisław).
Spis treści  [ukryj]
1 Położenie
2 Historia
3 Zabytki
4 Transport
5 Sport
6 Współpraca międzynarodowa
7 Zobacz też
8 Przypisy
9 Linki zewnętrzne
Położenie[edytuj]

Według danych z 1 stycznia 2011 r. powierzchnia miasta wynosiła 8,56 km²[2].
Miasto leży w Województwie lubuskim, w dolinie rzeki Warty na jej dopływem Postomią. Otaczjący je krajobraz jest charkterystyczny dla Pojezierza Lubuskiego z pobliska Górą Bukowiec(227 m n.p.m.). Najbliższym dużym miastem, położonym w odległości ok. 45 kilometrów, jest Gorzów Wielkopolski. Przez miasto przebiega linia kolejowa Rzepin-Międzyrzecz i jest ono oddalone o 16 kilometrów od autostrady A2 Berlin-Poznań[3].
Miasto jest położone na wysokości od 70 do 120 m n.p.m.[potrzebne źródło]
W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do woj. gorzowskiego.
Historia[edytuj]

Miasto rozwinęło się ze słowiańskiej osady targowej na skrzyżowaniu szlaków Frankfurt nad Odrą – Poznań, Krosno Odrzańskie – Gorzów Wielkopolski. Do XII wieku znajdowało się we władaniu piastowskich książąt Śląska. Henryk Brodaty przekazał miasto wraz z 10 wsiami Mroczkowi z Pogorzeli, który z kolei oddał je w 1244 roku templariuszom. W 1258 roku przeszło pod panowanie brandenburskie. W 1269 roku Otto, margrabia brandenburski wzniósł w Sulęcinie zamek.
Po kasacie zakonu w XIV wieku dobra zostały przejęte przez joannitów. Władali oni miastem i okolicą aż do 1810 roku – do sekularyzacji.


Sulęcin, 1905
W 1574 roku w mieście doszło do spotkania udającego się do Warszawy orszaku Henryka Walezego z powitalną delegacją polskiej szlachty. W 1657 roku przez miasto przeszła ekspedycja odwetowa Stefana Czarnieckiego przeciwko Brandenburgii.
2 lutego 1945[4] Sulęcin został zdobyty po ciężkich walkach przez wojska 1 Frontu Białoruskiego Armii Radzieckiej. Miasto w wyniku działań wojskowych nie zostało zniszczone, jednak podczas stacjonowania wojsk radzieckich zostało zniszczone w 50%, przez umyślne podpalanie najokazalszych budynków[5].
Po wojnie wschodnia część ziemi lubuskiej wraz z Sulęcinem została przyłączona do Polski. Dotychczasową ludność miasta wysiedlono do Niemiec.
Zabytki[edytuj]

Kościół parafialny pw. św. Henryka z XIX wieku (neogotycki)[6]
Kościół (gotycki) św. Mikołaja z XIV wieku
Fragmenty średniowiecznych murów obronnych
Kamienice z XVIII/XIX wieku
Dom Joanitów przy ulicy Młynarskiej
Transport[edytuj]

Przez miasto przebiegają drogi wojewódzkie:
DW137 – Słubice-Ośno Lubuskie-Sulęcin-Międzyrzecz-Trzciel,
DW138 – Gubin-Torzym-Sulęcin-Trzebów-droga krajowa nr DK22.
Istnieją bezpośrednie połączenia autobusowe do Poznania, Szczecina, Gorzowa Wielkopolskiego, Zielonej Góry oraz kolejowe do Rzepina i Międzyrzecza.
Sport[edytuj]

STS Olimpia Sulęcin gra w II lidze siatkówki mężczyzn
MKS Stal Sulęcin gra w IV lidze piłki nożnej
KS Stal Sulęcin (badminton)
Współpraca międzynarodowa[edytuj]

Miasta i gminy partnerskie[7]
 Beeskow
 Kamen
 Friedland
 Nowy Tomyśl
Zobacz też[edytuj]

cmentarz żydowski w Sulęcinie

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

+1