środa, 12 września 2012

Sanok


Sanok

Państwo Polska
Województwo podkarpackie
Powiat sanocki
Gmina Sanok
gmina miejsko-wiejska
Prawa miejskie 1339
Burmistrz Wojciech Blecharczyk
Powierzchnia 38,08 km²
Wysokość 317 m n.p.m. wzgórze Zamku Królewskiego;
Park Miejski – 364 m n.p.m.
Ludność (31 marca 2011)
• liczba
• gęstość
39511
1032,3 os./km²
Strefa numeracyjna
(+48) 13
Kod pocztowy 38-500
Tablice rejestracyjne RSA
Położenie na mapie Polski


Sanok
49°33′N 22°13′E
TERC
(TERYT) 3182517011
Hasło promocyjne: SanOK – Miasto Kultury
Urząd miejski
ul. Rynek 1
38-500 Sanok
 Multimedia w Wikimedia Commons
 Wiadomości w Wikinews
 Hasło Sanok w Wikisłowniku
Strona internetowa
BIP
Sanok wymowa ?/i (pełna nazwa Królewskie Wolne Miasto Sanok[1]) – miasto i gmina w województwie podkarpackim. Położone w dolinie Sanu, w Kotlinie Sanockiej, w Euroregionie Karpackim.
Według danych z 31 marca 2011 r. miasto miało 39 511 mieszkańców[2].
Jest jednym z najdalej wysuniętych na południowy wschód ośrodków miejskich Polski, z rozwiniętym przemysłem samochodowym i chemicznym. Ważny węzeł komunikacyjny na skrzyżowaniu dróg na Słowację i Ukrainę. Powiat sanocki jest jednym z najstarszych ośrodków górnictwa naftowego na świecie, rafineria oraz kopalnie ropy naftowej istniały tu przed rokiem 1884. W mieście są zabytki oraz dzieła sztuki, odbywają się tu imprezy kulturalne, sportowe i rozrywkowe o charakterze europejskim i krajowym. Patronem miasta jest Archanioł Michał, a od roku 2006 również św. Zygmunt Gorazdowski.
Spis treści  [ukryj]
1 Geografia miasta
1.1 Położenie
1.2 Środowisko naturalne
2 Historia miasta
2.1 Toponimika nazwy
2.2 Etnografia okolic Sanoka
2.3 Prehistoria
2.4 Królestwo Polskie
2.5 Galicja
2.6 II Rzeczpospolita
2.7 II wojna światowa
2.8 PRL
3 Kultura i sztuka
3.1 Zabytki i budynki
3.2 Pomniki
3.3 Place, parki
3.4 Muzea, galerie i atrakcje turystyczne
3.5 Festiwale i przeglądy
3.6 Współcześni artyści sanoccy
3.7 Domy kultury
3.8 Biblioteki
3.9 Odniesienia w kulturze masowej
4 Ludzie związani z Sanokiem
5 Demografia
6 Polityka i administracja
6.1 Budżet miasta
6.2 Dzielnice Sanoka
6.3 Rada miasta
6.4 Burmistrzowie miasta
6.5 Wybory parlamentarne
7 Wspólnoty wyznaniowe
7.1 Katolicyzm
7.2 Prawosławie
7.3 Protestantyzm
7.4 Judaizm
7.5 Inne
7.5.1 Cmentarze
8 Oświata
9 Sport i rekreacja
9.1 Obiekty sportowe
9.2 Kluby sportowe
9.3 Rozrywka i rekreacja
10 Komunikacja w Sanoku
10.1 Drogi
10.2 Lądowisko Sanok
11 Przemysł
12 Media lokalne
13 Współpraca międzynarodowa
14 Przypisy
15 Linki zewnętrzne
Geografia miasta[edytuj]

 Z tym tematem związana jest kategoria: Geografia Sanoka.
Położenie[edytuj]
Miasto położone jest w dolinie Sanu, na terenie Kotliny Sanockiej, u podnóża Gór Słonnych i Pogórza Bukowskiego w Euroregionie Karpackim. Sąsiednimi gminami są Sanok, Zagórz
Według danych z 1 stycznia 2011 r. powierzchnia miasta wynosiła 38,08 km²[3].
Środowisko naturalne[edytuj]
Sanok leży w strefie klimatu górskiego. Cechą charakterystyczną są tu porywiste ciepłe wiatry zwane fenami, wiejące od południa poprzez Przełęcz Dukielską oraz Łupkowską. Najkorzystniejsze warunki klimatu od strony Pogórza Bukowskiego mają stoki o nachyleniach powyżej 5% przy ekspozycji do słońca od strony południowej, południowo-wschodniej i południowo-zachodniej. Jako dobrze nasłonecznione tereny te mają bardzo korzystne warunki termiczno–wilgotnościowe odpowiednie dla osadnictwa i rolnictwa. Okres zalegania pokrywy śnieżnej waha się w granicach 60–80 dni.
Najpogodniejszymi okresami w roku są koniec lata i jesień. Zima jest okresem o największym zachmurzeniu. Średnia roczna temperatura wynosi +8 °C, średnia stycznia –3 °C, średnia lipca +18 °C[4] W całym powiecie sanockim średnia temperatura najchłodniejszego miesiąca stycznia waha się od –2,5 do –3,5 °C, najcieplejszego miesiąca lipca od +17,0 do +17,9 °C. Czas trwania zimy od 80 do 90 dni, a lata od 75 do 99 dni. Dni pochmurnych jest od 100 do 145 dni, a pogodnych od 55 do 63 dni. Pokrywa śnieżna od 30 do 35 dni. Opady roczne od 750 do 780 mm. Długość okresu wegetacyjnego wynosi około 200 dni[5].
Różnorodność szaty roślinnej w Sanoku charakteryzuje się składem gatunkowym zbliżonym do lesistych zboczy Gór Słonnych – widocznej w mikroskali na terenie parku miejskiego. Drzewostan ten w dużej mierze zdominowany jest przez trzy gatunki - jesion wyniosły, grab zwyczajny oraz lipę drobnolistną. Pozostałe gatunki to m.in. klony, wiązy, dęby, modrzew europejski, buk zwyczajny, wierzba iwa, oraz jarząb pospolity. Okalające Sanok (Olchowce, Posada) od południa i wschodu Góry Słonne są gęsto porośnięte naturalną dla tego rejonu buczyną karpacką.
W okresie lęgowym obszar ten zasiedla kilka par orła przedniego, puszczyka uralskiego, orlika krzykliwego, oraz bocian czarny, bocian biały, bielik, gadożer, orlik grubodzioby, orzełek włochaty, rybołów, jarząbek. Większe zwierzęta drapieżne reprezentują takie gatunki jak lis, bóbr i wydra[6]
Z bezkręgowców w parku miejskim napotkać można liczne cieniolubne chrząszcze rodziny biegaczowatych, w tym z rodzaju Carabus, będące pod ochroną. Liczne gatunki motyli z rodziny rusałkowatych oraz bielinkowatych[7]. Centralna część obszaru miasta usytuowana jest w zasięgu korytarza ekologicznego rzeki San, która dzieli Sanok na część wschodnią i zachodnią.
Niektóre monumenty upamiętniające ważne dla miasta rocznice i postaci to drzewa. Pierwszą wzmiankę o Sanoku z 1150, w 850. rocznicę powstania grodu upamiętnia lipa szerokolistna (Tilia platyphyllos), surmia (Catalpa bignonioides) o imieniu "Jerzy" – Jerzego II Trojdenowicza piastowskiego księcia, który nadał Sanokowi prawa miejskie w 1339, zaś miłorząb (Gingko biloba) "Bartko" – pierwszego zasadźcę. Pomniki drzewa znajdują się w ogrodzie Biblioteki Miejskiej. Do współczesnych wydarzeń nawiązuje Klon pospolity (Acer platanoides) o imieniu "Karl" w odmianie czerwonolistnej, który jest pamiątką dziesięciolecie partnerstwa Sanoka z niemieckim miastem Reinheim – Karl, Hartmann ma na imię burmistrz Reinheim[8].
 Osobny artykuł: Przełom Sanu w Trepczy.
 Osobny artykuł: Park Krajobrazowy Gór Słonnych.

Panorama Sanoka od strony wschodniej. Na pierwszym planie rzeka San. W tle pośrodku dzielnica Śródmieście ze wzniesieniem Góry Parkowej (Park miejski im. Adama Mickiewicza)
Historia miasta[edytuj]

 Osobny artykuł: Historia Sanoka.
Toponimika nazwy[edytuj]
Na tle ruskiego i neutralnego nazewnictwa Sanok jako miano recypientu Sanu, ze względu na swoją strukturę morfologiczną, tj. sufiksalne -ok – podobnie jak Wisłoka, Wisłok nazwy odnoszące się do dopływów Wisły – wyznaczają kierunek hydronimów, ciążących ku terenom zachodniosłowiańskich nadwiślańskich Wiślan[9]. W uzasadnieniu tezy o zachodniosłowiańskim charakterze regionu sanocko-przemyskiego możliwe jest również wykorzystanie i to przede wszystkim miana osi tego regionu – rzeki San, której nazwa w wersji ruskiej Sjan stanowi według Mikołaja Rudnickiego pożyczkę zachodniosłowiańską z przegłoszonym ě wobec prasłowiańskiego Sěnъ[10], jednocześnie sam rdzeń nazwy san byłby prawdopodobnie pochodzenia celtyckiego, etymologicznie oznaczającego rzekę[11][12][13][14][15].
Miasto zostało założone w 1339 r. przez księcia Jerzego. Jak potwierdza przywilej lokacyjny wydany dla kolonistów z Niemiec, Polaków, Węgrów i Rusinów[16] na prawie magdeburskim. Miasto położone było skrzyżowaniu szlaków handlowych na Ruś i Węgry. Stąd pierwotnie występujące nazwy 1150 Sanik[17], Sanok 1434, Schanok 1443, 1491[18], Sanok 1473, Sanok 1518, (1513 - 1525) Sannok, Sanock, Sanok, Schanok, Schąnok , Szanok, Sząnok[19]. Etymologia miasta wydaje się dość trudna, nazwa nasuwa wiele wątpliwości etymologicznych. Występowały tu imiona polskie, ruskie i niemieckie[20].
Etnografia okolic Sanoka[edytuj]
Obok takich miejscowości jak Bukowsko, Jaśliska, Mrzygłód czy Zarszyn miasto do Operacji Wisła leżało na terenach południowego pograniczna kulturowego poza zasięgiem zwartego osadnictwa polskiego (wyspa językowa) i otoczone było wsiami z dominującą przewagą ludności rusińskiej[21]. Ludność polska posługiwała się dialektem sanockim[22], będącym gwarowym wariantem dialektu małopolskiego[23]. W gwarze tej nie występowało zjawisko mazurzenia[24].
Według historyka Marcina Bielskiego (1551) osiedlanie kolonistów na terenie Dołów jasielsko-sanockich przypisywano już Bolesławowi Chrobremu - "A dlatego je (Niemców) Bolesław tam osadzał, aby bronili granic od Węgier i Rusi; ale że był lud gruby, niewaleczny, obrócono je do roli i do krów, bo sery dobrze czynią, zwłacza w Spiżu i na Pogórzu, drudzy też kądziel dobrze przędą i przetoż płócien z Pogórza u nas bywa najwięcej"[25]. Ponad trzydzieści lat później, w roku 1582, kronikarz Maciej Stryjkowski napisał, że niemieccy chłopi osadzeni pod Przeworskiem, Przemyślem, Sanokiem, i Jarosławiem są "dobrymi rolnikami"[26]. W połowie XVI wieku północna część ziemi sanockiej kolonizowana była przez osadników z Mazowsza[27] przy udziale starosty Zbigniewa Sienieńskiego.
Osadnicy ruscy i wołoscy, jak świadczą dokumenty pisane, wchodzą masowo na te tereny dopiero w XV wieku. Od średniowiecza góry otaczające Sanok były w całości własnością kilkunastu rodów szlacheckich. Najdawniejszymi rodami byli w tych górach Balowie, Herburtowie, Kmitowie, Fredrowie, Krasiccy, i Stadniccy[28]. Był to zakątek kraju bardzo ubogi, nie było fortun wystarczających ani na "szampana, ani na zamorskie wojaże"[29] W górach karpackich tylko sanockie były okolicą szlachty gniazdowej, ale już góry samborskie należały do królewszczyzn. Kolonizacja na prawie magdeburskim kończyła się na sanockim i przemyskim podgórzu, na samym pograniczu wschodnim i północno-wschodnim sanockiego wsie zakładane były na prawie wołoskim. Występowały tu również liczne "żupy solne", z których Bojkowie rozwozili sól po całej Czerwonej-Rusi[30]. Od drugiej połowy XIX w. rozwijał się tu przemysł naftowy.
Do 1946 r. południowo-wschodnie okolice Sanoka zamieszkane było w większości przez rusińskich Łemków. "Gdzie ich nazywano (1851), albo Sanockimi Góralami, albo też Lemkami, od przysłówka Lem, który używają, a który odpowiada co do znaczenia przysłówkowi "tylko". Właśnie wśród tych Górali Sanockich czyli jak ich zwać chcą Lemków, leży ponad Osławą trzy wioski w niewielkiej odległości od siebie, gdzie w jednej mówią ludzie "Lem" w drugiej "Nem" w trzeciej "Łeż", tem samym tedy prawem można by ich nazywać Lemkami, Memkami, i Łeżkami"[31]. Rozproszone enklawy tej grupy pozostały do dnia dzisiejszego w dorzeczu Osławy m.in. w Mokrem, Szczawnem, Kulasznem, [[]]Łupkowie, Rzepedzi, Turzańsku, i Komańczy.
Prehistoria[edytuj]
Ziemia sanocka była terenem osiedlonym przez człowieka już od czasów neolitu (4500-1700 lat p.n.e.). Odnaleziono m.in. czekany brązowe w Uluczu, Stefkowej i Strachocinie oraz inne wyroby z epoki brązu m.in. w Zarszynie, Lesku, Czerteżu, Zagórzu, Bachórzu, Rajskiem i Załużu. Wykopaliska archeologiczne potwierdzają ślady kultury przeworskiej z II wieku n.e oraz poprzedzającą ją kulturę lateńską, której przedstawicielami na tym terenie byli Celtowie, a następnie wschodniogermańscy Wandalowie. Pod Sanokiem odkopano pierwszy złoty okaz monety celtyckiej na ziemiach polskich. Znalezisko typu Nike z Trepczy, datuje się na drugą ćwierć II w p.n.e.. W miejscowości Prusiek archeolodzy z Krakowa odkryli pierwsze cmentarzysko kultury przeworskiej w Karpatach. Chronologicznie znaleziska prusieckie są zgodne z przekazem Ptolemeusza, mówiącym o przenikaniu pewnych grup Wandalów - Lakringów, Hasdingów i Wiktofalów na południe w tereny dorzecza Cisy. Z Trepczy pochodzą również wczesnośredniowieczne (VIII w. — X w.) cmentarzyska ciałopalne, i kurhanowe.
Królestwo Polskie[edytuj]
Sanok został założony około X/XI wieku. Najstarsza wzmianka o grodzie w Sanoku pochodzi z roku 1150 i została spisana w ruskim Latopisie Hipackim. W 1340 r. prawem spadkobierstwa posiadł te ziemie Kazimierz III Wielki i włączył do swego Królestwa. Po tym okresie przez następne kilkadziesiąt lat Sanok znajdował się pod opieką Korony węgierskiej oraz urzędujących tu starostów węgierskich.


Wizerunek księcia Jerzego II na monecie "Moneta Russia", 1340
20 stycznia 1339 książę Georgius dei gracia dux et heres Regni Russie Jerzy II z rodu Piastów nadał Sanokowi oraz zamieszkałym tu Niemcom, Polakom, Węgrom i Rusinom przywilej lokacyjny[16] na prawie magdeburskim. Zasadźcą, oraz pierwszym wójtem został zaufany księcia – Bartek z Sandomierza. Wśród świadków tego wydarzenia figurują przybyli do Sanoka m.in. Adalbertus, wójt z Bochni (jeden z sędziów procesu warszawskiego), Johannis dicti Latta, Johannis Brunonis, Leonis de Sywicz oraz Bartłomiej, wójt z Warszawy[32]. Organizację kościoła łacińskiego na ziemi przemyskiej i sanockiej, podporządkowanego poprzednio bezpośrednio papieżowi, przeprowadza następnie franciszkanin Eryk z Winsen. 2 maja 1417 w Sanoku odbył się w kościele franciszkańskim ślub Jagiełły z jego trzecią żoną Elżbietą Granowską. Na sanockim zamku, po śmierci Władysława Jagiełły, wiele lat zamieszkiwała jego czwarta żona, królowa Zofia Holszańska, zwana Sońką. W latach 1555-1556 w zamku w Sanoku mieszkała królowa węgierska Izabela. O zasługach królowej Bony dla miasta świadczy włączenie herbu Sforza (wąż połykający Saracena) do herbu miasta. Okres od połowy XIV do połowy XVI wieku uchodzi za najpomyślniejszy w dziejach miasta. Od końca XVI wieku rozpoczął się powolny upadek Sanoka. Wpłynęły na to liczne pożary, z których największy zniszczył miasto niemal doszczętnie – ocalał tylko kościół franciszkanów, 5 domów i górne przedmieście.
 Osobny artykuł: Herb Sanoka.
Galicja[edytuj]
W roku 1772 Sanok oraz ziemia sanocka weszły po pierwszym rozbiorze w skład Królestwa Galicji i Lodomerii. Ponieważ miasto było zniszczone a sanocki ratusz spalony, władze administracyjne przeniosły siedzibę powiatu do zamku w Lesku. Od tego też roku miasto należało do cyrkułu leskiego, a następnie sanockiego.
Po reformie administracyjnej w roku 1864 miasto było siedzibą starostwa i powiatu sądowego w kraju Galicja. W roku 1883 miasto liczyło 5181 mieszkańców. W roku 1853 miasto odwiedził cesarz Franciszek Józef I, a w roku 1915 następca tronu i przyszły cesarz austriacki Karol I.
20 listopada 1888 roku powstało Towarzystwo Gimnastyczne Sokół w Sanoku.
II Rzeczpospolita[edytuj]
W 1939 Sanok liczył ok. 18 tys. mieszkańców, z czego ok. 7,5 tys. (ok. 40% populacji) podczas okupacji niemieckiej straciło życie (w większości Żydów). W 1939 w Sanoku mieszkało około 5,4 tys. Żydów, co stanowiło w przybliżeniu 30% ogółu mieszkańców. Żydzi zajmowali się nie tylko handlem (74% kupców było narodowości żydowskiej), ale również działalnością przemysłową (90% przemysłowców różnych branż było Żydami). Na 30 kancelarii adwokackich 18 było żydowskich. Na 43 praktykujących lekarzy 22 było również Żydami.W 1929 w Sanoku powstał oddział Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego. Do 25 marca 1930 w Sanoku znajdowała się siedziba Małopolskiego Inspektoratu Okręgowego Straży Granicznej, któremu podlegały komisariaty i placówki nadzorujące południową granicę Rzeczypospolitej w woj.krakowskim,lwowskim i stanisławowskim.
W 1936 odbył się w Sanoku "Zjazd Górski" ,na którym zaprezentowały się regionalne grupy góralskie zamieszkujące Karpaty od Cieszyna po granicę z Rumunią. W trakcie tego Zjazdu zainicjowano powstanie Związku Ziem Górskich[33]. W latach 1938-1944 Sanok był siedzibą apostolskiego administratora Łemkowszczyzny Ołeksandera Małynowśkiego.
W garnizonie Sanok stacjonował 2 Pułk Strzelców Podhalańskich wchodzący w skład 22 Dywizji Piechoty Górskiej. Rozkazem Komendanta Straży Granicznej z 16 stycznia 1939 w Sanoku utworzono Komendę Obwodu Straży Granicznej wchodzącej w skład Wschodnio-Małopolskiego Okręgu Straży Granicznej we Lwowie, której podlegały Komisariaty w Dwerniku, Cisnej, Komańczy i Posadzie Jaśliskiej.
II wojna światowa[edytuj]
Pod Sanokiem walki obronne z nacierającymi wojskami niemieckimi toczyła 3 Brygada Górska dowodzona przez płk. Jana Kotowicza wchodząca w skład grupy operacyjnej gen. bryg. Kazimierza Orlika-Łukoskiego. W dniu 9 września 1939 r. z Sanoka przez Lesko do Ustrzyk wycofywali się żołnierze Batalionu Obrony Narodowej Sanok (dowódca batalionu kpt. Tadeusz Kuniewski) i toczyli walki w celu opóźnienia marszu Niemców na wschód.
Od 26 października 1939, dystrykt krakowski, powiat sanocki (Landkreis Sanok), któremu podlegały komisariaty wiejskie w Sanoku, Brzozowie i Baligrodzie Przez Sanok na rzece San ustalona została do czerwca 1941 granica międzypaństwowa niemiecko-sowiecka. Prawobrzeżna strona Sanoka oraz część powiatu sanockiego dostały się w okresie 1939-1941 pod okupację sowiecką.
W okresie II wojny światowej w Sanoku mieściła się Komenda Obwodu AK o kryptonimie OP-23, podzielona na 10 placówek. W Placówce Sanockiej dowodzili Placówki: od II 1943 – IX 1943 Władysław Pruchniak „Sęp”, "Ireneusz”, „Felek”, IX 1943 – 1944 Paweł Dziuban „Dziedzic”.
3 sierpnia 1944 Sanok został zdobyty przez Armię Czerwoną[34].
PRL[edytuj]
Po zdobyciu Sanoka z rejonu na zachód od miasta ruszyła na południe ofensywa wojsk sowieckich zwana Operacją dukielsko-preszowską. Opuszczony przez Niemców obszar przechodził pod wojskowe zarządy Armii Czerwonej tzw. "wojennyje komanda". Uczestniczący w walkach z Niemcami żołnierze Armii Krajowej byli natychmiast rozbrajani i aresztowani.
W połowie 1945 roku nasilił się terror władzy komunistycznej wobec miejscowej ludności. Odpowiedzią na niego było pojawienie się partyzantki antykomunistycznej reprezentowanej przez Samodzielny Batalion Operacyjny NSZ "Zuch" mjr Antoniego Żubryda. Partyzanci podjęli walkę z komunistycznym aparatem represji tj. z NKWD, UB, KBW oraz z Milicją Obywatelską. Komuniści w odpowiedzi zastosowali praktykowane niedawno przez hitlerowców metody represji: egzekucje publiczne.
24 maja 1946 roku na stadionie miejskim w Sanoku, w obecności przymusowo spędzonej tam dziatwy szkolnej straceni zostali: szer. Władysław Kudlik oraz szer. Władysław Skwarc[35]. 4 lipca powieszono na sanockim rynku chor. Henryka Książka (wszyscy trzej z batalionu majora Żubryda)[36].
Lata powojenne to równocześnie okres odbudowy ze zniszczeń, a następnie rozbudowy zakładów przemysłowych w ramach budowy gospodarki socjalistycznej. Sanoccy potentaci: Sanocka Fabryka Autobusów "Autosan" i Zakłady Przemysłu Gumowego "Stomil" zatrudniający tysiące pracowników wpłynęli w ostatnich dziesięcioleciach na znaczny rozwój miasta. Wokół starej części Sanoka powstały nowe osiedla mieszkaniowe, liczba mieszkańców wzrosła do ponad 22 tys. na początku lat 70. XX w.
1 listopada 1972 r. na mocy rozporządzenia Rady Ministrów połączone powiaty: ustrzycki, leski oraz większość sanockiego w jeden powiat bieszczadzki[37] – tworząc największy powiat w Polsce. Siedzibą nowego powiatu pomimo protestów Ustrzyk Dolnych i Sanoka stało się Lesko. Miasto Sanok stało się oddzielnym powiatem miejskim; do Sanoka przyłączono kilka miejscowości na południu: Zahutyń, Dolinę, Zasław, Zagórz oraz Wielopole. Sanok stał się największym obszarowo miastem w całej swej 700-letniej historii. "Wielki Sanok" przetrwał zaledwie pięć lat, jego istnienie zlikwidowała kolejna reforma administracyjna w 1975 r oraz nadanie praw miejskich Zagórzowi w 1977 r.
Od 1983 Sanok jest siedzibą władyki prawosławnej eparchii przemysko-nowosądeckiej.
Kultura i sztuka[edytuj]



Rzeka San i widok na miasto z Białej Góry


Rynek w Sanoku, w tle po prawej klasztor oo. franciszkanów


Ratusz w Sanoku


Kościół oo. franciszkanów


Plac św. Michała i Kościół Przemienienia Pańskiego


Zamek Królewski po przebudowie


Plac św. Jana


Willa Zaleskich


Ramerówka


Zabytkowy budynek biblioteki miejskiej i pomnik Grzegorza z Sanoka


Plac Harcerski, Pomnik Wdzięczności i Park miejski im. Adama Mickiewicza


Muzeum Budownictwa Ludowego
 Z tym tematem związana jest kategoria: Architektura w Sanoku.
 Z tym tematem związana jest kategoria: Kultura w Sanoku.
Zabytki i budynki[edytuj]
Zamek Królewski z XVI wieku
Kościół i klasztor Franciszkanów z XVII wieku
Kościół Przemienienia Pańskiego z XIX wiek
Ratusz z XIX wieku
Zajazd w Sanoku (Zamkowa 2) – siedziba Muzeum Historycznego
Zajazd w Sanoku (Traugutta 3) – siedziba Muzeum Budownictwa Ludowego
Kamienica przy ul. Rynek 14 w Sanoku
Kamienica przy ul. Rynek 18 w Sanoku
zabytkowe kamienice na starówce (XIX w.)
Willa Zaleskich w Sanoku
Ramerówka
Dom mansjonarski w Sanoku
Parafia Świętej Trójcy w Sanoku
Sobór Świętej Trójcy w Sanoku
Cerkiew św. Dymitra w Sanoku
Budynek przy ulicy Lenartowicza 2 w Sanoku
Kamienica przy ul. Jana III Sobieskiego 16 w Sanoku
Kamienica przy ul. Jagiellońskiej 2 w Sanoku
Kamienica przy ul. Zamkowej 16 w Sanoku
Kamienica przy ul. Kazimierza Wielkiego 6 w Sanoku
Kamienica przy ul. Kazimierza Wielkiego 8 w Sanoku
Kamienica przy ul. Jana III Sobieskiego 8-10 w Sanoku
Gmach Towarzystwa Gimnastycznego Sokół w Sanoku
Budynek przy ulicy Kościuszki 4 w Sanoku
Budynek przy ulicy Mickiewicza 24 w Sanoku
Pomniki[edytuj]
 Osobny artykuł: Pomniki w Sanoku.
Kamień 1000-lecia
Pomnik Wdzięczności połegłym w II wojnie światowej
Pomnik Synom Ziemi Sanockiej Poległym i Pomordowanym za Polskę
Pomnik Grzegorza z Sanoka
Pomnik Tadeusza Kościuszki
Pomnik Jana Pawła II
Pomnik Zygmunta Gorazdowskiego
Pomnik Zdzisława Beksińskiego
Ławeczka Józefa Szwejka
Place, parki[edytuj]
Rynek
plac św. Michała
plac św. Jana
Plac Harcerski w Sanoku
Park miejski im. Adama Mickiewicza usytuowany na Górze Parkowej, położonej w centrum miasta na wysokości 364 m n.p.m. Na szczycie wzniesienia znajduje się Kopiec Adama Mickiewicza. W parku znajduję się też platforma widokowa oraz źródełko im. Fryderyka Chopina.
Muzea, galerie i atrakcje turystyczne[edytuj]
Muzeum Historyczne – istnieje od 1934 roku. z największą w Europie kolekcją ponad 700 ikon z XV-XIX wieku oraz z wystawą twórczości Zdzisława Beksińskiego.
Muzeum Budownictwa Ludowego (skansen) – założone w 1958 roku, największy w Polsce, jeden z największych w Europie obiekt tego typu, wyjątkową atrakcję skansenu stanowi ekspozycja malarstwa cerkiewnego (XVI-XIX w.) oraz architektura sakralna. Sanockie Muzeum Budownictwa Ludowego oraz Muzeum Historyczne rekomendowane są przez Encyklopedię Larousse'a.
Sanocka Galeria, Biuro Wystaw Artystycznych (BWA) – powstała w maju 2006 roku, istytucja miejska, niekomercyjna.
Galeria PWSZ – w galerii można zobaczyć dzieła studentów PWSZ w Sanoku, którzy kształcą się w Instytucie Edukacji Artystycznej.
Festiwale i przeglądy[edytuj]
Festiwal im. Adama Didura w Sanoku od roku 1990
Współcześni artyści sanoccy[edytuj]
Zdzisław Twardowski – malarstwo
Renata Filipczak – rzeźba
Justyna Kurkarewicz – rzeźba
Anna Pilszak – malarstwo
Janusz Szuber – pisarz, poeta
Bartłomiej Rychter – pisarz
Halina Halszka Więcek – pisarka, poetka
Adam Przybysz – rzeźba,
Piotr Kolano – malarstwo, grafika
Władysław Szulc – malarz i fotograf
Barbara Bandurka – malarstwo
Janusz Podkul – choreograf
Włodzimierz Marczak – pisarz
Jacek Mączka – poeta
Artur Olechniewicz – malarz, pisarz
Jan Szelc – poeta
Ryszard Kulman – poeta
Janusz Gołda – pisarz
Domy kultury[edytuj]
Sanocki Dom Kultury
Młodzieżowy Dom Kultury
Osiedlowy Dom Kultury "Gagatek"
Osiedlowy Dom Kultury "Puchatek"
Dom Kultury "Caritas"
Biblioteki[edytuj]
Biblioteka Miejska im. Grzegorza z Sanoka
Filia nr 1 (Dąbrówka)
Filia nr 2 (Posada)
Filia nr 3 (Wójtostwo)
Filia nr 4 (Olchowce)
Biblioteka PWSZ
Biblioteka Pedagogiczna
Biblioteka Muzeum Historycznego w Sanoku
Biblioteka Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku
Odniesienia w kulturze masowej[edytuj]
Zygmunt Kaczkowski – Ostatni z Nieczujów, 1853
Jaroslav Hašek – Przygody dobrego wojaka Szwejka podczas wojny światowej, 1921
Kalman Segal – A shṭeṭl baym San, 1965; Nad dziwną rzeką Sambation, 1957; Dolina zielonej pszenicy, 1964; Śmierć archiwariusza, 1967; Miłość o zmierzchu, 1962
Niebiesko-Czarni / Ada Rusowicz – Wczesny zmierzch nad Sanokiem, 1968
Marian Pankowski – Granatowy goździk, 1972; U starszego brata na przyzbie, 2005
Janusz Szuber – Apokryfy i epitafia sanockie, 1996; Mojość, 2005
Artur "Baron" Więcek – Zakochany Anioł, 2005
Michał Lonstar – Długi kurs, 2008
Bartłomiej Rychter – Złoty Wilk, 2009
Leon Getz – Sanok; Schody klasztorne w Sanoku
Ludzie związani z Sanokiem[edytuj]

 Z tym tematem związana jest kategoria: Ludzie związani z Sanokiem.
Należy wspomnieć o takich artystach jak: Jan Gniewosz (poł. XIX w.), Józef Sitarz, Leona Getz i Władysław Lisowski (okres międzywojenny) oraz Roman Tarkowski, Anna i Tadeusz Turkowscy, Marian Kruczek, Kalman Segal, Zdzisław Beksiński, Władysław Szulc, Barbara Bandurka, Halina Halszka Więcek, Jerzy Wojtowicz, Anna Pilszak, a także licznych intelektualistach, reprezentujących różne dziedziny nauki: Julianie Krzyżanowskim, braciach Vetulanich, rodzinie Zaleskich czy Adamie Fastnachcie.
Od 1867 roku władze miasta przyznają tytuł Honorowego Obywatelstwa Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka, które otrzymują osoby szczególnie zasłużony dla Sanoka oraz wybitne osobistości. Dotychczas tytuł wręczono 34 osobom.
 Osobny artykuł: Honorowi Obywatele Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka.
 Z tym tematem związana jest kategoria: Honorowi Obywatele Sanoka.
Demografia[edytuj]

Rok 1883 1939 2000
Liczba mieszkańców 5181 15 600 41 401
Dane z 30 czerwca 2004[38]:
Opis Ogółem Kobiety Mężczyźni
jednostka osób % osób % osób %
populacja 39 663 100 20 722 52,2 18 941 47,8
gęstość zaludnienia
(mieszk./km²) 1039,7 543,2 496,5
Polityka i administracja[edytuj]

Budżet miasta[edytuj]
Budżet miasta Sanoka
1. 2008 83.3 mln. zł
2. 2009 88.0 mln. zł
3. 2010 83.6 mln. zł
4. 2011 117.5 mln. zł
Dzielnice Sanoka[edytuj]
 Z tym tematem związana jest kategoria: Dzielnice i osiedla Sanoka.
Śródmieście
Błonie
Zatorze
Dąbrówka
Wójtostwo
Posada
Olchowce
W granicach miasta znajdują się następujące osiedla: Jana Pawła II, Sierakowskiego, Sadowa, Kiczury, Biała Góra, Okołowiczówka, Kościuszki, Robotnicza, Podgaje, Szklana Góra, Porcelana, Jerozolima, Zawadka, Jana III Sobieskiego, Olchowce, Czerwony Pagórek, Nad Stawami, Wyspiańskiego, Zawiszy.
Rada miasta[edytuj]
Organem stanowiącym jest Rada Miasta, składająca się z 21 radnych, wybieranych w wyborach powszechnych na 4-letnią kadencję. Na czele rady stoi przewodniczący, a zastępują go dwaj wiceprzewodniczący.


Ratusz miejski – siedziba Urzędu Miasta, Rady Miasta, Rady Powiatu i Burmistrza Miasta Sanoka


Wojciech Blecharczyk – Burmistrza Miasta Sanoka od 2002 roku
Skład Rady Miejskiej VI kadencji (2010-2014) ustalony w wyniku wyborów samorządowych w 2010:
Nazwisko, imię Komitet wyborczy
Chytła Mariusz Komitet Wyborców Wojciecha Blecharczyka – Dla Sanoka
Lisowska, Teresa Komitet Wyborców Wojciecha Blecharczyka – Dla Sanoka
Oberc, Maria Komitet Wyborców Wojciecha Blecharczyka – Dla Sanoka
Bluj, Maciej Komitet Wyborców Wojciecha Blecharczyka – Dla Sanoka
Oklejewicz, Jan Komitet Wyborców Wojciecha Blecharczyka – Dla Sanoka
Lewandowski, Piotr Komitet Wyborców Wojciecha Blecharczyka – Dla Sanoka
Biega, Jan Komitet Wyborców Wojciecha Blecharczyka – Dla Sanoka
Krynicki, Józef Komitet Wyborców Wojciecha Blecharczyka – Dla Sanoka
Daszyk, Zbigniew KW Stowarzyszenie „Zjednoczeni Samorządowcy Ziemi Sanockiej”
Bętkowski, Ryszard KW Stowarzyszenie „Zjednoczeni Samorządowcy Ziemi Sanockiej”
Babiak, Roman KW Stowarzyszenie „Zjednoczeni Samorządowcy Ziemi Sanockiej”
Tymoczko Henryka KW Prawo i Sprawiedliwość
Chrobak, Andrzej KW Prawo i Sprawiedliwość
Pruchnicki, Wojciech KW Prawo i Sprawiedliwość
Drwięga, Maciej KW Platforma Obywatelska
Woźniczak, Łukasz KW Platforma Obywatelska
Drwięga, Kazimierz KW Platforma Obywatelska
Najsarek, Robert KW Towarzystwa Przyjaciół Sanoka i Ziemi Sanockiej
Wydrzyński Wojciech KW Towarzystwa Przyjaciół Sanoka i Ziemi Sanockiej
Ryniak, Adam KW Samorządu Ziemi Sanockiej
Dańczyszyn, Tomasz KW Samorządu Ziemi Sanockiej
Burmistrzowie miasta[edytuj]
 Osobny artykuł: Burmistrzowie Sanoka.
Na czele miasta stoi burmistrz, od 2002 roku wybierany w wyborach powszechnych na 4-letnią kadencję, jest on również organem wykonawczym miasta. Obecnie burmistrzem jest Wojciech Blecharczyk (KKW Wojciecha Blecharczyka – Dla Sanoka, Sojusz Lewicy Demokratycznej).
Wybory parlamentarne[edytuj]
W wyborach w roku 2011 w Sanoku wygrała Platforma Obywatelska, wyprzedzając podobnie jak w roku 2007[39] Prawo i Sprawiedliwość[40].
Wspólnoty wyznaniowe[edytuj]

Katolicyzm[edytuj]
Kościół Rzymskokatolicki
Dekanat Sanok I
Dekanat Sanok II
Kościół Greckokatolicki
Parafia w Sanoku
Kościół Polskokatolicki
Parafia w Sanoku
Prawosławie[edytuj]
Polski Autokefaliczny Kościół Prawosławny
Cerkiew Świętej Trójcy w Sanoku prawosławnej diecezji przemysko-nowosądeckiej i miejscowej parafii
Protestantyzm[edytuj]
Ewangeliczna Wspólnota Zielonoświątkowa
Zbór w Sanoku
Kościół Adwentystów Dnia Siódmego
Zbór w Sanoku
Judaizm[edytuj]
Synagogi (historyczne)
Stara Synagoga w Sanoku
Synagoga w Sanoku
Synagoga Klaus Sadogóra
Synagoga Jad Charuzim
Synagoga przy Rymanowskiej
Synagoga na Posadzie Olchowskiej
Synagoga przy Cerkiewnej
Inne[edytuj]
Świadkowie Jehowy
Sala Królestwa w Sanoku[potrzebne źródło]
Cmentarze[edytuj]
Cmentarz Centralny w Sanoku
Nowy cmentarz żydowski w Sanoku
Stary cmentarz żydowski w Sanoku (nieistniejący)
Cmentarz Północny
Cmentarz Południowy
Cmentarz Żołnierzy II wojny światowej
Oświata[edytuj]

 Z tym tematem związana jest kategoria: Obiekty edukacyjne w Sanoku.
Przedszkola
Publiczne Przedszkole Samorządowe nr 1
Publiczne Przedszkole Samorządowe nr 2 im. Jana Pawła II
Publiczne Przedszkole Samorządowe nr 3
Publiczne Przedszkole Samorządowe nr 4
Szkoły podstawowe
Szkoła Podstawowa nr 1 im. gen. B. Prugara-Ketlinga
Szkoła Podstawowa nr 2 im. św. Kingi w Sanoku
Szkoła Podstawowa nr 3 im. Tadeusza Kościuszki
Szkoła Podstawowa nr 4 im. Zdzisława Peszkowskiego
Szkoła Podstawowa nr 5
Szkoła Podstawowa nr 6 im. Jana Pawła II
Szkoła Podstawowa nr 7
Gimnazja
Gimnazjum nr 1 im. Grzegorza z Sanoka
Gimnazjum nr 2 im. Królowej Zofii
Gimnazjum nr 3
Gimnazjum nr 4 im. 6 Pomorskiej Dywizji Piechoty
Gimnazjum nr 5
Szkoły policealne
Podkarpacka Szkoła Przedsiębiorczości
Szkoła Policealna dla Dorosłych nr 1
Szkoła Policealna dla Dorosłych nr 3
Zespół Szkół Medycznych im. Anny Jenke
Szkoły wyższe
Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa im. Jana Grodka
Nauczycielskie Kolegium Języków Obcych
Inne
Podkarpacka Szkoła Przedsiębiorczości
Policealne Studium w Sanoku Zakładu Doskonalenia Zawodowego w Rzeszowie
Centrum Doskonalenia Nauczycieli
Technikum na podbudowie ZSZ
Centrum Kształcenia Praktycznego
Państwowa Szkoła Muzyczna I i II st. im. Wandy Kossakowej
Szkoła Muzyczna imienia Mikołaja Witalisa
Uniwersytet III Wieku im. Jana Grodka
Szkoły ponadgimnazjalne
I Liceum Ogólnokształcące im. Komisji Edukacji Narodowej
II Liceum Ogólnokształcące im. Marii Skłodowskiej-Curie
I Społeczne Liceum Ogólnokształcące
Zespół Szkół nr 1 im. Karola Adamieckiego (Zespół Szkół Ekonomicznych)
IV Liceum Ogólnokształcące
Technikum nr 1
Zasadnicza Szkoła Zawodowa nr 1
Technikum Uzupełniające
Zespół Szkół nr 2 im. Grzegorza z Sanoka (Zespół Szkół Mechanicznych)
III Liceum Ogólnokształcące
II Liceum Profilowane
Technikum nr 2
Zasadnicza Szkoła Zawodowa nr 2
Zespół Szkół Nr 3 w Sanoku
V Liceum Ogólnokształcące
III Liceum profilowane
Zasadnicza Szkoła Zawodowa nr 3
Szkoła Policealna Zaoczna
Technikum nr 3
Zespół Szkół nr 4 im. Kazimierza Wielkiego (Zespół Szkół Budowlanych)
VI Liceum Ogólnokształcące
Technikum nr 4
Zasadnicza Szkoła Zawodowa nr 4
Zasadnicza Szkoła Zawodowa nr 6
Technikum Uzupełniające dla Dorosłych
IV Liceum Profilowane
Zespół Szkół nr 5 im. Ignacego Łukasiewicza
V Liceum Profilowane
Technikum nr 5
Zasadnicza Szkoła Zawodowa nr 5
Liceum Ogólnokształcące uzupełniające dla dorosłych
Sport i rekreacja[edytuj]



Kompleks MOSiR, po prawej lodowisko Arena Sanok


Tor łyżwiarski Błonie, jeden z czterech tego typu obiektów w Polsce


Hokeiści Ciarko PBS Bank Sanok świętujący zdobycie Mistrzostwa Polski (14.03.2012)


Piłkarze Stali Sanok (21.08.2010)
 Z tym tematem związana jest kategoria: Sport w Sanoku.
Głównym podmiotem odpowiedzialnym za sport i rekreację w mieście jest Miejski Ośrodek Sportu i Rekreacji (MOSiR)[41], założony w 1965 roku. Pod jego egidą funkcjonuje tor łyżwiarski Błonie (otwarty w 1980) oraz hala widowiskowo-sportowa z lodowiskiem Arena Sanok (otwarta w 2006), spełniająca wymogi do organizowania mistrzostw Europy czy świata w wielu dyscyplinach sportowych. Obiekt jest jedną z najnowocześniejszych hal sportowych w Polsce. Może pomieścić do 5000 osób (miejsc siedzących ok. 3000). Hala jest również wyposażona w scenę do organizowania koncertów.
Obiekty sportowe[edytuj]
Arena Sanok – hala [[]]widowiskowo-sportowa z lodowiskiem
Stadion miejski Wierchy
Stadion Stali Sanok przy ul. Stróżowskiej
Tor łyżwiarski Błonie
Zespół basenów kąpielowych
Korty tenisowe
Trzy obiekty powstałe w ramach programu Orlik 2012: przy SP nr 4[42] ,SP nr 1[43] oraz I LO[44]
Kluby sportowe[edytuj]
W Sanoku działają kluby sportowe. Najstarszym jest Sanoczanka Sanok, założony w 1935 roku, obecnie nieistniejący (jego tradycje kontynuuje drużyna PBS Bank Sanoczanka Sanok. Najbardziej utytułowany jest Ciarko PBS Bank Sanok (hokej na lodzie, założony pierwotnie w 1958, w przeszłości działający pod nazwami Stal, STS, SKH, KH, Ciarko KH), występujący w polskiej najwyższej klasie rozgrywkowej (PLH), dwukrotny zdobywca Pucharu Polski z 2010 i 2011 oraz Mistrzostwa Polski z 2012. Drugim klubem jest Stal Sanok (piłka nożna, założony w 1946, prekursor zepsołu hokejowego), którego drużyna stała się sławna w polskim sporcie z wyeliminowania Legii Warszawa z Pucharu Polski w 2006 roku oraz m.in. Widzewa Łódź z edycji Pucharu Polski w 2008 roku.
Ciarko PBS Bank Sanok (hokej na lodzie – PLH)
Stal Sanok (piłka nożna – III liga grupa lubelsko-podkarpacka)
PBS Bank Sanoczanka Sanok (piłka siatkowa kobiet – III liga)
TSV Mansard Sanok (piłka siatkowa mężczyzn – III liga)
SKŁ Górnik (łyżwiarstwo szybkie)
TS Zryw (łyżwiarstwo szybkie)
Elcom MOSiR Sanok (łyżwiarstwo szybkie)
UKS MOSiR Sanok (short track)
MKS Sanok (pływanie)
ZKS Stomil-Sanoczanka (tytuły mistrzów Polski w wyciskaniu leżąc, podnoszenie ciężarów, siatkówka)
Sanocki Klub Tenisowy (tenis ziemny)
Sanocki Klub Karate Kyokushinkai (karate kyokushin, tytuły mistrzów Polski)
ZKS Komunalni Sanok (lekkoatletyka, szachy)
BUKS Ring MOSiR Sanok (boks)
Klub kolarski "TimXTrim"
Bieszczadzkie Towarzystwo Żeglarskie
Sanocki Klub Rajdowy
Sekcja Judo UKS Pantera
Rozrywka i rekreacja[edytuj]
Sanockie Błonie to spore tereny zielone rozciągające się od Obwodnicy Północnej do rzeki San, na których w pogodne dni można spotkać wiele sanoczan odpoczywających, spacerujących lub opalających się. Na sanockich błoniach w okresie letnim odbywają się imprezy masowe i koncerty. Znajdują się tam też: dwa boiska do piłki nożnej, dwa boiska do koszykówki i dwa stoły do tenisa stołowego.
Komunikacja w Sanoku[edytuj]

 Z tym tematem związana jest kategoria: Transport w Sanoku.
PKS Sanok – dworzec autobusowy główny mieści się przy ul. Lipińskiego w sąsiedztwie dworca PKP. Głównym przewoźnikiem jest przedsiębiorstwo Veolia Transport Bieszczady.
PKP Sanok – w mieście znajdują sie trzy dworce kolejowe: Sanok Główny przy ul. Dworcowej, Sanok Miasto przy ul. Sienkiewicza i Sanok Dąbrówka przy ul. Okulickiego.
MKS Sanok – Miejska Komunikacja Samochodowa do 31.08.2012r. obsługiwała 31 linii miejskich (0, 0bis, 1, 1a, 2, 3, 3a, 4, 5, 5b, 5z, 5bis, 6, 7, 7a, 7s, 8, 8a, 9, 10, 10a, 12, 13, 13a, 14, 14a, 15, 17, 17a, 29, 29a, 38). Od 01.09.2012r. istnieje już tylko 7 linii (1, 2, 3, 4, 5, 6, 7).
TAXI – w Sanoku działa kilka firm taksówkarskich, główny przystanek znajduje się na placu św. Michała.
W mieście działa też kilkanaście prywatnych przewoźników obsługujących linie międzymiastowe.
Drogi[edytuj]
Drogi krajowe i wojewódzkie
droga krajowa nr 28 Zator – Wadowice – Nowy Sącz – Gorlice – Biecz – Jasło – Krosno – Sanok – Przemyśl – Medyka
droga krajowa nr 84 do Ustrzyk Dolnych do prześcia granicznego z Ukrainą w Krościenku. Droga łączy się z drogą wojewódzką nr 892 do w Radoszyc i na Słowację
droga wojewódzka nr 886 przez Brzozów do Rzeszowa (droga zaczyna się tuż za granicami Sanoka, za mostem na Sanoczku).
Drogi powiatowe do Bukowska nr 2212R i Mrzygłodu nr 2232R.
Drogi krajowe pod zarządem Generalnej Dyrekcji Dróg i Autostrad
droga krajowa nr 28 ul. Krakowska
droga krajowa nr 28 ul. Rymanowska (od ul. Dmowskiego do ul. Iwaszkiewicza)
droga krajowa nr 28 ul. Dmowskiego - Staszica - Królowej Bony
droga krajowa nr 84 ul. Beksińskiego
droga krajowa nr 84 ul. Dworcowa
droga krajowa nr 84 ul. Kolejowa
droga krajowa nr 84 ul. Lwowska
droga krajowa nr 84 ul. Przemyska
droga krajowa nr 84 ul. Lipińskiego
Lądowisko Sanok[edytuj]
W Sanoku znajduje się lądowisko dla śmigłowców SP ZOZ Lotniczego Pogotowia Ratunkowego. Usytuowane jest na Białej Górze na prawym brzegu Sanu. Śmigłowce sanockiego LPR obsługują całe województwo podkarpackie, głównie Bieszczady, zapewniając szybką pomoc mieszkańcom województwa i turystom odwiedzającym ten region. Baza w Sanoku dysponuje śmigłowcem Eurocopter EC135, który w połowie sierpnia 2010 zastąpił wysłużonego Mi-2[45]. Lądowisko zostało gruntownie przebudowane i od maja 2012 roku można na nim wykonywać loty całodobowe. Drugie lądowisko dla helikopterów znajduje się przy Szpitalu Specjalistycznym w Sanoku w bezpośrednim sąsiedztwie Szpitalnego Oddziału Ratunkowego, które również może przyjmować śmigłowce zarówno w dzień jak i nocą dzięki zainstalowaniu najnowocześniejszego oświetlenia naprowadzającego na obu lądowiskach. Niejednokrotnie ratownicy sanockiego LPR współpracują w czasie akcji ratowniczych z Grupą Bieszczadzką GOPR.
Najbliższe lotnisko pasażerskie Rzeszów-Jasionka obsługujące połączenia krajowe i zagraniczne oddalone jest o 80km.
Przemysł[edytuj]



Siedziba fabryki Autosan i autobus jej produkcji
 Z tym tematem związana jest kategoria: Przedsiębiorstwa w Sanoku.
Media lokalne[edytuj]

TVP Rzeszów – Redakcja w Sanoku
Telewizja Obiektyw
Radio ESKA (dawne Radio Bieszczady, VOX FM)
Twoje Radio Sanok AM
Tygodnik Sanocki
esanok.pl
isanok.pl
sanok24.pl
Głos Ziemi Sanockiej
LUPA – Młodzieżowy Miesięcznik Kulturalny
kurier-sanocki.pl – niezależny portal
i-sanok.pl
sanok.pro – niezależny portal
Współpraca międzynarodowa[edytuj]



Plac Miast Partnerskich
(Na podstawie informacji na oficjalnej stronie miasta:[46])
Miasta i gminy partnerskie:
        miasto           kraj      liczba ludności  
Cestas  Francja (UE) 16 768
Fürstenwalde/Spree  Niemcy (UE) 33 343
Kamieniec Podolski  Ukraina 93 300
Gyöngyös  Węgry (UE) 33 013
Humenné  Słowacja (UE) 35 008
Östersund  Szwecja (UE) 43 130
Reinheim  Niemcy (UE) 17 720

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

+1