poniedziałek, 17 września 2012

Oleszyce


Oleszyce

Państwo Polska
Województwo podkarpackie
Powiat lubaczowski
Gmina Oleszyce
gmina miejsko-wiejska
Prawa miejskie 1576 r.[1]
Utracone w roku 1915, przywrócone 1 stycznia 1989[2]
Burmistrz Andrzej Gryniewicz
Powierzchnia 5,08[3] km²
Ludność (2008)
• liczba
• gęstość
5193[3]
607 os./km²
Strefa numeracyjna
+48 16
Kod pocztowy 37-630
Tablice rejestracyjne RLU
Położenie na mapie Polski


Oleszyce
50°10′01″N 23°01′51″E
TERC
(TERYT) 3182509064
Urząd miejski
Rynek 1
37-630 Oleszyce
 Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa


Ratusz w Oleszycach
Oleszyce – miasto w woj. podkarpackim, w powiecie lubaczowskim, położone na Płaskowyżu Tarnogrodzkim, nad rzeczką Przerwą, dopływem Lubaczówki. Siedziba gminy miejsko-wiejskiej Oleszyce. W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do woj. przemyskiego. W Oleszycach działa zespół piłkarski i siatkarski „Czarni Oleszyce”.
Spis treści  [ukryj]
1 Dane ogólne
2 Historia
3 Zabytki
4 Miasta partnerskie
5 Przypisy
6 Linki zewnętrzne
7 Zobacz też
Dane ogólne[edytuj]

Według danych z 31 grudnia 2004 miasto miało 5193 mieszkańców.
Lokalny ośrodek handlowo-usługowy. Przez miasto przebiega linia kolejowa Lubaczów – Jarosław z przystankiem kolejowym Oleszyce i droga wojewódzka nr 865 Narol – Jarosław.
Historia[edytuj]

W XV w. Oleszyce były własnością Kormanickich, która od imienia swego protoplasty przyjęła nazwisko Ramsz. W 1436-1437 r. - właścicielem był Stanisław Ramsz, ze swoim bratem Nasiągniewem lub Nassagniewem. a około 1450-1462 r. Ramsz i jego żona Jadwiga z Leliwitów. Kolejnym właścicielem był Jan Ramsz wraz ze swoja matką Heleną z Felsztyna. Od 30 sierpnia 1570 roku Oleszyce należały do Hieronima Sieniawskiego, w tym czasie Oleszyce nazwane są Hieronimowem. Oleszyce rozwijały się w oparciu o rzemiosło i handel, odbywały się w nim targi i jarmarki. Prawa miejskie nadane osadzie w 1576 roku,[4] przez ich właściciela Hieronima Sieniawskiego herbu Leliwa zostały potwierdzone 26 lutego 1578 r. w Warszawie, przez króla Stefana Batorego. Po śmierci Hieronima Sieniawskiego, właścicielem jest jego żona Jadwiga Sieniawska II z Tarłów Czekaszewiczów, a po niej, ich syn Adam Hieronim Sieniawski (ur. ok. 1566 r.), Potem Oleszyce przypadły córce Adama Mikołaja Sieniawskiego, Elżbiecie Helenie Sieniawskiej z Lubomirskich - czyli dla Marii Zofii Sieniawskiej (1698-1771), żonie Stanisława Denhoffa, a potem Aleksandra Augusta Czartoryskiego (1697-1782), wojewody ruskiego. Z ręka wnuczki ks. Aleksandra - Zofii Czartoryskiej (1779-1837), dobra oleszyckie dostaje jej mąż Stanisław Kostka Zamoyski (1775-1856), a potem dziedziczką była jego córka Gryzelda Celestyna Zamoyska (1805-1883), która poślubiła Tytusa Działyńskiego.
Po powstaniu listopadowym w 1831 r., w majątku żony (Gryzeldy Zamoyskich) w Oleszycach, mieszkał tu jeden z dowódców Tytus Działyński- ojciec Anny Potockiej i tu urodził się jej syn 29 kwietnia 1867 r. Jan Nepomucen Potocki herbu Pilawa. W 1884 przez Oleszyce przeprowadzono linię kolejową. W 1901 r. miasto zniszczył wielki pożar, co poskutkowało utratą praw miejskich w 1915 r.[5]
W 1939 r. 21 Dywizja Piechoty Górskiej stoczyła bój pod Oleszycami. Na mocy Traktatu o granicach i przyjaźni III Rzeszy z ZSRR Oleszyce znalazły się pod okupacją sowiecką. 22 czerwca 1941 roku straż graniczna NKWD spaliła więźniów przetrzymywanych w zamku.[6]
Osiedle odzyskało prawa miejskie w 1989 roku.
Zabytki[edytuj]

Pozostałości zespołu pałacowego Sieniawskich – resztki parku, obwałowania, ślady pałacu. Pierwotnie był tu dwór obronny Ramszów, wspominany w dokumentach z XVI w. jako zameczek, rozbudowany przez Sieniawskich w w XVII i XVIII w. Następnie w tym miejscu stanął w 1741 r. pałac Czartoryskich, zniszczony w pożarze w pierwszym dniu wojny niemiecko-radzieckiej w 1941 r.
Czworoboczny ratusz z dziedzińcem i dwiema bramami, z 2. poł. XVII w., później rozbudowany.
Kościół parafialny pw. Narodzenia NMP, pierwotnie renesansowy z XVI w., po późniejszych przebudowach – neoromański.
Murowana cerkiew greckokatolicka pw. św. Onufrego z 1809 roku, od 1947 r. nieużytkowana.
W okolicy miasta trzynaście schronów z tzw. Linii Mołotowa.
Miasta partnerskie[edytuj]

Lwów[7]

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

+1